Hoofdstuk 1 Inleiding 1
Paragraaf 1.1 Inleiding 1
Paragraaf 1.2 Preventie- en interventiemogelijkheden vanuit levensloopperspectief 1
Paragraaf 1.3 Het ‘ware’ leven 3
Paragraaf 1.4 Lineair en gerodynamisch model 3
Hoofdstuk 1 Inleiding
Paragraaf 1.1 Inleiding
In de westerse maatschappij vindt in de eenentwintigste eeuw een versnelde demografische
verandering plaats van relatief grote omvang, gedreven door de toenemende
levensverwachting, ook voor de ouderen zelf. De omvang van het effect van deze
verandering zijn te vergelijken met de effecten van de babyboom na de 2e wereldoorlog. De
groep ouderen kwijt een groeiend aandeel in de bevolkingsopbouw ten koste van het
aandeel van de groep jongeren. Er is sprake van een zogeheten gausscurve of klokkromme.
De bevolkingsopbouw is in evenwicht.
Het zoeken naar passende oplossingen geldt zeker voor de gezondheidszorg. Hierbij gaat
het uiteraard om relevante ziekten en ziekteverschijnselen die samenhangen met ouder
worden en ouder zijn. Een opvallend gegeven is dat naast ziekte er zich bij een deel van de
ouderen een chronische zorgbehoefte ontwikkelt.
Geruime tijd is gedacht dat, afgezien van normale veroudering, ziekten er de belangrijkste
oorzaak van zijn dat de oudere mens op relevante levensgebieden niet meer zelfstandig kan
functioneren. Inmiddels weten we echter dat hooguit 25% van de actuele
functieproblematiek bij een patiënt door de diverse ziektediagnosen verklaard kan worden.
Als het gaat om de zelfstandigheid van ouderen, blijken functiekenmerken aanmerkelijk
beter te voorspellen dan ziektediagnosen. Het gaat hierbij om zowel somatische
functieproblematiek als psychiatrische functieproblematiek.
Het belang van functieverlies naast het optreden van de diverse ziekten is helder verwoord
in preventie bij ouderen: focus op zelfredzaamheid. Huber definieert gezondheidszorg met
gebruikmaking van begrippen als: de vaardigheid om je te kunnen aanpassen en
zelfmanagement te kunnen uitvoeren in het kader van geconfronteerd worden met sociale,
fysieke en emotionele uitdagingen. Hiermee stelt zij functioneren, veerkracht en zelfregie
centraal.
VOor de oudere levensfase is het uiterst relevant te weten welke factoren bepalen dat
functieproblematiek zich concreet manifesteert. Denkend vanuit functiebehoud tot op hoge
leeftijd is aandacht voor preventie van mogelijk functieverlies gedurende de gehele
levensloop van belang.
Paragraaf 1.2 Preventie- en interventiemogelijkheden vanuit levensloopperspectief
In de kern van de zaak betreft het iets simpels. Bij een functie gaat het nu iets kunnen: de
functie beheersen of over de functie beschikken om iets regelen fans te realiseren. De
functie is belangrijker naarmate ze iets wezenlijke betreft, vrouw en een essentiële rol speelt
in het kunnen bestaan of in leven blijven. Als we kijken naar de autonomie en
zelfmanagement, staat de functie centraal die essentieel is voor overleven. Dat betreft
competenties tot vervulling van existentiële behoeften. Indien de vervulling van deze
1
Paragraaf 1.1 Inleiding 1
Paragraaf 1.2 Preventie- en interventiemogelijkheden vanuit levensloopperspectief 1
Paragraaf 1.3 Het ‘ware’ leven 3
Paragraaf 1.4 Lineair en gerodynamisch model 3
Hoofdstuk 1 Inleiding
Paragraaf 1.1 Inleiding
In de westerse maatschappij vindt in de eenentwintigste eeuw een versnelde demografische
verandering plaats van relatief grote omvang, gedreven door de toenemende
levensverwachting, ook voor de ouderen zelf. De omvang van het effect van deze
verandering zijn te vergelijken met de effecten van de babyboom na de 2e wereldoorlog. De
groep ouderen kwijt een groeiend aandeel in de bevolkingsopbouw ten koste van het
aandeel van de groep jongeren. Er is sprake van een zogeheten gausscurve of klokkromme.
De bevolkingsopbouw is in evenwicht.
Het zoeken naar passende oplossingen geldt zeker voor de gezondheidszorg. Hierbij gaat
het uiteraard om relevante ziekten en ziekteverschijnselen die samenhangen met ouder
worden en ouder zijn. Een opvallend gegeven is dat naast ziekte er zich bij een deel van de
ouderen een chronische zorgbehoefte ontwikkelt.
Geruime tijd is gedacht dat, afgezien van normale veroudering, ziekten er de belangrijkste
oorzaak van zijn dat de oudere mens op relevante levensgebieden niet meer zelfstandig kan
functioneren. Inmiddels weten we echter dat hooguit 25% van de actuele
functieproblematiek bij een patiënt door de diverse ziektediagnosen verklaard kan worden.
Als het gaat om de zelfstandigheid van ouderen, blijken functiekenmerken aanmerkelijk
beter te voorspellen dan ziektediagnosen. Het gaat hierbij om zowel somatische
functieproblematiek als psychiatrische functieproblematiek.
Het belang van functieverlies naast het optreden van de diverse ziekten is helder verwoord
in preventie bij ouderen: focus op zelfredzaamheid. Huber definieert gezondheidszorg met
gebruikmaking van begrippen als: de vaardigheid om je te kunnen aanpassen en
zelfmanagement te kunnen uitvoeren in het kader van geconfronteerd worden met sociale,
fysieke en emotionele uitdagingen. Hiermee stelt zij functioneren, veerkracht en zelfregie
centraal.
VOor de oudere levensfase is het uiterst relevant te weten welke factoren bepalen dat
functieproblematiek zich concreet manifesteert. Denkend vanuit functiebehoud tot op hoge
leeftijd is aandacht voor preventie van mogelijk functieverlies gedurende de gehele
levensloop van belang.
Paragraaf 1.2 Preventie- en interventiemogelijkheden vanuit levensloopperspectief
In de kern van de zaak betreft het iets simpels. Bij een functie gaat het nu iets kunnen: de
functie beheersen of over de functie beschikken om iets regelen fans te realiseren. De
functie is belangrijker naarmate ze iets wezenlijke betreft, vrouw en een essentiële rol speelt
in het kunnen bestaan of in leven blijven. Als we kijken naar de autonomie en
zelfmanagement, staat de functie centraal die essentieel is voor overleven. Dat betreft
competenties tot vervulling van existentiële behoeften. Indien de vervulling van deze
1
