Tak (2013), p. 38-42
Om doelen te bereiken is ween wetenschappelijke werkwijze
nodig: de empirische cyclus. Verantwoording om te kiezen
voor de regulatieve cyclus:
Beperkte horizon van de voorspellingen die de
diagnosticus maakt (oorzaak-gevolg of hebben
andere factoren invloed gehad op de behandeling.
De regulatieve cyclus biedt mogelijkheden om
kritisch te reflecteren en op rationele gronden het
eigen handelen bij kan stellen om op die manier de
kans op een gunstige afloop te maximaliseren.
Procesmatig karakter; de keuzes tijdens de
diagnostiek hebben effect op de hulpvrager en
bieden mogelijkheden om het proces tussentijds bij
te stellen. Het doel van het proces is het realiseren
van veranderingen, dit sluit goed aan bij het model
voor veranderingsprocessen (regulatieve cyclus)
Complexiteit van het hulpverleningsproces; wanneer de geboden hulp niet het gewenste
effect heeft kan er o.a. naar de volgende punten gekeken worden:
o Er zijn vanaf het begin relevante probleemelementen gemist
o Diagnosticus heeft verkeerde afweging gemaakt
o Verkeerd gekozen doelstelling
o Niet adequaat uitvoeren van opgesteld plan
Normen en waarden; bij het kiezen welke hulp passend is spelen ook pragmatische,
normatieve, financiële, beleidsmatige en ideologische afwegingen een rol. Vooral de
regulatieve fase van het bedenken en afwegen van handelingsmogelijkheden biedt de
mogelijkheid om deze aspecten van besluitvorming te expliciteren.
De wederzijdse beïnvloeding van diagnostiek en hulpverlening
In elke fase van het hulpproces beïnvloeden diagnostiek en hulpverlening elkaar. De verhouding
tussen die twee aspecten (onderzoeken en beïnvloeden) verschilt echter gedurende de loop van het
proces. Het formuleren van de theorie van het individuele geval, aan het eind van de derde
regulatieve fase (wanneer de probleemdefinitie en de oplossingsdefinitie met elkaar in verband zijn
gebracht) vormt een omslagpunt. Maar altijd is de hulpverlener gelijktijdig hulpverlener én
onderzoeker
Verhouding tussen onderzoeken en handelen in de regulatieve cyclus
Vooraf is er niet meteen duidelijk hoeveel onderzoek nodig is en hoe uitgebreid men te werk moet
gaan om tot verantwoorde diagnoses en behandelindicaties te kunnen komen. De behoefte van
hulpverleners is, om vooral veel informatie te verwerven en te streven naar een zo volledig
mogelijk beeld op alle gebieden. Dit in de praktijk niet haalbaar en onwenselijk. Het vertraagt het
proces en maakt de hulpverlening onbetaalbaar. In de praktijk tracht men een effectieve balans te
vinden tussen ‘te veel’ en ‘te weinig’. Het model van Van Strien past daar uitstekend in, want het
stimuleert de diagnosticus zich te beperken tot het zoeken van informatie die noodzakelijk is om
tot verantwoorde beslissingen te komen. Zo ontstaat een stapsgewijs inwinnen van informatie. De
hoeveelheid en de aard van de informatie die verzameld wordt, is dan beperkt en afhankelijk van
de te nemen besluiten.
Tak (2013), p. 114-116
1. INLEIDING
Diagnostisch onderzoek is geïntegreerd binnen een gestructureerd,
fasegewijs, cyclisch proces van hulpverlening. Dit proces is het best als
een probleemoplossingsproces te beschrijven als een regulatieve cyclus.
Bij elke overgang naar een volgende fase worden beslissingen genomen.
Bij deze beslissingen spelen empirische vragen, die met diagnostisch
onderzoek worden beantwoord. Dat gebeurt door het toetsen van
veronderstellingen ten aanzien van de weerneembare werkelijkheid (de
empirie).
2. DE BRUIKBAARHEID VAN DE REGULATIEVE CYCLUS
De regulatieve cyclus is geschikt voor reflectie en verantwoording,
omdat het de structuur heeft van logisch opeenvolgende beslissingen, van zowel empirische als
Om doelen te bereiken is ween wetenschappelijke werkwijze
nodig: de empirische cyclus. Verantwoording om te kiezen
voor de regulatieve cyclus:
Beperkte horizon van de voorspellingen die de
diagnosticus maakt (oorzaak-gevolg of hebben
andere factoren invloed gehad op de behandeling.
De regulatieve cyclus biedt mogelijkheden om
kritisch te reflecteren en op rationele gronden het
eigen handelen bij kan stellen om op die manier de
kans op een gunstige afloop te maximaliseren.
Procesmatig karakter; de keuzes tijdens de
diagnostiek hebben effect op de hulpvrager en
bieden mogelijkheden om het proces tussentijds bij
te stellen. Het doel van het proces is het realiseren
van veranderingen, dit sluit goed aan bij het model
voor veranderingsprocessen (regulatieve cyclus)
Complexiteit van het hulpverleningsproces; wanneer de geboden hulp niet het gewenste
effect heeft kan er o.a. naar de volgende punten gekeken worden:
o Er zijn vanaf het begin relevante probleemelementen gemist
o Diagnosticus heeft verkeerde afweging gemaakt
o Verkeerd gekozen doelstelling
o Niet adequaat uitvoeren van opgesteld plan
Normen en waarden; bij het kiezen welke hulp passend is spelen ook pragmatische,
normatieve, financiële, beleidsmatige en ideologische afwegingen een rol. Vooral de
regulatieve fase van het bedenken en afwegen van handelingsmogelijkheden biedt de
mogelijkheid om deze aspecten van besluitvorming te expliciteren.
De wederzijdse beïnvloeding van diagnostiek en hulpverlening
In elke fase van het hulpproces beïnvloeden diagnostiek en hulpverlening elkaar. De verhouding
tussen die twee aspecten (onderzoeken en beïnvloeden) verschilt echter gedurende de loop van het
proces. Het formuleren van de theorie van het individuele geval, aan het eind van de derde
regulatieve fase (wanneer de probleemdefinitie en de oplossingsdefinitie met elkaar in verband zijn
gebracht) vormt een omslagpunt. Maar altijd is de hulpverlener gelijktijdig hulpverlener én
onderzoeker
Verhouding tussen onderzoeken en handelen in de regulatieve cyclus
Vooraf is er niet meteen duidelijk hoeveel onderzoek nodig is en hoe uitgebreid men te werk moet
gaan om tot verantwoorde diagnoses en behandelindicaties te kunnen komen. De behoefte van
hulpverleners is, om vooral veel informatie te verwerven en te streven naar een zo volledig
mogelijk beeld op alle gebieden. Dit in de praktijk niet haalbaar en onwenselijk. Het vertraagt het
proces en maakt de hulpverlening onbetaalbaar. In de praktijk tracht men een effectieve balans te
vinden tussen ‘te veel’ en ‘te weinig’. Het model van Van Strien past daar uitstekend in, want het
stimuleert de diagnosticus zich te beperken tot het zoeken van informatie die noodzakelijk is om
tot verantwoorde beslissingen te komen. Zo ontstaat een stapsgewijs inwinnen van informatie. De
hoeveelheid en de aard van de informatie die verzameld wordt, is dan beperkt en afhankelijk van
de te nemen besluiten.
Tak (2013), p. 114-116
1. INLEIDING
Diagnostisch onderzoek is geïntegreerd binnen een gestructureerd,
fasegewijs, cyclisch proces van hulpverlening. Dit proces is het best als
een probleemoplossingsproces te beschrijven als een regulatieve cyclus.
Bij elke overgang naar een volgende fase worden beslissingen genomen.
Bij deze beslissingen spelen empirische vragen, die met diagnostisch
onderzoek worden beantwoord. Dat gebeurt door het toetsen van
veronderstellingen ten aanzien van de weerneembare werkelijkheid (de
empirie).
2. DE BRUIKBAARHEID VAN DE REGULATIEVE CYCLUS
De regulatieve cyclus is geschikt voor reflectie en verantwoording,
omdat het de structuur heeft van logisch opeenvolgende beslissingen, van zowel empirische als
