Literatuur Diagnostiek in de KP
Bayes artikel
De regel van Bayes, ook wel theorema van Bayes genoemd, helpt ons om de
kans op een aandoening te bepalen bij een individu; gegeven de prevalentie van
die aandoening in de populatie waar dat individu deel van uitmaakt, de uitkomst
op een test en de psychometrische kenmerken van die test.
Kans in de populatie is essentieel maar juist die wordt vaak vergeten.
Met andere woorden: dezelfde testuitslag in verschillende populaties geeft een
andere kans op de geteste aandoening.
Kans in de populatie = base rate, basiskans of voorafkans. De kans op het
hebben van de aandoening voordat er wordt getest.
Sensitiviteit SE = kans dat iemand met depressie ook positief scoort.
Specificiteit SP = kans dat iemand zonder depressie negatief scoort op
vragenlijst.
Dus P(D+|T+) betekent de kans (P) dat de patiënt een depressie heeft (D+),
gegeven (|) een positieve testuitslag (T+) op een depressievragenlijst.
P(T+|D-) is de kans dat een patiënt met een positieve test geen depressie heeft,
dus 1-specificiteit (de kans dat een patiënt met een negatieve test geen
depressie heeft), hier 1-0,8=0,2.
P(D+|T+) is ongeveer een derde, 34%. Dit wordt ook wel de achterafkans
genoemd, het is immers de kans nadat de test is afgenomen, gegeven de
uitkomst van de test.
Ook kan niet vertrouwd worden op de sensitiviteit of ‘pakkans’ en op de
specificiteit van een instrument. Want bij een hele lage prevalentie kunnen de
sensitiviteit en specificiteit nog zo hoog zijn, maar ook dan is de kans op de
aandoening bij een positieve testuitslag nooit hoog.
Achterafkans wordt beter bij het toevoegen van een tweede test.
De regel van Bayes helpt ons om de achterafkans op een aandoening te bepalen;
gegeven de testuitslag, de voorafkans (de prevalentie), de sensitiviteit en de
specificiteit van het diagnostisch instrument.
Als we vergeten om de voorafkans mee te wegen, en er slechts wordt gekeken
naar de sensitiviteit van een test, dan wordt een positieve score geïnterpreteerd
als de aanwezigheid van de aandoening.
Prevalentie op huisartsen niveau vaak onderschat: Een grove richtlijn hiervoor is
de prevalentie op bevolkingsniveau te verdubbelen.
In GGZ hogere prevalentie van stoornis dus de risico’s van overdiagnostiek zijn in
de Specialistische GGZ daarom in het algemeen lager, maar ook daar kunnen
zeldzame aandoeningen voorkomen.
Het negeren van de regel van Bayes leidt vooral bij aandoeningen die niet zoveel
voorkomen (aandoeningen met een lage voorafkans) tot overdiagnostiek.
Het principe van Bayes; namelijk dat de kans op een aandoening bij een positieve
test afhankelijk is van de populatie en setting waarin daarop is getest.
, Psychologists’ Judgements of Diagnostic Activities: Deviations from a
Theoretical Model
In the psychodiagnostic process, information about the client’s complaints,
problems and environment is gathered in interviews and through tests, until a
classifying and explanatory diagnosis is reached and treatment decisions can be
made.
This paper focuses on the question of which diagnostic activities are considered
theoretically necessary in diagnosing a client and which would be actually used.
The DC prescribes three phases: observations of the client, formulation and
testing of the hypotheses about the problem and the possible causes of the
problem based on these observations, and an evaluation of the outcomes of
testing these hypotheses.
Although formulating an explanation for a problem is not always necessary to
start treatment, it provides much-needed insight to direct treatment if the
problem is complex or the first-choice treatment method is not working as
expected and the intervention needs to be adjusted.
Psychologists use heuristics to diagnose faster. Chess players do this too.
As experience increases, clinical psychologists approach the psychodiagnostic
process in a more flexible way, based on the clinical knowledge they have
acquired in practice. More heuristics.
They expected that the diagnostic process would follow the same procedure as
scientific problem solving. However, the psychologists in their study seemed to
gather information without any hypotheses or explicit goal. Also,
recommendations could not be traced back to the diagnoses the psychologists
formulated.
A more accurate problem representation could increase diagnostic accuracy. It
found that more experienced psychologists asked fewer questions but that these
questions were more often related to diagnostic categories.
We aim to fill in the gap in the existing knowledge about clinical psychologists’
diagnostic reasoning by comparing their actual diagnostic process, from
registration to treatment selection, with the activities described in the theoretical
models they are taught during training. Providing psychologists with a common
language as a frame of reference has been advocated by Beutler (1991) to
overcome these limitations. This is what we undertake in this study. The current
study aims to establish which diagnostic activities clinical psychologists judge to
be theoretically necessary and which activities they intend to actually perform
themselves. A distinction is made between judgements of the necessity of
diagnostic activities and the intention to actually perform these activities to
control for possible social desirability effects.
Results shows that activities considered necessary and to be actually performed
differ in number and kind. In general, activities are more often judged necessary
than that people would actually perform them.
It seems that psychologists mainly focus on deciding whether to continue the
diagnostic assessment process (Registration), identifying and summarizing the
client’s complaints (Complaint analysis), and selecting a treatment method
(Indication analysis). Generating and testing alternative diagnostic hypotheses to
form an integrated model of the client with an explanation for the problem
(Explanation analysis) receive much less attention.
- Psychologists generally judged more diagnostic activities as necessary
than they intended to perform.
Bayes artikel
De regel van Bayes, ook wel theorema van Bayes genoemd, helpt ons om de
kans op een aandoening te bepalen bij een individu; gegeven de prevalentie van
die aandoening in de populatie waar dat individu deel van uitmaakt, de uitkomst
op een test en de psychometrische kenmerken van die test.
Kans in de populatie is essentieel maar juist die wordt vaak vergeten.
Met andere woorden: dezelfde testuitslag in verschillende populaties geeft een
andere kans op de geteste aandoening.
Kans in de populatie = base rate, basiskans of voorafkans. De kans op het
hebben van de aandoening voordat er wordt getest.
Sensitiviteit SE = kans dat iemand met depressie ook positief scoort.
Specificiteit SP = kans dat iemand zonder depressie negatief scoort op
vragenlijst.
Dus P(D+|T+) betekent de kans (P) dat de patiënt een depressie heeft (D+),
gegeven (|) een positieve testuitslag (T+) op een depressievragenlijst.
P(T+|D-) is de kans dat een patiënt met een positieve test geen depressie heeft,
dus 1-specificiteit (de kans dat een patiënt met een negatieve test geen
depressie heeft), hier 1-0,8=0,2.
P(D+|T+) is ongeveer een derde, 34%. Dit wordt ook wel de achterafkans
genoemd, het is immers de kans nadat de test is afgenomen, gegeven de
uitkomst van de test.
Ook kan niet vertrouwd worden op de sensitiviteit of ‘pakkans’ en op de
specificiteit van een instrument. Want bij een hele lage prevalentie kunnen de
sensitiviteit en specificiteit nog zo hoog zijn, maar ook dan is de kans op de
aandoening bij een positieve testuitslag nooit hoog.
Achterafkans wordt beter bij het toevoegen van een tweede test.
De regel van Bayes helpt ons om de achterafkans op een aandoening te bepalen;
gegeven de testuitslag, de voorafkans (de prevalentie), de sensitiviteit en de
specificiteit van het diagnostisch instrument.
Als we vergeten om de voorafkans mee te wegen, en er slechts wordt gekeken
naar de sensitiviteit van een test, dan wordt een positieve score geïnterpreteerd
als de aanwezigheid van de aandoening.
Prevalentie op huisartsen niveau vaak onderschat: Een grove richtlijn hiervoor is
de prevalentie op bevolkingsniveau te verdubbelen.
In GGZ hogere prevalentie van stoornis dus de risico’s van overdiagnostiek zijn in
de Specialistische GGZ daarom in het algemeen lager, maar ook daar kunnen
zeldzame aandoeningen voorkomen.
Het negeren van de regel van Bayes leidt vooral bij aandoeningen die niet zoveel
voorkomen (aandoeningen met een lage voorafkans) tot overdiagnostiek.
Het principe van Bayes; namelijk dat de kans op een aandoening bij een positieve
test afhankelijk is van de populatie en setting waarin daarop is getest.
, Psychologists’ Judgements of Diagnostic Activities: Deviations from a
Theoretical Model
In the psychodiagnostic process, information about the client’s complaints,
problems and environment is gathered in interviews and through tests, until a
classifying and explanatory diagnosis is reached and treatment decisions can be
made.
This paper focuses on the question of which diagnostic activities are considered
theoretically necessary in diagnosing a client and which would be actually used.
The DC prescribes three phases: observations of the client, formulation and
testing of the hypotheses about the problem and the possible causes of the
problem based on these observations, and an evaluation of the outcomes of
testing these hypotheses.
Although formulating an explanation for a problem is not always necessary to
start treatment, it provides much-needed insight to direct treatment if the
problem is complex or the first-choice treatment method is not working as
expected and the intervention needs to be adjusted.
Psychologists use heuristics to diagnose faster. Chess players do this too.
As experience increases, clinical psychologists approach the psychodiagnostic
process in a more flexible way, based on the clinical knowledge they have
acquired in practice. More heuristics.
They expected that the diagnostic process would follow the same procedure as
scientific problem solving. However, the psychologists in their study seemed to
gather information without any hypotheses or explicit goal. Also,
recommendations could not be traced back to the diagnoses the psychologists
formulated.
A more accurate problem representation could increase diagnostic accuracy. It
found that more experienced psychologists asked fewer questions but that these
questions were more often related to diagnostic categories.
We aim to fill in the gap in the existing knowledge about clinical psychologists’
diagnostic reasoning by comparing their actual diagnostic process, from
registration to treatment selection, with the activities described in the theoretical
models they are taught during training. Providing psychologists with a common
language as a frame of reference has been advocated by Beutler (1991) to
overcome these limitations. This is what we undertake in this study. The current
study aims to establish which diagnostic activities clinical psychologists judge to
be theoretically necessary and which activities they intend to actually perform
themselves. A distinction is made between judgements of the necessity of
diagnostic activities and the intention to actually perform these activities to
control for possible social desirability effects.
Results shows that activities considered necessary and to be actually performed
differ in number and kind. In general, activities are more often judged necessary
than that people would actually perform them.
It seems that psychologists mainly focus on deciding whether to continue the
diagnostic assessment process (Registration), identifying and summarizing the
client’s complaints (Complaint analysis), and selecting a treatment method
(Indication analysis). Generating and testing alternative diagnostic hypotheses to
form an integrated model of the client with an explanation for the problem
(Explanation analysis) receive much less attention.
- Psychologists generally judged more diagnostic activities as necessary
than they intended to perform.
