SAMENVATTING ARTICLES SELF-REGULATION
Lecture 1: Introduction to self-regulation
Inzlicht, M., Werner, K. M., Briskin, J. L., & Roberts, B. W. (2021).
Integrating models of self- regulation. Annual Review of Psychology,
72(1), 319-345.
De tekst bespreekt zelfregulatie, een cruciaal aspect voor individueel en sociaal
functioneren, beïnvloedend factoren zoals gezondheid, werkprestaties en
relaties. Ondanks veel interesse is de vooruitgang belemmerd door te veel
verschillende modellen zonder voldoende integratie. Deze modellen richten zich
op uiteenlopende aspecten, zoals doelen, wilskracht, persoonlijkheid of conflicten
tussen doelen en verleidingen. De tekst probeert deze modellen te integreren uit
verschillende onderzoeksgebieden, zodat overeenkomsten duidelijk worden en
verwarring over termen zoals zelfregulatie verminderd wordt.
Zelfregulatie, zelfbeheersing en cognitieve controle zijn drie verwante maar
verschillende processen.
- Self-regulation is een breed proces dat het stellen van doelen, het plannen en
uitvoeren van acties om deze doelen te bereiken, en het monitoren van
voortgang omvat. Het kan betrekking hebben op gedragingen, gedachten en
emoties. Zelfregulatie omvat ook zelfbeheersing, maar is breder dan dat.
- Self control is een specifieke vorm van zelfregulatie die optreedt wanneer er
een conflict is tussen twee concurrerende doelen, zoals het weerstaan van
onmiddellijke verleidingen (bijv. ongezond eten) ten gunste van
langetermijndoelen (bijv. gezond blijven). Het kan ook betrekking hebben op
het in de hand houden van ongewenste gedachten, gevoelens of gedragingen.
- Cognitive control (of executieve functies) verwijst naar de flexibele inzet van
cognitieve processen zoals aandacht en werkgeheugen om doelen te
bereiken. Het wordt vaak gezien als een basiscomponent voor zelfregulatie,
maar recente studies tonen aan dat zelfregulatie en cognitieve controle niet
altijd met elkaar samenhangen. Cognitieve controle wordt vaak geassocieerd
met lagere cognitieve functies en is mogelijk verwant aan algemene
intelligentie.
Samengevat: Zelfregulatie is een overkoepelend proces voor het bereiken van
doelen, zelfbeheersing is een specifieke strategie om conflicten tussen doelen op
te lossen, en cognitieve controle betreft de flexibele inzet van cognitieve
middelen zoals aandacht en geheugen.
Verschillende modellen
Modellen van zelfregulatie beschrijven hoe mensen hun acties beheersen om
doelen te bereiken.
Het Cybernetisch Controlemodel, gebaseerd op feedbackloops, beschrijft
zelfregulatie als een proces waarin individuen doelen stellen, hun huidige
toestand monitoren, discrepanties detecteren en gedrag aanpassen om het
verschil tussen de huidige en gewenste toestand te verkleinen. Dit model komt
ook overeen met neurowetenschappelijk onderzoek, waarbij hersengebieden
zoals de anterieure cingulate cortex conflicten detecteren, waardoor de
prefrontale cortex gedrag kan bijsturen in de richting van doelen.
,De Doelsystemen Theorie benadrukt daarentegen de structuur van doelen en
middelen. Doelen vormen hiërarchische netwerken waarin sterkere doel-middel-
verbindingen leiden tot een grotere kans op actie. Bij meerdere middelen voor
een doel verzwakken individuele verbindingen, maar specifieke doelen met
unieke middelen bevorderen sterkere verbindingen. Unifinale middelen dienen
één enkel doel, terwijl multifinale middelen meerdere doelen tegelijk vervullen,
wat efficiëntere doelrealisatie mogelijk maakt.
Dual Systems Model: Dit model stelt dat gedrag wordt gereguleerd door twee
systemen: een snel, impulsief systeem (System I), dat reageert op onmiddellijke
verleidingen en kortetermijnbeloningen, en een langzaam, controlegericht
systeem (System II), dat doelgericht en strategisch werkt. Conflicten tussen deze
systemen, bijvoorbeeld bij zelfcontroledilemma’s, worden opgelost door het
dominante systeem op dat moment.
Keuzemodellen: Deze modellen beschrijven zelfcontrole als een
waardegebaseerde keuze in plaats van een conflict tussen impulsieve en
doelgerichte processen. Hierbij worden verschillende opties gewogen op basis
van persoonlijke en situationele waarde, en de optie met de hoogste waarde
wordt gekozen.
Resource Model (Sterktemodel): Dit model beschouwt zelfcontrole als een
beperkte mentale hulpbron die bij gebruik opraakt, wat leidt tot minder controle
naarmate het vaker wordt gebruikt. Het zogenoemde ego-depletie-effect houdt in
dat eerdere zelfcontrole-inspanningen de capaciteit voor zelfcontrole op een later
moment verminderen.
De Process Model of Self-Control stelt dat zelfcontrole vaak effectief kan zijn
zonder veel inspanning door preventieve strategieën toe te passen om
verleidingen te vermijden. Dit model onderscheidt preventieve (bijv. het kiezen of
aanpassen van situaties om verleiding te vermijden) en interventieve strategieën
(zoals aandacht verleggen of wilskracht gebruiken om verleidingen te
weerstaan). Een belangrijk kenmerk is dat vroege interventie effectiever is,
omdat verlangens sterker worden naarmate ze langer bestaan.
De Trait Models of Impulsivity (UPPS en Carver) beschrijven zelfregulatie op basis
van persoonlijkheidsverschillen. Beide modellen erkennen dat zelfregulatie een
combinatie is van emotionele drijfveren en een rationeel controlesysteem. Het
UPPS-model omvat vier dimensies van impulsiviteit (premeditatie, sensatiezucht,
urgentie en doorzettingsvermogen), terwijl Carver’s model impulsiviteit benadert
vanuit een drievoudig systeem van impuls, controle en remming door negatieve
gevolgen. Beide modellen benadrukken dat impulsiviteit niet eendimensionaal is
en gekoppeld kan worden aan verschillende eigenschappen van de Big Five.
In deze sectie worden verschillende modellen van zelfregulatie vergeleken en
geïntegreerd langs vier belangrijke dimensies: analysemethoden, conflict, emotie
en cognitieve functies.
Analysemethoden: Modellen verschillen in hun focus op eigenschappen (zoals
impulsiviteit en consciëntieusheid) versus moment-tot-moment processen binnen
individuen. Doelgerichte modellen (bijv. de cybernetische en doelenstelsels
theorieën) leggen de nadruk op doelrepresentatie en prioritering. Op conflict
gerichte modellen (bijv. dual-process en process modellen) onderzoeken
spanningen tussen onmiddellijke verlangens en lange-termijndoelen, terwijl
,keuzemodellen beslissingen bekijken op basis van relevantie voor doelen. Deze
modellen tonen inconsistenties aan tussen zelfbeheersing op eigenschapsniveau
en op het niveau van de toestand.
Rol van Conflict: Conflict is centraal in veel modellen, vooral om
zelfcontroledilemma’s te verklaren waarin een botsing plaatsvindt tussen
onmiddellijke impulsen en blijvende doelen. Dual-process en process modellen
richten zich op conflicten die controle activeren, terwijl keuzemodellen zowel
conflicterende als niet-conflicterende beslissingen omvatten, wat hun
toepassingsgebied verbreedt. Eigenschapsmodellen impliceren conflict, met
name in consciëntieusheid, wat mensen vaak helpt verleidingen volledig te
vermijden.
Rol van Emotie: De rol van emotie in zelfregulatie is complex en varieert per
model. Eigenschapsmodellen laten zien dat mensen die hoog scoren op
consciëntieusheid zowel positieve als negatieve zelfbewuste emoties ervaren,
zoals trots en schuld, die het bereiken van doelen ondersteunen. Intrapsychische
modellen zien emoties als mogelijk storend, doordat ze verleidingen veroorzaken
en de motivatie na verloop van tijd verminderen. Doelenstelsels en cybernetische
modellen suggereren dat emoties de voortgang van doelen weerspiegelen, met
positieve emoties door doelbereiking en negatieve emoties door tegenslagen.
Rol van Cognitieve Functies: Cognitieve functies zijn cruciaal voor zelfregulatie,
waarbij de modellen verschillen in de vraag of het gaat om algemene intelligentie
of situationele cognitieve processen. Dual-process, process en keuzemodellen
koppelen cognitieve inspanning aan besluitvorming onder conflict, terwijl het
cybernetische model cognitieve inspanning vereist bij het stellen en monitoren
van doelen. Het resource model is onduidelijk over of de afname van controle in
de tijd komt door een afname van cognitieve processen of door een verminderde
betrokkenheid.
Samen tonen deze modellen aan dat ze elkaar aanvullen maar ook gebieden
onthullen die verder moeten worden onderzocht, zoals de volledige integratie
van emotionele en cognitieve aspecten over verschillende niveaus van
zelfregulatie.
Dit stuk bespreekt verschillende modellen van zelfregulatie en wijst op
gemeenschappelijke thema’s en onderontwikkelde gebieden, die mogelijke
richtingen voor toekomstig onderzoek kunnen zijn. Hieronder volgt een
samenvatting per onderwerp:
1. Analysemethoden: Zelfregulatie wordt bestudeerd op verschillende niveaus,
van brede persoonlijke verschillen tot specifieke doelgerichte processen.
Verschillende niveaus worden vaak niet goed geïntegreerd, wat soms leidt tot
misverstanden of verkeerde aannames over zelfregulatie (bijv. de
veronderstelling dat mensen met hoge zelfbeheersing altijd meer zelfcontrole
in het moment gebruiken). Toekomstig onderzoek zou deze verschillende
niveaus systematischer moeten combineren om inzicht te krijgen in hoe
processen binnen mensen veranderen over tijd en tussen individuen
verschillen.
2. Conflict: Veel modellen richten zich sterk op het oplossen van conflict als kern
van zelfregulatie, maar nieuw onderzoek suggereert dat succesvolle
zelfregulatie minder afhankelijk is van conflictoplossing en meer van het
vermijden van conflict. Mensen die goed zijn in zelfregulatie, vermijden vaak
doelen die te veel conflicten veroorzaken of passen zich aan door haalbare
doelen te stellen. Onderzoekers zouden zich meer moeten richten op
, conflictvrije manieren van zelfregulatie, zoals intrinsieke motivatie en
effectieve planning.
3. Emotie: Traditioneel is emotie vaak gezien als een belemmering voor
zelfcontrole. Recent onderzoek toont echter aan dat emotie kan helpen bij
zelfregulatie, bijvoorbeeld door te waarschuwen wanneer controle nodig is of
door toekomstige gevolgen te overwegen. Emoties zoals schuldgevoel en spijt
kunnen mensen helpen om verleidingen te vermijden. Er is behoefte aan
onderzoek dat kijkt naar hoe emoties zelfregulatie kunnen vergemakkelijken
in plaats van alleen als obstakels te beschouwen.
4. Cognitieve Functies: Er is een neiging geweest om zelfregulatie en
intelligentie ten onrechte als verwante concepten te zien, terwijl ze slechts
gedeeltelijk overlappen. Beide voorspellen positieve uitkomsten in het leven,
maar zijn onafhankelijk van elkaar. Onderzoek naar zelfregulatie zou meer
rekening moeten houden met intelligentie om beter te begrijpen of en hoe
cognitieve vaardigheden bijdragen aan zelfregulatie.
Conclusie: Het combineren van verschillende modellen tot één omvattend
model is lastig omdat sommige modellen te weinig raakvlakken hebben. Toch
biedt deze analyse waardevolle inzichten: de noodzaak om processen op lange
termijn te onderzoeken, minder nadruk op conflict te leggen, de rol van emoties
in zelfregulatie te erkennen, en het verband tussen zelfregulatie en intelligentie
beter te integreren. Mensen met een hoge zelfcontrole leiden over het algemeen
een beter leven. Door meer inzicht te krijgen in hoe zelfregulatie werkt, kan er
mogelijk een meer omvattend begrip ontstaan van de factoren die bijdragen aan
het nemen van betere beslissingen.
Wagner, D. D., & Heatherton, T. F. (2015). Self-regulation and its
failure: The seven deadly threats to self-regulation. APA handbook of
personality and social psychology, 1, 805-842.
Zelfregulatie (zelfbeheersing) is het vrijwillig controleren van gedrag, gedachten,
emoties en aandacht om lange-termijndoelen te bereiken. Dit omvat zowel het
starten als het stoppen van gedrag.
- Het omvat mentale controle van gedachten en emoties zonder zichtbaar
gedrag.
- Het overlapt met executieve functies zoals aandacht en werkgeheugen.
- Zelfregulatie heeft onbewuste processen die vaak automatisch gebeuren
zonder veel moeite.
- Het doel is om gedrag en gedachten in lijn te brengen met doelen.
Zelfregulatie wordt onderzocht in vakken zoals ontwikkelingspsychologie,
verslaving en gezondheidspsychologie.
Geschiedenis
- In de 19e eeuw werd gedacht dat het aanleren van zelfbeheersing bij
kinderen zou leiden tot deugdzame gedragingen op volwassen leeftijd.
- James (1890) zei dat zelfcontrole oefening vereist om verleidingen te
weerstaan.
- Bain & Sully benadrukten de link tussen mentale en emotionele controle,
afhankelijk van dezelfde hersenmechanismen.
- Carpenter ontwikkelde technieken zoals afleiding voor zelfcontrole,
en Clouston (1883) stelde een theorie voor die zelfbeheersing als een
beperkte capaciteit beschouwde.
Lecture 1: Introduction to self-regulation
Inzlicht, M., Werner, K. M., Briskin, J. L., & Roberts, B. W. (2021).
Integrating models of self- regulation. Annual Review of Psychology,
72(1), 319-345.
De tekst bespreekt zelfregulatie, een cruciaal aspect voor individueel en sociaal
functioneren, beïnvloedend factoren zoals gezondheid, werkprestaties en
relaties. Ondanks veel interesse is de vooruitgang belemmerd door te veel
verschillende modellen zonder voldoende integratie. Deze modellen richten zich
op uiteenlopende aspecten, zoals doelen, wilskracht, persoonlijkheid of conflicten
tussen doelen en verleidingen. De tekst probeert deze modellen te integreren uit
verschillende onderzoeksgebieden, zodat overeenkomsten duidelijk worden en
verwarring over termen zoals zelfregulatie verminderd wordt.
Zelfregulatie, zelfbeheersing en cognitieve controle zijn drie verwante maar
verschillende processen.
- Self-regulation is een breed proces dat het stellen van doelen, het plannen en
uitvoeren van acties om deze doelen te bereiken, en het monitoren van
voortgang omvat. Het kan betrekking hebben op gedragingen, gedachten en
emoties. Zelfregulatie omvat ook zelfbeheersing, maar is breder dan dat.
- Self control is een specifieke vorm van zelfregulatie die optreedt wanneer er
een conflict is tussen twee concurrerende doelen, zoals het weerstaan van
onmiddellijke verleidingen (bijv. ongezond eten) ten gunste van
langetermijndoelen (bijv. gezond blijven). Het kan ook betrekking hebben op
het in de hand houden van ongewenste gedachten, gevoelens of gedragingen.
- Cognitive control (of executieve functies) verwijst naar de flexibele inzet van
cognitieve processen zoals aandacht en werkgeheugen om doelen te
bereiken. Het wordt vaak gezien als een basiscomponent voor zelfregulatie,
maar recente studies tonen aan dat zelfregulatie en cognitieve controle niet
altijd met elkaar samenhangen. Cognitieve controle wordt vaak geassocieerd
met lagere cognitieve functies en is mogelijk verwant aan algemene
intelligentie.
Samengevat: Zelfregulatie is een overkoepelend proces voor het bereiken van
doelen, zelfbeheersing is een specifieke strategie om conflicten tussen doelen op
te lossen, en cognitieve controle betreft de flexibele inzet van cognitieve
middelen zoals aandacht en geheugen.
Verschillende modellen
Modellen van zelfregulatie beschrijven hoe mensen hun acties beheersen om
doelen te bereiken.
Het Cybernetisch Controlemodel, gebaseerd op feedbackloops, beschrijft
zelfregulatie als een proces waarin individuen doelen stellen, hun huidige
toestand monitoren, discrepanties detecteren en gedrag aanpassen om het
verschil tussen de huidige en gewenste toestand te verkleinen. Dit model komt
ook overeen met neurowetenschappelijk onderzoek, waarbij hersengebieden
zoals de anterieure cingulate cortex conflicten detecteren, waardoor de
prefrontale cortex gedrag kan bijsturen in de richting van doelen.
,De Doelsystemen Theorie benadrukt daarentegen de structuur van doelen en
middelen. Doelen vormen hiërarchische netwerken waarin sterkere doel-middel-
verbindingen leiden tot een grotere kans op actie. Bij meerdere middelen voor
een doel verzwakken individuele verbindingen, maar specifieke doelen met
unieke middelen bevorderen sterkere verbindingen. Unifinale middelen dienen
één enkel doel, terwijl multifinale middelen meerdere doelen tegelijk vervullen,
wat efficiëntere doelrealisatie mogelijk maakt.
Dual Systems Model: Dit model stelt dat gedrag wordt gereguleerd door twee
systemen: een snel, impulsief systeem (System I), dat reageert op onmiddellijke
verleidingen en kortetermijnbeloningen, en een langzaam, controlegericht
systeem (System II), dat doelgericht en strategisch werkt. Conflicten tussen deze
systemen, bijvoorbeeld bij zelfcontroledilemma’s, worden opgelost door het
dominante systeem op dat moment.
Keuzemodellen: Deze modellen beschrijven zelfcontrole als een
waardegebaseerde keuze in plaats van een conflict tussen impulsieve en
doelgerichte processen. Hierbij worden verschillende opties gewogen op basis
van persoonlijke en situationele waarde, en de optie met de hoogste waarde
wordt gekozen.
Resource Model (Sterktemodel): Dit model beschouwt zelfcontrole als een
beperkte mentale hulpbron die bij gebruik opraakt, wat leidt tot minder controle
naarmate het vaker wordt gebruikt. Het zogenoemde ego-depletie-effect houdt in
dat eerdere zelfcontrole-inspanningen de capaciteit voor zelfcontrole op een later
moment verminderen.
De Process Model of Self-Control stelt dat zelfcontrole vaak effectief kan zijn
zonder veel inspanning door preventieve strategieën toe te passen om
verleidingen te vermijden. Dit model onderscheidt preventieve (bijv. het kiezen of
aanpassen van situaties om verleiding te vermijden) en interventieve strategieën
(zoals aandacht verleggen of wilskracht gebruiken om verleidingen te
weerstaan). Een belangrijk kenmerk is dat vroege interventie effectiever is,
omdat verlangens sterker worden naarmate ze langer bestaan.
De Trait Models of Impulsivity (UPPS en Carver) beschrijven zelfregulatie op basis
van persoonlijkheidsverschillen. Beide modellen erkennen dat zelfregulatie een
combinatie is van emotionele drijfveren en een rationeel controlesysteem. Het
UPPS-model omvat vier dimensies van impulsiviteit (premeditatie, sensatiezucht,
urgentie en doorzettingsvermogen), terwijl Carver’s model impulsiviteit benadert
vanuit een drievoudig systeem van impuls, controle en remming door negatieve
gevolgen. Beide modellen benadrukken dat impulsiviteit niet eendimensionaal is
en gekoppeld kan worden aan verschillende eigenschappen van de Big Five.
In deze sectie worden verschillende modellen van zelfregulatie vergeleken en
geïntegreerd langs vier belangrijke dimensies: analysemethoden, conflict, emotie
en cognitieve functies.
Analysemethoden: Modellen verschillen in hun focus op eigenschappen (zoals
impulsiviteit en consciëntieusheid) versus moment-tot-moment processen binnen
individuen. Doelgerichte modellen (bijv. de cybernetische en doelenstelsels
theorieën) leggen de nadruk op doelrepresentatie en prioritering. Op conflict
gerichte modellen (bijv. dual-process en process modellen) onderzoeken
spanningen tussen onmiddellijke verlangens en lange-termijndoelen, terwijl
,keuzemodellen beslissingen bekijken op basis van relevantie voor doelen. Deze
modellen tonen inconsistenties aan tussen zelfbeheersing op eigenschapsniveau
en op het niveau van de toestand.
Rol van Conflict: Conflict is centraal in veel modellen, vooral om
zelfcontroledilemma’s te verklaren waarin een botsing plaatsvindt tussen
onmiddellijke impulsen en blijvende doelen. Dual-process en process modellen
richten zich op conflicten die controle activeren, terwijl keuzemodellen zowel
conflicterende als niet-conflicterende beslissingen omvatten, wat hun
toepassingsgebied verbreedt. Eigenschapsmodellen impliceren conflict, met
name in consciëntieusheid, wat mensen vaak helpt verleidingen volledig te
vermijden.
Rol van Emotie: De rol van emotie in zelfregulatie is complex en varieert per
model. Eigenschapsmodellen laten zien dat mensen die hoog scoren op
consciëntieusheid zowel positieve als negatieve zelfbewuste emoties ervaren,
zoals trots en schuld, die het bereiken van doelen ondersteunen. Intrapsychische
modellen zien emoties als mogelijk storend, doordat ze verleidingen veroorzaken
en de motivatie na verloop van tijd verminderen. Doelenstelsels en cybernetische
modellen suggereren dat emoties de voortgang van doelen weerspiegelen, met
positieve emoties door doelbereiking en negatieve emoties door tegenslagen.
Rol van Cognitieve Functies: Cognitieve functies zijn cruciaal voor zelfregulatie,
waarbij de modellen verschillen in de vraag of het gaat om algemene intelligentie
of situationele cognitieve processen. Dual-process, process en keuzemodellen
koppelen cognitieve inspanning aan besluitvorming onder conflict, terwijl het
cybernetische model cognitieve inspanning vereist bij het stellen en monitoren
van doelen. Het resource model is onduidelijk over of de afname van controle in
de tijd komt door een afname van cognitieve processen of door een verminderde
betrokkenheid.
Samen tonen deze modellen aan dat ze elkaar aanvullen maar ook gebieden
onthullen die verder moeten worden onderzocht, zoals de volledige integratie
van emotionele en cognitieve aspecten over verschillende niveaus van
zelfregulatie.
Dit stuk bespreekt verschillende modellen van zelfregulatie en wijst op
gemeenschappelijke thema’s en onderontwikkelde gebieden, die mogelijke
richtingen voor toekomstig onderzoek kunnen zijn. Hieronder volgt een
samenvatting per onderwerp:
1. Analysemethoden: Zelfregulatie wordt bestudeerd op verschillende niveaus,
van brede persoonlijke verschillen tot specifieke doelgerichte processen.
Verschillende niveaus worden vaak niet goed geïntegreerd, wat soms leidt tot
misverstanden of verkeerde aannames over zelfregulatie (bijv. de
veronderstelling dat mensen met hoge zelfbeheersing altijd meer zelfcontrole
in het moment gebruiken). Toekomstig onderzoek zou deze verschillende
niveaus systematischer moeten combineren om inzicht te krijgen in hoe
processen binnen mensen veranderen over tijd en tussen individuen
verschillen.
2. Conflict: Veel modellen richten zich sterk op het oplossen van conflict als kern
van zelfregulatie, maar nieuw onderzoek suggereert dat succesvolle
zelfregulatie minder afhankelijk is van conflictoplossing en meer van het
vermijden van conflict. Mensen die goed zijn in zelfregulatie, vermijden vaak
doelen die te veel conflicten veroorzaken of passen zich aan door haalbare
doelen te stellen. Onderzoekers zouden zich meer moeten richten op
, conflictvrije manieren van zelfregulatie, zoals intrinsieke motivatie en
effectieve planning.
3. Emotie: Traditioneel is emotie vaak gezien als een belemmering voor
zelfcontrole. Recent onderzoek toont echter aan dat emotie kan helpen bij
zelfregulatie, bijvoorbeeld door te waarschuwen wanneer controle nodig is of
door toekomstige gevolgen te overwegen. Emoties zoals schuldgevoel en spijt
kunnen mensen helpen om verleidingen te vermijden. Er is behoefte aan
onderzoek dat kijkt naar hoe emoties zelfregulatie kunnen vergemakkelijken
in plaats van alleen als obstakels te beschouwen.
4. Cognitieve Functies: Er is een neiging geweest om zelfregulatie en
intelligentie ten onrechte als verwante concepten te zien, terwijl ze slechts
gedeeltelijk overlappen. Beide voorspellen positieve uitkomsten in het leven,
maar zijn onafhankelijk van elkaar. Onderzoek naar zelfregulatie zou meer
rekening moeten houden met intelligentie om beter te begrijpen of en hoe
cognitieve vaardigheden bijdragen aan zelfregulatie.
Conclusie: Het combineren van verschillende modellen tot één omvattend
model is lastig omdat sommige modellen te weinig raakvlakken hebben. Toch
biedt deze analyse waardevolle inzichten: de noodzaak om processen op lange
termijn te onderzoeken, minder nadruk op conflict te leggen, de rol van emoties
in zelfregulatie te erkennen, en het verband tussen zelfregulatie en intelligentie
beter te integreren. Mensen met een hoge zelfcontrole leiden over het algemeen
een beter leven. Door meer inzicht te krijgen in hoe zelfregulatie werkt, kan er
mogelijk een meer omvattend begrip ontstaan van de factoren die bijdragen aan
het nemen van betere beslissingen.
Wagner, D. D., & Heatherton, T. F. (2015). Self-regulation and its
failure: The seven deadly threats to self-regulation. APA handbook of
personality and social psychology, 1, 805-842.
Zelfregulatie (zelfbeheersing) is het vrijwillig controleren van gedrag, gedachten,
emoties en aandacht om lange-termijndoelen te bereiken. Dit omvat zowel het
starten als het stoppen van gedrag.
- Het omvat mentale controle van gedachten en emoties zonder zichtbaar
gedrag.
- Het overlapt met executieve functies zoals aandacht en werkgeheugen.
- Zelfregulatie heeft onbewuste processen die vaak automatisch gebeuren
zonder veel moeite.
- Het doel is om gedrag en gedachten in lijn te brengen met doelen.
Zelfregulatie wordt onderzocht in vakken zoals ontwikkelingspsychologie,
verslaving en gezondheidspsychologie.
Geschiedenis
- In de 19e eeuw werd gedacht dat het aanleren van zelfbeheersing bij
kinderen zou leiden tot deugdzame gedragingen op volwassen leeftijd.
- James (1890) zei dat zelfcontrole oefening vereist om verleidingen te
weerstaan.
- Bain & Sully benadrukten de link tussen mentale en emotionele controle,
afhankelijk van dezelfde hersenmechanismen.
- Carpenter ontwikkelde technieken zoals afleiding voor zelfcontrole,
en Clouston (1883) stelde een theorie voor die zelfbeheersing als een
beperkte capaciteit beschouwde.
