Moet de samenleving iets doen aan de psychische problemen van mensen in het Groningse
aardbevingsgebied?
De Groningers hebben te maken met gaswinning op verschillende plaatsen. Doordat er geboord
wordt naar het gas, ontstaan er veel aardbevingen. Door die aardbevingen ontstaan er veel scheuren
in de huizen van de Groningers. Nu praten we dus alleen maar over de materiele beschadigingen,
maar niet over de mentale beschadigingen bij de mensen zelf. De overheid geeft ook alleen maar
geld uit aan de materiele beschadigingen en niet aan de vergoedingen van de mentale
beschadigingen. Mijn mening bij deze stelling is dus: De samenleving moet iets doen aan de
psychische problemen van mensen in het Groningse aardbevingsgebied.
Groningers moeten ook psychische hulp krijgen, want alleen materiele vergoedingen zijn niet
genoeg. Sommige Groningers wonen bijna al heel hun leven lang in een huis, en als ze dan opeens uit
hun huis moeten in verband met de aardbeving schade kan dat veel psychische problemen
veroorzaken. De samenleving moet hierbij helpen, er moeten ook vergoedingen uit worden gegeven
voor psychische problemen. Als de samenleving niet helpt met deze psychische problemen kan dat
voor nog meer problemen zorgen. Zoals stress en onveiligheid kunnen veroorzaakt worden door de
aardbevingen. De aardbevingen kosten je veel energie en veerkracht omdat je woon- en leef plezier
wordt aangetast. Als je veel stress hebt en dat niet verholpen wordt kan dat voor veel problemen
zorgen, bij je zelf en ook bij andere. Ook kan je veel last krijgen van slaapproblemen, want als je elke
keer bang bent voor er wanneer een aardbeving komt ben je elke keer op je hoede en dan kan je niet
in slaapvallen. Als je weinig slaapt kan dat je dagelijkse routine ook aantasten.
Psychische problemen kunnen ook veel geld kosten, want als een slachtoffer van aardbeving schade
bijvoorbeeld naar een psycholoog moet omdat hij of zij veel psychische problemen heeft door wat er
is gebeurd kan dat veel geld kosten. De samenleving moet daarbij dus een handje bij helpen. De
samenleving moet ook een vergoeding gaan geven voor psychische problemen want anders moet de
persoon zelf alles uit hun eigen zak halen, terwijl als er geen aardbevingen waren, waren er ook geen
psychische problemen geweest. Doordat er geen vergoedingen worden uitgegeven voor psychische
problemen komen sommige Groningers in geldnood. Ze moeten dan meer gaan werken en daar
kunnen ze ook weer oververmoeid van worden en dat stapelt zich dan allemaal weer op. Dus daarom
moet de samenleving helpen bij dit probleem.
Aan de andere kan moet er ook geen vergoeding van de samenleving komen voor de mensen die
zeggen dat ze psychische problemen hebben door de aardbeving schade. Sommige mensen die al
een vergoeding hebben gehad voor hun aardbeving schade willen soms nog meer geld, gewoon
omdat ze hebberig zijn. Zulke mensen kunnen dan ook gaan zeggen dat ze psychische problemen
hebben en willen dan een vergoeding krijgen. Als zulke mensen een vergoeding krijgen, krijgen dan
onnodig geld en dat kan tot lasten komen voor mensen die echt psychische problemen hebben. Het
kan dan bijvoorbeeld voorkomen dat er niet meer genoeg geld is voor de mensen die echt psychische
problemen, omdat de mensen die geen psychische problemen hebben al eerder waren met een
vergoeding krijgen.
Maar als er dus geen vergoeding wordt gegeven aan de mensen die daadwerkelijk wel echte
psychische problemen hebben komt er een geldnood. Om er achter te komen of de persoon wel of
geen psychische problemen heeft en hij een vergoeding wil hebben van de samenleving, zou de
persoon een verantwoording kunnen laten zien van dat hij of zij wel echt bij de psycholoog
bijvoorbeeld is geweest. Zo kan je de mensen toch nog helpen met geld.
aardbevingsgebied?
De Groningers hebben te maken met gaswinning op verschillende plaatsen. Doordat er geboord
wordt naar het gas, ontstaan er veel aardbevingen. Door die aardbevingen ontstaan er veel scheuren
in de huizen van de Groningers. Nu praten we dus alleen maar over de materiele beschadigingen,
maar niet over de mentale beschadigingen bij de mensen zelf. De overheid geeft ook alleen maar
geld uit aan de materiele beschadigingen en niet aan de vergoedingen van de mentale
beschadigingen. Mijn mening bij deze stelling is dus: De samenleving moet iets doen aan de
psychische problemen van mensen in het Groningse aardbevingsgebied.
Groningers moeten ook psychische hulp krijgen, want alleen materiele vergoedingen zijn niet
genoeg. Sommige Groningers wonen bijna al heel hun leven lang in een huis, en als ze dan opeens uit
hun huis moeten in verband met de aardbeving schade kan dat veel psychische problemen
veroorzaken. De samenleving moet hierbij helpen, er moeten ook vergoedingen uit worden gegeven
voor psychische problemen. Als de samenleving niet helpt met deze psychische problemen kan dat
voor nog meer problemen zorgen. Zoals stress en onveiligheid kunnen veroorzaakt worden door de
aardbevingen. De aardbevingen kosten je veel energie en veerkracht omdat je woon- en leef plezier
wordt aangetast. Als je veel stress hebt en dat niet verholpen wordt kan dat voor veel problemen
zorgen, bij je zelf en ook bij andere. Ook kan je veel last krijgen van slaapproblemen, want als je elke
keer bang bent voor er wanneer een aardbeving komt ben je elke keer op je hoede en dan kan je niet
in slaapvallen. Als je weinig slaapt kan dat je dagelijkse routine ook aantasten.
Psychische problemen kunnen ook veel geld kosten, want als een slachtoffer van aardbeving schade
bijvoorbeeld naar een psycholoog moet omdat hij of zij veel psychische problemen heeft door wat er
is gebeurd kan dat veel geld kosten. De samenleving moet daarbij dus een handje bij helpen. De
samenleving moet ook een vergoeding gaan geven voor psychische problemen want anders moet de
persoon zelf alles uit hun eigen zak halen, terwijl als er geen aardbevingen waren, waren er ook geen
psychische problemen geweest. Doordat er geen vergoedingen worden uitgegeven voor psychische
problemen komen sommige Groningers in geldnood. Ze moeten dan meer gaan werken en daar
kunnen ze ook weer oververmoeid van worden en dat stapelt zich dan allemaal weer op. Dus daarom
moet de samenleving helpen bij dit probleem.
Aan de andere kan moet er ook geen vergoeding van de samenleving komen voor de mensen die
zeggen dat ze psychische problemen hebben door de aardbeving schade. Sommige mensen die al
een vergoeding hebben gehad voor hun aardbeving schade willen soms nog meer geld, gewoon
omdat ze hebberig zijn. Zulke mensen kunnen dan ook gaan zeggen dat ze psychische problemen
hebben en willen dan een vergoeding krijgen. Als zulke mensen een vergoeding krijgen, krijgen dan
onnodig geld en dat kan tot lasten komen voor mensen die echt psychische problemen hebben. Het
kan dan bijvoorbeeld voorkomen dat er niet meer genoeg geld is voor de mensen die echt psychische
problemen, omdat de mensen die geen psychische problemen hebben al eerder waren met een
vergoeding krijgen.
Maar als er dus geen vergoeding wordt gegeven aan de mensen die daadwerkelijk wel echte
psychische problemen hebben komt er een geldnood. Om er achter te komen of de persoon wel of
geen psychische problemen heeft en hij een vergoeding wil hebben van de samenleving, zou de
persoon een verantwoording kunnen laten zien van dat hij of zij wel echt bij de psycholoog
bijvoorbeeld is geweest. Zo kan je de mensen toch nog helpen met geld.
