Het is 2120.
100 jaar na de grote ramp.
De wereld weer voor een groot deel
bewoonbaar maar iedereen woont rond
de kust van indonesië en een eilanden
groep genaamd de Utopiaanse eilanden.
Je loopt over het strand en ziet een
aangespoelde zak, helemaal waterdicht.
Je pakt de zak op en ziet er een dagboek
in liggen.
Je besluit het te lezen.
,
, Hallo Mijn naam is Bart Bruijnen.
Het was een normale zondag ochtend toen de meteoriet insloeg…
Ik zat in de kerk met mijn vrouw. We zaten aandachtig te luisteren naar wat de priester. ‘’Er
komt een ramp aan! God is niet blij met de mensheid! We hebben te veel zond-’’ Er scheen
een felle flits door het glas in lood. Niet lang daarna volgde een luide knal... BAMMMM!
Het geluid was oorverdovend en of het al niet erger kon begon de grond ook nog eens te
trillen. Het voelde alsof aarde in een blender zat. Ik en mijn vrouw wonen samen in
groningen in een bescheiden huisje en maken wel vaker aardbevingen mee, maar dit… dit
sloeg alles. Er brak chaos uit in de kerk. Iedereen rende naar de deuren terwijl de priesters
naar de achterkant van de kerk rende. Het leek wel alsof ze precies wisten waar ze heen
moesten… Ik had geen tijd om hierover na te denken. Ik keek om mij heen om mijn vrouw
Sandra te zoeken. Ik zag haar worden meegesleurd door de menigte. De kerk begon uiteen
te vallen. De hoogste toren begon los te komen door de bevingen en begon af te buigen
richting de ingang waar Sandra stond. Ik had nog een laatste blik op haar voordat…
Het doet nog steeds pijn als ik erover denk. Ik ging al emotioneel terug in de kerkbanken
zitten. Niet lang daarna kwam het leger met helicopters. ‘’Bart Bruijnen? We moeten u
meenemen. Als hoofd van het beste naai atelier van de hele planeet hebben we u nodig. U
moet meekomen met ons.’’ Dit gaf me nog een laatste terugblik op mijn leven precies voor
de ramp. Ik heb mijn hele leven lang in armoede geleefd, tot ik na de tweede wereldoorlog
mijn eigen naaiatelier ben gestart genaamd Louis Vietton. Het was een enorm succes, zo
erg zelfs dat ik sindsdien altijd mijn naaigerei op zak heb. Ik was al met pensioen, had een
mooi huis met een mooie vrouw en prachtige volwassen kinderen die vaak op bezoek
kwamen, we waren allemaal gezond en we gingen elke week naar de kerk. Meer kon ik niet
wensen als 70 jarige oude man, maar helaas, niet alles blijft voor altijd. God heeft een
meteoriet op de aarde gegooid omdat we dom bezig waren met klimaatverandering, het
uitmoorden van diersoorten en nog veel meer. Ik ben blij dat ik nog leef. Ik besefte me dat ik
nog niet was ingestapt in de helikopter en deed dat dus. ik had geen keus zo te zien. God
zou me beschermen als er iets fout zal gaan dus waarom bang zijn? We vlogen over het
land. Alles in chaos. Alles verwoest. Dit was te heftig voor woorden. Ik was niet alleen in de
helikopter. Er waren belangrijke mensen, maar ook niet belangrijke mensen. We werden
gebracht naar een kamp vlak voor de kust bij nieuw-zeeland. We verbleven daar voor 3
dagen, totdat het land zo heet werd dat je eitjes kon bakken op de grond. We moesten het
water op schreeuwde een generaal van het leger. We werden in totaal met 3000 mensen
verspreid over 6 boten. We vaarde allemaal richting het noord-westen van nieuw zeeland,
Alleen kwam er een erge storm. ‘’God, Ik weet dat ik niet altijd de eerlijkste ben geweest,
maar laat ons alstublieft in leven, juist in deze tijden, Amen.’’ Dit bad ik precies voor de
storm. Ik weet niet veel meer van de storm, maar wel dat onze boot werd opgeslokt door een
hele grote golf. Het werd even zwart… Niet lang daarna werd ik wakker op een strand die
mijn voeten niet verbranden. Het leek wel alsof je hier gewoon kon leven zonder levend
gekookt te worden. ik keek om me heen en zag een hoop andere mensen. Het leek erop dat
onze boot de enige boot was die had overleefd. Ik voelde in mijn zak en ja hoor. De foto van
mijn vrouw en kinderen zat er nog in. Deze koester ik en zal ik koste wat het kost niet
verliezen. We kwamen allemaal bij elkaar en maakte allemaal 1 beslissing. We moeten
opsplitsen om te overleven, het eiland verkennen. Ik vond dit geen goed idee. Als we samen
blijven kunnen we alles aan toch? Maar goed. Ik werd ingedeeld in een groepje van rond de
80 mensen. De belangrijkste mensen hierbij waren een scout, een technicus, een designer,
100 jaar na de grote ramp.
De wereld weer voor een groot deel
bewoonbaar maar iedereen woont rond
de kust van indonesië en een eilanden
groep genaamd de Utopiaanse eilanden.
Je loopt over het strand en ziet een
aangespoelde zak, helemaal waterdicht.
Je pakt de zak op en ziet er een dagboek
in liggen.
Je besluit het te lezen.
,
, Hallo Mijn naam is Bart Bruijnen.
Het was een normale zondag ochtend toen de meteoriet insloeg…
Ik zat in de kerk met mijn vrouw. We zaten aandachtig te luisteren naar wat de priester. ‘’Er
komt een ramp aan! God is niet blij met de mensheid! We hebben te veel zond-’’ Er scheen
een felle flits door het glas in lood. Niet lang daarna volgde een luide knal... BAMMMM!
Het geluid was oorverdovend en of het al niet erger kon begon de grond ook nog eens te
trillen. Het voelde alsof aarde in een blender zat. Ik en mijn vrouw wonen samen in
groningen in een bescheiden huisje en maken wel vaker aardbevingen mee, maar dit… dit
sloeg alles. Er brak chaos uit in de kerk. Iedereen rende naar de deuren terwijl de priesters
naar de achterkant van de kerk rende. Het leek wel alsof ze precies wisten waar ze heen
moesten… Ik had geen tijd om hierover na te denken. Ik keek om mij heen om mijn vrouw
Sandra te zoeken. Ik zag haar worden meegesleurd door de menigte. De kerk begon uiteen
te vallen. De hoogste toren begon los te komen door de bevingen en begon af te buigen
richting de ingang waar Sandra stond. Ik had nog een laatste blik op haar voordat…
Het doet nog steeds pijn als ik erover denk. Ik ging al emotioneel terug in de kerkbanken
zitten. Niet lang daarna kwam het leger met helicopters. ‘’Bart Bruijnen? We moeten u
meenemen. Als hoofd van het beste naai atelier van de hele planeet hebben we u nodig. U
moet meekomen met ons.’’ Dit gaf me nog een laatste terugblik op mijn leven precies voor
de ramp. Ik heb mijn hele leven lang in armoede geleefd, tot ik na de tweede wereldoorlog
mijn eigen naaiatelier ben gestart genaamd Louis Vietton. Het was een enorm succes, zo
erg zelfs dat ik sindsdien altijd mijn naaigerei op zak heb. Ik was al met pensioen, had een
mooi huis met een mooie vrouw en prachtige volwassen kinderen die vaak op bezoek
kwamen, we waren allemaal gezond en we gingen elke week naar de kerk. Meer kon ik niet
wensen als 70 jarige oude man, maar helaas, niet alles blijft voor altijd. God heeft een
meteoriet op de aarde gegooid omdat we dom bezig waren met klimaatverandering, het
uitmoorden van diersoorten en nog veel meer. Ik ben blij dat ik nog leef. Ik besefte me dat ik
nog niet was ingestapt in de helikopter en deed dat dus. ik had geen keus zo te zien. God
zou me beschermen als er iets fout zal gaan dus waarom bang zijn? We vlogen over het
land. Alles in chaos. Alles verwoest. Dit was te heftig voor woorden. Ik was niet alleen in de
helikopter. Er waren belangrijke mensen, maar ook niet belangrijke mensen. We werden
gebracht naar een kamp vlak voor de kust bij nieuw-zeeland. We verbleven daar voor 3
dagen, totdat het land zo heet werd dat je eitjes kon bakken op de grond. We moesten het
water op schreeuwde een generaal van het leger. We werden in totaal met 3000 mensen
verspreid over 6 boten. We vaarde allemaal richting het noord-westen van nieuw zeeland,
Alleen kwam er een erge storm. ‘’God, Ik weet dat ik niet altijd de eerlijkste ben geweest,
maar laat ons alstublieft in leven, juist in deze tijden, Amen.’’ Dit bad ik precies voor de
storm. Ik weet niet veel meer van de storm, maar wel dat onze boot werd opgeslokt door een
hele grote golf. Het werd even zwart… Niet lang daarna werd ik wakker op een strand die
mijn voeten niet verbranden. Het leek wel alsof je hier gewoon kon leven zonder levend
gekookt te worden. ik keek om me heen en zag een hoop andere mensen. Het leek erop dat
onze boot de enige boot was die had overleefd. Ik voelde in mijn zak en ja hoor. De foto van
mijn vrouw en kinderen zat er nog in. Deze koester ik en zal ik koste wat het kost niet
verliezen. We kwamen allemaal bij elkaar en maakte allemaal 1 beslissing. We moeten
opsplitsen om te overleven, het eiland verkennen. Ik vond dit geen goed idee. Als we samen
blijven kunnen we alles aan toch? Maar goed. Ik werd ingedeeld in een groepje van rond de
80 mensen. De belangrijkste mensen hierbij waren een scout, een technicus, een designer,
