Daedalus en Icarus (Met. VIII, 183-135)
Ontsnappingsroute door de lucht
Daedalus intussen, die de lange verbanning op Kreta grondig beu was en geraakt door zijn liefde naar
zijn vaderland (en heimwee had), was opgesloten door de zee. Hij zei: “Hoewel Minos het land en de
zee versperdt, toch staat de hemel zeker open! Laten we langs daar gaan! Hij mag dan wel alles
bezitten, de lucht bezit hij niet, Minos.”
Genie aan het werk
Zoals eerder gezegd, zender hij zijn geest naar onbekende kunsten en vernieuwde hij de natuur.
Want hij plaatste veren op een rij te beginnen bij de kortste en de kortere werden opgevolgd door de
langere, zodat je meende dat ze op een helling groeide. Zo verrijst vaak geleidelijk de landelijke
panfluit met ongelijke rietstengels. Dan bindt hij de middens vast met draad en de onderkant met
was en hij boog de samengestelde veren met een kleine welving, om ze op echte vleugels te laten
lijken.
Kinderlijk
De zoon Icarus stond erbij en, niet wetend dat hij zijn eigen gevaren behandelde, greep hij nu weer
met een stralend gezicht naar de veren, die door een zacht briesje bewogen waren en dan weer
kneed hij de goudgele was met zijn handen. Met zijn spel hinderde hij het wonderbaarlijke werk van
zijn vader. Nadat de laatste hand aan het begonnen werk werd gelegd, hield de maker zelf zijn
lichaam in evenwicht met de twee vleugels en hing hij fladderend in de lucht.
Een bezorgde vader
Hij gaf ook instructies aan zij zoon: “Icarus, ik waarschuw je dat je in het midden van de weg blijft,
opdat het water je vleugels niet zou verzwaren als je te vlaag vliegt en opdat ze niet verbranden door
de zon als je te hoog vliegt. Vlieg tussen beiden! Kijk niet naar Bootes, Helice of Orion met een
getrokken zwaard. Zoek de weg onder mijn leiding!” Tegelijkertijd gaf hij instructies om te vliegen en
maakte hij de nieuwe vleugels vast aan zijn schouders.
Tussen het werk en de waarschuwingen weende de oude man en zijn handen trilden. Hij gaf kussen
aan zijn zoon en die zouden de laatste geweest zijn. Terwijl hij werd opgetild door de vleugels, vloog
hij voorop en vreesde hij voor zijn metgezel. Zoals een vogel haar zwakke kroost vooruit leidt in de
lucht uit het hoge nest. Hij spoorde hem aan om te volgen en leerde hem onheilspellende kunsten en
hij bewoog zelf zijn vleugels en keek naar die van zijn zoon.
, Een tragische vlucht
Iemand die vissen ving met een trillende hengel of een herder steunend op zijn stok of een ploeger
steunend op zijn ploegstaart zagen hen en stonden verstomd. Ze geloofden dat zij die de hoge hemel
konden beheersen, goden waren.En aan hun linkerkant was al Samos dat aan Juno gewijd is (Delos
en Paros hadden ze al achter zich gelaten) en aan hun rechterkant was Lebinthos en Calymne dat rijk
is aan honing.
Toen de jongen plezier begon te vinden in de gedurfde vlucht, verliet hij zijn leider en aangetrokken
door het verlangen naar de hoge hemel, vloog hij hoger. De nabijheid van de verzengende zon
verzachte de geurige was, de boeien van de veren. De was was weggesmolten.
De jongen flapperde met zijn naakte armen. Terwijl hij vrij was van vleugels, ving hij geen enkele
lucht op en terwijl hij de naam van zijn vader riep, viel hij in het donkerblauwe water, dat zijn naam
aan hem verleend.
Een gebroken man
Maar zijn ongelukkige vader, die geen vader meer was zei: “Icarus, Icarus, waar ben je? In welke
streek moet ik je zoeken? Icarus!” Hij keek naar de veren in het water en vervloekte zijn kunsten.
Hij begroef het lichaam in een graf en het eiland heeft haar naam te danken aan diegene die daar is
begraven.
EINDE:
Na de begrafenis van zijn zoon vloog Daedalus door naar Sicilië, waar hij gastvrij onthaald werd door
koning Cocalus. De wraakzuchtige Minos wou Daedalus echter tot elke prijs in handen krijgen. Hij
kwam hem op het spoor en trok naar Sicilië om daar de uitlevering van Daedalus te bepleiten. Het
bekwam hem slecht: Minos werd door de dochters van Cocalus levend gekookt in een stoombad.
Dankbaar stelde Daedalus zijn talenten in dienst van de scheepvaart op het eiland. Hij stierf er vredig
na de realisatie van heel wat technische verbeteringen aan de schepen.
Narcissus en Echo (Met. III, 353-510)
Een ongewone jongen en een ongewoon meisje …
Vele jongens en vele meisjes verlangden naar hem. Maar in zijn tedere schoonheid had hij een groot
ego: geen enkele jongen en geen enkel meisje kon hem aanraken. Terwijl hij angstige herten in
netten joeg, werd hij opgemerkt door een praatgrage nimf, die niet kon zwijgen tegen sprekende en
niet zelf eerst kon praten, genaamd wederklinkende Echo. Echo was tot nu toe een lichaam, geen
stem en toch gebruikte de praatzieke nimf ze niet anders dan nu, namelijk dat ze de laatste woorden
uit velen kan herhalen.
Ontsnappingsroute door de lucht
Daedalus intussen, die de lange verbanning op Kreta grondig beu was en geraakt door zijn liefde naar
zijn vaderland (en heimwee had), was opgesloten door de zee. Hij zei: “Hoewel Minos het land en de
zee versperdt, toch staat de hemel zeker open! Laten we langs daar gaan! Hij mag dan wel alles
bezitten, de lucht bezit hij niet, Minos.”
Genie aan het werk
Zoals eerder gezegd, zender hij zijn geest naar onbekende kunsten en vernieuwde hij de natuur.
Want hij plaatste veren op een rij te beginnen bij de kortste en de kortere werden opgevolgd door de
langere, zodat je meende dat ze op een helling groeide. Zo verrijst vaak geleidelijk de landelijke
panfluit met ongelijke rietstengels. Dan bindt hij de middens vast met draad en de onderkant met
was en hij boog de samengestelde veren met een kleine welving, om ze op echte vleugels te laten
lijken.
Kinderlijk
De zoon Icarus stond erbij en, niet wetend dat hij zijn eigen gevaren behandelde, greep hij nu weer
met een stralend gezicht naar de veren, die door een zacht briesje bewogen waren en dan weer
kneed hij de goudgele was met zijn handen. Met zijn spel hinderde hij het wonderbaarlijke werk van
zijn vader. Nadat de laatste hand aan het begonnen werk werd gelegd, hield de maker zelf zijn
lichaam in evenwicht met de twee vleugels en hing hij fladderend in de lucht.
Een bezorgde vader
Hij gaf ook instructies aan zij zoon: “Icarus, ik waarschuw je dat je in het midden van de weg blijft,
opdat het water je vleugels niet zou verzwaren als je te vlaag vliegt en opdat ze niet verbranden door
de zon als je te hoog vliegt. Vlieg tussen beiden! Kijk niet naar Bootes, Helice of Orion met een
getrokken zwaard. Zoek de weg onder mijn leiding!” Tegelijkertijd gaf hij instructies om te vliegen en
maakte hij de nieuwe vleugels vast aan zijn schouders.
Tussen het werk en de waarschuwingen weende de oude man en zijn handen trilden. Hij gaf kussen
aan zijn zoon en die zouden de laatste geweest zijn. Terwijl hij werd opgetild door de vleugels, vloog
hij voorop en vreesde hij voor zijn metgezel. Zoals een vogel haar zwakke kroost vooruit leidt in de
lucht uit het hoge nest. Hij spoorde hem aan om te volgen en leerde hem onheilspellende kunsten en
hij bewoog zelf zijn vleugels en keek naar die van zijn zoon.
, Een tragische vlucht
Iemand die vissen ving met een trillende hengel of een herder steunend op zijn stok of een ploeger
steunend op zijn ploegstaart zagen hen en stonden verstomd. Ze geloofden dat zij die de hoge hemel
konden beheersen, goden waren.En aan hun linkerkant was al Samos dat aan Juno gewijd is (Delos
en Paros hadden ze al achter zich gelaten) en aan hun rechterkant was Lebinthos en Calymne dat rijk
is aan honing.
Toen de jongen plezier begon te vinden in de gedurfde vlucht, verliet hij zijn leider en aangetrokken
door het verlangen naar de hoge hemel, vloog hij hoger. De nabijheid van de verzengende zon
verzachte de geurige was, de boeien van de veren. De was was weggesmolten.
De jongen flapperde met zijn naakte armen. Terwijl hij vrij was van vleugels, ving hij geen enkele
lucht op en terwijl hij de naam van zijn vader riep, viel hij in het donkerblauwe water, dat zijn naam
aan hem verleend.
Een gebroken man
Maar zijn ongelukkige vader, die geen vader meer was zei: “Icarus, Icarus, waar ben je? In welke
streek moet ik je zoeken? Icarus!” Hij keek naar de veren in het water en vervloekte zijn kunsten.
Hij begroef het lichaam in een graf en het eiland heeft haar naam te danken aan diegene die daar is
begraven.
EINDE:
Na de begrafenis van zijn zoon vloog Daedalus door naar Sicilië, waar hij gastvrij onthaald werd door
koning Cocalus. De wraakzuchtige Minos wou Daedalus echter tot elke prijs in handen krijgen. Hij
kwam hem op het spoor en trok naar Sicilië om daar de uitlevering van Daedalus te bepleiten. Het
bekwam hem slecht: Minos werd door de dochters van Cocalus levend gekookt in een stoombad.
Dankbaar stelde Daedalus zijn talenten in dienst van de scheepvaart op het eiland. Hij stierf er vredig
na de realisatie van heel wat technische verbeteringen aan de schepen.
Narcissus en Echo (Met. III, 353-510)
Een ongewone jongen en een ongewoon meisje …
Vele jongens en vele meisjes verlangden naar hem. Maar in zijn tedere schoonheid had hij een groot
ego: geen enkele jongen en geen enkel meisje kon hem aanraken. Terwijl hij angstige herten in
netten joeg, werd hij opgemerkt door een praatgrage nimf, die niet kon zwijgen tegen sprekende en
niet zelf eerst kon praten, genaamd wederklinkende Echo. Echo was tot nu toe een lichaam, geen
stem en toch gebruikte de praatzieke nimf ze niet anders dan nu, namelijk dat ze de laatste woorden
uit velen kan herhalen.
