Activering en participatie
Hoorcollege 1
Tijdsgewricht: er is altijd een relatie tussen de maatschappelijke werkelijkheid,
het mensbeeld op dat moment en de wetten. Ieder tijdsgewricht heeft zijn eigen
opvattingen over de oorzaken van armoede en werkloosheid. De geschiedenis
laat zien dat de mensbeelden bepalend zijn voor de wetten die we bedenken en
de uitvoering die daarbij hoort. In navolging van de wisselende mensbeelden laat
de geschiedenis zien dat mensen altijd een combinatie van inkomen,
maatschappelijke hulp en hulp bij werk nodig hebben.
Tijdlijn
1864: Armenwet. Tot 1864 was er geen overheidsbemoeienis, geen
wetgeving omtrent armen. De zorg voor armen werd overgelaten aan de
familie of de kerkelijke instanties. Door de industrialisatie werd de kloof
tussen rijk en arm steeds groter. Het mensbeeld was: ‘wie niet werk, zal
niet eten’.
1912: Nieuwe Armenwet. De overheid organiseerde projecten voor
werkverschaffing voor de armen zodat ze ‘in toom konden worden
gehouden’.
1963: Algemene Bijstandswet. Kerken en instellingen hadden hier geen
taak meer in, maar de verstrekking van bijstand werd een exclusieve
overheidstaak. De bijstand werd van gunst een afdwingbaar recht. Geen
armen meer maar bijstandsbehoevenden.
1992: Nieuwe Algemene Bijstandswet. ABW was niet effectief genoeg in de
uitstroom: om te zorgen dat mensen niet meer bijstandsafhankelijk zijn. De
ABW was vooral gericht op rechtmatigheid en te weinig op doelmatigheid.
Mensen werden niet voldoende weer geschikt gemaakt voor de
arbeidsmarkt.
2004: Wet Werk en Bijstand. Was primair gericht op het vinden van werk
en het verwerven van eigen inkomen. De gemeente was verplicht om hulp
te bieden bij het vinden van werk en financieel was de gemeente 100%
financieel verantwoordelijk. Dit gaf een financiële prikkel aan de gemeente
om hun werkloosheid omlaag te krijgen, hoe minder werkloosheid hoe
minder geld dat de gemeente kost. De missie was werk boven inkomen.
o Inkomensdeel: bestemd voor uitkeringen.
o Werkdeel: bestemd voor de uit de uitkering komende.
De visie van de overheid was om te zorgen voor een activerend
arbeidsbeleid en af komen van het liefdadigheidsprincipe en meer
verzakelijking. Er kwam een mensbeeld van een kneedbaar mens. Er wordt
geïnvesteerd in mensen om ze beter te laten passen op de arbeidsmarkt.
o Missie: werk boven inkomen.
o Visie: een activerend arbeidsmarktbeleid en een klant- en
resultaatgerichte benadering.
Rol van de klantmanager:
o De schakel tussen de klant en arbeidsmarkt.
o Regisseur in het ketengericht werken.
o Beoordelen van de rechtmatigheid.
o Voorkomen en signaleren van fraude.
o Volgen en ondersteunen trajecten.
o Opdrachtgever re-integratietrajecten.
2015: Participatiewet. Er hebben drie grote decentralisaties
plaatsgevonden. De gemeente is voortaan verantwoordelijk voor de
participatiewet, de jeugdzorg en een deel van de AWBZ. Het doel van de
, participatiewet is één samenhangende hulp en ondersteunende
voorzieningen organiseren voor mensen die een ‘opstap’ nodig hebben. Dit
komt overeen met het nieuwe mensbeeld waarbij werken naar vermogen
centraal staat.
Selectiecriteria bij een vacature is een vorm van risicomijding:
Drive van werkgevers is omzet en winst (continuïteit). Arbeid is een afgeleide
vraag. Werknemers zijn een kostenpost die het voorgaande kunnen maken of
breken en in dat opzicht is een werkgever risicomijdend.
1. Productiviteit.
a. Motivatie.
b. Werkervaring.
c. Opleiding.
d. Ingeschatte inwerkkosten.
e. Ingeschat verzuim.
2. Continuïteit.
3. Bedrijfscultuur.
4. Presentatie.
Kenmerken van risicoassociaties:
- Leeftijd.
- Etniciteit
- Man/vrouw.
- Gezondheid/handicap.
Dit zijn onveranderbare kenmerken die samenhangen met bepaalde stigma’s
maar toch zijn het kenmerken waar werkgevers op letten.
Daarnaast zijn er beïnvloedbare factoren voor werkzoekenden. Een verbetering in
deze factoren wil niet zeggen dat de kans op een baan aanzienlijk groter is:
- Psychosociale problemen.
- Geen (recente) werkervaring.
- Geen of beperkte opleiding.
Effecten van stigmatisering
Hierdoor staat er een vicieuze cirkel die zich blijft herhalen. Bepaalde categorieën
werkzoekenden vallen aan de hand van hun groepskenmerken buiten de boot
zij worden hierdoor langdurig werkloos hierdoor worden de
vooroordelen/stigma’s bevestigd, er is echt iets mis sommige werkzoekenden
gaan zich hiernaar gedragen en dat heeft een versterkend effect op de
risicomijding door werkgevers.
Het feit dat werkzoekenden langdurig werkloos zijn, betekent niet dat zij perse
moeilijk bemiddelbaar zijn, langdurige werkloosheid is ook een gevolg van het
feit dat mensen als moeilijk bemiddelbaar worden gezien.
Hoorcollege 1
Tijdsgewricht: er is altijd een relatie tussen de maatschappelijke werkelijkheid,
het mensbeeld op dat moment en de wetten. Ieder tijdsgewricht heeft zijn eigen
opvattingen over de oorzaken van armoede en werkloosheid. De geschiedenis
laat zien dat de mensbeelden bepalend zijn voor de wetten die we bedenken en
de uitvoering die daarbij hoort. In navolging van de wisselende mensbeelden laat
de geschiedenis zien dat mensen altijd een combinatie van inkomen,
maatschappelijke hulp en hulp bij werk nodig hebben.
Tijdlijn
1864: Armenwet. Tot 1864 was er geen overheidsbemoeienis, geen
wetgeving omtrent armen. De zorg voor armen werd overgelaten aan de
familie of de kerkelijke instanties. Door de industrialisatie werd de kloof
tussen rijk en arm steeds groter. Het mensbeeld was: ‘wie niet werk, zal
niet eten’.
1912: Nieuwe Armenwet. De overheid organiseerde projecten voor
werkverschaffing voor de armen zodat ze ‘in toom konden worden
gehouden’.
1963: Algemene Bijstandswet. Kerken en instellingen hadden hier geen
taak meer in, maar de verstrekking van bijstand werd een exclusieve
overheidstaak. De bijstand werd van gunst een afdwingbaar recht. Geen
armen meer maar bijstandsbehoevenden.
1992: Nieuwe Algemene Bijstandswet. ABW was niet effectief genoeg in de
uitstroom: om te zorgen dat mensen niet meer bijstandsafhankelijk zijn. De
ABW was vooral gericht op rechtmatigheid en te weinig op doelmatigheid.
Mensen werden niet voldoende weer geschikt gemaakt voor de
arbeidsmarkt.
2004: Wet Werk en Bijstand. Was primair gericht op het vinden van werk
en het verwerven van eigen inkomen. De gemeente was verplicht om hulp
te bieden bij het vinden van werk en financieel was de gemeente 100%
financieel verantwoordelijk. Dit gaf een financiële prikkel aan de gemeente
om hun werkloosheid omlaag te krijgen, hoe minder werkloosheid hoe
minder geld dat de gemeente kost. De missie was werk boven inkomen.
o Inkomensdeel: bestemd voor uitkeringen.
o Werkdeel: bestemd voor de uit de uitkering komende.
De visie van de overheid was om te zorgen voor een activerend
arbeidsbeleid en af komen van het liefdadigheidsprincipe en meer
verzakelijking. Er kwam een mensbeeld van een kneedbaar mens. Er wordt
geïnvesteerd in mensen om ze beter te laten passen op de arbeidsmarkt.
o Missie: werk boven inkomen.
o Visie: een activerend arbeidsmarktbeleid en een klant- en
resultaatgerichte benadering.
Rol van de klantmanager:
o De schakel tussen de klant en arbeidsmarkt.
o Regisseur in het ketengericht werken.
o Beoordelen van de rechtmatigheid.
o Voorkomen en signaleren van fraude.
o Volgen en ondersteunen trajecten.
o Opdrachtgever re-integratietrajecten.
2015: Participatiewet. Er hebben drie grote decentralisaties
plaatsgevonden. De gemeente is voortaan verantwoordelijk voor de
participatiewet, de jeugdzorg en een deel van de AWBZ. Het doel van de
, participatiewet is één samenhangende hulp en ondersteunende
voorzieningen organiseren voor mensen die een ‘opstap’ nodig hebben. Dit
komt overeen met het nieuwe mensbeeld waarbij werken naar vermogen
centraal staat.
Selectiecriteria bij een vacature is een vorm van risicomijding:
Drive van werkgevers is omzet en winst (continuïteit). Arbeid is een afgeleide
vraag. Werknemers zijn een kostenpost die het voorgaande kunnen maken of
breken en in dat opzicht is een werkgever risicomijdend.
1. Productiviteit.
a. Motivatie.
b. Werkervaring.
c. Opleiding.
d. Ingeschatte inwerkkosten.
e. Ingeschat verzuim.
2. Continuïteit.
3. Bedrijfscultuur.
4. Presentatie.
Kenmerken van risicoassociaties:
- Leeftijd.
- Etniciteit
- Man/vrouw.
- Gezondheid/handicap.
Dit zijn onveranderbare kenmerken die samenhangen met bepaalde stigma’s
maar toch zijn het kenmerken waar werkgevers op letten.
Daarnaast zijn er beïnvloedbare factoren voor werkzoekenden. Een verbetering in
deze factoren wil niet zeggen dat de kans op een baan aanzienlijk groter is:
- Psychosociale problemen.
- Geen (recente) werkervaring.
- Geen of beperkte opleiding.
Effecten van stigmatisering
Hierdoor staat er een vicieuze cirkel die zich blijft herhalen. Bepaalde categorieën
werkzoekenden vallen aan de hand van hun groepskenmerken buiten de boot
zij worden hierdoor langdurig werkloos hierdoor worden de
vooroordelen/stigma’s bevestigd, er is echt iets mis sommige werkzoekenden
gaan zich hiernaar gedragen en dat heeft een versterkend effect op de
risicomijding door werkgevers.
Het feit dat werkzoekenden langdurig werkloos zijn, betekent niet dat zij perse
moeilijk bemiddelbaar zijn, langdurige werkloosheid is ook een gevolg van het
feit dat mensen als moeilijk bemiddelbaar worden gezien.
