Je kunt de fysiologie van het zenuwstelsel uitleggen
De werking van het zenuwstelsel gebeurt in 3 verschillende fasen.
1. Sensorische inpunt: opvang van prikkels door sensoren
2. Verwerking
3. Motorische output: aansturen effectoren door zenuwstelsel
Sensor = gespecialiseerde cel die verwant is aan een zenuwcel, een sensor is gevoelig voor
bepaalde veranderingen in zijn omgeving. De veranderingen zorgen ervoor dat de sensor
wordt geprikkeld. De sensor vertaalt deze veranderingen in impulsen (= elektrische
signalen). Deze impulsen worden via de zenuwen verstuurd naar het centrale zenuwstelsel.
In het centrale zenuwstelsel wordt de sensorische input verwerkt. De sensorische informatie
wordt op een bepaalde plaats in de hersenen beoordeeld. De hersenen bepalen vervolgens:
of/hoe het lichaam moet reageren. De reactie van het lichaam is de motorische output.
Hierbij worden effectoren door de zenuwen aangestuurd. Effectoren of doelwitorganen zijn
de organen die de reactie moeten uitvoeren. Ze ontvangen remmende en/of stimulerende
impulsen van de hersenen. Effectoren zijn altijd spieren of klieren.
, Je kunt fysiologische begrippen die te maken hebben
met pijn uitleggen
Nociceptoren
De eigenschappen van sensoren zijn net besproken, deze eigenschappen gelden in principe
voor alle sensoren. Op een paar punten wijken nociceptoren een beetje af van de andere
fysiologische sensoren. Nociceptoren zijn polymodaal, ze zijn gevoelig voor verschillende
type prikkels en hebben geen bepaalde adequate prikkel waarvoor ze specifiek gevoelig zijn.
Nociceptoren zijn dus gevoelig voor allerlei prikkels van mechanische, thermische of
chemische aard. Daarnaast vertonen nociceptoren in vergelijking tot fysiologische
receptoren geen adaptatie. Zolang als de prikkel duurt geeft de nociceptoren impulsen door.
De impulssterkte is afhankelijk van de maten van prikkeling. De drempelwaarde veranderd in
loop van tijd niet. Nociceptoren hebben een hoge drempelwaarde, de drempelwaarde is de
laagste intensiteit van een prikkel die een reactie opwekt. Het is niet de bedoeling dat alles
wat je waarneemt als pijn ervaart. Alleen wanneer prikkels potentieel schadelijk zijn moeten
nociceptoren dit doorgeven. Dus alleen wanneer het sterke prikkels betreft. De drempel
voor prikkeling van nociceptoren ligt dus hoger dan de drempel van fysiologische
receptoren. Net als bij fysiologische receptoren zetten nociceptoren de prikkel die wordt
waargenomen om in een elektrisch signaal, dit proces wordt transductie genoemd.
De eigenschappen van nociceptoren wijken dus een beetje af van de eigenschappen van
fysiologische receptoren van het sensorisch zenuwstelsel. Deze fysiologische receptoren zijn
eindorganen van sensorische zenuwen. Fysiologische receptoren zijn unimodaal, dit
betekend dat ze gevoelig zijn voor een type prikkel die de adequate prikkel wordt genoemd.
Sommige sensoren zijn ook gevoelig voor niet adequate prikkels, maar voor niet adequate
prikkels is de prikkeldrempel veel hoger. Fysiologische receptoren vertonen wel adaptatie.
Wanneer fysiologische receptoren overmatig worden geprikkeld leidt dit tot een pijn
ervaring.
Bij beschadiging van weefsels komen allerlei moleculen vrij die in staat zijn nociceptoren te
prikkelen zoals bijvoorbeeld histamine en prostaglandine E2. Deze stoffen activeren of
prikkelen de nociceptoren en verlagen de prikkeldrempel. Het verlagen van de
prikkeldrempel wordt sensitisatie genoemd. Hoewel nociceptoren geen adaptatie vertonen
kan de prikkel van nociceptoren dus wel worden verlaagd. Deze verlaging wordt veroorzaakt
door moleculen die vrijkomen bij weefselbeschadiging en wordt dus niet bepaald door de
prikkel frequentie. De verlaging van prikkeldrempel die door stoffen wordt veroorzaakt
wordt de sensitisatie genoemd. Ook is er een feedback regulatie vanuit het centrale
zenuwstelsel waardoor de nociceptoren gevoeliger worden wanneer er eenmaal pijn is
waargenomen. Nociceptoren zijn dan dus verhoogd prikkelbaar.
Nociceptoren komen voor in gebitselementen en in de mondholte. Om pijnprikkels waar te
kunnen nemen is bewustzijn nodig. Pijnprikkels komen aan in de primaire sensorische cortex
van de hersenen. In het figuur is aangegeven waar de primaire sensorische cortex ligt. Hier
wordt de pijn waargenomen en wordt de fysiologische respons opgewekt. De fysiologische
respons bestaat uit het vrijkomen van hormonen zoals cortisol en catecholaminen waardoor
de katabolisme wordt gestimuleerd. Katabolisme is de stofwisseling waarbij verbindingen
worden afgebroken om energie vrij te maken. Ook nemen de ademhalingsfrequentie en de
De werking van het zenuwstelsel gebeurt in 3 verschillende fasen.
1. Sensorische inpunt: opvang van prikkels door sensoren
2. Verwerking
3. Motorische output: aansturen effectoren door zenuwstelsel
Sensor = gespecialiseerde cel die verwant is aan een zenuwcel, een sensor is gevoelig voor
bepaalde veranderingen in zijn omgeving. De veranderingen zorgen ervoor dat de sensor
wordt geprikkeld. De sensor vertaalt deze veranderingen in impulsen (= elektrische
signalen). Deze impulsen worden via de zenuwen verstuurd naar het centrale zenuwstelsel.
In het centrale zenuwstelsel wordt de sensorische input verwerkt. De sensorische informatie
wordt op een bepaalde plaats in de hersenen beoordeeld. De hersenen bepalen vervolgens:
of/hoe het lichaam moet reageren. De reactie van het lichaam is de motorische output.
Hierbij worden effectoren door de zenuwen aangestuurd. Effectoren of doelwitorganen zijn
de organen die de reactie moeten uitvoeren. Ze ontvangen remmende en/of stimulerende
impulsen van de hersenen. Effectoren zijn altijd spieren of klieren.
, Je kunt fysiologische begrippen die te maken hebben
met pijn uitleggen
Nociceptoren
De eigenschappen van sensoren zijn net besproken, deze eigenschappen gelden in principe
voor alle sensoren. Op een paar punten wijken nociceptoren een beetje af van de andere
fysiologische sensoren. Nociceptoren zijn polymodaal, ze zijn gevoelig voor verschillende
type prikkels en hebben geen bepaalde adequate prikkel waarvoor ze specifiek gevoelig zijn.
Nociceptoren zijn dus gevoelig voor allerlei prikkels van mechanische, thermische of
chemische aard. Daarnaast vertonen nociceptoren in vergelijking tot fysiologische
receptoren geen adaptatie. Zolang als de prikkel duurt geeft de nociceptoren impulsen door.
De impulssterkte is afhankelijk van de maten van prikkeling. De drempelwaarde veranderd in
loop van tijd niet. Nociceptoren hebben een hoge drempelwaarde, de drempelwaarde is de
laagste intensiteit van een prikkel die een reactie opwekt. Het is niet de bedoeling dat alles
wat je waarneemt als pijn ervaart. Alleen wanneer prikkels potentieel schadelijk zijn moeten
nociceptoren dit doorgeven. Dus alleen wanneer het sterke prikkels betreft. De drempel
voor prikkeling van nociceptoren ligt dus hoger dan de drempel van fysiologische
receptoren. Net als bij fysiologische receptoren zetten nociceptoren de prikkel die wordt
waargenomen om in een elektrisch signaal, dit proces wordt transductie genoemd.
De eigenschappen van nociceptoren wijken dus een beetje af van de eigenschappen van
fysiologische receptoren van het sensorisch zenuwstelsel. Deze fysiologische receptoren zijn
eindorganen van sensorische zenuwen. Fysiologische receptoren zijn unimodaal, dit
betekend dat ze gevoelig zijn voor een type prikkel die de adequate prikkel wordt genoemd.
Sommige sensoren zijn ook gevoelig voor niet adequate prikkels, maar voor niet adequate
prikkels is de prikkeldrempel veel hoger. Fysiologische receptoren vertonen wel adaptatie.
Wanneer fysiologische receptoren overmatig worden geprikkeld leidt dit tot een pijn
ervaring.
Bij beschadiging van weefsels komen allerlei moleculen vrij die in staat zijn nociceptoren te
prikkelen zoals bijvoorbeeld histamine en prostaglandine E2. Deze stoffen activeren of
prikkelen de nociceptoren en verlagen de prikkeldrempel. Het verlagen van de
prikkeldrempel wordt sensitisatie genoemd. Hoewel nociceptoren geen adaptatie vertonen
kan de prikkel van nociceptoren dus wel worden verlaagd. Deze verlaging wordt veroorzaakt
door moleculen die vrijkomen bij weefselbeschadiging en wordt dus niet bepaald door de
prikkel frequentie. De verlaging van prikkeldrempel die door stoffen wordt veroorzaakt
wordt de sensitisatie genoemd. Ook is er een feedback regulatie vanuit het centrale
zenuwstelsel waardoor de nociceptoren gevoeliger worden wanneer er eenmaal pijn is
waargenomen. Nociceptoren zijn dan dus verhoogd prikkelbaar.
Nociceptoren komen voor in gebitselementen en in de mondholte. Om pijnprikkels waar te
kunnen nemen is bewustzijn nodig. Pijnprikkels komen aan in de primaire sensorische cortex
van de hersenen. In het figuur is aangegeven waar de primaire sensorische cortex ligt. Hier
wordt de pijn waargenomen en wordt de fysiologische respons opgewekt. De fysiologische
respons bestaat uit het vrijkomen van hormonen zoals cortisol en catecholaminen waardoor
de katabolisme wordt gestimuleerd. Katabolisme is de stofwisseling waarbij verbindingen
worden afgebroken om energie vrij te maken. Ook nemen de ademhalingsfrequentie en de
