Samenvatting Ta-Nehisi Coates, ‘The Case for Reparations’, The Atlantic (Juni 2014).
Elena van Hattum
In de jaren 1920 was Jim Crow in Mississippi een kleptocratie (“regering door dieven”): de
meerderheid van de mensen in de staat mochten niet meer stemmen (poll tax en lynching mob).
->Het regime combineerde het stelen van het stemrecht met het stelen van de portemonnee (huren,
werk, etc.)
-Witte mensen in Chicago deden alles van ‘beperkende overeenkomsten’ tot bommen om hun wijken
gesegregeerd te houden. Dit werd gesteund door de federale overheid. Huurders van huizen maakten
witte mensen bang zodat ze hun huis voor zeer lage prijzen verkochten aan hen; met grote winst
verkochten ze ze weer aan zwarte mensen voor belachelijk hoge huren. Ze logen over of het huis
volgens de bouwregels gebouwd was en liet daarna de koper verantwoordelijk als de inspecteurs
kwamen. Ze lieten zichzelf zien als makelaars in onroerend goed, terwijl ze de eigenaren waren. Als
hun klanten een advocaat wilden, zorgden ze ervoor dat ze naar een advocaat gingen die meedeed
aan hun plan. The Contract Buyers League v ocht terug. Voor hun “ontnemen van hun rechten en
privileges onder de Dertiende en Veertiende Amendement,” eiste the league “prayers for relief”:
terugbetaling voor al het geld dat voor het contract is betaald, en alles wat voor onderhoud van het
huis met 6% rente min een “eerlijke niet-discriminerende” huurprijs voor de tijd dat men erin heeft
gewoond. → Het ging niet meer enkel om gelijkheid eisen van de overheid; het ging om de
samenleving straffen voor hun misdrijven tegenover hun gemeenschap. Ze wilden herstelreparaties
voor het ‘letsel’ wat hen is aangedaan door de verdachten.
-In Chicago zijn de kwalen zo groot dat er gezegd kan worden dat zwarte en witte mensen in 2
verschillende steden leven. Het verschil in inkomen tussen zwarte huishoudens en witte huishoudens
is nu (2014) nog even groot als in 1970. Waar witte mensen die in rijke/goede buurten geboren
werden de neiging hadden daar te blijven, hadden zwarte mensen de neiging uiteindelijk in een
minder rijke/slechtere buurt uit te komen. De zwarte families in Amerika hebben geen vangnet. Ze zijn
beperkt door hun gebrek aan welvaart, maar ook door hun gebrek aan keuze voor buurten om in te
wonen; zwarte mensen met een even hoog inkomen als witte mensen wonen normaal gesproken in
slechtere buurten dan diezelfde witte mensen. De regel is; arme zwarte mensen werken zich niet uit
een ghetto- en die dit wel doen worden geconfronteerd met de verschrikking dat hun (klein)kinderen
terugvallen naar de ghetto.
→ Een manier van denken in de Afro-Amerikaanse gemeenschap is dat deze deprimerende cijfers
deels ontstaan uit culturele gebreken; ze kunnen verbeterd worden door individueel
doorzettingsvermogen en buitengewoon goed gedrag. → Is verkeerd volgens Coates: het racisme in
Amerika kan niet verslagen worden door de slachtoffers respectabeler te maken: het is gebaseerd op
disrespect. Wat de Obama familie bereikt is teken van hun families enkele doorzettingsvermogen; niet
van algemene gelijkheid. → Het vaststellen van gelijke bescherming van rechten was moeilijk; het
vaststellen van reparaties bleek onmogelijk.
->De eerste succesvolle poging op het verkrijgen van reparaties was in 1783, van vrij geworden slavin
Belinda Royall. Ze kreeg een klein geldbedrag van haar voormalige slavenhouder. In die tijd hadden
zwarte mensen in Amerika 150 jaar slavernij geleden; het idee dat ze het recht hadden op reparaties
was niet algemeen, maar niet schandelijk. Zwarte reparaties werden actief beschouwd en vaak
uitgevoerd. → In de 20e eeuw werden reparaties door veel zwarte mensen opgenomen als optie->
beweging-> ging samen in 1987 in National Coalition of Blacks for Reparations in America
(N’COBRA). De NAACP z ette zich ook in voor reparaties. Maar in het Zuiden was er een 2e slavernij
en in het Noorden leefden zwarte mensen in ghettos waar discriminatie (economisch, politie,
ideologisch) heerste. Het idee dat zwarte levens, lichamen en welvaart een gerechtvaardigd doelwit
was, zat nog diep in de algemene samenleving. Er was een belofte van ‘Nooit meer’, maar dit was
niet zo.
Elena van Hattum
In de jaren 1920 was Jim Crow in Mississippi een kleptocratie (“regering door dieven”): de
meerderheid van de mensen in de staat mochten niet meer stemmen (poll tax en lynching mob).
->Het regime combineerde het stelen van het stemrecht met het stelen van de portemonnee (huren,
werk, etc.)
-Witte mensen in Chicago deden alles van ‘beperkende overeenkomsten’ tot bommen om hun wijken
gesegregeerd te houden. Dit werd gesteund door de federale overheid. Huurders van huizen maakten
witte mensen bang zodat ze hun huis voor zeer lage prijzen verkochten aan hen; met grote winst
verkochten ze ze weer aan zwarte mensen voor belachelijk hoge huren. Ze logen over of het huis
volgens de bouwregels gebouwd was en liet daarna de koper verantwoordelijk als de inspecteurs
kwamen. Ze lieten zichzelf zien als makelaars in onroerend goed, terwijl ze de eigenaren waren. Als
hun klanten een advocaat wilden, zorgden ze ervoor dat ze naar een advocaat gingen die meedeed
aan hun plan. The Contract Buyers League v ocht terug. Voor hun “ontnemen van hun rechten en
privileges onder de Dertiende en Veertiende Amendement,” eiste the league “prayers for relief”:
terugbetaling voor al het geld dat voor het contract is betaald, en alles wat voor onderhoud van het
huis met 6% rente min een “eerlijke niet-discriminerende” huurprijs voor de tijd dat men erin heeft
gewoond. → Het ging niet meer enkel om gelijkheid eisen van de overheid; het ging om de
samenleving straffen voor hun misdrijven tegenover hun gemeenschap. Ze wilden herstelreparaties
voor het ‘letsel’ wat hen is aangedaan door de verdachten.
-In Chicago zijn de kwalen zo groot dat er gezegd kan worden dat zwarte en witte mensen in 2
verschillende steden leven. Het verschil in inkomen tussen zwarte huishoudens en witte huishoudens
is nu (2014) nog even groot als in 1970. Waar witte mensen die in rijke/goede buurten geboren
werden de neiging hadden daar te blijven, hadden zwarte mensen de neiging uiteindelijk in een
minder rijke/slechtere buurt uit te komen. De zwarte families in Amerika hebben geen vangnet. Ze zijn
beperkt door hun gebrek aan welvaart, maar ook door hun gebrek aan keuze voor buurten om in te
wonen; zwarte mensen met een even hoog inkomen als witte mensen wonen normaal gesproken in
slechtere buurten dan diezelfde witte mensen. De regel is; arme zwarte mensen werken zich niet uit
een ghetto- en die dit wel doen worden geconfronteerd met de verschrikking dat hun (klein)kinderen
terugvallen naar de ghetto.
→ Een manier van denken in de Afro-Amerikaanse gemeenschap is dat deze deprimerende cijfers
deels ontstaan uit culturele gebreken; ze kunnen verbeterd worden door individueel
doorzettingsvermogen en buitengewoon goed gedrag. → Is verkeerd volgens Coates: het racisme in
Amerika kan niet verslagen worden door de slachtoffers respectabeler te maken: het is gebaseerd op
disrespect. Wat de Obama familie bereikt is teken van hun families enkele doorzettingsvermogen; niet
van algemene gelijkheid. → Het vaststellen van gelijke bescherming van rechten was moeilijk; het
vaststellen van reparaties bleek onmogelijk.
->De eerste succesvolle poging op het verkrijgen van reparaties was in 1783, van vrij geworden slavin
Belinda Royall. Ze kreeg een klein geldbedrag van haar voormalige slavenhouder. In die tijd hadden
zwarte mensen in Amerika 150 jaar slavernij geleden; het idee dat ze het recht hadden op reparaties
was niet algemeen, maar niet schandelijk. Zwarte reparaties werden actief beschouwd en vaak
uitgevoerd. → In de 20e eeuw werden reparaties door veel zwarte mensen opgenomen als optie->
beweging-> ging samen in 1987 in National Coalition of Blacks for Reparations in America
(N’COBRA). De NAACP z ette zich ook in voor reparaties. Maar in het Zuiden was er een 2e slavernij
en in het Noorden leefden zwarte mensen in ghettos waar discriminatie (economisch, politie,
ideologisch) heerste. Het idee dat zwarte levens, lichamen en welvaart een gerechtvaardigd doelwit
was, zat nog diep in de algemene samenleving. Er was een belofte van ‘Nooit meer’, maar dit was
niet zo.
