Samenvatting MINOR KIND leerdoel 3 verloskunde

Leerdoelen 3
De student kan:
1. De verschillen tussen een eeneiige tweeling en een twee-eiige tweeling uitleggen en het
klinisch belang daarvan;
Eeneiige tweeling (33%)
Ontstaan wanneer de bevruchte eicel zich splitst in 2 delen, die elk een vrucht vormen. Genetisch
zijn beide vruchten identiek: het geslacht en bloedgroep bijvoorbeeld.

Twee-eiige tweeling (67%)
Ontstaan door bevruchting van 2 eicellen door verschillende spermatozoa. De helft is van gelijk,
de helft van verschillend geslacht.

Eeneiig of twee-eiig?
- Geslacht: bij verschillend geslacht is het zeker een twee-eiige tweeling, bij gelijk geslacht kan
er geen uitspraak gedaan worden
- De chorioniciteit van placenta en vliezen: een monochoriale tweeling is zeker eeneiig. Bij een
dichoriale tweeling kan niet met zekerheid uitspraak worden gedaan
- Als op grond van geslacht of chorioniciteit geen conclusie getrokken kan worden, kan een
uitspraak over een- of meereiigheid kort na de geboorte alleen gedaan worden op grond van
een speciaal onderzoek, bijvoorbeeld bloedgroep onderzoek of DNA onderzoek.

2. De symptomatologie, diagnostiek, etiologie, en behandeling van de spontane abortus (=
miskraam) benoemen;
Symptomatologie
Eerste symptoom is vaginaal bloedverlies, soms gepaard met lichte onderbuiks- en rugpijn. In het
algemeen treedt het bloedverlies op na een periode van amenorroe. Ook kan er sprake zijn van
afname van de subjectieve zwangerschapsverschijnselen.

Diagnostiek
In de eerste lijn kan men met behulp van een vaginaal toucher voelen of de portio gesloten of
open is om daarmee de compleetheid van een abortus te beoordelen.

Bij bloedverlies uit een zwangere uterus met gesloten portio spreek je van een abortus imminens,
een dreigende miskraam. Ongeveer de helft hiervan zal eindigen in een miskraam.

Soms wordt bij een echoscopisch onderzoek dat om een andere reden vroeg in de zwangerschap
plaats vindt, ontdekt dat bij een intra-uteriene graviditeit geen hartactie aanwezig is. De kans op
een onjuiste diagnose, is dan wat groter. Herhaald echoscopisch onderzoek na 1 of 2 weken kan
dan zekerheid geven dat er een primaire vruchtdood is opgetreden. Zet de miskraam door, dan
ontstaan buikkrampen en bloedverlies en gaat de portio open. We spreken dan van een abortus
incipiens of miskraam in gang.

Wanneer de hele vruchtzak is uitgestoten, spreken we van abortus completus of liever complete
miskraam. De buikpijn is dan snel verdwenen. Andere verschijnselen van complete uitstoting zijn:
vermindering van bloedverlies en het sluiten van de portio.

Is een deel van de vruchtzak achter gebleven dan is er sprake van een abortus incompletus, of
incomplete miskraam. Het bloedverlies is dan meestal omvangrijker, de buikpijn verdwijnt niet en
de portio blijft vaak open. Soms is daarin nog weefsel te voelen.

, Etiologie
De overgrote meerderheid van miskramen voor 16 weken berust op stoornissen in het ei zelf.
Vaak blijkt het embryo geheel te ontbreken en vindt men een leeg amnion zakje. Soms is er een
autolytisch vruchtje of vruchtbeginsel dat duidelijk al lang afgestorven is (primaire vruchtdood).

Slechts in 5-10% van de gevallen wordt bij een miskraam een vruchtje aangetroffen dat
waarschijnlijk tot kort voor tijdstip van uitstoting heeft geleefd. Bij ongeveer 50% van de
miskramen blijken chromosomale afwijkingen aanwezig te zijn, meestal een trisomie, monosomie
X of polypoïdie. Het herhalingsrisico van een chromosoomafwijking is laag, zodat karyotypering
van het foetaal weefsel niet zinvol is.

Andere mogelijke oorzaken van miskraam, zoals insufficiëntie van het corpus luteum, diabetes en
schildklierafwijkingen, zijn van weinig betekenis. Obesitas is geassocieerd met een hogere kans op
een miskraam.

Congenitale afwijkingen van de uterus hebben vermoedelijk vooral na 16 weken invloed op de
zwangerschap.

Ook roken, meer dan 2 eenheden cafeinegebruik, een hoge maternale leeftijd en dagelijks en
overmatig alcoholgebruik zijn geassocieerd met het vaker optreden van een miskraam.

Behandeling
Bij een dreigende miskraam is geen behandeling mogelijk.

Bij het vermoeden van een incomplete miskraam moet een medicamenteuze behandeling of
curettage respectievelijk poliklinisch of in een ziekenhuis plaatsvinden. Veel behandelaar en
patiënten (80%) geven de voorkeur aan een poliklinische medicamenteuze behandeling van een
niet-vitale zwangerschap. Hierbij krijgt de vrouw een prostaglandine vaginaal dan wel oraal
voorgeschreven. Binnen 85% van de vrouwen is de behandeling binnen 7 dagen succesvol, bij
ongeveer 15% moet er alsnog curettage verricht worden vanwege een persisterende abortusrest.
Bijna de helft daarvan gebeurt in een spoedsituatie. Ongeveer de helft van de patiënten heeft
meer dan 1 dosis nodig.

Bij afbreking van een vitale zwangerschap wordt veelal gebruik gemaakt van de combinatie
mifepriston 200 mg, 24 uur later gevolgd door een misoprostolschema.

Andere dringende reden voor opnamen zijn:
- Sterk bloedverlies en koorts

3. Het begrip extra-uteriene graviditeit uitleggen en symptomen hiervan benoemen;
= implantatie buiten de uterus.

Symptomen:
- Een vrouw die buikpijn heeft en nog niet bekend is met zwangerschap
- Een vrouw met pijn in onderbuik in het begin van zwangerschap
- Bij een zwangerschap die is ontstaan in aanwezigheid van een IUD in utero
- Bij een zwangerschap na eerdere sterilisatie

4. De etiologie van een vroeggeboorte benoemen en de behandeling van de moeder
beschrijven;