Samenvatting Schouderpathologieën

Schouder
Naam Simone Koopmans

Glenohumerale instabiliteit
Algemeen

Instabiliteit
Bij een instabiliteit van de schouder kan de caput humeri kan niet goed in de cavitas glenoidalis gecentreerd
worden. Een instabiliteit van deze gewrichten is vrijwel altijd het gevolg van een direct of indirect trauma.
Behalve een traumatische oorzaak kan ook een aangeboren bandslapte (een hyperlaxiteit) tot een
glenohumerale instabiliteit leiden. Een zeldzamere vorm van een glenohumerale instabiliteit ontstaat door
een instabiele scapula (een scapula alata) tijdens het actief bewegen. De oorzaken hiervan zijn meestal
neurologisch (bijvoorbeeld door een uitval van de n. thoracicus longus of de n. XI).

Luxatie
Bij een schouderluxatie is er sprake van een toestand waarbij de caput humeri niet meer in de cavitas
glenoidalis ligt. Door de bouw van de art. humeri treden in dit gewricht het meest frequent schouderluxaties
op. Een schouderluxatie kan het gevolg zijn van een direct trauma (een kracht op het geluxeerde gewricht),
maar vaker betreft het een indirect trauma (een kracht op de gehele ledemaat). De schouderluxatie naar
voren is meestal het gevolg van een beweging waarbij de humerus met te veel kracht in abductie en
exorotatie wordt gedrukt. De schouderluxatie naar achteren is meestal het gevolg van heftige spiercontracties
door een epileptisch insult of een elektrische schok. De krachtige endorotatoren (de m. latissimus dorsi, de m.
pectoralis major, de m. teres major en de m. subscapularis) ontwikkelen veel meer kracht dan de zwakke
exorotatoren (de m. infraspinatus en de m. teres minor). Door een extreme endorotatiestand kan de caput
humeri ook naar achteren luxeren. De traumatische schouderluxaties betreffen:
• Een anterieure glenohumerale luxatie (84 procent van de gevallen).
• Een posterieure glenohumerale luxatie (1,5 procent van de gevallen).
• Een acromioclaviculaire luxatie (12 procent van de gevallen).
• Een sternoclaviculaire luxatie (2,5 procent van de gevallen).

Subluxatie
Bij een subluxatie is er sprake van een toestand waarbij de caput humeri bij bepaalde bewegingen niet goed in
de cavitas glenoidalis gecentreerd kan worden en op de rand van de cavitas glenoidalis balanceert. Een
subluxatie kan in één richting plaatsvinden, bijvoorbeeld naar voren, en is dan meestal het late gevolg van een
posttraumatische voorste schouderluxatie. Bij sommige mensen is er geen duidelijk trauma als oorzaak aan te
wijzen. In dat geval is de oorzaak een aangeboren bandslapte van het gewrichtskapsel. Bij deze mensen
subluxeert de schouder in alle richtingen en spreken we van een multidirectionele instabiliteit. Vaak is deze
afwijking dan in beide schouders aanwezig.

Het diagnostisch proces
Epidemiologie • Een glenohumerale instabiliteit komt vaak voor na een trauma.
Patroon • Pijn in de eindstanden.
• Bewegingsangst.
• Instabiliteitsgevoel.
• Een bewegingsbeperking van de pols.
Analyse Eerst fysiotherapeutisch, dan medisch.

Het therapeutisch proces
Behandelplan Bij een glenohumerale instabiliteit wordt stabiliteitstraining van de schouder
voorgeschreven. Bij aanhoudende klachten is een operatieve behandeling vaak zinvol.