Onderwijskunde 1: Accent op Didactiek - Een Geïntegreerd Overzicht
Overzicht
Deze uitgebreide syllabus voor 'Onderwijskunde 1: accent op didactiek' biedt
toekomstige leerkrachten in het secundair onderwijs een diepgaand inzicht in de
complexe wereld van onderwijs. Het document integreert cruciale aspecten van
didactiek, adolescentenpsychologie, en het Vlaamse onderwijssysteem, met als doel
een solide basis te leggen voor didactische competenties en professioneel inzicht. Het
behandelt fundamentele concepten zoals effectieve onderwijspraktijken, de
professionele identiteit van de leerkracht, de ontwikkeling en het leerproces van
adolescenten, diverse leertheorieën, en de rol van executieve functies en
leervoorkeuren. Daarnaast wordt ingegaan op de structuur van het Vlaamse
onderwijssysteem, inclusief de modernisering van het secundair onderwijs, en worden
didactische principes, werkvormen, leermiddelen en evaluatiestrategieën gedetailleerd
besproken. Het geheel is gericht op het voorbereiden van leerkrachten op de
uitdagingen van de 21e eeuw, waarbij de leerkracht als begeleider, organisator en
opvoeder centraal staat in het creëren van een krachtige leeromgeving.
Samenvatting
Chapter 1: Inleiding tot Didactiek en het Professionele Zelf
Dit opleidingsonderdeel, 'Onderwijskunde 1: accent op didactiek', is een fundamenteel
onderdeel van de lerarenopleiding en richt zich op de ontwikkeling van de toekomstige
leerkracht. Het legt de nadruk op drie centrale rollen: de leraar als begeleider van
leerprocessen, de leraar als organisator en de leraar als opvoeder. De cursus
beantwoordt twee kernvragen: wie de adolescent in de klas is en hoe een effectieve les
aan deze doelgroep gegeven kan worden. De eerste vraag duikt in de
ontwikkelingspsychologie van de adolescent, die zich richt op de mentale processen
en het gedrag van mensen in verschillende levensfasen, specifiek de adolescentie. Dit
omvat het begrijpen van de kenmerken, ontwikkeling en keuzes van adolescenten. De
tweede vraag behandelt de didactiek, wat alle aspecten van de onderwijskunde omvat
die te maken hebben met de voorbereiding, uitvoering en evaluatie van
onderwijsleerprocessen, zoals het selecteren van leerinhoud, het bevorderen van
begrip, het stellen van doelen en het organiseren van evaluatie en werkvormen. Deze
twee vragen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, aangezien didactische keuzes
direct beïnvloed worden door de specifieke behoeften van adolescenten.
Het Belang van Zelfkennis en Mindset
Zelfkennis is cruciaal voor persoonlijke en professionele groei, vooral in beroepen zoals
dat van leraar. Het stelt individuen in staat om hun sterke en zwakke punten te
identificeren, wat essentieel is voor het leren van fouten en het verbeteren van
,prestaties. Bovendien helpt zelfkennis bij het effectief omgaan met stress en het
oplossen van problemen door gerichte strategieën te ontwikkelen. De weg naar
zelfkennis begint met zelfreflectie, een proces waarbij men stilstaat bij eigen
capaciteiten, groeimogelijkheden en voorkeuren. Hoewel zelfreflectie vaak als
vanzelfsprekend wordt beschouwd, is het in de praktijk een uitdagende maar onmisbare
vaardigheid voor continue ontwikkeling.
Volgens onderzoekster Carol Dweck bestaan er twee fundamentele mindsets: de
statische mindset (fixed mindset) en de groei-gebaseerde mindset (growth mindset).
Een statische mindset kenmerkt zich door de overtuiging dat talenten, sterke punten en
intelligentie vaststaande eigenschappen zijn die niet kunnen veranderen. Dit leidt vaak
tot de drang om constant de eigen capaciteiten te bewijzen en vermindert de bereidheid
om uitdagingen aan te gaan of te leren van fouten. Daarentegen gelooft iemand met een
groei-gebaseerde mindset dat kwaliteiten en vaardigheden door inspanning en
toewijding verder ontwikkeld kunnen worden. Deze mindset stimuleert een verlangen
om te leren, uitdagingen aan te gaan en zich continu te verbeteren. Terwijl een statische
mindset een mentaliteit van oordelen en veroordeeld worden bevordert, richt een groei-
gebaseerde mindset zich op leren en het ondersteunen van het leerproces van anderen.
Dit onderscheid heeft een diepgaande invloed op hoe individuen in het leven staan en
welke keuzes zij maken, en benadrukt het belang van stimulering van talenten, anders
kunnen deze verloren gaan.
Subjectieve Onderwijstheorie en Talentontwikkeling
Ieder individu bezit een subjectieve onderwijstheorie, die bestaat uit persoonlijke
ideeën en opvattingen over wat 'goed onderwijs' inhoudt. Deze theorie omvat voorkeuren
met betrekking tot de pedagogisch-didactische aanpak, de relatie met leerlingen, de
leerinhouden en de interacties met collega's, directie en ouders. Hoewel deze theorie
gevormd wordt door eigen ervaringen en overtuigingen, is het essentieel te beseffen dat
deze subjectief is en niet altijd overeenkomt met objectieve onderzoeksresultaten of
actuele onderwijstrends. De subjectieve onderwijstheorie is geen vaststaand gegeven;
integendeel, zij evolueert voortdurend door nieuwe kennis, ervaringen en inzichten die
men opdoet tijdens de opleiding en professionele carrière. Deze dynamische aard
onderstreept het belang van zelfreflectie en de ontwikkeling van een professionele
identiteit, aangezien deze direct verbonden zijn met de vorming en aanpassing van de
eigen onderwijsvisie.
In tegenstelling tot de gangbare perceptie van talent als uitzonderlijke prestatie (zoals in
talentenjachten), wordt in deze context talent gedefinieerd als een natuurlijk en zich
herhalend patroon van denken, voelen of zich gedragen dat op een productieve manier
kan worden ingezet. Talenten, ook wel kernkwaliteiten genoemd, zijn inherente
eigenschappen die een authentiek deel uitmaken van iemands persoonlijkheid en die
bijdragen aan uitzonderlijke prestaties. Ze maken het mogelijk om het volledige
,potentieel te realiseren en een niveau van excellentie te bereiken. Het herkennen,
begrijpen en waarderen van deze talenten is van groot belang, aangezien ze direct
gerelateerd zijn aan prestaties. Talenten omvatten gedrags- en gedachtepatronen die
effectiviteit en efficiëntie bevorderen, overtuigingen die succes mogelijk maken,
attitudes die inspanningen ondersteunen en motivaties die aanzetten tot actie en het
behoud van energie.
Een sterk punt is het vermogen om in een specifieke situatie consistent een bijna
perfecte prestatie te leveren. Sterke punten ontstaan wanneer kennis en vaardigheden
worden toegevoegd aan een talent. Dit betekent dat talenten van nature aanwezig zijn,
maar dat kennis en vaardigheden actief moeten worden verworven en geoefend om een
talent om te zetten in een sterk punt. Dit transformatieproces is een leerproces: hoe
meer een sterk punt wordt geoefend, hoe sterker en geïntegreerder het wordt. De
combinatie van een talent met de juiste kennis en vaardigheden is cruciaal, omdat het
bijna onmogelijk is om iemand tot een bijna perfecte prestatie te brengen door enkel een
nieuwe vaardigheid aan te leren. De effectieve inzet van talenten in actie vereist ook een
geschikte context die de persoon motiveert en aanspreekt op persoonlijke interesses ().
Elke persoon heeft een unieke combinatie van talenten en sterke punten die in
verschillende mate worden ontwikkeld en gebruikt, wat bijdraagt aan hun uniciteit.
Er zijn twee dominante perspectieven op menselijke ontwikkeling: het deficiëntiemodel
en het talentmodel. Het deficiëntiemodel, dat lange tijd dominant is geweest in het
hoger onderwijs, richt zich op het opsporen en remediëren van tekortkomingen van een
individu. Dit wordt vaak toegepast door middel van instaptoetsen en
remediëringsprogramma's om studenten te helpen een bepaalde norm te bereiken.
Hoewel het de intentie heeft om studenten te verbeteren, heeft onderzoek aangetoond
dat dit model negatieve effecten kan hebben, zoals een daling van motivatie en
zelfvertrouwen, defensief gedrag, en een risico op stigmatisering. Deze factoren kunnen
leiden tot verminderde academische en sociale integratie, en uiteindelijk tot
studiestaking. De nadelen van het deficiëntiemodel benadrukken de noodzaak van
aandacht voor het talentmodel, dat zich richt op het identificeren en ontwikkelen van de
sterke punten van individuen, wat een meer positieve en effectieve benadering van
ontwikkeling kan zijn.
Het talentmodel is een benadering die zich richt op het identificeren en verder
ontwikkelen van de sterke punten en kwaliteiten van een individu of organisatie. In het
hoger onderwijs houdt dit in dat de talenten van studenten vanaf het begin worden
onderzocht, waarna het ontwikkelingstraject wordt afgestemd op het beter leren
kennen, effectiever gebruiken en verder ontwikkelen van deze talenten door ze in de
praktijk in te zetten. Studenten boeken vooruitgang door hun talenten te verfijnen,
waarbij ze voortbouwen op eerdere succeservaringen en groeien in richtingen die voor
hen intrinsieke waarde hebben. Het is cruciaal om een balans te vinden tussen het
, talentmodel en het deficiëntiemodel. Een radicale focus op één van beide is
onwenselijk. Een exclusieve focus op tekortkomingen belemmert talentontwikkeling,
terwijl een te brede benadering zonder oog voor organisatiedoelstellingen de realisatie
daarvan in de weg staat. Daarom is een verbinding tussen beide perspectieven
essentieel, waarbij de context bepaalt welk perspectief meer op de voorgrond treedt.
Beroepsprofiel en Basiscompetenties van de Leraar
In het onderwijs is competentiegericht opleiden de norm, waarbij een competentie
wordt gedefinieerd als een geïntegreerd geheel van kennis, inzichten, vaardigheden en
attitudes. Dit betekent dat enkel kennis niet volstaat; men moet deze ook kunnen
toepassen op de juiste momenten. Competentiegericht opleiden heeft als doel
studenten een basisvorming te geven die hen voorbereidt op een zinvolle en authentieke
deelname aan de samenleving, door het verwerven van diverse competenties. Het
plaatsen van een talentgerichte benadering op de voorgrond betekent niet dat de
competentiegerichte benadering terzijde moet worden geschoven; het gaat om een en-
en situatie waarin beide elkaar aanvullen. Competentieontwikkeling richt zich op het
bereiken van een vereist functioneel niveau voor het werkveld, terwijl talentontwikkeling
gericht is op het bevorderen van het optimale functioneren van de student als totale
persoon. Persoonlijke groei door talentontdekking en -ontwikkeling is even belangrijk als
professionele ontwikkeling via competenties, omdat leren onlosmakelijk verbonden is
met persoonlijke groei. Talenten en competenties moeten dus in samenhang worden
ontwikkeld. Voor lerarenopleidingen is dit van bijzonder belang, gezien de persoonlijke
kwaliteiten zoals empathie, compassie en flexibiliteit die essentieel zijn voor effectief
onderwijs. Palmer (1998) benadrukt dit met de uitspraak: "Good teaching cannot be
reduced to technique; good teaching comes from the identity and integrity of the
teacher" (). De relatie tussen competenties en talenten wordt verder verduidelijkt in een
tabel van Dewulf, Van Meeuwen, & Tjepkema (2010), waaruit blijkt dat competenties
werkgebonden, aangeleerd en minder duurzaam zijn, terwijl talenten ruimer,
aangeboren en duurzamer zijn, en verbonden met motivatie en passie.
Het beroepsprofiel van de leerkracht is een geïntegreerd geheel van kennis,
vaardigheden en attitudes, essentieel voor effectief onderwijs. Dit profiel omvat tien
typefuncties of functionele gehelen, die de diverse rollen van een leerkracht
beschrijven. Deze functies zijn onder andere de leerkracht als begeleider van leer- en
ontwikkelingsprocessen, als opvoeder, als inhoudelijk expert, als organisator, als
innovator, als lid van een schoolteam, als partner van ouders, als partner van externen,
als lid van de onderwijsgemeenschap, en als cultuurparticipant. De samenhang en
voortdurende wisselwerking tussen deze functies benadrukken de complexiteit en
dynamiek van het beroep. Een voorbeeld hiervan is het aanleren van een
oplossingsmethode, wat niet alleen vakinhoudelijke deskundigheid vereist, maar ook
Overzicht
Deze uitgebreide syllabus voor 'Onderwijskunde 1: accent op didactiek' biedt
toekomstige leerkrachten in het secundair onderwijs een diepgaand inzicht in de
complexe wereld van onderwijs. Het document integreert cruciale aspecten van
didactiek, adolescentenpsychologie, en het Vlaamse onderwijssysteem, met als doel
een solide basis te leggen voor didactische competenties en professioneel inzicht. Het
behandelt fundamentele concepten zoals effectieve onderwijspraktijken, de
professionele identiteit van de leerkracht, de ontwikkeling en het leerproces van
adolescenten, diverse leertheorieën, en de rol van executieve functies en
leervoorkeuren. Daarnaast wordt ingegaan op de structuur van het Vlaamse
onderwijssysteem, inclusief de modernisering van het secundair onderwijs, en worden
didactische principes, werkvormen, leermiddelen en evaluatiestrategieën gedetailleerd
besproken. Het geheel is gericht op het voorbereiden van leerkrachten op de
uitdagingen van de 21e eeuw, waarbij de leerkracht als begeleider, organisator en
opvoeder centraal staat in het creëren van een krachtige leeromgeving.
Samenvatting
Chapter 1: Inleiding tot Didactiek en het Professionele Zelf
Dit opleidingsonderdeel, 'Onderwijskunde 1: accent op didactiek', is een fundamenteel
onderdeel van de lerarenopleiding en richt zich op de ontwikkeling van de toekomstige
leerkracht. Het legt de nadruk op drie centrale rollen: de leraar als begeleider van
leerprocessen, de leraar als organisator en de leraar als opvoeder. De cursus
beantwoordt twee kernvragen: wie de adolescent in de klas is en hoe een effectieve les
aan deze doelgroep gegeven kan worden. De eerste vraag duikt in de
ontwikkelingspsychologie van de adolescent, die zich richt op de mentale processen
en het gedrag van mensen in verschillende levensfasen, specifiek de adolescentie. Dit
omvat het begrijpen van de kenmerken, ontwikkeling en keuzes van adolescenten. De
tweede vraag behandelt de didactiek, wat alle aspecten van de onderwijskunde omvat
die te maken hebben met de voorbereiding, uitvoering en evaluatie van
onderwijsleerprocessen, zoals het selecteren van leerinhoud, het bevorderen van
begrip, het stellen van doelen en het organiseren van evaluatie en werkvormen. Deze
twee vragen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, aangezien didactische keuzes
direct beïnvloed worden door de specifieke behoeften van adolescenten.
Het Belang van Zelfkennis en Mindset
Zelfkennis is cruciaal voor persoonlijke en professionele groei, vooral in beroepen zoals
dat van leraar. Het stelt individuen in staat om hun sterke en zwakke punten te
identificeren, wat essentieel is voor het leren van fouten en het verbeteren van
,prestaties. Bovendien helpt zelfkennis bij het effectief omgaan met stress en het
oplossen van problemen door gerichte strategieën te ontwikkelen. De weg naar
zelfkennis begint met zelfreflectie, een proces waarbij men stilstaat bij eigen
capaciteiten, groeimogelijkheden en voorkeuren. Hoewel zelfreflectie vaak als
vanzelfsprekend wordt beschouwd, is het in de praktijk een uitdagende maar onmisbare
vaardigheid voor continue ontwikkeling.
Volgens onderzoekster Carol Dweck bestaan er twee fundamentele mindsets: de
statische mindset (fixed mindset) en de groei-gebaseerde mindset (growth mindset).
Een statische mindset kenmerkt zich door de overtuiging dat talenten, sterke punten en
intelligentie vaststaande eigenschappen zijn die niet kunnen veranderen. Dit leidt vaak
tot de drang om constant de eigen capaciteiten te bewijzen en vermindert de bereidheid
om uitdagingen aan te gaan of te leren van fouten. Daarentegen gelooft iemand met een
groei-gebaseerde mindset dat kwaliteiten en vaardigheden door inspanning en
toewijding verder ontwikkeld kunnen worden. Deze mindset stimuleert een verlangen
om te leren, uitdagingen aan te gaan en zich continu te verbeteren. Terwijl een statische
mindset een mentaliteit van oordelen en veroordeeld worden bevordert, richt een groei-
gebaseerde mindset zich op leren en het ondersteunen van het leerproces van anderen.
Dit onderscheid heeft een diepgaande invloed op hoe individuen in het leven staan en
welke keuzes zij maken, en benadrukt het belang van stimulering van talenten, anders
kunnen deze verloren gaan.
Subjectieve Onderwijstheorie en Talentontwikkeling
Ieder individu bezit een subjectieve onderwijstheorie, die bestaat uit persoonlijke
ideeën en opvattingen over wat 'goed onderwijs' inhoudt. Deze theorie omvat voorkeuren
met betrekking tot de pedagogisch-didactische aanpak, de relatie met leerlingen, de
leerinhouden en de interacties met collega's, directie en ouders. Hoewel deze theorie
gevormd wordt door eigen ervaringen en overtuigingen, is het essentieel te beseffen dat
deze subjectief is en niet altijd overeenkomt met objectieve onderzoeksresultaten of
actuele onderwijstrends. De subjectieve onderwijstheorie is geen vaststaand gegeven;
integendeel, zij evolueert voortdurend door nieuwe kennis, ervaringen en inzichten die
men opdoet tijdens de opleiding en professionele carrière. Deze dynamische aard
onderstreept het belang van zelfreflectie en de ontwikkeling van een professionele
identiteit, aangezien deze direct verbonden zijn met de vorming en aanpassing van de
eigen onderwijsvisie.
In tegenstelling tot de gangbare perceptie van talent als uitzonderlijke prestatie (zoals in
talentenjachten), wordt in deze context talent gedefinieerd als een natuurlijk en zich
herhalend patroon van denken, voelen of zich gedragen dat op een productieve manier
kan worden ingezet. Talenten, ook wel kernkwaliteiten genoemd, zijn inherente
eigenschappen die een authentiek deel uitmaken van iemands persoonlijkheid en die
bijdragen aan uitzonderlijke prestaties. Ze maken het mogelijk om het volledige
,potentieel te realiseren en een niveau van excellentie te bereiken. Het herkennen,
begrijpen en waarderen van deze talenten is van groot belang, aangezien ze direct
gerelateerd zijn aan prestaties. Talenten omvatten gedrags- en gedachtepatronen die
effectiviteit en efficiëntie bevorderen, overtuigingen die succes mogelijk maken,
attitudes die inspanningen ondersteunen en motivaties die aanzetten tot actie en het
behoud van energie.
Een sterk punt is het vermogen om in een specifieke situatie consistent een bijna
perfecte prestatie te leveren. Sterke punten ontstaan wanneer kennis en vaardigheden
worden toegevoegd aan een talent. Dit betekent dat talenten van nature aanwezig zijn,
maar dat kennis en vaardigheden actief moeten worden verworven en geoefend om een
talent om te zetten in een sterk punt. Dit transformatieproces is een leerproces: hoe
meer een sterk punt wordt geoefend, hoe sterker en geïntegreerder het wordt. De
combinatie van een talent met de juiste kennis en vaardigheden is cruciaal, omdat het
bijna onmogelijk is om iemand tot een bijna perfecte prestatie te brengen door enkel een
nieuwe vaardigheid aan te leren. De effectieve inzet van talenten in actie vereist ook een
geschikte context die de persoon motiveert en aanspreekt op persoonlijke interesses ().
Elke persoon heeft een unieke combinatie van talenten en sterke punten die in
verschillende mate worden ontwikkeld en gebruikt, wat bijdraagt aan hun uniciteit.
Er zijn twee dominante perspectieven op menselijke ontwikkeling: het deficiëntiemodel
en het talentmodel. Het deficiëntiemodel, dat lange tijd dominant is geweest in het
hoger onderwijs, richt zich op het opsporen en remediëren van tekortkomingen van een
individu. Dit wordt vaak toegepast door middel van instaptoetsen en
remediëringsprogramma's om studenten te helpen een bepaalde norm te bereiken.
Hoewel het de intentie heeft om studenten te verbeteren, heeft onderzoek aangetoond
dat dit model negatieve effecten kan hebben, zoals een daling van motivatie en
zelfvertrouwen, defensief gedrag, en een risico op stigmatisering. Deze factoren kunnen
leiden tot verminderde academische en sociale integratie, en uiteindelijk tot
studiestaking. De nadelen van het deficiëntiemodel benadrukken de noodzaak van
aandacht voor het talentmodel, dat zich richt op het identificeren en ontwikkelen van de
sterke punten van individuen, wat een meer positieve en effectieve benadering van
ontwikkeling kan zijn.
Het talentmodel is een benadering die zich richt op het identificeren en verder
ontwikkelen van de sterke punten en kwaliteiten van een individu of organisatie. In het
hoger onderwijs houdt dit in dat de talenten van studenten vanaf het begin worden
onderzocht, waarna het ontwikkelingstraject wordt afgestemd op het beter leren
kennen, effectiever gebruiken en verder ontwikkelen van deze talenten door ze in de
praktijk in te zetten. Studenten boeken vooruitgang door hun talenten te verfijnen,
waarbij ze voortbouwen op eerdere succeservaringen en groeien in richtingen die voor
hen intrinsieke waarde hebben. Het is cruciaal om een balans te vinden tussen het
, talentmodel en het deficiëntiemodel. Een radicale focus op één van beide is
onwenselijk. Een exclusieve focus op tekortkomingen belemmert talentontwikkeling,
terwijl een te brede benadering zonder oog voor organisatiedoelstellingen de realisatie
daarvan in de weg staat. Daarom is een verbinding tussen beide perspectieven
essentieel, waarbij de context bepaalt welk perspectief meer op de voorgrond treedt.
Beroepsprofiel en Basiscompetenties van de Leraar
In het onderwijs is competentiegericht opleiden de norm, waarbij een competentie
wordt gedefinieerd als een geïntegreerd geheel van kennis, inzichten, vaardigheden en
attitudes. Dit betekent dat enkel kennis niet volstaat; men moet deze ook kunnen
toepassen op de juiste momenten. Competentiegericht opleiden heeft als doel
studenten een basisvorming te geven die hen voorbereidt op een zinvolle en authentieke
deelname aan de samenleving, door het verwerven van diverse competenties. Het
plaatsen van een talentgerichte benadering op de voorgrond betekent niet dat de
competentiegerichte benadering terzijde moet worden geschoven; het gaat om een en-
en situatie waarin beide elkaar aanvullen. Competentieontwikkeling richt zich op het
bereiken van een vereist functioneel niveau voor het werkveld, terwijl talentontwikkeling
gericht is op het bevorderen van het optimale functioneren van de student als totale
persoon. Persoonlijke groei door talentontdekking en -ontwikkeling is even belangrijk als
professionele ontwikkeling via competenties, omdat leren onlosmakelijk verbonden is
met persoonlijke groei. Talenten en competenties moeten dus in samenhang worden
ontwikkeld. Voor lerarenopleidingen is dit van bijzonder belang, gezien de persoonlijke
kwaliteiten zoals empathie, compassie en flexibiliteit die essentieel zijn voor effectief
onderwijs. Palmer (1998) benadrukt dit met de uitspraak: "Good teaching cannot be
reduced to technique; good teaching comes from the identity and integrity of the
teacher" (). De relatie tussen competenties en talenten wordt verder verduidelijkt in een
tabel van Dewulf, Van Meeuwen, & Tjepkema (2010), waaruit blijkt dat competenties
werkgebonden, aangeleerd en minder duurzaam zijn, terwijl talenten ruimer,
aangeboren en duurzamer zijn, en verbonden met motivatie en passie.
Het beroepsprofiel van de leerkracht is een geïntegreerd geheel van kennis,
vaardigheden en attitudes, essentieel voor effectief onderwijs. Dit profiel omvat tien
typefuncties of functionele gehelen, die de diverse rollen van een leerkracht
beschrijven. Deze functies zijn onder andere de leerkracht als begeleider van leer- en
ontwikkelingsprocessen, als opvoeder, als inhoudelijk expert, als organisator, als
innovator, als lid van een schoolteam, als partner van ouders, als partner van externen,
als lid van de onderwijsgemeenschap, en als cultuurparticipant. De samenhang en
voortdurende wisselwerking tussen deze functies benadrukken de complexiteit en
dynamiek van het beroep. Een voorbeeld hiervan is het aanleren van een
oplossingsmethode, wat niet alleen vakinhoudelijke deskundigheid vereist, maar ook
