samenvatting boek National Thought
P. 20-29 - INLEIDING
Nationalisme is een politieke ideologie en is een van de meest dominante van de laatste
twee eeuwen.
Drie betekenissen van nationalisme:
- De 'natie' is het meest natuurlijke, organische collectieve aggregaat van mensen, en het
meest
natuurlijke en organische onderverdeling van de mensheid; en dat, als zodanig, de
aanspraak van de natie op loyaliteit
heft alle andere loyaliteiten op
- Dat de staat zijn mandaat en soevereiniteit ontleent aan de oprichting van een kiezer
natie, zodat burgerlijke loyaliteit aan de staat een natuurlijke uitbreiding is van 'nationaal'
(cultureel, taalkundig,
etnische) solidariteit
- Die territoriaal en sociaal-politiek, de meest natuurlijke en organische verdeling van de
mensheid
in staten loopt langs 'nationale' (culturele, linguïstische, etnische) lijnen, zodat er idealiter
een
naadloze overlap tussen de contouren van de staat en van zijn samenstellende natie
In de 19e eeuw ontstond het nationalisme als een specifieke en herkenbare ideologie met
een specifieke en
herkenbare politieke en culturele agenda.
Nationaal denken = een manier om de menselijke samenleving in de eerste plaats te zien
als bestaande uit afzonderlijke, verschillende
naties, elk met een duidelijk bestaansrecht en om loyaliteit af te dwingen, elk
gekarakteriseerd en apart gezet
ondubbelzinnig door zijn eigen aparte identiteit en cultuur.
Natie = een uitgebreide verzameling personen, zo nauw met elkaar verbonden door
gemeenschappelijk
afkomst, taal of geschiedenis, om een apart ras of volk te vormen, meestal georganiseerd
als een apart
politieke staat en het bezetten van een bepaald territorium = samenleving, cultuur, ras.
Etniciteit = niets meer of minder dan de collectieve acceptatie van een gedeeld zelfbeeld.
Wat vanuit cultuurhistorisch perspectief naar voren komt, is dat het nationale denken mobiel
is. Het beweegt over
de kaart als een weersysteem of epidemie.
,Nationalisme bevat in zichzelf twee vectoren, verticaal en horizontaal. Verticaal betreft de
rechten van
de natie binnen de staat. Horistong gaat over de identiteit en de afgescheidenheid van de
natie.
P. 271-281 – TALEN, ALFABETTEN, DIALECTEN EN
TAALPOLITIEK
Vrijwel alle staten hebben verschillende talen en taalgebieden binnen hun grenzen.
- Niet-Indo-Europese talen
Saami, Fins, Ests, Hongaars, Turks, Maltees, Baskisch, Hebreeuws.
- Indo-Europese talen
● - Keltisch: Gallisch, Iers-Gaelisch, Schots-Gaelisch, Welsh, Bretons.
● Germaans
- Scandinavisch: Zweeds, Deens, Noors, IJslands en Faeröers.
- Overige: Engels, Fries, Nederlands, Duits. Jiddisch, Plattdeutsch, Luxemburgs.
● Slavisch
- Oost-Slavische groep: Russisch, Wit-Russisch, Oekraïens,
- West-Slavische groep: Pools, Tsjechisch, Slowaaks.
- Zuid-Slavische groep: Sloveens, Bosnisch/Kroatisch/Servisch, Bulgaars,
Macedonisch.
● Romantiek
- Latijn, Frans, Occitaans, Catalaans, Spaans, Galego, Portugees, Corsicaans,
Sardisch, Italiaans, Reto-Romaans, Roemeens, Vlach en Ladino.
● Individueel gescheiden Indo-Europese talen
There are 5 main alphabets that have been used in Europe over the last 2 centuries.
1. Arabic – used throughout the Islamic world
2. Hebrew
3. Greek
4. Cyrillic – used by Slavic Orthodox churches
5. Latin – used by Western Christianity
Het geschetste Indo-Europese model van relaties was tot het begin van de 19e eeuw
onbekend.
In de Middeleeuwen, het oudtestamentische verhaal van Noachs overleving en de
lijst van stammen die van hem afstammen
, zonen Sem, Cham en Japhet leidden tot de veronderstelling dat het totale aantal
‘naties’ en talen was 72, en dat Hebreeuws was de centrale en oudste van allemaal.
Een doorbraak kwam toen Sir William Jones realiseerde zich dat het Sanskriet
nauwer verwant was aan Europese talen dan beide Hebreeuws of Turks. Het proces
van taalontwikkeling gedurende de eerste helft van de 19e eeuw viel niet alleen
samen met de opkomst van andere vergelijkende vormen van wetenschap,
maar ook met de opkomst van het nationalisme.
Onder taalkundigen is men het erover eens dat er geen harde, meetbare criteria zijn volgens
welke taalvariant de status ‘dialect’ of ‘taal’ krijgen. Buiten het technische domein van
taalkunde,
in het algemeen alledaags gebruik, wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen een taal
en een dialect. Een taal is het officiële communicatiemiddel van een staat. Een dialect is
het niet-officiële middel om communicatie voor een gemeenschap of regio. Het
onderscheid tussen dialect en taal lijkt te draaien rond het criterium dat talen de
communicatiemiddelen van een publieke sfeer zijn.
Modern nationalisme beschouwt taal cruciaal als de kern van etniciteit.
Dienovereenkomstig, taalkundig discriminatie is altijd zeer verontwaardigd en heeft de
neiging om nationalistische woede aan te wakkeren als niets anders.
19e eeuws nationalisme beroept zich op taal als een super belangrijke factor in een
onderscheid tussen zelf en ander in een ‘horizontale’ dynamiek van ‘othering’ en identificatie
in het Europese culturele landschap.
P. 33-43 – WILDERNIS, EXOTISME EN DE STAATSORDE:
MIDDELEEUWSE UITZICHTEN
De geschiedenis en prehistorie van het nationalisme bestaat zowel uit veranderingen als uit
continuïteiten, en geen van allen zijn eenvoudig of direct.
Middeleeuws Europa was zich bewust van het onderscheid tussen talen en regio's, en deze
werden vaak ondergebracht in de nomenclatuur van 'naties'. De natie was niet een rigoureus
doordacht concept. Er was een tendens om toe te schrijven aan de verschillende regio's en
bevolking een bepaalde reeks morele deugden en ondeugden.
Veel fundamenteler voor de middeleeuwse wereld orde, in termen van sociale organisatie en
de regulering van het menselijk gedrag, was de tegenstelling tussen de beschaafde
cultuur en de wilde natuur. In middeleeuwse samenleving, het centrum van beleefdheid is
het adellijke hof. Buiten de controlesfeer van de beschaafde rechtbank ligt ook het wilde
landschap. Op zijn wildst kan het een bos zijn. De aparte status van het bos had een
bijzondere juridische titel.
- Common law: voor het civiele deel van het land
- Boswet: voor de wildernis
P. 20-29 - INLEIDING
Nationalisme is een politieke ideologie en is een van de meest dominante van de laatste
twee eeuwen.
Drie betekenissen van nationalisme:
- De 'natie' is het meest natuurlijke, organische collectieve aggregaat van mensen, en het
meest
natuurlijke en organische onderverdeling van de mensheid; en dat, als zodanig, de
aanspraak van de natie op loyaliteit
heft alle andere loyaliteiten op
- Dat de staat zijn mandaat en soevereiniteit ontleent aan de oprichting van een kiezer
natie, zodat burgerlijke loyaliteit aan de staat een natuurlijke uitbreiding is van 'nationaal'
(cultureel, taalkundig,
etnische) solidariteit
- Die territoriaal en sociaal-politiek, de meest natuurlijke en organische verdeling van de
mensheid
in staten loopt langs 'nationale' (culturele, linguïstische, etnische) lijnen, zodat er idealiter
een
naadloze overlap tussen de contouren van de staat en van zijn samenstellende natie
In de 19e eeuw ontstond het nationalisme als een specifieke en herkenbare ideologie met
een specifieke en
herkenbare politieke en culturele agenda.
Nationaal denken = een manier om de menselijke samenleving in de eerste plaats te zien
als bestaande uit afzonderlijke, verschillende
naties, elk met een duidelijk bestaansrecht en om loyaliteit af te dwingen, elk
gekarakteriseerd en apart gezet
ondubbelzinnig door zijn eigen aparte identiteit en cultuur.
Natie = een uitgebreide verzameling personen, zo nauw met elkaar verbonden door
gemeenschappelijk
afkomst, taal of geschiedenis, om een apart ras of volk te vormen, meestal georganiseerd
als een apart
politieke staat en het bezetten van een bepaald territorium = samenleving, cultuur, ras.
Etniciteit = niets meer of minder dan de collectieve acceptatie van een gedeeld zelfbeeld.
Wat vanuit cultuurhistorisch perspectief naar voren komt, is dat het nationale denken mobiel
is. Het beweegt over
de kaart als een weersysteem of epidemie.
,Nationalisme bevat in zichzelf twee vectoren, verticaal en horizontaal. Verticaal betreft de
rechten van
de natie binnen de staat. Horistong gaat over de identiteit en de afgescheidenheid van de
natie.
P. 271-281 – TALEN, ALFABETTEN, DIALECTEN EN
TAALPOLITIEK
Vrijwel alle staten hebben verschillende talen en taalgebieden binnen hun grenzen.
- Niet-Indo-Europese talen
Saami, Fins, Ests, Hongaars, Turks, Maltees, Baskisch, Hebreeuws.
- Indo-Europese talen
● - Keltisch: Gallisch, Iers-Gaelisch, Schots-Gaelisch, Welsh, Bretons.
● Germaans
- Scandinavisch: Zweeds, Deens, Noors, IJslands en Faeröers.
- Overige: Engels, Fries, Nederlands, Duits. Jiddisch, Plattdeutsch, Luxemburgs.
● Slavisch
- Oost-Slavische groep: Russisch, Wit-Russisch, Oekraïens,
- West-Slavische groep: Pools, Tsjechisch, Slowaaks.
- Zuid-Slavische groep: Sloveens, Bosnisch/Kroatisch/Servisch, Bulgaars,
Macedonisch.
● Romantiek
- Latijn, Frans, Occitaans, Catalaans, Spaans, Galego, Portugees, Corsicaans,
Sardisch, Italiaans, Reto-Romaans, Roemeens, Vlach en Ladino.
● Individueel gescheiden Indo-Europese talen
There are 5 main alphabets that have been used in Europe over the last 2 centuries.
1. Arabic – used throughout the Islamic world
2. Hebrew
3. Greek
4. Cyrillic – used by Slavic Orthodox churches
5. Latin – used by Western Christianity
Het geschetste Indo-Europese model van relaties was tot het begin van de 19e eeuw
onbekend.
In de Middeleeuwen, het oudtestamentische verhaal van Noachs overleving en de
lijst van stammen die van hem afstammen
, zonen Sem, Cham en Japhet leidden tot de veronderstelling dat het totale aantal
‘naties’ en talen was 72, en dat Hebreeuws was de centrale en oudste van allemaal.
Een doorbraak kwam toen Sir William Jones realiseerde zich dat het Sanskriet
nauwer verwant was aan Europese talen dan beide Hebreeuws of Turks. Het proces
van taalontwikkeling gedurende de eerste helft van de 19e eeuw viel niet alleen
samen met de opkomst van andere vergelijkende vormen van wetenschap,
maar ook met de opkomst van het nationalisme.
Onder taalkundigen is men het erover eens dat er geen harde, meetbare criteria zijn volgens
welke taalvariant de status ‘dialect’ of ‘taal’ krijgen. Buiten het technische domein van
taalkunde,
in het algemeen alledaags gebruik, wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen een taal
en een dialect. Een taal is het officiële communicatiemiddel van een staat. Een dialect is
het niet-officiële middel om communicatie voor een gemeenschap of regio. Het
onderscheid tussen dialect en taal lijkt te draaien rond het criterium dat talen de
communicatiemiddelen van een publieke sfeer zijn.
Modern nationalisme beschouwt taal cruciaal als de kern van etniciteit.
Dienovereenkomstig, taalkundig discriminatie is altijd zeer verontwaardigd en heeft de
neiging om nationalistische woede aan te wakkeren als niets anders.
19e eeuws nationalisme beroept zich op taal als een super belangrijke factor in een
onderscheid tussen zelf en ander in een ‘horizontale’ dynamiek van ‘othering’ en identificatie
in het Europese culturele landschap.
P. 33-43 – WILDERNIS, EXOTISME EN DE STAATSORDE:
MIDDELEEUWSE UITZICHTEN
De geschiedenis en prehistorie van het nationalisme bestaat zowel uit veranderingen als uit
continuïteiten, en geen van allen zijn eenvoudig of direct.
Middeleeuws Europa was zich bewust van het onderscheid tussen talen en regio's, en deze
werden vaak ondergebracht in de nomenclatuur van 'naties'. De natie was niet een rigoureus
doordacht concept. Er was een tendens om toe te schrijven aan de verschillende regio's en
bevolking een bepaalde reeks morele deugden en ondeugden.
Veel fundamenteler voor de middeleeuwse wereld orde, in termen van sociale organisatie en
de regulering van het menselijk gedrag, was de tegenstelling tussen de beschaafde
cultuur en de wilde natuur. In middeleeuwse samenleving, het centrum van beleefdheid is
het adellijke hof. Buiten de controlesfeer van de beschaafde rechtbank ligt ook het wilde
landschap. Op zijn wildst kan het een bos zijn. De aparte status van het bos had een
bijzondere juridische titel.
- Common law: voor het civiele deel van het land
- Boswet: voor de wildernis
