TITELVERKLARING
de titel van het boek in dinsdag. De dag waarop het verhaal zich afspeelt is dinsdag. Het feit
dat het dinsdag is maakt verder helemaal niks uit voor het verhaal, het heeft geen
toegevoegde waarde.
De romantitel wordt niet in de roman zelf maar uit het motto duidelijk. Dit bevat een citaat uit
de roman Een samenzwering van idioten, het in 1980 postuum uitgegeven debuut van de
Amerikaanse auteur John Kennedy Toole (1937-1969):
'"Dinsdag?"
"Nee, volgens mij was het woensdag..."'
Hiermee lijkt de auteur te willen aangeven dat de dag die hij in de roman beschrijft, zomaar
een dag uit het leven van de bejaarde hoofdpersoon is, een dag zoals alle andere: kleurloos,
leeg, eenzaam en troosteloos.
MOTTO
‘Dinsdag?’
‘Nee, volgens mij was het woensdag.’
~ John Kennedy Toole, “Een samenzwering van idioten”
Niet alleen de titel, maar ook het motto geeft aan dat het dinsdag is. Zoals al gezegd bij de
titelverklaring, eigenlijk maakt het helemaal niet uit of het dinsdag of woensdag is.
Waarschijnlijk weet de man amper welke dag het is omdat het hem niet uitmaakt, hij doet
wat hij wil en de dag van de week heeft daar geen invloed op.
MOTIEF
, Er is niet echt een duidelijk motief. Wel komt eenzaamheid vaak terug in het verhaal. Nu is
de man alleen, hij heeft niks meer te doen in zijn leven. Hij is 2 keer getrouwd geweest maar
eindigde toch altijd weer in zijn eentje.
PERSPECTIEF
Het heden word verteld vanuit de personale vertelsituatie, het is in de hij-vorm en de lezer
word niet aangesproken. De flash-backs zijn geschreven in belevend-ik, het lijkt alsof de
man de gebeurtenissen op dat moment beleeft. Zo lijkt het alsof de flash-backs belangrijker
zijn voor het verhaal, en eigenlijk zijn de dat ook. Op de dag zelf gebeurd er niet veel, de
echts actie en informatie zit in de flash-backs.
STIJL
Elvis Peeters schrijft regelmatig lange zinnen met veel komma’s.
‘Hij wrijft vanaf zijn borst over zijn zij tot aan zijn billen, dan langs de rand van zijn rug weer
omhoog, vluchtig, bij het midden kan hij niet komen, daarvoor werden mettertijd zijn knoken
te stram, zijn armen niet meer soepel genoeg.’
In de flash-backs zijn wel wat kortere zinnen te vinden, maar ook nog veel lange. In de
flash-backs over Congo bijvoorbeeld. Je komt niet echt te weten hoe de man over de
gebeurtenissen denkt, het is vooral beschrijven wat er gebeurt. Er zit niet veel emotie in de
schrijfstijl.
De stijl is vooral in de passages die in Congo spelen en bij de beschrijvingen van de
gruweldaden sober en zakelijk, met doorgaans korte zinnen. Hoewel dat verleden vanuit een
ik-perspectief wordt verteld, blijft het door die vlakke, afstandelijke registratie voor de lezer
waarschijnlijk onduidelijk wat de hoofdpersoon motiveert, er bij voelt, wat er in hem omgaat,
en kan hij zich moeilijk in hem inleven. Soms staan de 'kale' zinnetjes onder elkaar,
waardoor de troosteloosheid nog erger lijkt:
'Plots was het appartement leeg.
Plots was ik daar alleen.
Dag en nacht' (p. 42).
de titel van het boek in dinsdag. De dag waarop het verhaal zich afspeelt is dinsdag. Het feit
dat het dinsdag is maakt verder helemaal niks uit voor het verhaal, het heeft geen
toegevoegde waarde.
De romantitel wordt niet in de roman zelf maar uit het motto duidelijk. Dit bevat een citaat uit
de roman Een samenzwering van idioten, het in 1980 postuum uitgegeven debuut van de
Amerikaanse auteur John Kennedy Toole (1937-1969):
'"Dinsdag?"
"Nee, volgens mij was het woensdag..."'
Hiermee lijkt de auteur te willen aangeven dat de dag die hij in de roman beschrijft, zomaar
een dag uit het leven van de bejaarde hoofdpersoon is, een dag zoals alle andere: kleurloos,
leeg, eenzaam en troosteloos.
MOTTO
‘Dinsdag?’
‘Nee, volgens mij was het woensdag.’
~ John Kennedy Toole, “Een samenzwering van idioten”
Niet alleen de titel, maar ook het motto geeft aan dat het dinsdag is. Zoals al gezegd bij de
titelverklaring, eigenlijk maakt het helemaal niet uit of het dinsdag of woensdag is.
Waarschijnlijk weet de man amper welke dag het is omdat het hem niet uitmaakt, hij doet
wat hij wil en de dag van de week heeft daar geen invloed op.
MOTIEF
, Er is niet echt een duidelijk motief. Wel komt eenzaamheid vaak terug in het verhaal. Nu is
de man alleen, hij heeft niks meer te doen in zijn leven. Hij is 2 keer getrouwd geweest maar
eindigde toch altijd weer in zijn eentje.
PERSPECTIEF
Het heden word verteld vanuit de personale vertelsituatie, het is in de hij-vorm en de lezer
word niet aangesproken. De flash-backs zijn geschreven in belevend-ik, het lijkt alsof de
man de gebeurtenissen op dat moment beleeft. Zo lijkt het alsof de flash-backs belangrijker
zijn voor het verhaal, en eigenlijk zijn de dat ook. Op de dag zelf gebeurd er niet veel, de
echts actie en informatie zit in de flash-backs.
STIJL
Elvis Peeters schrijft regelmatig lange zinnen met veel komma’s.
‘Hij wrijft vanaf zijn borst over zijn zij tot aan zijn billen, dan langs de rand van zijn rug weer
omhoog, vluchtig, bij het midden kan hij niet komen, daarvoor werden mettertijd zijn knoken
te stram, zijn armen niet meer soepel genoeg.’
In de flash-backs zijn wel wat kortere zinnen te vinden, maar ook nog veel lange. In de
flash-backs over Congo bijvoorbeeld. Je komt niet echt te weten hoe de man over de
gebeurtenissen denkt, het is vooral beschrijven wat er gebeurt. Er zit niet veel emotie in de
schrijfstijl.
De stijl is vooral in de passages die in Congo spelen en bij de beschrijvingen van de
gruweldaden sober en zakelijk, met doorgaans korte zinnen. Hoewel dat verleden vanuit een
ik-perspectief wordt verteld, blijft het door die vlakke, afstandelijke registratie voor de lezer
waarschijnlijk onduidelijk wat de hoofdpersoon motiveert, er bij voelt, wat er in hem omgaat,
en kan hij zich moeilijk in hem inleven. Soms staan de 'kale' zinnetjes onder elkaar,
waardoor de troosteloosheid nog erger lijkt:
'Plots was het appartement leeg.
Plots was ik daar alleen.
Dag en nacht' (p. 42).
