GESCHIEDENIS
HC DUITSLAND
DE DUITSE EENHEID. Tot 1871 bestaat het Duitse Rijk uit losse
staatjes, waarin men dezelfde taal sprak (Duits), dezelfde
geschiedenis had en dezelfde cultuur had. Toch was er in deze
staatjes geen eenheid. Wel waren er al verschillende
samenwerkingsverbanden, zoals de Zollverein op economisch
gebied.
Er waren veel Duitse nationalisten die streefden naar een groot
Duits Rijk. Het voortouw werd genomen door Pruisen: de
grootste Duitse staat. De kanselier van Pruisen was Otto von
Bismarck. Hij wilde alle losse Duitse staatjes verenigen.
Bismarck wou van de Duitse staatjes een eenheid maken d.m.v.
oorlog. Hij zorgde ervoor dat er een Noord-Duitse bond ontstond
onder leiding van Pruisen, na een oorlog met Denemarken en
Oostenrijk. Hierbij waren de Noord-Duitse staatjes verenigt. Om
het noorden en zuiden te verenigen, lokte Bismarck nog een
oorlog uit: de Frans-Duitse oorlog (1870-1871).
Bismarck was een slimme politicus en speelde een ‘politiek
spelletje’. Hij zorgde ervoor dat de Fransen oorlog verklaarde
aan de Duitsers: Bismarck provoceerde
Frankrijk. Bismarck zei vervolgens dat alle Duitse staatjes
samen moesten werken om Frankrijk te verslaan. Dit gebeurde:
alle Duitse staatjes gingen samenwerken om Frankrijk te
verslaan. De Duitsers verslaan Frankrijk snel.
De Duitsers hadden een betere organisatie. Zo hadden ze
bijvoorbeeld spoorwegen aangelegd richting de Franse
grens, om snel legers aan te voeren.
De Duitsers hadden een sterker leger, met betere wapens.
De Franse keizer, Napoleon de derde, gaf zich snel over. De
bevolking van Parijs bleef echter door vechten. De Duitsers
moesten na de overgave van de Franse keizer dus nog de
bevolking van Parijs verslaan. Parijs werd omsingeld en
uitgehongerd. Uiteindelijk gaf Parijs zich over, vanwege honger.
De Duitsers wonnen de Frans-Duitse oorlog en namen een
gebied van Frankrijk in: de Elzas-Lotharingen. In het Paleis van
Versailles werd in 1871 het Duitse keizerrijk uitgeroepen en werd
,de koning van Pruisen tot keizer Wilhelm I gekroond. Otto von
Bismarck zijn doel was dus bereikt: Duitsland werd een eenheid.
Bismarck werd de Rijkskanselier van het Duitse keizerrijk.
Het Duitse keizerrijk werd een grootmacht op verschillende
gebieden.
Op politiek gebied, omdat er centraal in Europa een grote
staat ligt met miljoenen inwoners.
Op militair gebied, omdat de Duitsers een groot en modern
leger hadden.
Op economisch gebied, omdat Duitsland razendsnel
industrialiseerde.
De drie belangrijkste politieke stromingen in Duitsland waren:
De conservatieven en de nationaal-liberalen.
De centrumpartij, ook het centrum genoemd, met vooral
aanhang onder de katholieke partij.
De socialisten, viel uiteindelijk uiteen in socialisten en
communisten.
DE ALLIANTIEPOLITIEK VAN BISMARCK. Het Europese machtsevenwicht
was verstoord door de eenwording van Duitsland. Vanaf 1871
moest er ook rekening gehouden worden met Duitsland.
Duitsland werd omgeven door sterke mogendheden: Groot-
Brittannië, Frankrijk, Oostenrijk-Hongarije, Italië en Rusland.
Deze grootmachten keken met argwaan naar het nieuwe Duitse
keizerrijk.
Bismarck wist dat hij de sterke mogendheden rondom Duitsland
te vriend moest houden. Als deze landen zich tegen Duitsland
zouden keren zou het Duitse keizerrijk namelijk niet lang
bestaan. Bismarck verkondigde daarom al gelijk dat Duitsland
tevreden was met de grenzen zoals ze vanaf 1871 waren.
Hiermee gaf hij aan dat Duitsland het recht had om te bestaan,
maar ook dat Duitsland niet verder zal gaan uitbreiden.
De buitenlandse politiek van Bismarck na 1871 was radicaal
anders dan de buitenlandse politiek voor 1871. Voor 1871 was
het doel om oorlog te voeren, om de Duitse eenheid tot stand
te brengen. Na 1871 wilde Bismarck juist vrede houden door
middel van de alliantiepolitiek: de politiek van Bismarck met als
doel om het bestaande machtsevenwicht (het machtsevenwicht
, vanaf 1871) te handhaven, zodat Duitsland niet aangevallen
wordt. Dit was mogelijk door het sluiten van allianties. De
doelen van de alliantiepolitiek waren dus:
Het versterken van de positie van Duitsland.
Het handhaven van de vrede.
Het handhaven van de vrede moest niet alleen in Europa
gebeuren. De grote mogendheden waren namelijk ook op
andere plekken in de wereld met elkaar in conflict aan het
raken. Het was immers de tijd van het modern imperialisme. Als
landen in Afrika via kolonies met elkaar in conflict komen,
komen de landen in Europa ook met elkaar in conflict. Dit wou
Bismarck voorkomen.
In 1884 was de Conferentie van Berlijn. Bismarck nodigde een aantal
regeringsleiders uit om afspraken te maken over de verdeling
van kolonies in Afrika om het machtsevenwicht te handhaven.
Doelen van Bismarck:
Geen oorlog tussen Europese grootmachten in Afrika en
Europa.
Kolonies voor Duitsland. Dit lukte en vergrootte het
aanzien. In eerste instantie was Bismarck tegen het
hebben van koloniën (kan leiden tot conflict), maar hij
moest uiteindelijk toegeven aan binnenlandse druk.
Duitsland kreeg een kolonie in het gebied waar Engeland
dat wilde.
Nog meer spanning creëren tussen Groot-Brittannië en
Frankrijk. Er was al spanning tussen deze landen, vanwege
de verdeling van Afrika.
Dit zou gunstig kunnen zijn voor Duitsland, omdat deze
twee grootmachten zich dan in ieder geval niet samen
kunnen keren tegen Duitsland.
DE WELTPOLITIK VAN WILHELM II. Wilhelm I liet Bismarck zijn gang
gaan en liet veel zaken aan Bismarck over. In 1888 werd Wilhelm
I opgevolgd door keizer Wilhelm II. Er veranderde toen veel in
Duitsland. Wilhelm II was het niet eens met de alliantiepolitiek
van Bismarck. Hij wilde juist dat Duitsland een belangrijke
plaats kreeg op het wereldtoneel.
De ambities van Wilhelm II gingen samen met:
Een grote sterke groei van de Duitse economie.
Een groeiend militarisme.
HC DUITSLAND
DE DUITSE EENHEID. Tot 1871 bestaat het Duitse Rijk uit losse
staatjes, waarin men dezelfde taal sprak (Duits), dezelfde
geschiedenis had en dezelfde cultuur had. Toch was er in deze
staatjes geen eenheid. Wel waren er al verschillende
samenwerkingsverbanden, zoals de Zollverein op economisch
gebied.
Er waren veel Duitse nationalisten die streefden naar een groot
Duits Rijk. Het voortouw werd genomen door Pruisen: de
grootste Duitse staat. De kanselier van Pruisen was Otto von
Bismarck. Hij wilde alle losse Duitse staatjes verenigen.
Bismarck wou van de Duitse staatjes een eenheid maken d.m.v.
oorlog. Hij zorgde ervoor dat er een Noord-Duitse bond ontstond
onder leiding van Pruisen, na een oorlog met Denemarken en
Oostenrijk. Hierbij waren de Noord-Duitse staatjes verenigt. Om
het noorden en zuiden te verenigen, lokte Bismarck nog een
oorlog uit: de Frans-Duitse oorlog (1870-1871).
Bismarck was een slimme politicus en speelde een ‘politiek
spelletje’. Hij zorgde ervoor dat de Fransen oorlog verklaarde
aan de Duitsers: Bismarck provoceerde
Frankrijk. Bismarck zei vervolgens dat alle Duitse staatjes
samen moesten werken om Frankrijk te verslaan. Dit gebeurde:
alle Duitse staatjes gingen samenwerken om Frankrijk te
verslaan. De Duitsers verslaan Frankrijk snel.
De Duitsers hadden een betere organisatie. Zo hadden ze
bijvoorbeeld spoorwegen aangelegd richting de Franse
grens, om snel legers aan te voeren.
De Duitsers hadden een sterker leger, met betere wapens.
De Franse keizer, Napoleon de derde, gaf zich snel over. De
bevolking van Parijs bleef echter door vechten. De Duitsers
moesten na de overgave van de Franse keizer dus nog de
bevolking van Parijs verslaan. Parijs werd omsingeld en
uitgehongerd. Uiteindelijk gaf Parijs zich over, vanwege honger.
De Duitsers wonnen de Frans-Duitse oorlog en namen een
gebied van Frankrijk in: de Elzas-Lotharingen. In het Paleis van
Versailles werd in 1871 het Duitse keizerrijk uitgeroepen en werd
,de koning van Pruisen tot keizer Wilhelm I gekroond. Otto von
Bismarck zijn doel was dus bereikt: Duitsland werd een eenheid.
Bismarck werd de Rijkskanselier van het Duitse keizerrijk.
Het Duitse keizerrijk werd een grootmacht op verschillende
gebieden.
Op politiek gebied, omdat er centraal in Europa een grote
staat ligt met miljoenen inwoners.
Op militair gebied, omdat de Duitsers een groot en modern
leger hadden.
Op economisch gebied, omdat Duitsland razendsnel
industrialiseerde.
De drie belangrijkste politieke stromingen in Duitsland waren:
De conservatieven en de nationaal-liberalen.
De centrumpartij, ook het centrum genoemd, met vooral
aanhang onder de katholieke partij.
De socialisten, viel uiteindelijk uiteen in socialisten en
communisten.
DE ALLIANTIEPOLITIEK VAN BISMARCK. Het Europese machtsevenwicht
was verstoord door de eenwording van Duitsland. Vanaf 1871
moest er ook rekening gehouden worden met Duitsland.
Duitsland werd omgeven door sterke mogendheden: Groot-
Brittannië, Frankrijk, Oostenrijk-Hongarije, Italië en Rusland.
Deze grootmachten keken met argwaan naar het nieuwe Duitse
keizerrijk.
Bismarck wist dat hij de sterke mogendheden rondom Duitsland
te vriend moest houden. Als deze landen zich tegen Duitsland
zouden keren zou het Duitse keizerrijk namelijk niet lang
bestaan. Bismarck verkondigde daarom al gelijk dat Duitsland
tevreden was met de grenzen zoals ze vanaf 1871 waren.
Hiermee gaf hij aan dat Duitsland het recht had om te bestaan,
maar ook dat Duitsland niet verder zal gaan uitbreiden.
De buitenlandse politiek van Bismarck na 1871 was radicaal
anders dan de buitenlandse politiek voor 1871. Voor 1871 was
het doel om oorlog te voeren, om de Duitse eenheid tot stand
te brengen. Na 1871 wilde Bismarck juist vrede houden door
middel van de alliantiepolitiek: de politiek van Bismarck met als
doel om het bestaande machtsevenwicht (het machtsevenwicht
, vanaf 1871) te handhaven, zodat Duitsland niet aangevallen
wordt. Dit was mogelijk door het sluiten van allianties. De
doelen van de alliantiepolitiek waren dus:
Het versterken van de positie van Duitsland.
Het handhaven van de vrede.
Het handhaven van de vrede moest niet alleen in Europa
gebeuren. De grote mogendheden waren namelijk ook op
andere plekken in de wereld met elkaar in conflict aan het
raken. Het was immers de tijd van het modern imperialisme. Als
landen in Afrika via kolonies met elkaar in conflict komen,
komen de landen in Europa ook met elkaar in conflict. Dit wou
Bismarck voorkomen.
In 1884 was de Conferentie van Berlijn. Bismarck nodigde een aantal
regeringsleiders uit om afspraken te maken over de verdeling
van kolonies in Afrika om het machtsevenwicht te handhaven.
Doelen van Bismarck:
Geen oorlog tussen Europese grootmachten in Afrika en
Europa.
Kolonies voor Duitsland. Dit lukte en vergrootte het
aanzien. In eerste instantie was Bismarck tegen het
hebben van koloniën (kan leiden tot conflict), maar hij
moest uiteindelijk toegeven aan binnenlandse druk.
Duitsland kreeg een kolonie in het gebied waar Engeland
dat wilde.
Nog meer spanning creëren tussen Groot-Brittannië en
Frankrijk. Er was al spanning tussen deze landen, vanwege
de verdeling van Afrika.
Dit zou gunstig kunnen zijn voor Duitsland, omdat deze
twee grootmachten zich dan in ieder geval niet samen
kunnen keren tegen Duitsland.
DE WELTPOLITIK VAN WILHELM II. Wilhelm I liet Bismarck zijn gang
gaan en liet veel zaken aan Bismarck over. In 1888 werd Wilhelm
I opgevolgd door keizer Wilhelm II. Er veranderde toen veel in
Duitsland. Wilhelm II was het niet eens met de alliantiepolitiek
van Bismarck. Hij wilde juist dat Duitsland een belangrijke
plaats kreeg op het wereldtoneel.
De ambities van Wilhelm II gingen samen met:
Een grote sterke groei van de Duitse economie.
Een groeiend militarisme.
