LLM Jeugdrecht – Children’s Rights
W3: Bescherming van kinderen tegen geweld
Literatuur samenvatting
J. Durrant, The Global movement to end all corporal Punishment 2018, p. 64-85. 1
De afgelopen veertig jaar heeft er een grote transformatie plaatsgevonden wat betreft de opvattingen over
‘corporal punishment’ (lijfstraffen), van ouderlijke plicht naar een schending van mensenrechten.
In de jaren zeventig waren lijfstraffen overal ter wereld gebruikelijk in scholen en thuis. Het werd gezien dat dit
passend en disciplinair noodzakelijk was. De legitimiteit van lijfstraffen was bijna universeel verankerd.
Tegenwoordig orden lijfstraffen steeds meer als ouderlijke agressie beschouwd. Inmiddels is dan ook in veel
landen illegaal. Het wordt gedefinieerd als huiselijk geweld.
Wetten die lijfstraffen permitteren bestaan om volwassenen te beschermen tegen aanklachten wegens
mishandeling.
In 1979 kwam een historisch punt toen Zweden het eerste land werd om lijfstraffen expliciet volledig te
verbieden. Het decennium daarop volgde Finland, Noorwegen en Oostenrijk.
In 1978, een jaar voordat Zweden het verbod op lijfstraffen doorvoerde, stelde Polen een mensenrechtenverdrag
voor aan de VN dat specifiek gericht zou zijn op de rechten van kinderen. Verwacht werd dat het verdrag in
1979 zou worden aangenomen, omdat dit ‘the International Year of the Child’ was, maar het duurde een
decennium voor de Werkgroep om unanimiteit te bereiken over de inhoud van het verdrag.
Uiteindelijk kwam in 1989 het IVRK, dat werd aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN. Het
geeft heldere mensenrechten gericht op kinderen en het is bindend voor alle staten die het verdrag ratificeren.
Het is het meest geratificeerde mensenrechtenverdrag ter wereld.
Deze ratificatie van het IVRK bracht meer bewustzijn dat lijfstraffen gezien worden als een duidelijke
schending van kinderrechten. Daarnaast werd er ook onderzoek gedaan naar de impact van lijfstraffen (huiselijk
geweld).
Het werd duidelijk dat dat er een verband bestaat tussen lijfstraffen en een hogere gradatie van kinderagressie.
Deze resultaten leken het basisprincipe van de theorie over sociaal leren (‘social learning theory’) te
ondersteunen (Bandura, 1997): namelijk dat kinderen leren door anderen te observeren.
Het was echter nog niet duidelijk of kinderagressie lijfstraffen uitlokte of juist daardoor werd uitgelokt. Studies
hebben getoond dat lijfstraffen de waarschijnlijkheid van kinderagressie en antisociaal gedrag beïnvloeden.
Daarbij werden lijfstraffen vaak gelinkt aan negatieve ontwikkelingsresultaten, zoals depressie, ongelukkig zijn,
angst, wanhoop en psychiatrische aandoeningen bij volwassen worden.
De consistentie van associaties tussen lijfstraffen en de ontwikkeling van emotionele- en gedrag problemen
leidde ertoe dat lijfstraffen als een risk factor gezien werden wat zich gedurende generaties voortzet.
Ook werden studies verricht naar de ervaringen van kinderen die lijfstraffen hadden ondervonden.
De invoering van het IVRK bracht veel verandering in de houding ten aanzien van lijfstraffen en het
verminderen/afschaffen daarvan. Ook werd er toezicht op gehouden door het Comité van de Rechten van het
Kind.
In 2006 bracht het Comité de achtste General Comment uit, wat ging over het recht om kinderen te beschermen
tegen lijfstraffen en andere vernederende wijzen van straffen. Er werd geen grens getrokken tussen straf en
geweld. Lijfstraffen werden beschreven als vernederend. Ook ging het over non-fysieke vormen van straffen die
wreed en vernederen konden zijn.
In 2001 werd ‘the Global Initiative to End all Corporal Punishment of Children’ (GI) gelanceerd, ondersteund
door UNICEF en het Comité voor de Rechten van het Kind. Zijn voornaamste taak is het gedetailleerd in kaart
brengen van de wettigheid van lijfstraffen van kinderen wereldwijd, deze informatie bijgewerkt houden en deze
informatie systematisch gebruiken om het mondiale profiel van het probleem als een schending van
mensenrechten te vergroten.
In 2011 heeft het Comité General Comment no. 13 gepubliceerd, ‘on the Right of the Child to Freedom from all
Forms of Violance.’ Hiermee werd opnieuw bevestigd dat lijfstraffen beschouwd moeten worden als geweld en
als een schending van kinderrechten.
1
J. Durrant, The global movement to end all corporal punishment of Children'.pdf
, LLM Jeugdrecht – Children’s Rights
W3: Bescherming van kinderen tegen geweld
Literatuur samenvatting
De afgelopen 40 jaar heeft er in de wereld een diepgaande transformatie plaatsgevonden. Kinderen werden voor
het eerst erkend als personen met fundamentele mensenrechten. Lijfstraffen worden niet meer gezien als een
manier om kinderen te ‘straffen’, maar deze worden gezien als geweld tegen kinderen en zijn dan ook verboden.
W3: Bescherming van kinderen tegen geweld
Literatuur samenvatting
J. Durrant, The Global movement to end all corporal Punishment 2018, p. 64-85. 1
De afgelopen veertig jaar heeft er een grote transformatie plaatsgevonden wat betreft de opvattingen over
‘corporal punishment’ (lijfstraffen), van ouderlijke plicht naar een schending van mensenrechten.
In de jaren zeventig waren lijfstraffen overal ter wereld gebruikelijk in scholen en thuis. Het werd gezien dat dit
passend en disciplinair noodzakelijk was. De legitimiteit van lijfstraffen was bijna universeel verankerd.
Tegenwoordig orden lijfstraffen steeds meer als ouderlijke agressie beschouwd. Inmiddels is dan ook in veel
landen illegaal. Het wordt gedefinieerd als huiselijk geweld.
Wetten die lijfstraffen permitteren bestaan om volwassenen te beschermen tegen aanklachten wegens
mishandeling.
In 1979 kwam een historisch punt toen Zweden het eerste land werd om lijfstraffen expliciet volledig te
verbieden. Het decennium daarop volgde Finland, Noorwegen en Oostenrijk.
In 1978, een jaar voordat Zweden het verbod op lijfstraffen doorvoerde, stelde Polen een mensenrechtenverdrag
voor aan de VN dat specifiek gericht zou zijn op de rechten van kinderen. Verwacht werd dat het verdrag in
1979 zou worden aangenomen, omdat dit ‘the International Year of the Child’ was, maar het duurde een
decennium voor de Werkgroep om unanimiteit te bereiken over de inhoud van het verdrag.
Uiteindelijk kwam in 1989 het IVRK, dat werd aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN. Het
geeft heldere mensenrechten gericht op kinderen en het is bindend voor alle staten die het verdrag ratificeren.
Het is het meest geratificeerde mensenrechtenverdrag ter wereld.
Deze ratificatie van het IVRK bracht meer bewustzijn dat lijfstraffen gezien worden als een duidelijke
schending van kinderrechten. Daarnaast werd er ook onderzoek gedaan naar de impact van lijfstraffen (huiselijk
geweld).
Het werd duidelijk dat dat er een verband bestaat tussen lijfstraffen en een hogere gradatie van kinderagressie.
Deze resultaten leken het basisprincipe van de theorie over sociaal leren (‘social learning theory’) te
ondersteunen (Bandura, 1997): namelijk dat kinderen leren door anderen te observeren.
Het was echter nog niet duidelijk of kinderagressie lijfstraffen uitlokte of juist daardoor werd uitgelokt. Studies
hebben getoond dat lijfstraffen de waarschijnlijkheid van kinderagressie en antisociaal gedrag beïnvloeden.
Daarbij werden lijfstraffen vaak gelinkt aan negatieve ontwikkelingsresultaten, zoals depressie, ongelukkig zijn,
angst, wanhoop en psychiatrische aandoeningen bij volwassen worden.
De consistentie van associaties tussen lijfstraffen en de ontwikkeling van emotionele- en gedrag problemen
leidde ertoe dat lijfstraffen als een risk factor gezien werden wat zich gedurende generaties voortzet.
Ook werden studies verricht naar de ervaringen van kinderen die lijfstraffen hadden ondervonden.
De invoering van het IVRK bracht veel verandering in de houding ten aanzien van lijfstraffen en het
verminderen/afschaffen daarvan. Ook werd er toezicht op gehouden door het Comité van de Rechten van het
Kind.
In 2006 bracht het Comité de achtste General Comment uit, wat ging over het recht om kinderen te beschermen
tegen lijfstraffen en andere vernederende wijzen van straffen. Er werd geen grens getrokken tussen straf en
geweld. Lijfstraffen werden beschreven als vernederend. Ook ging het over non-fysieke vormen van straffen die
wreed en vernederen konden zijn.
In 2001 werd ‘the Global Initiative to End all Corporal Punishment of Children’ (GI) gelanceerd, ondersteund
door UNICEF en het Comité voor de Rechten van het Kind. Zijn voornaamste taak is het gedetailleerd in kaart
brengen van de wettigheid van lijfstraffen van kinderen wereldwijd, deze informatie bijgewerkt houden en deze
informatie systematisch gebruiken om het mondiale profiel van het probleem als een schending van
mensenrechten te vergroten.
In 2011 heeft het Comité General Comment no. 13 gepubliceerd, ‘on the Right of the Child to Freedom from all
Forms of Violance.’ Hiermee werd opnieuw bevestigd dat lijfstraffen beschouwd moeten worden als geweld en
als een schending van kinderrechten.
1
J. Durrant, The global movement to end all corporal punishment of Children'.pdf
, LLM Jeugdrecht – Children’s Rights
W3: Bescherming van kinderen tegen geweld
Literatuur samenvatting
De afgelopen 40 jaar heeft er in de wereld een diepgaande transformatie plaatsgevonden. Kinderen werden voor
het eerst erkend als personen met fundamentele mensenrechten. Lijfstraffen worden niet meer gezien als een
manier om kinderen te ‘straffen’, maar deze worden gezien als geweld tegen kinderen en zijn dan ook verboden.
