Samenvatting Taakgerichte hulpverlening, MWD leerjaar 1

Taakgerichte Hulpverlening
 Profiel van Taakgerichte Hulpverlening (TGH)
De methodiek van het taakgericht hulpverlenen heeft zijn oorsprong in het
Amerikaanse social work.
 Empirische grondslag: Bij het taakgerichte model is de effectiviteit in het werken
met individuen en gezinnen aangetoond.

 Wat is TGH? Een probleemoplossend model binnen een beperkte tijd.  TGH is een
problem-solving-model: Het richt zich vooral op het ondersteunen en begeleiden van
individuen, gezinnen of groepen, die in staat worden gesteld zo veel mogelijk op eigen
kracht (zelfstandig) een door henzelf erkend probleem op te lossen of te verlichten.
- Uitgangspunt van TGH = de cliënt blijft zelf probleemeigenaar neemt zover als
mogelijk (met eventuele praktische en morele steun van de werker) taken op zich die
kunnen leiden tot probleemverlichting.
 In het ene geval zal dit gemakkelijker zijn dan in het andere: heeft te maken met de
complexiteit van het probleem in relatie tot de motivatie, strengths en
competenties van de cliënt.  Ook wel ‘workability’ genoemd. Of in bredere zin
bekeken: ‘’De beschikbare hulpbronnen’’.
 Probleem staat centraal en niet de cliënt.

- TGH kiest voor een beperkte duur, maar minstens zo belangrijk is het
bewuste gebruik van tijdslimieten (= hulpverleningstraject gebonden aan
een termijn). Werker en cliënt leggen samen vast hoeveel tijd ze zullen besteden
en hoeveel gesprekken ze zullen voeren alvorens de eindstreep te trekken. DOEL:
tijdslimiet functioneert als stimulans.
- Het is een activerend model: Samen met de cliënt doelen opstellen en stappen
uitvoeren.  Beide verantwoordelijkheden en taken. ‘’De hulpverlener neemt duidelijk
de leiding en brengt structuur aan in het gesprek, maar sluit zich aan en respecteert de
keuzes van de cliënt’’.
- TGH heeft een duidelijke structuur en er wordt gewerkt met concreet en beperkt
doel, die haalbaar zijn binnen de afgesproken termijn.  In de beginfase worden er
afspraken gemaakt over de werkwijze, doelstelling en tijdsduur d.m.v. een
samenwerkingsovereenkomst. Deze kunnen al werkend worden bijgesteld, maar bieden
een helder kader.
- TGH: activeren van de krachten van de cliënt  Nieuwe vaardigheden worden
aangeleerd door modelling (nadoen), coaching, scaffolding (ondersteunen) en fading
(terugtrekken).

- Duidelijke aandacht aan taakvoorbereiding: het ontwerpen, uitvoeren en
evalueren van taken  de hulpverlener neemt taken op zich, maar het accent ligt op
de taken van de cliënt!
- Taken zijn zowel gericht op probleemverlichting als op empowerment van de
cliënt  Probleemoplossend vermogen stimuleren en eigen kwaliteiten (krachten)
aanspreken.
- Taken worden ontwikkeld in dialoog met cliënt, systematisch voorbereid en
nabesproken, met ruime aandacht voor cognitieve, affectieve en
vaardigheidsaspecten.
- Een goede taakvoorbereiding vergroot de kans op effectiviteit, maar ook het
geloof in eigen kunnen.  Daarbij is er steeds aandacht voor hinderpalen bij de
cliënt (vb: disfunctionele overtuigingen en een gebrek aan motivatie) en in de
omgeving.

, - Het eerste doel van TGH is probleemverlichting maar een tweede doel is de
cliënt leren om zelfstandig probleemoplossend te kunnen handelen.

 Zorgvuldig hulpverlenen, 4 criteria:
1. Het hulpverleningscontact heeft een dialogisch karakter.
2. In het contact is er aandacht voor objectieve, subjectieve en sociale aspecten
van de situatie (Ook wel ‘’Het driewereldenperspectief’’ genoemd).  Hieraan
zijn 3 geldigheidsaanspraken verbonden: waarheid van feiten, waarachtigheid van
uitingen en juistheid van overtuigingen.
3. Voor wel of niet ingrijpen worden heldere en te verantwoorden keuzen gemaakt.
4. Denken en handelen van de verlener vertrekken zowel vanuit het binnenperspectief
(relatie hulpverlener-cliënt) als vanuit het buitenperspectief (relatie hulpverlener-
instelling en/of maatschappij).

 De twee waarden in het TGH model:
 De uitdrukkelijke en weloverwogen keuze van de cliënt staat voorop.
 Er wordt een hoge waarde toegekend aan kennis die verkregen is door systematisch
onderzoek.

o Aan de start zijn er twee mogelijkheden: de persoon zelf vindt dat hij een
probleem heeft of een gezaghebbende maatschappelijke instantie (bijvoorbeeld de
kinderrechter die een ondertoezichtstelling uitspreekt en gezinsvoogdij oplegt) vindt
dat er een probleem is, onafhankelijk van visie of wensen van de persoon in kwestie.

 Problemen hebben een buiten- en een binnenkant:
- Buitenkant: Wat feitelijk gebeurt  Hier geef ik een betekenis aan.
- Binnenkant: Ik denk, ik voel, ik vind er iets over, waardoor ik er zus en zo op
reageer.
 Structuur TGH:




** Tussentijds kun je doelen aanvullen of aanpassen  Na afsluiting is dit
niet meer mogelijk.
 Probleemcategorieën Reid & Epstein:
- Interpersoonlijk conflict: Het gaat hier om problemen in de relatie tussen twee of
meer personen. Wil deze categorie van toepassing zijn, dan moeten de betrokken
personen het probleem beschrijven in termen van hun interactie (‘’Wij hebben
voortdurend ruzie’’, ‘’Wij kunnen niet met elkaar overweg’’) OFTEWEL: Onenigheid in
opvattingen, handelwijzen, doelen, behoeften en/of taken.  Het kan gaan om
conflicten tussen partners, ouder en kind, broer en zus, leraar en leerling.
- Onvoldaanheid met sociale relaties (intrapersoonlijk): De cliënt is ontevreden
over zijn relaties in het algemeen of over de relatie met een specifiek persoon. In