WEEK B2
Warme kant = laatste 3 schakels in de veiligheidsketen.
Koude kant = eerste 2 schakels in de veiligheidsketen.
Fundamentele onzekerheid over:
- De gevaren die ons bedreigen
- Wie er verantwoordelijk is
Klassieke risicobenadering in 2 fasen:
1. Risico-assessment: het identificeren en beoordelen van risico’s
- Identificatie en schatting
- Bepalen van mate van blootstelling of kwetsbaarheid voor het geval
- Schatting in termen van kans maal gevolg (op basis van de bovenste twee)
2. Risicomanagement: het nemen van maatregelen die niet acceptabel geachte risico’s beperken of
beheersbaar maken (besluitvormingsproces)
Experts/wetenschappers zijn betrokken bij fase 1.
Risicomanagers/beleidsmakers zijn betrokken bij fase 2.
Besluitvormingsproces: 3 mogelijkheden:
1. Kleine of verwaarloosbare risico’s die maatschappelijk geaccepteerd worden.
2. Aanvaardbare risico’s, mits reducerende maatregelen worden genomen.
3. Risico’s die we niet accepteren.
Voor de overheid nog een extra dimensie: risico’s prioriteren en afwegen.
Onzeker over het risico: hoe verder waardeconflicten en kennisproblemen uit elkaar staan, hoe meer
onzekerheid er ontstaat.
De onzekerheid kan 3 dingen zijn:
1. Complex: relatie oorzaak gevolg gebrekkig
2. Onzeker: bedreigingen die onomstotelijk vast
3. Omstreden: effecten controversieel en acceptatie discutabel
Uitgangspunten crisisbeheersing:
1. Crisismanagement is niet gelijk aan crisisplanning
2. Stem hulpverlening af op (zelf)redzaamheid van burgers
3. Wat je zelden doet, doe je zelden goed
4. Schoenmaker blijf bij je leest
5. Het opperbevel kent zijn grenzen
, 6. Crisismanagement is goed netwerkmanagement
7. Crisismanagement is voor een belangrijk deel crisiscommunicatie
8. Samenwerken, maar ook professioneel optreden maken het verschil
Crisismanagement is niet gelijk aan crisisplanning = goede crisisplanning garandeert niet dat ook het
crisismanagement altijd goed zal gaan. De werkelijkheid van crises is altijd anders dan de voorziene
en geoefende werkelijkheid. Aspecten die een rol spelen:
- Geregeld vallen sleutelpersonen weg
- Er staan spontaan nieuwe leiders op (en zittende leiders vallen soms door de mand)
- Er zijn altijd veel meer actoren betrokken dan waarmee vooraf rekening is gehouden
- Toch blijkt ook vaak dat bepaalde sleutelpersonen/actoren niet zijn uitgenodigd
- Burgers spelen tijdens en na rampen een veel grotere rol dan gedacht.
Stem hulpverlening af op (zelf)redzaamheid van burgers = mensen kunnen vaak zichzelf redden.
Maar in veel gevallen redden ze niet alleen zichzelf, maar ook anderen. Deze burgers zijn vaak als
eerste ter plaatsen), daarom is het belangrijk dat de hulp van hulpverleners, bestuurders,
ambtenaren en deskundigen daar op aansluit en aanvullend is. Hierdoor is de rol van de overheid en
professionele hulp vooral gericht op groepen die minder zelfredzaam zijn en niet vanzelfsprekend op
hulp van anderen kunnen rekenen.
Wat je zelden doet, doe je zelden goed = mensen doen vooral datgene goed wat zij vaak doen.
Uitgangspunten:
- In een crisissituatie mogen er geen wonderen worden verwacht.
- Tijdens het optreden in een crisissituatie moet ieder doen wat hij of zij ook regulier doet.
- Er moet gestreefd worden naar niet te veel personen belasten met specifieke crisismanagement
taken.
Schoenmaker blijf bij je leest = bij een crisissituatie moeten organisaties en instellingen zich vooral
richten op hun kernactiviteiten.
Het opperbevel kent zijn grenzen = de burgemeester is alleen opperbevel voor de mensen en
diensten die direct bij de incidentbestrijding en hulpverlening betrokken zijn.
Crisismanagement is goed netwerkmanagement = bekend zijn met de organisaties die bij crises een
rol (kunnen) spelen, draagt bij aan de effectiviteit van de crisisbeheersing.
Crisisbeheersing is voor een belangrijk deel crisiscommunicatie = informatievoorziening aan burgers
heeft een drietal functies:
- Informeren van de direct en indirect betrokkenen en het brede publiek over wat er gebeurd.
- Kan betekenis worden gegeven aan gebeurtenis (‘de terroristen krijgen ons er niet onder’).
- Kan richting gegeven worden aan het handelen van degene die informatie ontvangen (‘het is beter
dat u nog even binnen blijft, omdat…’).
Samenwerken, maar ook professioneel optreden maken het verschil = de kwaliteit van de respons
en hulpverlening wordt bepaald door de kwaliteit van het optreden van de afzonderlijke diensten.
Afstemming is waardevol en informatie van verschillende diensten moet worden gedeeld, maar de
professionaliteit van de afzonderlijke diensten is van groter belang.
Warme kant = laatste 3 schakels in de veiligheidsketen.
Koude kant = eerste 2 schakels in de veiligheidsketen.
Fundamentele onzekerheid over:
- De gevaren die ons bedreigen
- Wie er verantwoordelijk is
Klassieke risicobenadering in 2 fasen:
1. Risico-assessment: het identificeren en beoordelen van risico’s
- Identificatie en schatting
- Bepalen van mate van blootstelling of kwetsbaarheid voor het geval
- Schatting in termen van kans maal gevolg (op basis van de bovenste twee)
2. Risicomanagement: het nemen van maatregelen die niet acceptabel geachte risico’s beperken of
beheersbaar maken (besluitvormingsproces)
Experts/wetenschappers zijn betrokken bij fase 1.
Risicomanagers/beleidsmakers zijn betrokken bij fase 2.
Besluitvormingsproces: 3 mogelijkheden:
1. Kleine of verwaarloosbare risico’s die maatschappelijk geaccepteerd worden.
2. Aanvaardbare risico’s, mits reducerende maatregelen worden genomen.
3. Risico’s die we niet accepteren.
Voor de overheid nog een extra dimensie: risico’s prioriteren en afwegen.
Onzeker over het risico: hoe verder waardeconflicten en kennisproblemen uit elkaar staan, hoe meer
onzekerheid er ontstaat.
De onzekerheid kan 3 dingen zijn:
1. Complex: relatie oorzaak gevolg gebrekkig
2. Onzeker: bedreigingen die onomstotelijk vast
3. Omstreden: effecten controversieel en acceptatie discutabel
Uitgangspunten crisisbeheersing:
1. Crisismanagement is niet gelijk aan crisisplanning
2. Stem hulpverlening af op (zelf)redzaamheid van burgers
3. Wat je zelden doet, doe je zelden goed
4. Schoenmaker blijf bij je leest
5. Het opperbevel kent zijn grenzen
, 6. Crisismanagement is goed netwerkmanagement
7. Crisismanagement is voor een belangrijk deel crisiscommunicatie
8. Samenwerken, maar ook professioneel optreden maken het verschil
Crisismanagement is niet gelijk aan crisisplanning = goede crisisplanning garandeert niet dat ook het
crisismanagement altijd goed zal gaan. De werkelijkheid van crises is altijd anders dan de voorziene
en geoefende werkelijkheid. Aspecten die een rol spelen:
- Geregeld vallen sleutelpersonen weg
- Er staan spontaan nieuwe leiders op (en zittende leiders vallen soms door de mand)
- Er zijn altijd veel meer actoren betrokken dan waarmee vooraf rekening is gehouden
- Toch blijkt ook vaak dat bepaalde sleutelpersonen/actoren niet zijn uitgenodigd
- Burgers spelen tijdens en na rampen een veel grotere rol dan gedacht.
Stem hulpverlening af op (zelf)redzaamheid van burgers = mensen kunnen vaak zichzelf redden.
Maar in veel gevallen redden ze niet alleen zichzelf, maar ook anderen. Deze burgers zijn vaak als
eerste ter plaatsen), daarom is het belangrijk dat de hulp van hulpverleners, bestuurders,
ambtenaren en deskundigen daar op aansluit en aanvullend is. Hierdoor is de rol van de overheid en
professionele hulp vooral gericht op groepen die minder zelfredzaam zijn en niet vanzelfsprekend op
hulp van anderen kunnen rekenen.
Wat je zelden doet, doe je zelden goed = mensen doen vooral datgene goed wat zij vaak doen.
Uitgangspunten:
- In een crisissituatie mogen er geen wonderen worden verwacht.
- Tijdens het optreden in een crisissituatie moet ieder doen wat hij of zij ook regulier doet.
- Er moet gestreefd worden naar niet te veel personen belasten met specifieke crisismanagement
taken.
Schoenmaker blijf bij je leest = bij een crisissituatie moeten organisaties en instellingen zich vooral
richten op hun kernactiviteiten.
Het opperbevel kent zijn grenzen = de burgemeester is alleen opperbevel voor de mensen en
diensten die direct bij de incidentbestrijding en hulpverlening betrokken zijn.
Crisismanagement is goed netwerkmanagement = bekend zijn met de organisaties die bij crises een
rol (kunnen) spelen, draagt bij aan de effectiviteit van de crisisbeheersing.
Crisisbeheersing is voor een belangrijk deel crisiscommunicatie = informatievoorziening aan burgers
heeft een drietal functies:
- Informeren van de direct en indirect betrokkenen en het brede publiek over wat er gebeurd.
- Kan betekenis worden gegeven aan gebeurtenis (‘de terroristen krijgen ons er niet onder’).
- Kan richting gegeven worden aan het handelen van degene die informatie ontvangen (‘het is beter
dat u nog even binnen blijft, omdat…’).
Samenwerken, maar ook professioneel optreden maken het verschil = de kwaliteit van de respons
en hulpverlening wordt bepaald door de kwaliteit van het optreden van de afzonderlijke diensten.
Afstemming is waardevol en informatie van verschillende diensten moet worden gedeeld, maar de
professionaliteit van de afzonderlijke diensten is van groter belang.
