1. Antigeen presentatie is de weergave van antigenen als peptide fragmenten gebonden aan MHC
moleculen op de oppervlakte van een cel. Dit is de vorm waarin antigenen worden herkend door αβ
T cellen.
2. B-cellen, macrofagen en dendritische cellen.
3. B-cellen worden in het beenmerg of in de milt geproduceerd en bewegen daarna door de
bloedsomloop en het lymfestelstel. Macrofagen zijn overal in het lichaam aanwezig. Dendritische
cellen bevinden zich op plekken waar ziekteverwekkers makkelijk kunnen binnendringen, zoals de
huid, de longen en de slijmvliezen.
4. Antigenen worden herkend door de receptoren op hun membraan. De receptor van een B-cel voor
antigenen is een Y-vormig immunoglobine molecuul met een transmembrane staart, waardoor hij
vastzit aan het plasmamembraan. Macrofagen hebben CLR (c-type lectine receptoren) en TLR (Toll
like receptoren). Ze hebben net als dendritische cellen ook scavenger receptoren, glucanreceptoren
en mannosereceptoren.
5. Een antigeen bindt aan de receptor van een antigeen presenterende cel. Bij een B-cel zal een CD4
T-cel het gepresenteerde antigeen herkennen en cytokinen uitscheiden. Deze cytokinen zorgen
ervoor dat de B-cel differentieert in een antilichaam-uitscheidende plasmacel. Een dendritische cel
presenteert de antigenen op zijn celoppervlak aan de T-cellen van het immuunsysteem. Als een
antigeen bindt aan een receptor op een macrofaag, wordt deze samen met zijn pathogeen
gefagocyteerd. Het pathogeen wordt in de cel ingesloten in een vesikel, de fagosoom. De fagosoom
fuseert met een lysosoom. Dit vormt een zuur vesikel, het fagolysosoom. Hier ‘vermoorden’ giftige
kleine moleculen en hydrolytische enzymen het pathogeen. Bij binding aan een ander soort receptor
op een macrofaag wordt een signaal uitgezonden naar de nucleus van de macrofaag. Hierdoor wordt
transcriptie van genen die coderen voor cytokinen die zorgen voor een ontsteking in het nabije
weefsel.
6. Verschillende routes zijn de toll like receptor route, het cytosolische en vesiculaire systeem, de
receptor gemedieerde fagocytose en internalisatie.
7. Opgeknipte antigenen worden gepresenteerd in MHC moleculen. MHC I presenteert de antigenen
van intracellulaire pathogenen en MHC II presenteert de antigenen van extracellulaire pathogenen.
8. Antigenen worden gepresenteerd aan B-cellen en T-cellen. T-cellen kunnen alleen virale antigenen
buiten geïnfecteerde cellen herkennen. B-cellen kunnen oppervlakte antigenen van bacteriën en
virussen herkennen.
9. Co-stimulatie is een secundair signaal waarop immuun cellen vertrouwen om een immuunrespons
te activeren in de aanwezigheid van een antigeen presenterende cel. Co-stimulatie is nodig voor de
activatie van de naïeve T-cel, en voor proliferatie en celdifferentiatie van T-cellen.
10. Tolerantie houdt in dat het immuunsysteem niet ongevaarlijke lichaamseigen cellen aanvalt. Dit
wordt gereguleerd door centrale en perifere tolerantie. Centrale tolerantie is vanaf de geboorte.
Hierbij worden de T-cellen opgeleid op bepaalde cellen wel en andere cellen niet te herkennen. De
belangrijkste functie van perifere tolerantie is voorkomen dat T-cellen en B-cellen die aan de centrale
tolerantie zijn ontsnapt, auto-immuunziektes veroorzaken.
moleculen op de oppervlakte van een cel. Dit is de vorm waarin antigenen worden herkend door αβ
T cellen.
2. B-cellen, macrofagen en dendritische cellen.
3. B-cellen worden in het beenmerg of in de milt geproduceerd en bewegen daarna door de
bloedsomloop en het lymfestelstel. Macrofagen zijn overal in het lichaam aanwezig. Dendritische
cellen bevinden zich op plekken waar ziekteverwekkers makkelijk kunnen binnendringen, zoals de
huid, de longen en de slijmvliezen.
4. Antigenen worden herkend door de receptoren op hun membraan. De receptor van een B-cel voor
antigenen is een Y-vormig immunoglobine molecuul met een transmembrane staart, waardoor hij
vastzit aan het plasmamembraan. Macrofagen hebben CLR (c-type lectine receptoren) en TLR (Toll
like receptoren). Ze hebben net als dendritische cellen ook scavenger receptoren, glucanreceptoren
en mannosereceptoren.
5. Een antigeen bindt aan de receptor van een antigeen presenterende cel. Bij een B-cel zal een CD4
T-cel het gepresenteerde antigeen herkennen en cytokinen uitscheiden. Deze cytokinen zorgen
ervoor dat de B-cel differentieert in een antilichaam-uitscheidende plasmacel. Een dendritische cel
presenteert de antigenen op zijn celoppervlak aan de T-cellen van het immuunsysteem. Als een
antigeen bindt aan een receptor op een macrofaag, wordt deze samen met zijn pathogeen
gefagocyteerd. Het pathogeen wordt in de cel ingesloten in een vesikel, de fagosoom. De fagosoom
fuseert met een lysosoom. Dit vormt een zuur vesikel, het fagolysosoom. Hier ‘vermoorden’ giftige
kleine moleculen en hydrolytische enzymen het pathogeen. Bij binding aan een ander soort receptor
op een macrofaag wordt een signaal uitgezonden naar de nucleus van de macrofaag. Hierdoor wordt
transcriptie van genen die coderen voor cytokinen die zorgen voor een ontsteking in het nabije
weefsel.
6. Verschillende routes zijn de toll like receptor route, het cytosolische en vesiculaire systeem, de
receptor gemedieerde fagocytose en internalisatie.
7. Opgeknipte antigenen worden gepresenteerd in MHC moleculen. MHC I presenteert de antigenen
van intracellulaire pathogenen en MHC II presenteert de antigenen van extracellulaire pathogenen.
8. Antigenen worden gepresenteerd aan B-cellen en T-cellen. T-cellen kunnen alleen virale antigenen
buiten geïnfecteerde cellen herkennen. B-cellen kunnen oppervlakte antigenen van bacteriën en
virussen herkennen.
9. Co-stimulatie is een secundair signaal waarop immuun cellen vertrouwen om een immuunrespons
te activeren in de aanwezigheid van een antigeen presenterende cel. Co-stimulatie is nodig voor de
activatie van de naïeve T-cel, en voor proliferatie en celdifferentiatie van T-cellen.
10. Tolerantie houdt in dat het immuunsysteem niet ongevaarlijke lichaamseigen cellen aanvalt. Dit
wordt gereguleerd door centrale en perifere tolerantie. Centrale tolerantie is vanaf de geboorte.
Hierbij worden de T-cellen opgeleid op bepaalde cellen wel en andere cellen niet te herkennen. De
belangrijkste functie van perifere tolerantie is voorkomen dat T-cellen en B-cellen die aan de centrale
tolerantie zijn ontsnapt, auto-immuunziektes veroorzaken.
