Neurogene Spraak-taalstoornissen: SAMENVATTING
Dysartrie
Schema dysartrieën op de ELO, in relatie met de ziektebeelden: voorstellen slappe dysartrie, wat
is ook alweer de oorzaak van een slappe dysartrie: zwakte is er. Al zou je niets weten: als hij zwak is,
dan ben je heel blanco. Terwijl als hij slap is: hoe klinkt dat dan? Zwakte: beroerte en spierziekte
slappe dysartrie. De oorzaak is anders. Hetzelfde geldt voor de cerebellaire dysartrie: we weten wat
er in het cerebellum gebeurd coördinatie. Als dat niet goed gaat: ongecoördineerde spraak. Wat
past daar bij? In relaties leggen. Cerebellair = atactisch (dronkenmansspraak). Beroerte = niet
dronkenmansspraak. Dat klinkt anders. Dysartrie: de zenuwen vallen uit. Kan perifeer.
- Myestenia gravis: als je meer traint, wordt je meer vermoeibaar, je gaat compenseren en trainen.
Je moet kijken naar wat de onderliggende oorzaak is en wat er voor behandeling bij past.
- Myogene dysartrie, myestenia gravis en een beroerte: allebei een slappe dysartrie, toch doe je
iets anders omdat de oorzaak anders is. Per dysartrie een andere behandeling.
Dysartriebehandelingen: SMART-doelen zijn belangrijk. Meer punten voor realistisch: het doel moet
aansluiten bij wat de cliënt graag wil.
Meneer met weinig ziekte-inzicht: je kan kiezen voor helemaal niet behandelen, of wel. Dingen
bedenken waarom je toch zou behandelen. Bij deze meneer niet beginnen met ''aanwijsoefeningen'',
maar gewoon praten. Het moet zichtbaar zijn in de doelstelling dat je rekening hebt gehouden met
de casus die je hebt gekregen. Het is lastig om een behandeldoel te bedenken en het realistisch te
houden. In ieder geval hebt gerealiseerd wat er in de casus staat als je dat hebt meegenomen in je
keuze. De hulpvraag is het heel belangrijk. Als iemand er zelf geen last van heeft kan de logopedist
van alles doen, en andersom, dat is altijd zo. Bij dysartrie is er geen levensbedreigende situatie dan
bijv. met slikstoornissen waarbij je als logopedist moet zeggen: u mag het echt niet want zo...
Als de dysartrie patiënt nog een stapje hoger wilt, en terwijl de logopedist eerst wat makkelijker wil
beginnen: je moet dit bespreken. Belangrijke dingen:
- Wilt u verder?
- Wat zijn uw doelen?
- Hoe kunnen we dat...
Ga altijd de dialoog aan. Zeg: ik wil dit graag met u doen omdat ik dat doe... Als de patiënt zegt: ik
hoor wat je zegt, maar het wordt 'm niet, dan is het ook duidelijk. Je hebt dan een duidelijk verhaal.
Je blijft continu evalueren wat je doet, en stel je bij. De hulpvraag is leidend en voor dysartrie.
De hulpvraag tussen de regels doorlezen. Meneer geen ziekte inzicht: hij had er geen last van. De
familie vindt het wel lastig dit is een ethische discussie. Als de hulpvraag (communicatienood) met
name bij de kant van de familie heel hoog is: je kan toch besluiten het wel te doen. Dit leg je uit aan
de meneer: u denkt dat er wel niets aan de hand is maar uw familie geeft aan.... hangt er ook af hoe
die meneer erbij zit. Dan zeg je: we gaan het toch doen, of zullen we het proberen? Zullen we het
is... u denkt dat er niets is, dat is prima. Of misschien hem confronteren, terugluisteren. Dat bepaal je
vaak, verminderd ziekte inzicht is een groter probleem: het hele team loopt hier tegenaan, dus ga je
met een neuropsycholoog dit afstemmen wat de handelingswijze wordt laten we het alsof er niets
Dysartrie
Schema dysartrieën op de ELO, in relatie met de ziektebeelden: voorstellen slappe dysartrie, wat
is ook alweer de oorzaak van een slappe dysartrie: zwakte is er. Al zou je niets weten: als hij zwak is,
dan ben je heel blanco. Terwijl als hij slap is: hoe klinkt dat dan? Zwakte: beroerte en spierziekte
slappe dysartrie. De oorzaak is anders. Hetzelfde geldt voor de cerebellaire dysartrie: we weten wat
er in het cerebellum gebeurd coördinatie. Als dat niet goed gaat: ongecoördineerde spraak. Wat
past daar bij? In relaties leggen. Cerebellair = atactisch (dronkenmansspraak). Beroerte = niet
dronkenmansspraak. Dat klinkt anders. Dysartrie: de zenuwen vallen uit. Kan perifeer.
- Myestenia gravis: als je meer traint, wordt je meer vermoeibaar, je gaat compenseren en trainen.
Je moet kijken naar wat de onderliggende oorzaak is en wat er voor behandeling bij past.
- Myogene dysartrie, myestenia gravis en een beroerte: allebei een slappe dysartrie, toch doe je
iets anders omdat de oorzaak anders is. Per dysartrie een andere behandeling.
Dysartriebehandelingen: SMART-doelen zijn belangrijk. Meer punten voor realistisch: het doel moet
aansluiten bij wat de cliënt graag wil.
Meneer met weinig ziekte-inzicht: je kan kiezen voor helemaal niet behandelen, of wel. Dingen
bedenken waarom je toch zou behandelen. Bij deze meneer niet beginnen met ''aanwijsoefeningen'',
maar gewoon praten. Het moet zichtbaar zijn in de doelstelling dat je rekening hebt gehouden met
de casus die je hebt gekregen. Het is lastig om een behandeldoel te bedenken en het realistisch te
houden. In ieder geval hebt gerealiseerd wat er in de casus staat als je dat hebt meegenomen in je
keuze. De hulpvraag is het heel belangrijk. Als iemand er zelf geen last van heeft kan de logopedist
van alles doen, en andersom, dat is altijd zo. Bij dysartrie is er geen levensbedreigende situatie dan
bijv. met slikstoornissen waarbij je als logopedist moet zeggen: u mag het echt niet want zo...
Als de dysartrie patiënt nog een stapje hoger wilt, en terwijl de logopedist eerst wat makkelijker wil
beginnen: je moet dit bespreken. Belangrijke dingen:
- Wilt u verder?
- Wat zijn uw doelen?
- Hoe kunnen we dat...
Ga altijd de dialoog aan. Zeg: ik wil dit graag met u doen omdat ik dat doe... Als de patiënt zegt: ik
hoor wat je zegt, maar het wordt 'm niet, dan is het ook duidelijk. Je hebt dan een duidelijk verhaal.
Je blijft continu evalueren wat je doet, en stel je bij. De hulpvraag is leidend en voor dysartrie.
De hulpvraag tussen de regels doorlezen. Meneer geen ziekte inzicht: hij had er geen last van. De
familie vindt het wel lastig dit is een ethische discussie. Als de hulpvraag (communicatienood) met
name bij de kant van de familie heel hoog is: je kan toch besluiten het wel te doen. Dit leg je uit aan
de meneer: u denkt dat er wel niets aan de hand is maar uw familie geeft aan.... hangt er ook af hoe
die meneer erbij zit. Dan zeg je: we gaan het toch doen, of zullen we het proberen? Zullen we het
is... u denkt dat er niets is, dat is prima. Of misschien hem confronteren, terugluisteren. Dat bepaal je
vaak, verminderd ziekte inzicht is een groter probleem: het hele team loopt hier tegenaan, dus ga je
met een neuropsycholoog dit afstemmen wat de handelingswijze wordt laten we het alsof er niets
