COLLEGE 1 : FYSIOLOGIE EN PATHOLOGIE
Weg van zuurstof
Zuurstof komt via je neus of je mond je lichaam binnen. Dan gaat het via je luchtpijp
(trachea) naar de linker of rechter bronchiën. Daar vertakken ze zich verder in
kleinere takjes, bronchioli genoemd. Aan de bronchioli zitten de longblaasjes (aveoli)
vast. Daar vindt de gaswisseling plaats. Zuurstof uit de lucht wordt aan het
zuurstofarm bloed afgegeven en wordt in de haarvaatjes gebonden aan hemoglobine
in de rode bloedcellen. De zuurstof wordt via de rode bloedcellen vervoerd naar de
organen. Eerst komt het langs het hart, vervolgens naar de organen. In de
haarvaatjes van de organen wordt de zuurstof afgeven en wordt koolstofdioxide
afgegeven. Koolstofdioxide wordt vanuit het bloed via de haarvaatjes vervoerd naar
de longen. Eerst komt het dan langs het hart, daarna naar de longen. Daar wordt het
afgegeven aan de longblaasjes en verlaat de koolstofdioxide het lichaam met
uitademing.
Oppervlakte van de longen
Door de hele vele kleine longblaasjes wordt het oppervlak, waar zuurstof en
koolstofdioxide worden uitgewisseld, groter. Hierdoor kan er meer uitwisseling plaats
vinden dan wanneer de longblaasjes uit 1 grote zak bestaat.
Door de hele vele kleine blaasjes is de stroomsnelheid veel lager waardoor er meer
contacttijd is. Dit leidt tot een betere gaswisseling. Ook is het systeem zo minder
kwetsbaar voor beschadiging.
Bescherming tegen ingeademde schadelijke stoffen
De eerste barrière is het neushaar, waar schadelijke stoffen in blijven zitten. In de
keel-, neus- en mondholte bevindt zich slijmvlies. Als we bij het ademen schadelijke
stoffen en bacteriën binnen krijgen, blijven die voor een groot deel kleven aan het
slijmvlies. Ook de bronchiën en de longen zelf zijn aan de binnenkant bedekt met
slijmvlies. De trilhaartjes in het longslijmvlies vervoeren het vuil dat er toch is
gekomen naar de keel. Daar wordt het slijm opgehoest of ingeslikt (met ontlasting
naar buiten). Ook zitten er macrofagen in de longblaasjes die schadelijke stoffen
opruimen. Hierdoor kunnen ook problemen met de lymfeklieren ontstaan.
- Op de splitsing van de rechter en linker luchtpijp, zitten irritatiereceptoren.
Deze registreren als er iets in de luchtpijp komt wat er niet hoort. Dit geeft een
hoestreflex. Meestal komt dit in de rechterlong. Dit komt doordat de rechter tak
iets meer naar beneden is gericht en de linker tak iets maar naar de zijkant.
Dit haal je eruit met een bronchoscopie.
- Asbest is iets wat enorm slecht is voor je longen. Het is heel klein, dus wordt
niet door je neusharen tegengehouden, maar wel lang. Deze vezels prikken
door de longblaasjes heen. De macrofagen proberen deze wel in te pakken en
op te ruimen, maar dat lukt niet altijd, omdat ze zo lang zijn. Vaak lukt het toch
wel, maar het kan leiden tot een ontstekingsproces.
- Inademen van schadelijke gassen. Koolstofmono-oxide bindt heel makkelijk
aan hemoglobine, sneller dan zuurstof waardoor zuurstof niet meer
opgenomen kan worden. Bij het fornuis gebeurt dit niet zo heel vaak, omdat
ze er een bepaald geurtje aan hebben gegeven, zodat het merkbaar is.
Weg van zuurstof
Zuurstof komt via je neus of je mond je lichaam binnen. Dan gaat het via je luchtpijp
(trachea) naar de linker of rechter bronchiën. Daar vertakken ze zich verder in
kleinere takjes, bronchioli genoemd. Aan de bronchioli zitten de longblaasjes (aveoli)
vast. Daar vindt de gaswisseling plaats. Zuurstof uit de lucht wordt aan het
zuurstofarm bloed afgegeven en wordt in de haarvaatjes gebonden aan hemoglobine
in de rode bloedcellen. De zuurstof wordt via de rode bloedcellen vervoerd naar de
organen. Eerst komt het langs het hart, vervolgens naar de organen. In de
haarvaatjes van de organen wordt de zuurstof afgeven en wordt koolstofdioxide
afgegeven. Koolstofdioxide wordt vanuit het bloed via de haarvaatjes vervoerd naar
de longen. Eerst komt het dan langs het hart, daarna naar de longen. Daar wordt het
afgegeven aan de longblaasjes en verlaat de koolstofdioxide het lichaam met
uitademing.
Oppervlakte van de longen
Door de hele vele kleine longblaasjes wordt het oppervlak, waar zuurstof en
koolstofdioxide worden uitgewisseld, groter. Hierdoor kan er meer uitwisseling plaats
vinden dan wanneer de longblaasjes uit 1 grote zak bestaat.
Door de hele vele kleine blaasjes is de stroomsnelheid veel lager waardoor er meer
contacttijd is. Dit leidt tot een betere gaswisseling. Ook is het systeem zo minder
kwetsbaar voor beschadiging.
Bescherming tegen ingeademde schadelijke stoffen
De eerste barrière is het neushaar, waar schadelijke stoffen in blijven zitten. In de
keel-, neus- en mondholte bevindt zich slijmvlies. Als we bij het ademen schadelijke
stoffen en bacteriën binnen krijgen, blijven die voor een groot deel kleven aan het
slijmvlies. Ook de bronchiën en de longen zelf zijn aan de binnenkant bedekt met
slijmvlies. De trilhaartjes in het longslijmvlies vervoeren het vuil dat er toch is
gekomen naar de keel. Daar wordt het slijm opgehoest of ingeslikt (met ontlasting
naar buiten). Ook zitten er macrofagen in de longblaasjes die schadelijke stoffen
opruimen. Hierdoor kunnen ook problemen met de lymfeklieren ontstaan.
- Op de splitsing van de rechter en linker luchtpijp, zitten irritatiereceptoren.
Deze registreren als er iets in de luchtpijp komt wat er niet hoort. Dit geeft een
hoestreflex. Meestal komt dit in de rechterlong. Dit komt doordat de rechter tak
iets meer naar beneden is gericht en de linker tak iets maar naar de zijkant.
Dit haal je eruit met een bronchoscopie.
- Asbest is iets wat enorm slecht is voor je longen. Het is heel klein, dus wordt
niet door je neusharen tegengehouden, maar wel lang. Deze vezels prikken
door de longblaasjes heen. De macrofagen proberen deze wel in te pakken en
op te ruimen, maar dat lukt niet altijd, omdat ze zo lang zijn. Vaak lukt het toch
wel, maar het kan leiden tot een ontstekingsproces.
- Inademen van schadelijke gassen. Koolstofmono-oxide bindt heel makkelijk
aan hemoglobine, sneller dan zuurstof waardoor zuurstof niet meer
opgenomen kan worden. Bij het fornuis gebeurt dit niet zo heel vaak, omdat
ze er een bepaald geurtje aan hebben gegeven, zodat het merkbaar is.
