Stap 4: Intervention Mapping.
Deze stap bestaat uit het vormgeven van de interventie om gedragsdeterminanten,
intentie en (gezondheids)gedrag te veranderen bij je doelgroep (Sassen, 2017).
In ons verslag hebben we de doelgroep COPD patiënten gekozen.
Het doel is om de COPD patiënten te laten stoppen met roken. Dit hebben wij als volgt
geformuleerd: binnen één maand is een COPD patiënt van sigaretten over gegaan op
nicotine vervangede middelen om zo het roken af te leren. Om dit einddoel te behalen
hebben wij gebruik gemaakt van de volgende gedragsdeterminanten: risicoperceptie,
attitudes, subjectieve normen en sociale invloed en eigen-effectiviteit.
Risico perceptie:
De eerste stap in het model van gedragsverandering is het contact leggen met de
patiëntengroep. Hierbij houdt je rekening met lage sociaal economische status. Veel
patiënten met dit ziektebeeld kunnen namelijk een verkeerde inschatting maken over de
ziekte of het krijgen van complicaties.
Interventies:
Door middel van risk perception kan de verpleegkundige inschatten hoe hoog de patiënt
het risico inschat dat hij zijn gedrag niet kan veranderen of dat gedrag mogelijk kwaad
kan doen.
De interventie om het risicoperceptie van de patiënt te verbeteren is daarom gericht op
het verbeteren van het inzicht in zijn of haar gedrag. Dit kan door middel van een
individueel gesprek met de patiënt. Als verpleegkundige bespreek je dan welke kennis
de patiënt al heeft over het ziekte beeld en welke inschattingen hij/zij maakt over het
krijgen van complicaties. Het gesprek is gericht op de methode van ‘Ask-Tell-Ask’. Deze
methode is in deze setting goed hanteerbaar omdat je eerst van de patiënt kan horen
wat hij al weet en wat hij nog wilt weten. Je voorkomt met deze methode dat de patiënt
dus met informatie naar huis gaat die hij eigenlijk al wist en zonder informatie wat
hij/zij graag wilt weten (Sassen, 2017).
Het is echter wel van groot belang dat de patiënt kennis heeft over zijn ziektebeeld. Dit
zou ook eventueel kunnen in een groepsvoorlichting. Het is belangrijk dat er na afloop
van de voorlichting een folder wordt aangeboden met daarin alle besproken informatie.
Hierin kan de patiënt thuis alles nog rustig op zijn gemakt lezen en voorkom je dat hij/zij
foutieve informatie krijgt door zelf opzoek te gaan.
Atitudes:
Voor de deze stap is het noodzakelijk dat de patiënt zich een kritische voorstelling van
het gewenste gedrag probeert te maken en het gedrag evalueert in termen van
voordelen en nadelen, op zowel de korte als op de lange termijn (Sassen, 2017).
Deze stap bestaat uit het vormgeven van de interventie om gedragsdeterminanten,
intentie en (gezondheids)gedrag te veranderen bij je doelgroep (Sassen, 2017).
In ons verslag hebben we de doelgroep COPD patiënten gekozen.
Het doel is om de COPD patiënten te laten stoppen met roken. Dit hebben wij als volgt
geformuleerd: binnen één maand is een COPD patiënt van sigaretten over gegaan op
nicotine vervangede middelen om zo het roken af te leren. Om dit einddoel te behalen
hebben wij gebruik gemaakt van de volgende gedragsdeterminanten: risicoperceptie,
attitudes, subjectieve normen en sociale invloed en eigen-effectiviteit.
Risico perceptie:
De eerste stap in het model van gedragsverandering is het contact leggen met de
patiëntengroep. Hierbij houdt je rekening met lage sociaal economische status. Veel
patiënten met dit ziektebeeld kunnen namelijk een verkeerde inschatting maken over de
ziekte of het krijgen van complicaties.
Interventies:
Door middel van risk perception kan de verpleegkundige inschatten hoe hoog de patiënt
het risico inschat dat hij zijn gedrag niet kan veranderen of dat gedrag mogelijk kwaad
kan doen.
De interventie om het risicoperceptie van de patiënt te verbeteren is daarom gericht op
het verbeteren van het inzicht in zijn of haar gedrag. Dit kan door middel van een
individueel gesprek met de patiënt. Als verpleegkundige bespreek je dan welke kennis
de patiënt al heeft over het ziekte beeld en welke inschattingen hij/zij maakt over het
krijgen van complicaties. Het gesprek is gericht op de methode van ‘Ask-Tell-Ask’. Deze
methode is in deze setting goed hanteerbaar omdat je eerst van de patiënt kan horen
wat hij al weet en wat hij nog wilt weten. Je voorkomt met deze methode dat de patiënt
dus met informatie naar huis gaat die hij eigenlijk al wist en zonder informatie wat
hij/zij graag wilt weten (Sassen, 2017).
Het is echter wel van groot belang dat de patiënt kennis heeft over zijn ziektebeeld. Dit
zou ook eventueel kunnen in een groepsvoorlichting. Het is belangrijk dat er na afloop
van de voorlichting een folder wordt aangeboden met daarin alle besproken informatie.
Hierin kan de patiënt thuis alles nog rustig op zijn gemakt lezen en voorkom je dat hij/zij
foutieve informatie krijgt door zelf opzoek te gaan.
Atitudes:
Voor de deze stap is het noodzakelijk dat de patiënt zich een kritische voorstelling van
het gewenste gedrag probeert te maken en het gedrag evalueert in termen van
voordelen en nadelen, op zowel de korte als op de lange termijn (Sassen, 2017).
