Luna Dral
Leven met ups en down
De omgang met mensen met het syndroom van Down
Iedereen is anders, dat maakt ons wie we zijn. Soms zitten er grote verschillen tussen mensen en
soms zijn deze klein. Zo klein zelfs dat het maar om éen chromosoom gaat. Toch heeft dit in feite
kleine verschil grote gevolgen. Die ene chromosoom kan namelijk het verschil maken tussen een
gezond kind en een kind met een afwijking als het syndroom van Down. (Maar wat is het syndroom
van Down en hoe is de omgang met deze mensen door de jaren heen veranderd?)
Het Downsyndroom is een chromosomale afwijking. Iemand met deze aandoening heeft 47
chromosomen in plaats van 46, dus éen chromosoom te veel. Het 21 e chromosomenpaar bevat drie
chromosomen in plaats van de gebruikelijke twee, vandaar ook wel de naam Trisonomie-21. Het
Downsyndroom brengt een verstandelijke beperking, medische afwijkingen en een aantal
lichamelijke kenmerken met zich mee. Bijna de helft van de mensen met Down heeft een
aangeboren hartafwijking en zo’n twintig tot vijftig procent heeft schilklierproblemen.
Langdon Down was in 1866 de eerste die het Downsyndroom onderzocht en beschreef. Daarvoor
was er weinig bekend over Down, terwijl het waarschijnlijk al wel vanaf het ontstaan van de mens
bestaat. Vermoedelijk komt dit omdat veel baby’s met Down al vlak na hun geboorte overleden door
de barre gezondheidszorg in die tijd. Tijdens de tweede wereldoorlog werden veel mensen met
Down en andere beperkingen door de nazi’s gedood (omdat ze anders waren). Later werden veel
mensen met Down in een inrichting geplaatst. Vervolgens werd de ouders verteld dat ze hun kind
met Down maar moesten vergeten, alsof deze nooit bestaan had. Als het kind wel in de familie bleef,
was er meestal geen onderwijs of extra begeleiding.
Hier iets schrijven over hoe het is in andere landen en Nederland en nog wat cijfertjes erin
verwerken.
In Nederland zijn er tegenwoordig speciale scholen
Tegenwoordig
Pas in de tweede helft van de 20ste eeuw kregen kinderen met het Downsyndroom in diverse
ontwikkelde landen recht op onderwijs. Er werden speciale scholen opgericht voor kinderen met
leerstoornis. Afgelopen 30 jaar is er veel vooruitgang geboekt in het bewust maken van het algemene
publiek van deze aandoening.
15,7 mensen per 10.000 hebben down in Nederland. 42% van de gevallen wordt voor de geboorte
ontdekt, ¾ hiervan wordt afgebroken.
Wereldwijd 10 mensen per 10.000 hebben down.
In andere landen zoals Mexico, Rusland en Cambodja worden mensen met Down niet gelijk
behandeld en krijgen ze vaak geen kans om een opleiding te doen. Ze worden vaak gezien als vies of
besmettelijk. Er is geen speciale begeleiding en de Down kinderen worden in sommige landen zelfs
afgestaan aan de staat.
Leven met ups en down
De omgang met mensen met het syndroom van Down
Iedereen is anders, dat maakt ons wie we zijn. Soms zitten er grote verschillen tussen mensen en
soms zijn deze klein. Zo klein zelfs dat het maar om éen chromosoom gaat. Toch heeft dit in feite
kleine verschil grote gevolgen. Die ene chromosoom kan namelijk het verschil maken tussen een
gezond kind en een kind met een afwijking als het syndroom van Down. (Maar wat is het syndroom
van Down en hoe is de omgang met deze mensen door de jaren heen veranderd?)
Het Downsyndroom is een chromosomale afwijking. Iemand met deze aandoening heeft 47
chromosomen in plaats van 46, dus éen chromosoom te veel. Het 21 e chromosomenpaar bevat drie
chromosomen in plaats van de gebruikelijke twee, vandaar ook wel de naam Trisonomie-21. Het
Downsyndroom brengt een verstandelijke beperking, medische afwijkingen en een aantal
lichamelijke kenmerken met zich mee. Bijna de helft van de mensen met Down heeft een
aangeboren hartafwijking en zo’n twintig tot vijftig procent heeft schilklierproblemen.
Langdon Down was in 1866 de eerste die het Downsyndroom onderzocht en beschreef. Daarvoor
was er weinig bekend over Down, terwijl het waarschijnlijk al wel vanaf het ontstaan van de mens
bestaat. Vermoedelijk komt dit omdat veel baby’s met Down al vlak na hun geboorte overleden door
de barre gezondheidszorg in die tijd. Tijdens de tweede wereldoorlog werden veel mensen met
Down en andere beperkingen door de nazi’s gedood (omdat ze anders waren). Later werden veel
mensen met Down in een inrichting geplaatst. Vervolgens werd de ouders verteld dat ze hun kind
met Down maar moesten vergeten, alsof deze nooit bestaan had. Als het kind wel in de familie bleef,
was er meestal geen onderwijs of extra begeleiding.
Hier iets schrijven over hoe het is in andere landen en Nederland en nog wat cijfertjes erin
verwerken.
In Nederland zijn er tegenwoordig speciale scholen
Tegenwoordig
Pas in de tweede helft van de 20ste eeuw kregen kinderen met het Downsyndroom in diverse
ontwikkelde landen recht op onderwijs. Er werden speciale scholen opgericht voor kinderen met
leerstoornis. Afgelopen 30 jaar is er veel vooruitgang geboekt in het bewust maken van het algemene
publiek van deze aandoening.
15,7 mensen per 10.000 hebben down in Nederland. 42% van de gevallen wordt voor de geboorte
ontdekt, ¾ hiervan wordt afgebroken.
Wereldwijd 10 mensen per 10.000 hebben down.
In andere landen zoals Mexico, Rusland en Cambodja worden mensen met Down niet gelijk
behandeld en krijgen ze vaak geen kans om een opleiding te doen. Ze worden vaak gezien als vies of
besmettelijk. Er is geen speciale begeleiding en de Down kinderen worden in sommige landen zelfs
afgestaan aan de staat.
