Boy 7
Auteur: Mirjam Mous
Uitgever en jaar van uitgeven: Van Holkema & Warendorf, 2009
, Eerste Persoonlijke Reactie
Spanning: Ik vond het een erg spannend boek omdat er steeds wat gebeurde en de hoofdpersoon
deed dingen waar als het mis ging zijn geheugen werd gewist.
Stukje uit het boek: Het benzinewijzertje veranderde in een verwijtend wijsvingertje. Ik ramde met
mijn vuist op het dashboard. Een lege tank. Stomstomstom! Waarom had ik het benzinepeil niet
gecontroleerd toen ik bij het tankstation stond? Verslagen legde ik mijn hoofd op het stuur. De wond
achter mijn oor klopte. Wat moest ik doen? Nog tien minuten, hooguit. Zelfs als ik rende en het zou
halen...
Goed vormgegeven: Het verhaal is heel goed bedacht en ook heel goed uitgewerkt. Het was goed te
volgen en er was telkens weer actie.
Stukje uit het boek: ‘We weten genoeg,’ zei ik. ‘Het is tijd om het notebook en de stick naar buiten te
smokkelen en te verbergen.’ ‘En als je gesnapt wordt?’ Louis wees naar de verdikking achter mijn
oor. ‘Ze weten waar je bent, dus waarschijnlijk ook wat je uitspookt.’ Stel dat de witpakken
inderdaad registreren dat ik iets verstop. Dan gaan ze natuurlijk op de desbetreffende plaats kijken
wát ik heb verborgen. Ik heb er heel lang over nagedacht. Kijk maar achter in dit notebook. Dat is de
echte.
Actie: Er gebeurt de hele tijd wat waardoor je het ook snel wil uitlezen. Ik had elke avond gewoon
weer veel zin om het boek verder te lezen en lag dan soms wel anderhalf uur te lezen.
Stukje uit het boek: Ik had geen notebook of stick meer nodig. Ik had mijn geheugen terug. Alles!
Totaal! - Hoeveel minuten nog voordat het grijze gebouw….
Samenvatting
Een jongen wordt wakker op een open grasvlakte waar het die dag erg warm is. Hij weet helemaal
niks meer, niet eens zijn naam. Naast hem ligt een rugzak met allemaal verschillende dingen.
Gelukkig zit er een telefoon in waar hij het alarmnummer mee kan bellen. Maar hij ziet dat hij een
voicemail bericht heeft. Hij speelt hem af en hoort: ‘Wat er ook gebeurt, bel in ieder geval geen
politie!’ Maar dat was zijn eigen stem! Hoe komt hij hier weg? Naast het grasveld loopt een weg,
hopen dat er een auto langskomt. Na lang wachten ziet hij een vrachtwagen en hij zwaait zo hard hij
kan. Hij stapt in bij een meisje genaamd Lara. Toevallig heeft haar tante een hotel waar hij wel mag
overnachten. Met de spullen in zijn rugzak probeert de jongen te onderzoeken wat er is gebeurd. Hij
komt uiteindelijk uit bij een kluisje bij een bowlingcentrum. Lara brengt hem daar naartoe en hij ziet
een notebook en een USB-stick in het kluisje. Maar verwisselt Lara nou de stick? Hij denkt dat hij zich
dat verbeeldt. Hij pakt de notebook en eenmaal terug bij het hotel leest hij hem. Hij doet allemaal
schokkende ontdekkingen. Hij had opgesloten gezeten in het grijze gebouw waarvan er een foto in
zijn rugzak zat. Hij was daar met allemaal verschillende ‘boys’ en hij was Boy Seven. Hij kwam
erachter dat er achter zijn oor een chip was geplaatst. En daarna kwam hij er door informatie op
internet achter dat het gebouw bezit is van de ouders van Lara, die chips bij jongens plaatsen
waardoor ze de ‘Boys’ kunnen sturen op dingen en zelfs geheugen kunnen wissen. In het notebook
had hij alles opgeschreven wat hij meemaakte in het gebouw zodat als zijn geheugen een keer werd
gewist hij de dingen niet vergat. En soms mocht je met de ‘witpakken’; helpers in het project van de
ouders van Lara met witte pakken aan en alarmkoorden waarmee ze je konden sturen, een uitje
maken naar iets leuks in de buitenwereld. Op een dag wou Boy 7 die eigenlijk Sam heette
Auteur: Mirjam Mous
Uitgever en jaar van uitgeven: Van Holkema & Warendorf, 2009
, Eerste Persoonlijke Reactie
Spanning: Ik vond het een erg spannend boek omdat er steeds wat gebeurde en de hoofdpersoon
deed dingen waar als het mis ging zijn geheugen werd gewist.
Stukje uit het boek: Het benzinewijzertje veranderde in een verwijtend wijsvingertje. Ik ramde met
mijn vuist op het dashboard. Een lege tank. Stomstomstom! Waarom had ik het benzinepeil niet
gecontroleerd toen ik bij het tankstation stond? Verslagen legde ik mijn hoofd op het stuur. De wond
achter mijn oor klopte. Wat moest ik doen? Nog tien minuten, hooguit. Zelfs als ik rende en het zou
halen...
Goed vormgegeven: Het verhaal is heel goed bedacht en ook heel goed uitgewerkt. Het was goed te
volgen en er was telkens weer actie.
Stukje uit het boek: ‘We weten genoeg,’ zei ik. ‘Het is tijd om het notebook en de stick naar buiten te
smokkelen en te verbergen.’ ‘En als je gesnapt wordt?’ Louis wees naar de verdikking achter mijn
oor. ‘Ze weten waar je bent, dus waarschijnlijk ook wat je uitspookt.’ Stel dat de witpakken
inderdaad registreren dat ik iets verstop. Dan gaan ze natuurlijk op de desbetreffende plaats kijken
wát ik heb verborgen. Ik heb er heel lang over nagedacht. Kijk maar achter in dit notebook. Dat is de
echte.
Actie: Er gebeurt de hele tijd wat waardoor je het ook snel wil uitlezen. Ik had elke avond gewoon
weer veel zin om het boek verder te lezen en lag dan soms wel anderhalf uur te lezen.
Stukje uit het boek: Ik had geen notebook of stick meer nodig. Ik had mijn geheugen terug. Alles!
Totaal! - Hoeveel minuten nog voordat het grijze gebouw….
Samenvatting
Een jongen wordt wakker op een open grasvlakte waar het die dag erg warm is. Hij weet helemaal
niks meer, niet eens zijn naam. Naast hem ligt een rugzak met allemaal verschillende dingen.
Gelukkig zit er een telefoon in waar hij het alarmnummer mee kan bellen. Maar hij ziet dat hij een
voicemail bericht heeft. Hij speelt hem af en hoort: ‘Wat er ook gebeurt, bel in ieder geval geen
politie!’ Maar dat was zijn eigen stem! Hoe komt hij hier weg? Naast het grasveld loopt een weg,
hopen dat er een auto langskomt. Na lang wachten ziet hij een vrachtwagen en hij zwaait zo hard hij
kan. Hij stapt in bij een meisje genaamd Lara. Toevallig heeft haar tante een hotel waar hij wel mag
overnachten. Met de spullen in zijn rugzak probeert de jongen te onderzoeken wat er is gebeurd. Hij
komt uiteindelijk uit bij een kluisje bij een bowlingcentrum. Lara brengt hem daar naartoe en hij ziet
een notebook en een USB-stick in het kluisje. Maar verwisselt Lara nou de stick? Hij denkt dat hij zich
dat verbeeldt. Hij pakt de notebook en eenmaal terug bij het hotel leest hij hem. Hij doet allemaal
schokkende ontdekkingen. Hij had opgesloten gezeten in het grijze gebouw waarvan er een foto in
zijn rugzak zat. Hij was daar met allemaal verschillende ‘boys’ en hij was Boy Seven. Hij kwam
erachter dat er achter zijn oor een chip was geplaatst. En daarna kwam hij er door informatie op
internet achter dat het gebouw bezit is van de ouders van Lara, die chips bij jongens plaatsen
waardoor ze de ‘Boys’ kunnen sturen op dingen en zelfs geheugen kunnen wissen. In het notebook
had hij alles opgeschreven wat hij meemaakte in het gebouw zodat als zijn geheugen een keer werd
gewist hij de dingen niet vergat. En soms mocht je met de ‘witpakken’; helpers in het project van de
ouders van Lara met witte pakken aan en alarmkoorden waarmee ze je konden sturen, een uitje
maken naar iets leuks in de buitenwereld. Op een dag wou Boy 7 die eigenlijk Sam heette
