ZKP 1
De invloed van social media op onze identiteit: ‘Wie ben ik nou echt?’
Wat is nou mijn ware identiteit? Weet ik nog wel wie ik zelf ben? Soms lijkt het moeilijk om te
benoemen wat ik nou eigenlijk zelf wil. Ik wil een skinny jeans aan, maar volgens de mode
hoor ik een mom jeans te dragen. Ik ben gelukkig in mijn relatie maar volgens instagram
hoort mijn partner mij elke week een bos bloemen te geven. Ik heb geen zin om te sporten,
maar volgens mijn tiktok is het belangrijk dat ik minimaal 4 keer in de week naar de
sportschool ga. Doen wat je zelf wilt is moeilijk als je telefoon je altijd maar kan vertellen wat
er beter kan.
Misschien komt het doordat social media zijn eigen cultuur vormt, ‘social media cultuur’.
Klineberg zegt dat cultuur bestaat uit onbewuste kaders die ons gedrag kentekenen. Het is
alsof social media ons kaders oplegd. Wij passen ons gedrag aan naar de kaders die social
media ons toewijst. Neem bijvoorbeeld de skincare routines die nu trend zijn. In een paar
maanden tijd heeft iedereen ineens zijn eigen skin care routine omdat ze van hun op social
media zien dat dit zogenaamd goed zou moeten zijn voor je. Of het feit dat we volgens de
zogenaamde ‘fitfluencers’ altijd maar op voeding moeten letten en bezig moeten zijn met
sport.
Ik weet wel dat ik niet vrolijk wordt van de hele dag naar dit soort content kijken. Als ik dan
weer een model zie met het perfecte lichaam wordt ik onzeker. Dan wil ik ook dat lichaam.
Een beeld dat veel jonge mensen hebben. Een resultaat daarvan is dat veel jongeren
overmatig gaan sporten en gekke eetpatronen krijgen. Ze creëren een negatief zelfbeeld
door dit soort ‘perfecte plaatjes’.
En wat dacht je van het leven als wereldreiziger? Dat is toch ook ‘perfect’. Al die leuke
content van mensen die aan het reizen zijn. Ze hebben alle vrijheid van de wereld. Iedereen
is heerlijk weg behalve jij. Tenminste, dat is hoe het voelt. De meeste mensen maken dit
soort reizen niet, maar als jouw hele social media ermee vol staat, tuurlijk ga je dan geloven
dat dat iets is wat je gedaan moet hebben in je leven.
Wat mij opvalt is dat je alle perfecte momenten ziet. Maar niks is perfect. Waar zijn dan de
nadelen? Die zullen mensen nooit plaatsen natuurlijk want dat is niet 'insta worthy'. Dat is
wat mij betreft het hele probleem. Door social media zien we allemaal maar wat volgens ons
‘perfect’ is, omdat iedereen alleen maar post wat ze willen dat de wereld van ze ziet. Social
media neemt de wereld over. Wij moeten zijn wat social media ons vertelt dat we moeten
zijn, maar daar gaat onze persoonlijkheid aan ten onder. Mijn identiteit is niet wat social
media vertelt dat het is. Het is wat ik wil en wie ik ben buiten social media om. En als je niet
weet wie dat is, dan zou ik toch een aantal apps van je telefoon gaan verwijderen, want jij
bent niet wat andere jou vertellen dat je moet zijn.
, ZKP 2
Originele versie:
Kinderbijslag: Noodzakelijke steun of onnodige extra’s?
Tegenwoordig lijkt het wel alsof het hebben van kinderen een verdienmodel is. Budget dat
eigenlijk bedoeld is uit te geven aan kinderen, wordt ingezet voor hele andere zaken zoals
vakantiebudget of om van uit eten te gaan. Als je kinderen hebt en in Nederland woont, dan
heb je recht op kinderbijslag en soms ook op kindgebonden budget. Een extra zakcentje,
gewoon voor het hebben van een kind. Ik zie dat goedverdienende gezinnen dit geld
toegeschoven krijgen en vraag me af of deze verdeling eerlijk is. Waarom hebben arme
gezinnen niet meer recht op dit geld?
Wij Nederlanders betalen uiteraard belasting. Een normale zaak hier. Zo is ons land
geregeld en ik vind dit systeem ook zeker niet slecht. Samen zorgen we ervoor dat ons land
goed draait. Toch vind ik het onzin dat de bedragen die wij betalen aan belasting zo hoog
zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik steun onze samenleving. Maar als ik zie dat welvarende
gezinnen kinderbijslag en kindgebonden budget krijgen, dan snap ik niet waarvoor ik mijn
geld inlever. Ooit heeft onze politiek besloten dat iedereen kinderbijslag krijgt. Deze kan
oplopen tot 400 euro per kwartaal per kind. Daarnaast kunnen ouders een kindgebonden
budget krijgen, waar gezinnen recht op hebben zolang hun vermogen onder de 177.301
euro ligt. Sommige gezinnen kunnen amper eten betalen voor hun kinderen en voor hen zijn
deze extra bedragen een opluchting. Voor andere gezinnen is het gewoon een leuke
toevoeging die ze zomaar krijgen.
Tuurlijk is het fijn dat iedereen geld kan krijgen om hun kinderen te verzorgen. Maar wat mij
dwars zit is dat gezinnen met een goed inkomen geld krijgen terwijl hun alleenstaande
buurvrouw een fulltime baan heeft, en dan nog niet voor de kinderen kan zorgen ondanks
dat ze geld krijgt van de overheid. Waarom geeft dat goedverdienende gezin hun
kindgebonden budget en kinderbijslag niet aan de buurvrouw, zodat ze haar kinderen een
keer nieuwe kleding kan geven. Deze situatie doet me denken aan het Matteüs-effect die
Merton ooit beschreef: ‘Wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niet
heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog ontnomen worden. Gezinnen met een goed inkomen
hebben al veel, maar kunnen van onze overheid nog meer krijgen ondanks dat ze het niet
nodig hebben. Wat mis is aan ons systeem is dat de gezinnen die onder de armoedegrens
leven niets hebben en het geld dat ze kunnen krijgen moeten ze delen met gezinnen die zat
verdienen.
Naar mijn mening moet de belasting die wij als burgers betalen, gaan naar gezinnen die het
geld oprecht nodig hebben. Niet naar gezinnen die het geld simpelweg gebruiken voor wat
extra luxe. Ik vind dat armere gezinnen meer recht hebben op het geld van de kinderbijslag
en het kindgebonden budget. Helaas is de realiteit dat we te maken hebben met een kapot
systeem, waardoor arme gezinnen de voor hen noodzakelijke tegemoetkomingen moeten
delen met mensen die dit geld zien als een extraatje.
De invloed van social media op onze identiteit: ‘Wie ben ik nou echt?’
Wat is nou mijn ware identiteit? Weet ik nog wel wie ik zelf ben? Soms lijkt het moeilijk om te
benoemen wat ik nou eigenlijk zelf wil. Ik wil een skinny jeans aan, maar volgens de mode
hoor ik een mom jeans te dragen. Ik ben gelukkig in mijn relatie maar volgens instagram
hoort mijn partner mij elke week een bos bloemen te geven. Ik heb geen zin om te sporten,
maar volgens mijn tiktok is het belangrijk dat ik minimaal 4 keer in de week naar de
sportschool ga. Doen wat je zelf wilt is moeilijk als je telefoon je altijd maar kan vertellen wat
er beter kan.
Misschien komt het doordat social media zijn eigen cultuur vormt, ‘social media cultuur’.
Klineberg zegt dat cultuur bestaat uit onbewuste kaders die ons gedrag kentekenen. Het is
alsof social media ons kaders oplegd. Wij passen ons gedrag aan naar de kaders die social
media ons toewijst. Neem bijvoorbeeld de skincare routines die nu trend zijn. In een paar
maanden tijd heeft iedereen ineens zijn eigen skin care routine omdat ze van hun op social
media zien dat dit zogenaamd goed zou moeten zijn voor je. Of het feit dat we volgens de
zogenaamde ‘fitfluencers’ altijd maar op voeding moeten letten en bezig moeten zijn met
sport.
Ik weet wel dat ik niet vrolijk wordt van de hele dag naar dit soort content kijken. Als ik dan
weer een model zie met het perfecte lichaam wordt ik onzeker. Dan wil ik ook dat lichaam.
Een beeld dat veel jonge mensen hebben. Een resultaat daarvan is dat veel jongeren
overmatig gaan sporten en gekke eetpatronen krijgen. Ze creëren een negatief zelfbeeld
door dit soort ‘perfecte plaatjes’.
En wat dacht je van het leven als wereldreiziger? Dat is toch ook ‘perfect’. Al die leuke
content van mensen die aan het reizen zijn. Ze hebben alle vrijheid van de wereld. Iedereen
is heerlijk weg behalve jij. Tenminste, dat is hoe het voelt. De meeste mensen maken dit
soort reizen niet, maar als jouw hele social media ermee vol staat, tuurlijk ga je dan geloven
dat dat iets is wat je gedaan moet hebben in je leven.
Wat mij opvalt is dat je alle perfecte momenten ziet. Maar niks is perfect. Waar zijn dan de
nadelen? Die zullen mensen nooit plaatsen natuurlijk want dat is niet 'insta worthy'. Dat is
wat mij betreft het hele probleem. Door social media zien we allemaal maar wat volgens ons
‘perfect’ is, omdat iedereen alleen maar post wat ze willen dat de wereld van ze ziet. Social
media neemt de wereld over. Wij moeten zijn wat social media ons vertelt dat we moeten
zijn, maar daar gaat onze persoonlijkheid aan ten onder. Mijn identiteit is niet wat social
media vertelt dat het is. Het is wat ik wil en wie ik ben buiten social media om. En als je niet
weet wie dat is, dan zou ik toch een aantal apps van je telefoon gaan verwijderen, want jij
bent niet wat andere jou vertellen dat je moet zijn.
, ZKP 2
Originele versie:
Kinderbijslag: Noodzakelijke steun of onnodige extra’s?
Tegenwoordig lijkt het wel alsof het hebben van kinderen een verdienmodel is. Budget dat
eigenlijk bedoeld is uit te geven aan kinderen, wordt ingezet voor hele andere zaken zoals
vakantiebudget of om van uit eten te gaan. Als je kinderen hebt en in Nederland woont, dan
heb je recht op kinderbijslag en soms ook op kindgebonden budget. Een extra zakcentje,
gewoon voor het hebben van een kind. Ik zie dat goedverdienende gezinnen dit geld
toegeschoven krijgen en vraag me af of deze verdeling eerlijk is. Waarom hebben arme
gezinnen niet meer recht op dit geld?
Wij Nederlanders betalen uiteraard belasting. Een normale zaak hier. Zo is ons land
geregeld en ik vind dit systeem ook zeker niet slecht. Samen zorgen we ervoor dat ons land
goed draait. Toch vind ik het onzin dat de bedragen die wij betalen aan belasting zo hoog
zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik steun onze samenleving. Maar als ik zie dat welvarende
gezinnen kinderbijslag en kindgebonden budget krijgen, dan snap ik niet waarvoor ik mijn
geld inlever. Ooit heeft onze politiek besloten dat iedereen kinderbijslag krijgt. Deze kan
oplopen tot 400 euro per kwartaal per kind. Daarnaast kunnen ouders een kindgebonden
budget krijgen, waar gezinnen recht op hebben zolang hun vermogen onder de 177.301
euro ligt. Sommige gezinnen kunnen amper eten betalen voor hun kinderen en voor hen zijn
deze extra bedragen een opluchting. Voor andere gezinnen is het gewoon een leuke
toevoeging die ze zomaar krijgen.
Tuurlijk is het fijn dat iedereen geld kan krijgen om hun kinderen te verzorgen. Maar wat mij
dwars zit is dat gezinnen met een goed inkomen geld krijgen terwijl hun alleenstaande
buurvrouw een fulltime baan heeft, en dan nog niet voor de kinderen kan zorgen ondanks
dat ze geld krijgt van de overheid. Waarom geeft dat goedverdienende gezin hun
kindgebonden budget en kinderbijslag niet aan de buurvrouw, zodat ze haar kinderen een
keer nieuwe kleding kan geven. Deze situatie doet me denken aan het Matteüs-effect die
Merton ooit beschreef: ‘Wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niet
heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog ontnomen worden. Gezinnen met een goed inkomen
hebben al veel, maar kunnen van onze overheid nog meer krijgen ondanks dat ze het niet
nodig hebben. Wat mis is aan ons systeem is dat de gezinnen die onder de armoedegrens
leven niets hebben en het geld dat ze kunnen krijgen moeten ze delen met gezinnen die zat
verdienen.
Naar mijn mening moet de belasting die wij als burgers betalen, gaan naar gezinnen die het
geld oprecht nodig hebben. Niet naar gezinnen die het geld simpelweg gebruiken voor wat
extra luxe. Ik vind dat armere gezinnen meer recht hebben op het geld van de kinderbijslag
en het kindgebonden budget. Helaas is de realiteit dat we te maken hebben met een kapot
systeem, waardoor arme gezinnen de voor hen noodzakelijke tegemoetkomingen moeten
delen met mensen die dit geld zien als een extraatje.
