Samenvatting neurokinesitherapie 2 theorie

NEUROKINESITHERAPIE 2




Kaat Francken
UNIVERSITEITANTWERPEN 2020-2021

, Inleiding
Definitie neurologische revalidatie:
- Proces dat individuen assisteert die beperkingen ervaren bij het bewaren van een
optimale functie en gezondheid in interactie met de omgeving.
- Probleemoplossend en educatief proces gericht op het verminderen van de
bepekringen of handicap die ervaren wordt door een persoon.

Doel = patiënt voorbereiden om zelfstandig te kunnen revalideren (patiënt kan niet
eindeloos in behandeling blijven)

De therapeut heeft de verantwoordelijkheid om de patiënt op de juiste weg te zetten en
goed te begeleiden.
Een groot deel van het succes hangt af van de patiënt zelf  motivatie en therapietrouw
Het moet dus van de patiënt zelf komen wat binnen de neurologie moeilijk kan zijn:
- Aard letsel
- Persoonlijkheid van de patiënt

1. Conceptual framework
= referentiekader waarmee we onze patiënten behandelen

- Bobath
- Carr & Sheppard
- PANAT
- Perfetti

We zijn hier meer en meer van aan het afstappen ICF
en gebruiken als therapeut vooral de technieken Preventie Patiënt
(levensstijl gecentreer
die voor ons het gemakkelijkste werken. We ) d


houden hierbij ook rekening met wat voor de
patiënt goed werkt en wat niet. Zelfredzaa
Teamwerk
 We gaan opzoek samen met de patiënt naar de mheid


beste behandeling en staan hun bij als ze iets nieuw Neurorevalidati
e conceptueel

willen uitproberen. werkkader


Vaardigeh
Voorspelle
eden
n
verwerven
Wanneer we weten dat een andere therapeut de
patiënt beter kan helpen gaan we doorsturen.
Opnieuw
 Altijd de patiënt zo goed mogelijk willen helpen. aanleren
functionee
Neuroplas
ticiteit
l bewegen
Motorisch
e controle
Als therapeut gaan we ons constant moeten
bijscholen:
- Participeren in klinische studies (betere toegang tot de resultaten)
- Lezen van literatuur (databases, artikels, klinische richtlijnen)




1

, 1.1. ICF




1.2. Teamwerk
De behandeling van een neurologische patiënt gebeurt door verschillende professionals met
overeenkomstige achtergronden en doelen. Ze werken aan de fysieke en mentale
gezondheid van een persoon.

3 soorten:
- Multidisciplinair = met meerdere aan 1 patiënt werken
- Interdisciplinair = overleg met elkaar maar in eigen veld blijven
- Transdisciplinair = grenzen vervagen

Monodisciplinair zien we enkel in de setting van een privépraktijk.

We bespreken de doelen voor de patiënt met heel het team  de doelen gelden dus niet
alleen voor ons als kiné maar ook voor de andere therapeuten.

1.3. Patiënt gecentreerd
Uiteindelijk is de patiënt de belangrijkste persoon in heel het revalidatieverhaal. Het is dus
belangrijk om alles goed te overleggen met de patiënt en rekening te houden met hoe de
patiënt zijn revalidatie zelf voor ogen heeft.
Wanneer de patiënt zelf mee heeft kunnen beslissen over de doelstellingen gaat er meer
motivatie zijn.
In heel het verhaal moet er respect zijn ten opzichte van het individu van de patiënt.
We voeren natuurlijk ook teambesprekingen uit zonder patiënt zodat we vrijuit kunnen
spreken.

Aspecten die we kunnen toepassen:
- Respect hebben voor de patiënt zijn prioriteiten, belangstellingen en perspectieven
- Respect hebben voor de patiënt zijn zelfbestuur en de rechten om keuzes te mogen
maken
- Probeer de patiënt evenveel ‘macht’ te geven als jezelf
- Geef patiënt georiënteerde informatie zodat er geïnformeerde keuzes gemaakt
kunnen worden
- Laat de patiënt weergeven wat hun prioriteiten, noden en doelen zijn
- Laat de patiënt participeren in het revalidatieproces
- Zorg voor samenwerking in het behalen van de patiënt zijn doelen
- Geïndividualiseerde therapie
- Beoordeel het bereiken van de resultaten die belangrijk zijn voor de patiënt
- Maak duidelijk dat de therapie bruikbaar en relevant is
- Geef de patiënt tijd om te verwerken

2

, - Houd in je achterhoofd dat de neurologische aandoening mentale problemen kan
veroorzaken
- Sluit hoop nooit uit
1.4. Predictie
= heel moeilijk proces  patiënten motiveren maar geen valse hoop geven = realistisch zijn.

In het begin gaan patiënten denken dat alles nog goed komt. Na een tijd gaan ze beseffen
dat dit niet gaat gebeuren = rouwproces. Na het rouwproces kunnen we open praten met de
patiënt over de mogelijkheden.

Predictiewaarden: let op deze zijn niet 100% accuraat
- Statische zitbalans en functionele herstelling
 Patiënten die later of niet alleen kunnen zitten gaan een minder gunstige
prognose hebben
- Wanneer er in minder dan 72 uur na het CVA, abductie in de schouder en extensie in
de vingers mogelijk is hebben de patiënten een goede prognose voor armfunctie (=
tegenovergestelde van spastisch patroon)
- Veilig te trap op geraken  80% kans om naar huis te gaan (goede cognitie,
sensoriek en motoriek)

70% proportional recovery rule (JW Krakauer)
66 – gemeten score x 0,70 + 0,4 = voorspelde waarde
 Geeft het potentieel om te verbeteren weer

Deze regel geld niet voor elke patiënt  fitters en non-fitters
We kunnen niet weten of een patiënt een fitter of non-fitter is. We
kunnen die niet associëren met een initieel letsel.
De predictiewaarde zegt echter niet veel over de functionaliteit in
activiteit en participatie.
Meestal verwachten we meer van de patiënten dan wat ze in
werkelijkheid kunnen.
Misschien hebben de non-fitters een andere strategie van therapie nodig.

1.5. Neuroplasticiteit
= spontaan herstel  we gaan dit boosten met therapie.

De hersenen gaan ervoor zorgen dat andere hersendelen de taak van de aangedane regio’s
gaat overnemen.

We kunnen het vergelijken met een wegennetwerk:
Er valt een verbinding weg. Wanneer niemand deze verbinding wil gebruiken gaat er geen
nieuwe verbinding ontstaan.
Het is dus belangrijk dat we prikkels gaan sturen via de aangedane verbinding zodat er een
nieuwe verbinding ontstaat.



3