Politieke Geschiedenis Middeleeuwen
Leesverslag “Introduction” en “Introduction to the second edition” -
Reynolds
(620 woorden)
De twee inleidingen van Reynolds horen bij haar boek over middeleeuwse gemeenschappen.
De eerste inleiding is vrij kort en beschrijft vooral haar aanpak, geeft verantwoordingen van
bepaalde keuzes en laat ruimte over voor kritiek. Haar tweede inleiding is veel langer, waarbij
ze begint met enkele correcties en vervolgens een uitgebreide historiografie bespreekt.
In de eerste introductie stelt Reynolds dat het doel van haar boek is om de manier
waarop mensen gezamenlijk met elkaar omgingen en de manier waarop zij deze activiteiten
zagen te beschrijven. Hierbij noemt ze dat er meer aandacht moet komen voor de
‘horizontale’ relaties in plaats van de ‘verticale’, wat inhoudt dat er meer aandacht moet
komen voor de banden tussen leken onderling in plaats van relaties tussen leenheer en vazal.
Haar drie belangrijkste argumenten zijn als eerste dat collectieve activiteiten in de
middeleeuwen belangrijker zijn dan wat er in de recente wetenschap naar voren komt. Haar
tweede argument is dat er meer aandacht moet zijn voor de politieke opvattingen van leken en
de thema’s die daarmee verbonden zijn (zoals christendom). Haar derde argument is dat er
veel minder verschillen zijn tussen politieke en sociale organisaties van verschillende
gebieden in West-Europa.
In de tweede introductie begint Reynolds met correcties, waarvan de belangrijkste
waarschijnlijk over het gebruik van het woord ‘community’ gaat; zo zou deze term volgens
haar de lading niet dekken. In dit hoofdstuk behandelt ze de historiografie vanaf de
middeleeuwen zelf, waarbij ze auteurs als voorbeeld neemt die ze zelf heeft gelezen maar
objectief gezien wellicht niet de meest voordehand liggende keuzes waren geweest (zoals ze
dat zelf zegt). Daaropvolgend bespreekt ze hoe ideeën in theorie en in praktijk werken en hoe
deze ideeën ook veranderen, deze bespreking doet ze vrij kritisch.
Reynolds begint met de periode voor 1789. Volgens haar was er niet de aandacht voor
het feodale stelsel zoals die er later was, maar werd feodalisme of feodaliteit gezien als een
systeem van eigendomsrecht. Er was meer interesse voor ridderlijkheid en voor de relaties
tussen leken en vazallen.
Vanaf de negentiende eeuw komt de historiografie onder de invloed van de Franse
Revolutie te staan en spelen de waarden vrijheid, broederschap en gelijkheid een rol.
Reynolds schenkt Henry Hallam speciale aandacht wegens zijn omschrijvingen van de
‘warme relaties’ tussen leenheer en vazal. Hallam was een wetenschapper die zich baseerde
op middeleeuwse bronnen en de Italiaanse en Franse leerschool. Ook haalt Reynolds Guizot
aan, die anders dacht dan Hallam maar ook heldere ideeën had over feodaliteit in de
middeleeuwse samenleving. Otto Gierke is een naam die door het hele hoofdstuk heen
veelvuldig genoemd wordt, wat te maken heeft met zijn ideeën over ‘dialectische relaties’ die
hij in vijf stages uiteen heeft gezet.
Leesverslag “Introduction” en “Introduction to the second edition” -
Reynolds
(620 woorden)
De twee inleidingen van Reynolds horen bij haar boek over middeleeuwse gemeenschappen.
De eerste inleiding is vrij kort en beschrijft vooral haar aanpak, geeft verantwoordingen van
bepaalde keuzes en laat ruimte over voor kritiek. Haar tweede inleiding is veel langer, waarbij
ze begint met enkele correcties en vervolgens een uitgebreide historiografie bespreekt.
In de eerste introductie stelt Reynolds dat het doel van haar boek is om de manier
waarop mensen gezamenlijk met elkaar omgingen en de manier waarop zij deze activiteiten
zagen te beschrijven. Hierbij noemt ze dat er meer aandacht moet komen voor de
‘horizontale’ relaties in plaats van de ‘verticale’, wat inhoudt dat er meer aandacht moet
komen voor de banden tussen leken onderling in plaats van relaties tussen leenheer en vazal.
Haar drie belangrijkste argumenten zijn als eerste dat collectieve activiteiten in de
middeleeuwen belangrijker zijn dan wat er in de recente wetenschap naar voren komt. Haar
tweede argument is dat er meer aandacht moet zijn voor de politieke opvattingen van leken en
de thema’s die daarmee verbonden zijn (zoals christendom). Haar derde argument is dat er
veel minder verschillen zijn tussen politieke en sociale organisaties van verschillende
gebieden in West-Europa.
In de tweede introductie begint Reynolds met correcties, waarvan de belangrijkste
waarschijnlijk over het gebruik van het woord ‘community’ gaat; zo zou deze term volgens
haar de lading niet dekken. In dit hoofdstuk behandelt ze de historiografie vanaf de
middeleeuwen zelf, waarbij ze auteurs als voorbeeld neemt die ze zelf heeft gelezen maar
objectief gezien wellicht niet de meest voordehand liggende keuzes waren geweest (zoals ze
dat zelf zegt). Daaropvolgend bespreekt ze hoe ideeën in theorie en in praktijk werken en hoe
deze ideeën ook veranderen, deze bespreking doet ze vrij kritisch.
Reynolds begint met de periode voor 1789. Volgens haar was er niet de aandacht voor
het feodale stelsel zoals die er later was, maar werd feodalisme of feodaliteit gezien als een
systeem van eigendomsrecht. Er was meer interesse voor ridderlijkheid en voor de relaties
tussen leken en vazallen.
Vanaf de negentiende eeuw komt de historiografie onder de invloed van de Franse
Revolutie te staan en spelen de waarden vrijheid, broederschap en gelijkheid een rol.
Reynolds schenkt Henry Hallam speciale aandacht wegens zijn omschrijvingen van de
‘warme relaties’ tussen leenheer en vazal. Hallam was een wetenschapper die zich baseerde
op middeleeuwse bronnen en de Italiaanse en Franse leerschool. Ook haalt Reynolds Guizot
aan, die anders dacht dan Hallam maar ook heldere ideeën had over feodaliteit in de
middeleeuwse samenleving. Otto Gierke is een naam die door het hele hoofdstuk heen
veelvuldig genoemd wordt, wat te maken heeft met zijn ideeën over ‘dialectische relaties’ die
hij in vijf stages uiteen heeft gezet.
