Boekverslag – Ten koste van een hagedis – Anton Koolhaas
Nadat professor Maltsen afscheid heeft genomen van de universiteit, gaan hij en zijn
vrouw Clara naar hun vakantiehuisje in de natuur. Maltsen is ook in hun
vakantiegebied erg beroemd maar hij wil het liefst als gewoon mens behandeld
worden. Hij is 70 jaar.
Twee dagen later, wanneer hij in de tuin zit te lezen, valt zijn oog op een hagedis.
Om die hagedis niet te verjagen, moet hij heel stil blijven zitten. Hij is dan als het
ware versteend. Door deze verstening komt hij op het idee de weduwe van Frans
Dubhart te laten komen logeren: Letitia. Hij komt op dit idee door de volgende
herinnering die hij dan heeft:
Professor Maltsen was president-commissaris bij een middelgroot bedrijf geweest.
Daar kwam ene jonge man zich aandienen: Frans Dubhart. Na vele lofbetuigingen
voor zijn uitvindingen kreeg hij ruzie met de directeur en met Maltsen. In een
arbitragestrijd, waarbij de arbiter van Frans Dubhart een oud-leerling was van de
professor (en dus gaf hij de professor gelijk), verloor Frans het pleit en nam ontslag.
Vier jaar later stierf Frans. Professor Maltsen heeft zich altijd voor een gedeelte
medeplichtig gevoeld voor de dood van Frans Dubhart.
Clara vindt zijn voorstel wel wat vreemd, maar gaat dan toch akkoord. Zij weet niets
van die geschiedenis.
Dan volgt een beschrijving van hun huwelijk. Frans’ dood en Letitia’s gedragingen.
Letitia is een opgejaagd wezen dat nooit stil kan blijven zitten en altijd druk in de
weer is. Frans en Letitia hebben twee zonen, Leo en Alexander, vernoemd naar
beide opa’s. Clara schrijft een brief aan Letitia met het verzoek te komen logeren in
haar vakantiehuis. Letitia is na het ontvangen van de brief een beetje besluiteloos.
Zou ze het doen of niet? Na een tijdje schrijft Letitia een brief terug waarin in ze
schrijft dat ze besloten heeft de uitnodiging aan te nemen. Letitia weet dat er iets niet
goed zat tussen Frans en professor Maltsen, maar wat precies, weet ze niet.
De reis naar het vakantiehuis is voor Letitia een ware marteling. Twintig uur in de
trein zitten, zware koffers sjouwen, huilende kinderen. Professor Maltsen voelt zich
met Letitia in de buurt niet op zijn gemak en vindt het moeilijk met haar een gesprek
te beginnen.
Als Letitia het huis bezichtigt, horen ze opeens een kreet uit de tuin. Maltsen, Clara
en Letitia hollen naar buiten.
Wat blijkt: Alexander heeft een hagedissenstaartje in z’n handen. Als je een hagedis
pakt, laat hij immers zijn staart los om te kunnen ontsnappen en leeft verder. Het
groeit weer aan. Professor Maltsen wordt kwaad omdat hij ziet dat het van de
hagedis was, die hij telkens zag. Hij noemde deze hagedis ‘mijn diertje’. Hij geeft
Alexander een oorvijg. Dit tot ontsteltenis van Letitia en Clara. De verhouding tussen
Letitia en de professor verslechtert. Clara en haar man hadden afgesproken om
dezelfde dat als hun gasten kwamen, naar huis te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze
nemen afscheid van Letitia en de kinderen en bieden nogmaals hun excuses aan
voor Maltsen’s gedrag.
Toen het begon te schemeren, liep Letitia nog even naar de zee. Leo en Alexander
sliepen toen al.
Nadat professor Maltsen afscheid heeft genomen van de universiteit, gaan hij en zijn
vrouw Clara naar hun vakantiehuisje in de natuur. Maltsen is ook in hun
vakantiegebied erg beroemd maar hij wil het liefst als gewoon mens behandeld
worden. Hij is 70 jaar.
Twee dagen later, wanneer hij in de tuin zit te lezen, valt zijn oog op een hagedis.
Om die hagedis niet te verjagen, moet hij heel stil blijven zitten. Hij is dan als het
ware versteend. Door deze verstening komt hij op het idee de weduwe van Frans
Dubhart te laten komen logeren: Letitia. Hij komt op dit idee door de volgende
herinnering die hij dan heeft:
Professor Maltsen was president-commissaris bij een middelgroot bedrijf geweest.
Daar kwam ene jonge man zich aandienen: Frans Dubhart. Na vele lofbetuigingen
voor zijn uitvindingen kreeg hij ruzie met de directeur en met Maltsen. In een
arbitragestrijd, waarbij de arbiter van Frans Dubhart een oud-leerling was van de
professor (en dus gaf hij de professor gelijk), verloor Frans het pleit en nam ontslag.
Vier jaar later stierf Frans. Professor Maltsen heeft zich altijd voor een gedeelte
medeplichtig gevoeld voor de dood van Frans Dubhart.
Clara vindt zijn voorstel wel wat vreemd, maar gaat dan toch akkoord. Zij weet niets
van die geschiedenis.
Dan volgt een beschrijving van hun huwelijk. Frans’ dood en Letitia’s gedragingen.
Letitia is een opgejaagd wezen dat nooit stil kan blijven zitten en altijd druk in de
weer is. Frans en Letitia hebben twee zonen, Leo en Alexander, vernoemd naar
beide opa’s. Clara schrijft een brief aan Letitia met het verzoek te komen logeren in
haar vakantiehuis. Letitia is na het ontvangen van de brief een beetje besluiteloos.
Zou ze het doen of niet? Na een tijdje schrijft Letitia een brief terug waarin in ze
schrijft dat ze besloten heeft de uitnodiging aan te nemen. Letitia weet dat er iets niet
goed zat tussen Frans en professor Maltsen, maar wat precies, weet ze niet.
De reis naar het vakantiehuis is voor Letitia een ware marteling. Twintig uur in de
trein zitten, zware koffers sjouwen, huilende kinderen. Professor Maltsen voelt zich
met Letitia in de buurt niet op zijn gemak en vindt het moeilijk met haar een gesprek
te beginnen.
Als Letitia het huis bezichtigt, horen ze opeens een kreet uit de tuin. Maltsen, Clara
en Letitia hollen naar buiten.
Wat blijkt: Alexander heeft een hagedissenstaartje in z’n handen. Als je een hagedis
pakt, laat hij immers zijn staart los om te kunnen ontsnappen en leeft verder. Het
groeit weer aan. Professor Maltsen wordt kwaad omdat hij ziet dat het van de
hagedis was, die hij telkens zag. Hij noemde deze hagedis ‘mijn diertje’. Hij geeft
Alexander een oorvijg. Dit tot ontsteltenis van Letitia en Clara. De verhouding tussen
Letitia en de professor verslechtert. Clara en haar man hadden afgesproken om
dezelfde dat als hun gasten kwamen, naar huis te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ze
nemen afscheid van Letitia en de kinderen en bieden nogmaals hun excuses aan
voor Maltsen’s gedrag.
Toen het begon te schemeren, liep Letitia nog even naar de zee. Leo en Alexander
sliepen toen al.
