We Are Family: The Modern Transformation of Parents and Children
Susan Golombok; ISBN: 9781541758643
Hoofdstuk 1 WaF: Lesbian Mothers: ‘Uncharted Waters’
Voor 1970 waren er lesbische vrouwen die bewust waren van hun geaardheid, maar het gevoel hadden
zich te moeten conformeren aan de maatschappelijke verwachtingen van een heteroseksueel
huwelijk. Deze vrouwen werden gedwongen hun geaardheid geheim te houden. Na 1970 konden
lesbische vrouwen hun leven opener leven. Ook werd homoseksualiteit door de American Psychiatric
Association uit de lijst stoornissen verwijderd. Het resulteerde echter wel in rechtszaken over de
voogdij over kinderen. Wanneer de moeder lesbisch was geworden, werd de voogdij over het kind
toegewezen aan de vader, omdat een lesbische moeder geen goede moeder zou zijn en het ervoor zou
zorgen dat het kind homoseksueel zou worden. Soms kon het kind wel bij de lesbische moeder wonen,
maar dan mochten zij niet met hun vrouwelijke partner samenwonen.
De tijden veranderden, en de groei van het feminisme had geleid tot nieuwe manieren van leven en
nieuwe manieren om gezinnen te stichten. Carol en Hillary wilden vrouwenrollen en -relaties begrijpen
en alternatieve familiestructuren creëren, vrij van onderdrukking op grond van geslacht of seksuele
geaardheid. Zij kozen voor zelf-inseminatie om een kind te krijgen, waarbij sperma van een donor thuis
met een injectiespuit werd toegediend. Reacties uit de omgeving waren wisselend, van afkeur tot
blijdschap. ‘Section 28’ in het VK had een verwoestend effect op het leven van lesbische
moederfamilies en alle homoseksuele mannen en lesbische vrouwen die in het Verenigd Koninkrijk
wonen. Het had namelijk het promoten of stimuleren van homoseksualiteit illegaal gemaakt; zo mocht
er op scholen niet over gepraat worden. section 28 zorgde voor problemen binnen familie en
omgeving.
Drie redenen om lesbische moeders de voogdij te ontzeggen werden herhaaldelijk in de rechtszaal
aangevoerd, namelijk dat de kinderen gepest zouden worden op school, psychische problemen zouden
ontwikkelen en dat lesbische moeders onvoldoende capaciteit hadden om goede moeders te zijn. Dit
was geworteld in een zeer beperkte visie op de processen die betrokken zijn bij de psychologische
ontwikkeling van een kind. Uiteindelijk werd het moederschap van lesbische moeders onderzocht. Ook
werd gekeken of hun kinderen eerder emotionele en gedragsproblemen zouden ontwikkelen.
Uit dit onderzoek bleek dat lesbische moeders even warm, betrokken en begaan met hun kinderen als
heteroseksuele moeders. Hun kinderen vertoonden niet meer emotionele en gedragsproblemen, en
de jongens waren niet minder mannelijk en de meisjes niet minder vrouwelijk. Er was wel wat kritiek
op dit onderzoek. Zo kon de vraag of het schadelijk was voor de langetermijnontwikkeling van kinderen
die opgroeien met een lesbische moeder, niet beantwoord worden. Hier werd dan ook verder
onderzoek naar gedaan. De publieke bezorgdheid over gezinnen met lesbische moeders is dan
verschoven van voogdijgeschillen naar de vraag of lesbische vrouwen kinderen mogen plegen of
adopteren, of toegang moeten krijgen tot medisch begeleide voortplanting. Hieruit bleek dat kinderen
van lesbische moeders een positievere relatie hadden met de nieuwe partner van hun moeder, dan
kinderen van een heteroseksuele moeder hadden met de stiefvader. De uitkomsten van het onderzoek
begonnen langzaam, maar zeker invloed te hebben op de voogdijgeschillen.
Terwijl de houding langzaam begon te veranderen, veranderde het toenemende gebruik van
donorinseminatie als behandeling voor onvruchtbare echtparen ook de manier waarop lesbische
vrouwen ouders konden worden. Donorinseminatie (in 1970 bekend als kunstmatige inseminatie door
een donor, of AID) verwijst naar de inseminatie van een vrouw met sperma van een man die niet haar
Susan Golombok; ISBN: 9781541758643
Hoofdstuk 1 WaF: Lesbian Mothers: ‘Uncharted Waters’
Voor 1970 waren er lesbische vrouwen die bewust waren van hun geaardheid, maar het gevoel hadden
zich te moeten conformeren aan de maatschappelijke verwachtingen van een heteroseksueel
huwelijk. Deze vrouwen werden gedwongen hun geaardheid geheim te houden. Na 1970 konden
lesbische vrouwen hun leven opener leven. Ook werd homoseksualiteit door de American Psychiatric
Association uit de lijst stoornissen verwijderd. Het resulteerde echter wel in rechtszaken over de
voogdij over kinderen. Wanneer de moeder lesbisch was geworden, werd de voogdij over het kind
toegewezen aan de vader, omdat een lesbische moeder geen goede moeder zou zijn en het ervoor zou
zorgen dat het kind homoseksueel zou worden. Soms kon het kind wel bij de lesbische moeder wonen,
maar dan mochten zij niet met hun vrouwelijke partner samenwonen.
De tijden veranderden, en de groei van het feminisme had geleid tot nieuwe manieren van leven en
nieuwe manieren om gezinnen te stichten. Carol en Hillary wilden vrouwenrollen en -relaties begrijpen
en alternatieve familiestructuren creëren, vrij van onderdrukking op grond van geslacht of seksuele
geaardheid. Zij kozen voor zelf-inseminatie om een kind te krijgen, waarbij sperma van een donor thuis
met een injectiespuit werd toegediend. Reacties uit de omgeving waren wisselend, van afkeur tot
blijdschap. ‘Section 28’ in het VK had een verwoestend effect op het leven van lesbische
moederfamilies en alle homoseksuele mannen en lesbische vrouwen die in het Verenigd Koninkrijk
wonen. Het had namelijk het promoten of stimuleren van homoseksualiteit illegaal gemaakt; zo mocht
er op scholen niet over gepraat worden. section 28 zorgde voor problemen binnen familie en
omgeving.
Drie redenen om lesbische moeders de voogdij te ontzeggen werden herhaaldelijk in de rechtszaal
aangevoerd, namelijk dat de kinderen gepest zouden worden op school, psychische problemen zouden
ontwikkelen en dat lesbische moeders onvoldoende capaciteit hadden om goede moeders te zijn. Dit
was geworteld in een zeer beperkte visie op de processen die betrokken zijn bij de psychologische
ontwikkeling van een kind. Uiteindelijk werd het moederschap van lesbische moeders onderzocht. Ook
werd gekeken of hun kinderen eerder emotionele en gedragsproblemen zouden ontwikkelen.
Uit dit onderzoek bleek dat lesbische moeders even warm, betrokken en begaan met hun kinderen als
heteroseksuele moeders. Hun kinderen vertoonden niet meer emotionele en gedragsproblemen, en
de jongens waren niet minder mannelijk en de meisjes niet minder vrouwelijk. Er was wel wat kritiek
op dit onderzoek. Zo kon de vraag of het schadelijk was voor de langetermijnontwikkeling van kinderen
die opgroeien met een lesbische moeder, niet beantwoord worden. Hier werd dan ook verder
onderzoek naar gedaan. De publieke bezorgdheid over gezinnen met lesbische moeders is dan
verschoven van voogdijgeschillen naar de vraag of lesbische vrouwen kinderen mogen plegen of
adopteren, of toegang moeten krijgen tot medisch begeleide voortplanting. Hieruit bleek dat kinderen
van lesbische moeders een positievere relatie hadden met de nieuwe partner van hun moeder, dan
kinderen van een heteroseksuele moeder hadden met de stiefvader. De uitkomsten van het onderzoek
begonnen langzaam, maar zeker invloed te hebben op de voogdijgeschillen.
Terwijl de houding langzaam begon te veranderen, veranderde het toenemende gebruik van
donorinseminatie als behandeling voor onvruchtbare echtparen ook de manier waarop lesbische
vrouwen ouders konden worden. Donorinseminatie (in 1970 bekend als kunstmatige inseminatie door
een donor, of AID) verwijst naar de inseminatie van een vrouw met sperma van een man die niet haar
