Week 8 WDD-3
WC Differentiaaldiagnostiek in de psychiatrie
Casus voorbereiding
Antoinette is een 22-jarige derdejaars bachelor studente museologie aan de Reinwardt Academy aan
de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Zij woont sinds 8 maanden op kamers en sindsdien
maken haar ouders zich ernstige zorgen over haar.
Terwijl Antoinette in de eerste 2 jaar hoge cijfers haalde en actief was in de faculteitsvereniging met
het organiseren van activiteiten in de “erfgoed-arena” van haar studie, komt zij sinds een paar
maanden steeds minder tot niet meer op school. Ze heeft de afgelopen maanden nog geen
voldoendes gehaald. Ze is altijd iemand geweest met een beperkt vriendennetwerk, maar ze had op
haar studie aansluiting gevonden bij 2 meisjes met wie ze ook opdrachten maakte etc. Deze
studiegenootjes waren altijd al onderling bevriend en gaan ook nog steeds met elkaar om, maar zij
spreken Antoinette eigenlijk nooit meer. Het verdelen van de opdrachten kende een vast patroon:
Antoinette werkte heel hard en consciëntieus aan haar deel van het project waarbij ieder detail
uitgeplozen werd en tot in detail beschreven. Het scheiden van hoofd- en bijzaken deden haar
studiegenoten, en ook het presenteren of uitleggen van beslissingen aan medestudenten of
docenten vermeed Antoinette. Als dit wel van haar werd verwacht was het de vriendinnen
opgevallen dat Antoinette eigenlijk altijd op het laatste moment ziek werd of een probleem had met
het OV of haar fiets en daarom niet kon komen. Eén keer had een docent spontaan aan Antoinette
gevraagd om haar standpunt aan de klas te vertellen over een onderwerp rond “ruimtelijk erfgoed”
en toen was hen opgevallen dat Antoinette nauwelijks uit haar woorden kon komen. De
zweetdruppels hadden op haar bovenlip gestaan en ze had blozend en verstijfd voor de klas gestaan
terwijl ze normaal juist altijd in dure woorden en abstracte zinnen spreekt. De studiegenootjes
hadden haar daarna huilend op het toilet aangetroffen, maar Antoinette had in alle toonaarden
ontkend dat dit iets te maken had met de presentatie.
Thuis had Antoinette altijd hele duidelijke routines aangehouden met betrekking tot het indelen van
haar dag, haar eetpatroon, het opruimen van haar kamer en het uitlaten van de hond. Ouders
hebben beide de indruk dat Antoinette het een stuk moeilijker heeft met het feit dat ze niet meer
met de hond woont dan dat het haar zwaar valt om op zichzelf te wonen.
Antoinette heeft een paar weken geleden aan haar moeder verteld dat ze “helemaal vastliep” en zich
“doodongelukkig” voelde in haar nieuwe woning. Ze had slecht kunnen beschrijven wat ze daarmee
bedoelde maar ze had moeder op het hart gedrukt om zich geen zorgen om haar te maken en ze had
geweigerd om weer even bij haar ouders te komen wonen. Moeder had haar aan de telefoon een
beetje afwezig en kortaf gevonden waarbij ze langzamer praatte en op een gegeven moment erg had
moeten huilen. Antoinette had tussen neus en lippen gezegd dat haar broeken “van haar billen
zakte” maar zei erbij dat dat waarschijnlijk te maken had met het feit dat het haar niet lukte om haar
eigen maaltijden zo te bereiden als haar moeder dat doet: niets smaakte in haar eigen woning
hetzelfde als thuis.
De buren, een jong stel die bij het verhuizen kennis met Antoinette hadden gemaakt maar verder
geen contact met haar hebben, hebben Antoinette een aantal keren ’s nachts door het huis heen en
weer horen lopen, waarbij ze ook hardop in zichzelf lijkt te praten. Ze weten zeker dat ze dan geen
bezoek heeft, want ze horen iedere avond om dezelfde tijd hoe Antoinette de sloten van haar
voordeur uitgebreid op slot draait en daarna nog een aantal keren uitgebreid controleert of ze wel
goed dicht zijn door de deur een paar keer hard dicht te doen, de ketting er een paar keer op te
schuiven en de sleutel een aantal keren achter elkaar om te draaien.
WC Differentiaaldiagnostiek in de psychiatrie
Casus voorbereiding
Antoinette is een 22-jarige derdejaars bachelor studente museologie aan de Reinwardt Academy aan
de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Zij woont sinds 8 maanden op kamers en sindsdien
maken haar ouders zich ernstige zorgen over haar.
Terwijl Antoinette in de eerste 2 jaar hoge cijfers haalde en actief was in de faculteitsvereniging met
het organiseren van activiteiten in de “erfgoed-arena” van haar studie, komt zij sinds een paar
maanden steeds minder tot niet meer op school. Ze heeft de afgelopen maanden nog geen
voldoendes gehaald. Ze is altijd iemand geweest met een beperkt vriendennetwerk, maar ze had op
haar studie aansluiting gevonden bij 2 meisjes met wie ze ook opdrachten maakte etc. Deze
studiegenootjes waren altijd al onderling bevriend en gaan ook nog steeds met elkaar om, maar zij
spreken Antoinette eigenlijk nooit meer. Het verdelen van de opdrachten kende een vast patroon:
Antoinette werkte heel hard en consciëntieus aan haar deel van het project waarbij ieder detail
uitgeplozen werd en tot in detail beschreven. Het scheiden van hoofd- en bijzaken deden haar
studiegenoten, en ook het presenteren of uitleggen van beslissingen aan medestudenten of
docenten vermeed Antoinette. Als dit wel van haar werd verwacht was het de vriendinnen
opgevallen dat Antoinette eigenlijk altijd op het laatste moment ziek werd of een probleem had met
het OV of haar fiets en daarom niet kon komen. Eén keer had een docent spontaan aan Antoinette
gevraagd om haar standpunt aan de klas te vertellen over een onderwerp rond “ruimtelijk erfgoed”
en toen was hen opgevallen dat Antoinette nauwelijks uit haar woorden kon komen. De
zweetdruppels hadden op haar bovenlip gestaan en ze had blozend en verstijfd voor de klas gestaan
terwijl ze normaal juist altijd in dure woorden en abstracte zinnen spreekt. De studiegenootjes
hadden haar daarna huilend op het toilet aangetroffen, maar Antoinette had in alle toonaarden
ontkend dat dit iets te maken had met de presentatie.
Thuis had Antoinette altijd hele duidelijke routines aangehouden met betrekking tot het indelen van
haar dag, haar eetpatroon, het opruimen van haar kamer en het uitlaten van de hond. Ouders
hebben beide de indruk dat Antoinette het een stuk moeilijker heeft met het feit dat ze niet meer
met de hond woont dan dat het haar zwaar valt om op zichzelf te wonen.
Antoinette heeft een paar weken geleden aan haar moeder verteld dat ze “helemaal vastliep” en zich
“doodongelukkig” voelde in haar nieuwe woning. Ze had slecht kunnen beschrijven wat ze daarmee
bedoelde maar ze had moeder op het hart gedrukt om zich geen zorgen om haar te maken en ze had
geweigerd om weer even bij haar ouders te komen wonen. Moeder had haar aan de telefoon een
beetje afwezig en kortaf gevonden waarbij ze langzamer praatte en op een gegeven moment erg had
moeten huilen. Antoinette had tussen neus en lippen gezegd dat haar broeken “van haar billen
zakte” maar zei erbij dat dat waarschijnlijk te maken had met het feit dat het haar niet lukte om haar
eigen maaltijden zo te bereiden als haar moeder dat doet: niets smaakte in haar eigen woning
hetzelfde als thuis.
De buren, een jong stel die bij het verhuizen kennis met Antoinette hadden gemaakt maar verder
geen contact met haar hebben, hebben Antoinette een aantal keren ’s nachts door het huis heen en
weer horen lopen, waarbij ze ook hardop in zichzelf lijkt te praten. Ze weten zeker dat ze dan geen
bezoek heeft, want ze horen iedere avond om dezelfde tijd hoe Antoinette de sloten van haar
voordeur uitgebreid op slot draait en daarna nog een aantal keren uitgebreid controleert of ze wel
goed dicht zijn door de deur een paar keer hard dicht te doen, de ketting er een paar keer op te
schuiven en de sleutel een aantal keren achter elkaar om te draaien.
