Toekomstige for-profit generatie
In deze paper ga ik in op de rol van non-profit en for-profit organisaties binnen de casus van
kinderopvang. Dit doe ik aan de hand van een beschrijving van de uitgangpunten van ‘The Contract
Failure Theory’ en illustreer ik deze uitgangspunten door in te gaan op een artikel van Hansmann en
Plantenga. Vervolgens ga ik verder in op ‘The Contract Failure Theory’ met behulp van een
uiteenzetting van de geformuleerde kanttekeningen door Ortmann & Schlesinger. Verder gaan we in
op sterke en zwakke punten van ‘The Contract Failure Theory’. Tot slot bespreek ik in deze paper de
verschillende vormen institutionele inrichting wat betreft de kinderopvang en op welke manier deze
bijdragen aan de groei van maatschappelijke welvaart.
The contract failure theory geeft een weergave van het fenomeen dat door het gebrek aan
evaluatiemogelijkheden door een consument, de kwaliteit van een product in het geding komt
omdat de producent hier de ruimte voor ziet. Waardoor op hun beurt consumenten weer eerder
voor non-profit aanbieders zullen kiezen. (Hansmann, 1987, p.29) In de casus van de kinderopvang
komt dit voornamelijk door het feit dat consumenten, ouders die hun kinderen naar de kinderopvang
sturen, meer geneigd zijn dit op zich te laten nemen door een non-profit bedrijf. Dit heeft te maken
met informatieassymetrie tussen consumenten en producten. Informatieassymetrie houdt in dat er
een onbalans is tussen de twee partijen als het gaat over de informatie over een goed, wellicht
beschikt de producent van het goed in een bepaald geval in zoverre mate meer informatie in een
goed dat deze de informatie kan gebruiken in zijn / haar voordeel, wat ten koste gaat van de
consument. Er is vooral ergernis over informatieassymetrie bij for-profit organisaties, dit omdat deze
organisaties gericht zijn op het maximaliseren van hun omzet, volgens Hansmann vaak ten koste van
consumenten. Dit wordt door Hansmann ook wel het ‘monitoring problem’ genoemd, consumenten
hebben namelijk niet de mogelijkheid om de producenten te monitoren. Bij non-profit organisaties is
dit ook het geval, echter is dit voor consumenten geen probleem omdat deze door het verbod op
winstuitkering geen winst mogen uitkeren aan investeerders / de top van een organisatie. Hierdoor
hebben non-profit organisaties geen / nauwelijks behoefte om goederen aan te bieden tegen een
bepaalde prijs die ten koste gaat van de consument. Deze theorie suggesteert dat daar waar
contractuele mechanismen het consumenten niet mogelijk maken om over volledige informatie te
beschikken, non-profits gedijden. (Hansmann, 1987, p.29)
In tegenstelling tot Hansmann probeert Plantenga het tegenovergestelde te beargumenteren. Na het
introduceren van de Childcare act in 2006 was er volgens Plantenga een duidelijke verandering te
zien in de locaties van de kinderopvang. Er werden voornamelijk kinderopvangen geopend in
geürbaniseerde gebieden waarin er een sterke koopkracht was (Plantenga, 2012, p.99). Dit bracht
tevens ook een andere belangrijke verandering met zich mee, namelijk een drastische stijging in for-
profit kinderopvang aanbieders. Een fenomeen dat haaks staat op het hier voorgaande uitgangspunt
beschreven door Hansmann. In het artikel van Plantenga komt echter in lijn met Hansmann naar
voren dat ouders maar beperkt zicht hebben op de kwaliteit van het product, in dit geval de
kinderopvang. Dit komt neer op het fenomeen van informatieassymetrie, dat voorgaand is uitgelegd.
Maar waarom wordt het overgrote deel van de markt dan bezet door for-profit organisaties? We
hebben eerder volgens Hansmann vastgesteld dat op basis van informatieassymetrie, en het verbod
op winstuitkering ouders vaker voor een non-profit aanbieder zouden kiezen. Volgens Plantenga
wordt ten eerste de keuze voor een aanbieder bepaald door meerdere factoren. Ouders meten de
kwaliteit niet op basis van dezelfde factoren als dat experts dit doen, sommige ouders vinden het fijn
als er veel interactie met hun kind is en andere ouders vinden bijv. activiteiten belangrijk. Als de
keuze vervolgens gemaakt is, wordt er nauwelijks nog overgestapt veranderd naar een andere
kinderopvang. (Plantenga, 2012, p.100)
1
In deze paper ga ik in op de rol van non-profit en for-profit organisaties binnen de casus van
kinderopvang. Dit doe ik aan de hand van een beschrijving van de uitgangpunten van ‘The Contract
Failure Theory’ en illustreer ik deze uitgangspunten door in te gaan op een artikel van Hansmann en
Plantenga. Vervolgens ga ik verder in op ‘The Contract Failure Theory’ met behulp van een
uiteenzetting van de geformuleerde kanttekeningen door Ortmann & Schlesinger. Verder gaan we in
op sterke en zwakke punten van ‘The Contract Failure Theory’. Tot slot bespreek ik in deze paper de
verschillende vormen institutionele inrichting wat betreft de kinderopvang en op welke manier deze
bijdragen aan de groei van maatschappelijke welvaart.
The contract failure theory geeft een weergave van het fenomeen dat door het gebrek aan
evaluatiemogelijkheden door een consument, de kwaliteit van een product in het geding komt
omdat de producent hier de ruimte voor ziet. Waardoor op hun beurt consumenten weer eerder
voor non-profit aanbieders zullen kiezen. (Hansmann, 1987, p.29) In de casus van de kinderopvang
komt dit voornamelijk door het feit dat consumenten, ouders die hun kinderen naar de kinderopvang
sturen, meer geneigd zijn dit op zich te laten nemen door een non-profit bedrijf. Dit heeft te maken
met informatieassymetrie tussen consumenten en producten. Informatieassymetrie houdt in dat er
een onbalans is tussen de twee partijen als het gaat over de informatie over een goed, wellicht
beschikt de producent van het goed in een bepaald geval in zoverre mate meer informatie in een
goed dat deze de informatie kan gebruiken in zijn / haar voordeel, wat ten koste gaat van de
consument. Er is vooral ergernis over informatieassymetrie bij for-profit organisaties, dit omdat deze
organisaties gericht zijn op het maximaliseren van hun omzet, volgens Hansmann vaak ten koste van
consumenten. Dit wordt door Hansmann ook wel het ‘monitoring problem’ genoemd, consumenten
hebben namelijk niet de mogelijkheid om de producenten te monitoren. Bij non-profit organisaties is
dit ook het geval, echter is dit voor consumenten geen probleem omdat deze door het verbod op
winstuitkering geen winst mogen uitkeren aan investeerders / de top van een organisatie. Hierdoor
hebben non-profit organisaties geen / nauwelijks behoefte om goederen aan te bieden tegen een
bepaalde prijs die ten koste gaat van de consument. Deze theorie suggesteert dat daar waar
contractuele mechanismen het consumenten niet mogelijk maken om over volledige informatie te
beschikken, non-profits gedijden. (Hansmann, 1987, p.29)
In tegenstelling tot Hansmann probeert Plantenga het tegenovergestelde te beargumenteren. Na het
introduceren van de Childcare act in 2006 was er volgens Plantenga een duidelijke verandering te
zien in de locaties van de kinderopvang. Er werden voornamelijk kinderopvangen geopend in
geürbaniseerde gebieden waarin er een sterke koopkracht was (Plantenga, 2012, p.99). Dit bracht
tevens ook een andere belangrijke verandering met zich mee, namelijk een drastische stijging in for-
profit kinderopvang aanbieders. Een fenomeen dat haaks staat op het hier voorgaande uitgangspunt
beschreven door Hansmann. In het artikel van Plantenga komt echter in lijn met Hansmann naar
voren dat ouders maar beperkt zicht hebben op de kwaliteit van het product, in dit geval de
kinderopvang. Dit komt neer op het fenomeen van informatieassymetrie, dat voorgaand is uitgelegd.
Maar waarom wordt het overgrote deel van de markt dan bezet door for-profit organisaties? We
hebben eerder volgens Hansmann vastgesteld dat op basis van informatieassymetrie, en het verbod
op winstuitkering ouders vaker voor een non-profit aanbieder zouden kiezen. Volgens Plantenga
wordt ten eerste de keuze voor een aanbieder bepaald door meerdere factoren. Ouders meten de
kwaliteit niet op basis van dezelfde factoren als dat experts dit doen, sommige ouders vinden het fijn
als er veel interactie met hun kind is en andere ouders vinden bijv. activiteiten belangrijk. Als de
keuze vervolgens gemaakt is, wordt er nauwelijks nog overgestapt veranderd naar een andere
kinderopvang. (Plantenga, 2012, p.100)
1
