Probleem 3.3.1: Opvoeding
LD 1: Welke theorie kunnen we gebruiken om de invloed van cultuur op
opvoeding te bestuderen? (wat houdt de theorie van Harkness & Super in?)
Bron: Super & Harkness, 1986
The Developmental Niche: Wat ging eraan vooraf?
De DN Een format van concepten die in onderzoek nuttig is bevonden
voor het onderzoeken van cultuur- en kind ontwikkeling. De fysieke en
sociale setting van het alledaagse leven, de gewoontes van een kind en de
psychologie van verzorgers zijn 3 geïntegreerde subsystemen binnen de
niche.
Elk van deze subsystemen heeft een eigen verzameling aan relaties in de
grotere omgeving. Hoewel het geen klassieke theorie is, dient het wel als
een raamwerk voor het onderzoeken van cultural features in het groot
worden van het kind. Daarbij kan het ook vergeleken worden met de
algemene ontwikkelingsparameters.
Hoe werkt menselijke ontwikkeling dan? Whiting model. Geschiedenis
en omgeving beïnvloeden het ‘systeem (economie, werk, huishouden)’
simultaan. Uit het gehele systeem ontstaat de leeromgeving van het kind
waardoor we uiteindelijk verschillen krijgen in het psychologisch
functioneren van volwassenen. Vanuit de psychologie kregen we dan het
idee van een persoonlijkheid als een set aan trekken wiens wortels
gevonden kunnen worden in eerdere ervaringen. kreeg kritiek van
LeVine die vond dat onderzoek zich eigenlijk inricht op het beperken van
variabelen in plaats van kijken naar de grotere structuur van relaties die
erbij ingebed zijn.
De claims van Kessen, McCall en Bronfenbrenner geven aan dat onderzoek
naar kinderen in de jaren ervoor geen juist model voor ontwikkeling kende
en ook niet de juiste tools had om deze te bewerkstelligen. Er kwam dus
rond de jaren ’70 al snel de wil voor het ontwikkelen van een nieuw en
bruikbaar model in onderzoek naar ontwikkeling van kinderen.
In onderzoek naar menselijk gedrag = psychologie gezien als een
proces van groei, in fases ontvouwen waarbij er per fase bepaalde
mogelijkheden/kunnen ontstaan
In onderzoek naar mensen gedrag = antropologie ontwikkeling wordt
gezien als leren in de zin van vormen. Deze 2 tegenover elkaar staande
metaforen zijn in de DN samengevat.
The Developmental Niche: Wat houdt het
model in?
Het concept van de developmental
niche ligt op het knooppunt van
theoretische behoeftes in de
psychologie en de antropologie.
Huidige modellen van de omgeving
voor ontwikkeling schenken minder
aandacht aan het cultuur aspect
terwijl deze juist een van de
, belangrijkste aspecten in de menselijke ecologie is. In antropologische
modellen wordt cultuur vaak bekeken als fase van de volwassenheid in
plaats van een proces over life-span.
De developmental niche heeft 3 grote subsystemen/componenten die
samen opereren als een groot systeem die conditioneel met elkaar
verbonden zijn: de fysieke en sociale setting waar het kind in leeft, de
culturele gewoontes van het grootbrengen van een kind en de psychologie
van verzorgers,
o Deze 3 subsystemen hebben de functie om mediërend op te treden
in een individu’s ontwikkelingservaringen binnen de cultuur.
De fysieke en sociale setting van het kind (I)
Zoals al gezien in het model van Whitings: een van de sterkste manieren
hoe cultuur het kind ontwikkelen beïnvloedt is door het voorzien van
dagelijkse settingen. De mensen die veel in deze settingen voorkomen
worden gezien als vormend voor sociaal gedrag omdat ze de interacties en
mogelijkheden om hiervoor te oefenen voorzien,
Hoewel de setting dus erg bepalend kan zijn voor het menselijk gedrag is
het belangrijk hier te noemen dat het niet altijd alleen de dagelijkse
settings zijn waarin zij zich bevinden die hun gedrag beïnvloeden. Let er op
dat het bij deze settings ook gaat om de proportie aan tijd die
gespendeerd is aan deze activiteiten in de settings.
o Kinderen in Afrika die dichter bij de moeder op de rug slapen. Terwijl
in Amerika kinderen sneller in hun eigen kamer slapen.
Gewoontes in het verzorgen van het kind (II)
De gewoontes die hier bedoelt worden zijn enkel alleen de volgorde van
gedragingen die zo gewoonlijk worden gebruikt door mensen in de
gemeenschap en die zo diep zijn geïntegreerd in de bredere cultuur dat zij
eigenlijk geen moment van rationaliteit van een persoon verwachten en
ook niet per se bewust aandacht aan besteden.
Hoewel buitenstaanders deze gewoontes kunnen zien als ‘aanpassingen
aan de bredere omgeving’ of ‘de manier om met ontwikkelingsproblemen
om te gaan’, zien leden van de gemeenschap ze juist als natuurlijk en
redelijk.
Gewoontes zijn dan niet: waar leggen we de baby? Maar besnijdenis
rituelen of je kind naar school sturen. Een onderzoeker zou de gewoontes
eerder zien als een gedragsstrategie voor het omgaan met kinderen in een
bepaalde leeftijd (kind op je rug dragen).
Psychologie van de verzorger (III)
Hoewel de meeste gewoontes zijn geaccepteerd zonder enige kritische
reflectie, komen ze vaak met speciale geloven over hun betekenis.
De psychologie van verzorgers houdt in: ethnotheorieën (doelen voor
opvoeden, ideeën over effectief opvoeden) van gedragingen van het kind
en de ontwikkeling maar ook de geleerde affectieve oriëntaties die ouders
in hun ouderschap laten zien.
Ouders geven bijvoorbeeld aan dat wanneer een kind een klusje in huis
doet zonder dat hem dit is gevraagd, hij intelligent is. Cultureel
gestructureerde theorieën zoals deze zijn belangrijk in de definities van
LD 1: Welke theorie kunnen we gebruiken om de invloed van cultuur op
opvoeding te bestuderen? (wat houdt de theorie van Harkness & Super in?)
Bron: Super & Harkness, 1986
The Developmental Niche: Wat ging eraan vooraf?
De DN Een format van concepten die in onderzoek nuttig is bevonden
voor het onderzoeken van cultuur- en kind ontwikkeling. De fysieke en
sociale setting van het alledaagse leven, de gewoontes van een kind en de
psychologie van verzorgers zijn 3 geïntegreerde subsystemen binnen de
niche.
Elk van deze subsystemen heeft een eigen verzameling aan relaties in de
grotere omgeving. Hoewel het geen klassieke theorie is, dient het wel als
een raamwerk voor het onderzoeken van cultural features in het groot
worden van het kind. Daarbij kan het ook vergeleken worden met de
algemene ontwikkelingsparameters.
Hoe werkt menselijke ontwikkeling dan? Whiting model. Geschiedenis
en omgeving beïnvloeden het ‘systeem (economie, werk, huishouden)’
simultaan. Uit het gehele systeem ontstaat de leeromgeving van het kind
waardoor we uiteindelijk verschillen krijgen in het psychologisch
functioneren van volwassenen. Vanuit de psychologie kregen we dan het
idee van een persoonlijkheid als een set aan trekken wiens wortels
gevonden kunnen worden in eerdere ervaringen. kreeg kritiek van
LeVine die vond dat onderzoek zich eigenlijk inricht op het beperken van
variabelen in plaats van kijken naar de grotere structuur van relaties die
erbij ingebed zijn.
De claims van Kessen, McCall en Bronfenbrenner geven aan dat onderzoek
naar kinderen in de jaren ervoor geen juist model voor ontwikkeling kende
en ook niet de juiste tools had om deze te bewerkstelligen. Er kwam dus
rond de jaren ’70 al snel de wil voor het ontwikkelen van een nieuw en
bruikbaar model in onderzoek naar ontwikkeling van kinderen.
In onderzoek naar menselijk gedrag = psychologie gezien als een
proces van groei, in fases ontvouwen waarbij er per fase bepaalde
mogelijkheden/kunnen ontstaan
In onderzoek naar mensen gedrag = antropologie ontwikkeling wordt
gezien als leren in de zin van vormen. Deze 2 tegenover elkaar staande
metaforen zijn in de DN samengevat.
The Developmental Niche: Wat houdt het
model in?
Het concept van de developmental
niche ligt op het knooppunt van
theoretische behoeftes in de
psychologie en de antropologie.
Huidige modellen van de omgeving
voor ontwikkeling schenken minder
aandacht aan het cultuur aspect
terwijl deze juist een van de
, belangrijkste aspecten in de menselijke ecologie is. In antropologische
modellen wordt cultuur vaak bekeken als fase van de volwassenheid in
plaats van een proces over life-span.
De developmental niche heeft 3 grote subsystemen/componenten die
samen opereren als een groot systeem die conditioneel met elkaar
verbonden zijn: de fysieke en sociale setting waar het kind in leeft, de
culturele gewoontes van het grootbrengen van een kind en de psychologie
van verzorgers,
o Deze 3 subsystemen hebben de functie om mediërend op te treden
in een individu’s ontwikkelingservaringen binnen de cultuur.
De fysieke en sociale setting van het kind (I)
Zoals al gezien in het model van Whitings: een van de sterkste manieren
hoe cultuur het kind ontwikkelen beïnvloedt is door het voorzien van
dagelijkse settingen. De mensen die veel in deze settingen voorkomen
worden gezien als vormend voor sociaal gedrag omdat ze de interacties en
mogelijkheden om hiervoor te oefenen voorzien,
Hoewel de setting dus erg bepalend kan zijn voor het menselijk gedrag is
het belangrijk hier te noemen dat het niet altijd alleen de dagelijkse
settings zijn waarin zij zich bevinden die hun gedrag beïnvloeden. Let er op
dat het bij deze settings ook gaat om de proportie aan tijd die
gespendeerd is aan deze activiteiten in de settings.
o Kinderen in Afrika die dichter bij de moeder op de rug slapen. Terwijl
in Amerika kinderen sneller in hun eigen kamer slapen.
Gewoontes in het verzorgen van het kind (II)
De gewoontes die hier bedoelt worden zijn enkel alleen de volgorde van
gedragingen die zo gewoonlijk worden gebruikt door mensen in de
gemeenschap en die zo diep zijn geïntegreerd in de bredere cultuur dat zij
eigenlijk geen moment van rationaliteit van een persoon verwachten en
ook niet per se bewust aandacht aan besteden.
Hoewel buitenstaanders deze gewoontes kunnen zien als ‘aanpassingen
aan de bredere omgeving’ of ‘de manier om met ontwikkelingsproblemen
om te gaan’, zien leden van de gemeenschap ze juist als natuurlijk en
redelijk.
Gewoontes zijn dan niet: waar leggen we de baby? Maar besnijdenis
rituelen of je kind naar school sturen. Een onderzoeker zou de gewoontes
eerder zien als een gedragsstrategie voor het omgaan met kinderen in een
bepaalde leeftijd (kind op je rug dragen).
Psychologie van de verzorger (III)
Hoewel de meeste gewoontes zijn geaccepteerd zonder enige kritische
reflectie, komen ze vaak met speciale geloven over hun betekenis.
De psychologie van verzorgers houdt in: ethnotheorieën (doelen voor
opvoeden, ideeën over effectief opvoeden) van gedragingen van het kind
en de ontwikkeling maar ook de geleerde affectieve oriëntaties die ouders
in hun ouderschap laten zien.
Ouders geven bijvoorbeeld aan dat wanneer een kind een klusje in huis
doet zonder dat hem dit is gevraagd, hij intelligent is. Cultureel
gestructureerde theorieën zoals deze zijn belangrijk in de definities van
