Rode loper ileus
Inleiding
Als de doorgang van voedsel door de darmen stil ligt of ernstig verminderd is, spreken we van ileus.
Bij een ileus kan het voedsel de darm niet verlaten, waardoor ernstige klachten ontstaan. Een ileus
kan zelfs levensbedreigend zijn. Wanneer er nog ernstige doorgang van voedsel door de darm
mogelijk is, is er sprake van een sub-ileus.
Oorzaak
Een ileus ontstaat doordat het voedsel de darm niet kan verlaten, waardoor ernstige klachten
ontstaan. Een ileus kan zelfs levensbedreigend zijn.
Anatomie
De dunne darm
De dunne darm is een buisvormig orgaan van ongeveer 6 meter lang. Hier wordt het grootste deel
van de voedingsstoffen verteerd en opgenomen in de bloedbaan. Je moet daarbij denken aan onder
meer koolhydraten, eiwitten en vetten. De dunne darm kunnen we indelen in 3 segmenten:
1. De duodenum (twaalfvingerige darm): dit is de eerste deel van de dunne darm en het direct
aangesloten op de maag. Het is het kortste deel van de
dunne darm: slechts ongeveer 25 cm lang. Je eten komt
vanuit de maag in de duodenum terecht
2. De jejunum (nuchtere darm): dit is het middelste deel van
de dunne darm met een lengte van ongeveer 2,5 m. De
jejunum is verantwoordelijk voor het opnemen van de
meeste voedingstoffen.
3. De ileum (kronkeldarm): dit is het laatste deel van de dunne
darm, ongeveer 3 m lang. In de ileum worden resterende
stoffen opgenomen waaronder vitamine B12 en galzuren.
Dit deel gaat over in de colon
De dunne darmwand
De wand van de dunne darm is opgebouwd uit verschillende weefsellagen:
- Mucosa (slijmvlieslaag): deze laag bestaat uit drie soorten weefsel:
Epitheel (dekweefsel): bedekt het oppervlak van het lichaam en de meeste
lichaamsholtes. Het weefsel bestaat uit speciale cellen die zo dicht tegen elkaar liggen
dat zelfs kleine deeltjes (moleculen) er niet of nauwelijks langs kunnen. Het epitheel in
de darmen kunnen echter wel kleine deeltjes opnemen en weer uitscheiden. Dit
betekent dat voedingsstoffen dus wel de darmwand kunnen passeren. Lamina propria
(bindweefsel): in dit ondersteunende weefsel bevinden zich onder andere zenuwen,
bloedvaatjes en lymfeweefsel
Muscularis mucosa (spierweefsel): zorgt voor de plooiing van de wand
Submucosa (bindweefsellaag): in deze laag bevinden zich bloedvaten, lymfevaten en
zenuwen
- Muscularis propria (spierlaag): zorgt voor het kneden en het voorduwen van het voedsel
door middel van golfachtige bewegingen (peristaltiek)
- Serosa (buitenste bindweefsellaag): dit is de buitenste bedekking van de organen.
, In de wand van de duodenum bevinden zich klieren (klieren van Brunner) die slijm produceren. Het
slijm zorgt voor een beschermende laag op de binnenwand van de darm. Deze slijmlaag beschermd
de wand tegen inwerking van zuren uit de voedselbrij en het maagsap.
Villi en microvilli
De binnenwand van de dunne darm is geplooid. Op deze plooien zitten kleine uitsteeksels: de
darmvlokken ofwel villi. Het epitheel waaruit deze villi zijn opgebouwd, hebben zelf ook kleine
uitsteeksels: de microvilli. Door de villi en microvilli wordt het oppervlak van de darm sterk vergroot.
Dankzij het grote oppervlak kan de darm veel voedingsstoffen opnemen. Tussen de villi zijn diepe
instulpingen aanwezig (ook wel crypten genoemd). In deze instulpingen bevinden zich kliercellen die
darmsap produceren. Darmsap bestaat uit water, slijm en verschillende enzymen. Vanuit de
instulpingen vindt ook celdeling plaats. Dit houdt in dat het nieuwe epitheel vanuit de instulpingen
omhoog worden geduwd naar het uiteinde van de villi. Op deze manier wordt de bekleding van de
darmwand steeds vernieuwd.
Vertering in de dunne darm
In de duodenum worden verteringssappen aan de voedselbrij toegevoegd, waaronder alvleeskliersap
en gal. Alvleeskliersap bevat onder ander verteringsenzymen en natriumbicarbonaat. Samen met gal
komt het via de papil van Vater in de darm terecht.
Deze papil van Vater bevindt zich in de wand van de duodenum en vormt de uitmonding van de
alvleesklierbuis en de galbuis in de duodenum. Beide buizen komen vlak voor de papil van Vater
samen. De papil van Vater wordt omgeven door een kringspier. Deze kringspier (sfincter van Oddi)
opent zich wanneer de voedselbrij vanuit de maag in de duodenum komt. In de cellen van de
duodenum worden hormonen geproduceerd die de alvleesklier en de galblaas stimuleren om hun
verteringssappen af te geven. In de dunne darm wordt het grootste deel van de voedingstoffen
opgenomen. Door verteringsenzymen worden voedingsstoffen afgebroken tot kleinere deeltjes, die
klein genoeg zijn om opgenomen te kunnen worden in de bloedbaan, koolhydraten, eiwitten, vetten,
vitaminen en mineralen worden in de dunne darm verteerd en opgenomen via de darmwand
De colon
Het laatste deel van het spijsverteringsstelsel is de colon (dikke darm). Dit orgaan is ongeveer 1,5
lang, met een diameter van ongeveer 2,5 cm. Het laatste deel van de dunne darm, de ileum
(kronkeldarm) mondt uit in de colon. Op de overgang van de dunne darm naar de colon bevindt zich
een plooi die functioneert als klep. Dit is de klep van Bauhin. Dankzij deze klep kunnen
spijsverteringsresten niet terugstromen naar de dunne darm. De colon bestaat uit verschillende
delen:
- Caecum (blindedarm) : dit deel ligt nog onder de uitmonding van de ileum (kronkeldarm). De
kronkeldarm is namelijk niet verbonden met het
begin van de dikke darm, mar mondt zijdelings uit in
de caecum
- Appendix (wormvormig aanhangsel): dit is een
aanhangsel van de blindedarm met een lengte van 8
tot 10 cm. Vaak noemen mensen dit gedeelte de
blindedarm, maar dit klopt niet. Ze spreken
Inleiding
Als de doorgang van voedsel door de darmen stil ligt of ernstig verminderd is, spreken we van ileus.
Bij een ileus kan het voedsel de darm niet verlaten, waardoor ernstige klachten ontstaan. Een ileus
kan zelfs levensbedreigend zijn. Wanneer er nog ernstige doorgang van voedsel door de darm
mogelijk is, is er sprake van een sub-ileus.
Oorzaak
Een ileus ontstaat doordat het voedsel de darm niet kan verlaten, waardoor ernstige klachten
ontstaan. Een ileus kan zelfs levensbedreigend zijn.
Anatomie
De dunne darm
De dunne darm is een buisvormig orgaan van ongeveer 6 meter lang. Hier wordt het grootste deel
van de voedingsstoffen verteerd en opgenomen in de bloedbaan. Je moet daarbij denken aan onder
meer koolhydraten, eiwitten en vetten. De dunne darm kunnen we indelen in 3 segmenten:
1. De duodenum (twaalfvingerige darm): dit is de eerste deel van de dunne darm en het direct
aangesloten op de maag. Het is het kortste deel van de
dunne darm: slechts ongeveer 25 cm lang. Je eten komt
vanuit de maag in de duodenum terecht
2. De jejunum (nuchtere darm): dit is het middelste deel van
de dunne darm met een lengte van ongeveer 2,5 m. De
jejunum is verantwoordelijk voor het opnemen van de
meeste voedingstoffen.
3. De ileum (kronkeldarm): dit is het laatste deel van de dunne
darm, ongeveer 3 m lang. In de ileum worden resterende
stoffen opgenomen waaronder vitamine B12 en galzuren.
Dit deel gaat over in de colon
De dunne darmwand
De wand van de dunne darm is opgebouwd uit verschillende weefsellagen:
- Mucosa (slijmvlieslaag): deze laag bestaat uit drie soorten weefsel:
Epitheel (dekweefsel): bedekt het oppervlak van het lichaam en de meeste
lichaamsholtes. Het weefsel bestaat uit speciale cellen die zo dicht tegen elkaar liggen
dat zelfs kleine deeltjes (moleculen) er niet of nauwelijks langs kunnen. Het epitheel in
de darmen kunnen echter wel kleine deeltjes opnemen en weer uitscheiden. Dit
betekent dat voedingsstoffen dus wel de darmwand kunnen passeren. Lamina propria
(bindweefsel): in dit ondersteunende weefsel bevinden zich onder andere zenuwen,
bloedvaatjes en lymfeweefsel
Muscularis mucosa (spierweefsel): zorgt voor de plooiing van de wand
Submucosa (bindweefsellaag): in deze laag bevinden zich bloedvaten, lymfevaten en
zenuwen
- Muscularis propria (spierlaag): zorgt voor het kneden en het voorduwen van het voedsel
door middel van golfachtige bewegingen (peristaltiek)
- Serosa (buitenste bindweefsellaag): dit is de buitenste bedekking van de organen.
, In de wand van de duodenum bevinden zich klieren (klieren van Brunner) die slijm produceren. Het
slijm zorgt voor een beschermende laag op de binnenwand van de darm. Deze slijmlaag beschermd
de wand tegen inwerking van zuren uit de voedselbrij en het maagsap.
Villi en microvilli
De binnenwand van de dunne darm is geplooid. Op deze plooien zitten kleine uitsteeksels: de
darmvlokken ofwel villi. Het epitheel waaruit deze villi zijn opgebouwd, hebben zelf ook kleine
uitsteeksels: de microvilli. Door de villi en microvilli wordt het oppervlak van de darm sterk vergroot.
Dankzij het grote oppervlak kan de darm veel voedingsstoffen opnemen. Tussen de villi zijn diepe
instulpingen aanwezig (ook wel crypten genoemd). In deze instulpingen bevinden zich kliercellen die
darmsap produceren. Darmsap bestaat uit water, slijm en verschillende enzymen. Vanuit de
instulpingen vindt ook celdeling plaats. Dit houdt in dat het nieuwe epitheel vanuit de instulpingen
omhoog worden geduwd naar het uiteinde van de villi. Op deze manier wordt de bekleding van de
darmwand steeds vernieuwd.
Vertering in de dunne darm
In de duodenum worden verteringssappen aan de voedselbrij toegevoegd, waaronder alvleeskliersap
en gal. Alvleeskliersap bevat onder ander verteringsenzymen en natriumbicarbonaat. Samen met gal
komt het via de papil van Vater in de darm terecht.
Deze papil van Vater bevindt zich in de wand van de duodenum en vormt de uitmonding van de
alvleesklierbuis en de galbuis in de duodenum. Beide buizen komen vlak voor de papil van Vater
samen. De papil van Vater wordt omgeven door een kringspier. Deze kringspier (sfincter van Oddi)
opent zich wanneer de voedselbrij vanuit de maag in de duodenum komt. In de cellen van de
duodenum worden hormonen geproduceerd die de alvleesklier en de galblaas stimuleren om hun
verteringssappen af te geven. In de dunne darm wordt het grootste deel van de voedingstoffen
opgenomen. Door verteringsenzymen worden voedingsstoffen afgebroken tot kleinere deeltjes, die
klein genoeg zijn om opgenomen te kunnen worden in de bloedbaan, koolhydraten, eiwitten, vetten,
vitaminen en mineralen worden in de dunne darm verteerd en opgenomen via de darmwand
De colon
Het laatste deel van het spijsverteringsstelsel is de colon (dikke darm). Dit orgaan is ongeveer 1,5
lang, met een diameter van ongeveer 2,5 cm. Het laatste deel van de dunne darm, de ileum
(kronkeldarm) mondt uit in de colon. Op de overgang van de dunne darm naar de colon bevindt zich
een plooi die functioneert als klep. Dit is de klep van Bauhin. Dankzij deze klep kunnen
spijsverteringsresten niet terugstromen naar de dunne darm. De colon bestaat uit verschillende
delen:
- Caecum (blindedarm) : dit deel ligt nog onder de uitmonding van de ileum (kronkeldarm). De
kronkeldarm is namelijk niet verbonden met het
begin van de dikke darm, mar mondt zijdelings uit in
de caecum
- Appendix (wormvormig aanhangsel): dit is een
aanhangsel van de blindedarm met een lengte van 8
tot 10 cm. Vaak noemen mensen dit gedeelte de
blindedarm, maar dit klopt niet. Ze spreken
