Week 1
• HR 8 juli 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ 5068, NJ 2013, 256 (met annotatie J. Hijma) en JOR
2012, 312 (met annotatie J.W.A. Biemans) (IJsseloevers/De Jong)
In dit arrest heeft de HR bepaald dat goodwill ook onder artikel 7:17 BW valt.
In het geval van verkoop van onderneming, waarbij partijen zijn overeengekomen dat met de
onderneming verbonden goodwill ook wordt overgedragen, in zodanig geval kan een tekortkoming in
de nakoming ook bestaan indien de overgedragen onderneming wat betreft de goodwill niet
beantwoordt aan hetgeen de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten: art 7:17 BW.
Dat goodwill (nog) niet is te kwalificeren als een vermogensrecht in de zin van art 7:1 BW, staat
hieraan niet in de weg.
• HR 27 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV1301, NJ 2012, 293 en JOR 2012, 313 (met annotatie
J.W.A. Biemans) (Beeldbrigade)
Ic. gaat het om de vraag of een ovk is waarin koper een licentie wordt verstrekt ook kan kwalificeren
als koop in de zin van boek 7 bw.
Hoe komt de HR tot dit oordeel: 4 argumenten
1. de wetgever heeft volgens de HR de titel van koop een ruim bereik willen geven
2. deze ovk strekt ertoe om de koper iets te verstrekken dat geïndividualiseerd is en waarover hij
feitelijke macht kan uitoefenen.
3. Het is een handige oplossing want dan is een uitgebreide regeling van toepassing igv non
conformiteit etc.etc.
4. Past in het systeem van de wet.
Conclusie: het oordeel van het hof dat deze overeenkomst onder het toepassingsbereik van titel 7:1
valt is juist.
• HR 30 januari 2015, ECLI:NL:HR:2015:159 (Portsight/De Vries), NJ 2016/76 (met annotatie
Jac. Hijma) en JOR 2015/126 (met annotatie H.W. Heyman)
Invulling van het begrip ‘bijzondere lasten en beperkingen’ in de zin van art 7:15 BW.
In dit arrest besliste de HR dat een algemene last niet onder dit artikel valt, het moet gaan om een
bijzondere last.
Blijkens de Mvt: het gaat alleen om lasten en beperkingen die de verkochte zaak in het bijzonder
betreffen, en niet die welke drukken op alle zaken van dezelfde soort.
In een eerder arrest (bos/smeenk) is een ruime maatstaf gehanteerd: de omstandigheid dat een
bepaalde last mede rusten op andere percelen die in een en dezelfde ruilverkaveling zijn begrepen,
brengt niet mee dat die lasten niet als bijzonder zijn aan te merken. Onder deze maatstaf zijn bepaalde
publiekrechtelijke maatregelen die enkel voor een specifiek gebied zijn opgesteld, ook te zien als
bijzondere last in de zin van dit artikel.
De HR komt dus tot een heroverweging:
, Het artikel is in het leven geroepen omdat de verkoper beter weet welke specifieke lasten op het
desbetreffende perceel rusten. Het is daarom de taak van de verkoper, om dergelijke specifieke lasten
of beperkingen aan de koper mede te delen.
Geen goede grond bestaat om art 7:15 lid 1 BW ook van toepassing te achten indien de lasten of
beperkingen voortvloeien uit een publiekrechtelijke besluiten van algemene strekking zoals
beleidsregels, verordeningen of bestemmingsplannen.
Conclusie: er is van een bijzondere publiekrechtelijke last of beperking sprake indien deze haar
grondslag vindt in een specifiek tot de rechthebbende van de desbetreffende zaak gericht besluit.
• HR 10 maart 2017, ECLI:NL:2017:405, NJ 2017/336 (met annotatie A.L.M. Keirse)
(Kasteel/Staat der Nederlanden)
In dit arrest geeft de HR aan hoe je om dient te gaan met een gemengde overeenkomst. Op basis van
het arrest kan tot het volgende stappenplan gekomen worden:
1. Voldoet een overeenkomst aan de omschrijving van een of meer door de wet geregelde
bijzondere soorten van overeenkomsten? (ic. voldaan aan zowel huur als verhuur).
2. Kan de overeenkomst niet worden gesplitst in twee of meer onafhankelijke overeenkomsten?
Dan is artikel 6:215 van toepassing op de overeenkomst
3. Indien de verschillende bepalingen niet in strijd met elkaar zijn, kunnen beide soorten
bepalingen naast elkaar van toepassing zijn op de overeenkomst.
4. Zijn de verschillende bepalingen strijdig met elkaar, dan dient te worden gekeken welke soort
van overeenkomst zodanig centraal staat en overheerst dat de bepalingen van die
overeenkomst moeten worden toegepast.
Zoals ook in het onderhavige geval aan de orde: het kan zo zijn dat dwingendrechtelijke bepalingen
op deze manier niet van toepassing zijn, terwijl wel aan de definitie van de benoemde overeenkomst
wordt voldaan.
• HR 7 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1435, NJ 2018, 378 (WEA)
Een voorbeeld waarbij de HR een beroep op non-conformiteit van de hand wijst. Volgens de HR
vallen de overeengekomen betalingsverplichtingen die niet worden nagekomen niet onder de
reikwijdte van art 7:23 bw.
Week 2
• HR 28 januari 2005, NJ 2006, 517 (Vergo/Grootscholten)
Wat bijzonder is aan deze zaak is dat het WkV werd toegepast, terwijl dit niet had gemoeten. Artikel
100 is daar niet onderkend: het temporeel toepassingscriterium.
De HR bevestigd hier dat tot de door het Wvk geregelde onderwerpen behoort: de vraag of een partij
haar toestemming heeft verleend tot de totstandkoming van de koopovereenkomst en daarvan deel
uitmakende algemene voorwaarden.
De vraag of Vergo toestemming heeft verleend tot de toepasselijkheid van de door de wederpartij
gebruikte algemene voorwaarden moet derhalve worden ingevolge artikel 7 lid 2 CISG beoordeeld
door de daarop van toepassing zijnde regeling in het CISG, en niet door het nationale rechtsstelsel.
• Bundesgerichtshof 2 maart 2005 (Frozen pork), te raadplegen via:
• HR 8 juli 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ 5068, NJ 2013, 256 (met annotatie J. Hijma) en JOR
2012, 312 (met annotatie J.W.A. Biemans) (IJsseloevers/De Jong)
In dit arrest heeft de HR bepaald dat goodwill ook onder artikel 7:17 BW valt.
In het geval van verkoop van onderneming, waarbij partijen zijn overeengekomen dat met de
onderneming verbonden goodwill ook wordt overgedragen, in zodanig geval kan een tekortkoming in
de nakoming ook bestaan indien de overgedragen onderneming wat betreft de goodwill niet
beantwoordt aan hetgeen de koper op grond van de overeenkomst mocht verwachten: art 7:17 BW.
Dat goodwill (nog) niet is te kwalificeren als een vermogensrecht in de zin van art 7:1 BW, staat
hieraan niet in de weg.
• HR 27 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV1301, NJ 2012, 293 en JOR 2012, 313 (met annotatie
J.W.A. Biemans) (Beeldbrigade)
Ic. gaat het om de vraag of een ovk is waarin koper een licentie wordt verstrekt ook kan kwalificeren
als koop in de zin van boek 7 bw.
Hoe komt de HR tot dit oordeel: 4 argumenten
1. de wetgever heeft volgens de HR de titel van koop een ruim bereik willen geven
2. deze ovk strekt ertoe om de koper iets te verstrekken dat geïndividualiseerd is en waarover hij
feitelijke macht kan uitoefenen.
3. Het is een handige oplossing want dan is een uitgebreide regeling van toepassing igv non
conformiteit etc.etc.
4. Past in het systeem van de wet.
Conclusie: het oordeel van het hof dat deze overeenkomst onder het toepassingsbereik van titel 7:1
valt is juist.
• HR 30 januari 2015, ECLI:NL:HR:2015:159 (Portsight/De Vries), NJ 2016/76 (met annotatie
Jac. Hijma) en JOR 2015/126 (met annotatie H.W. Heyman)
Invulling van het begrip ‘bijzondere lasten en beperkingen’ in de zin van art 7:15 BW.
In dit arrest besliste de HR dat een algemene last niet onder dit artikel valt, het moet gaan om een
bijzondere last.
Blijkens de Mvt: het gaat alleen om lasten en beperkingen die de verkochte zaak in het bijzonder
betreffen, en niet die welke drukken op alle zaken van dezelfde soort.
In een eerder arrest (bos/smeenk) is een ruime maatstaf gehanteerd: de omstandigheid dat een
bepaalde last mede rusten op andere percelen die in een en dezelfde ruilverkaveling zijn begrepen,
brengt niet mee dat die lasten niet als bijzonder zijn aan te merken. Onder deze maatstaf zijn bepaalde
publiekrechtelijke maatregelen die enkel voor een specifiek gebied zijn opgesteld, ook te zien als
bijzondere last in de zin van dit artikel.
De HR komt dus tot een heroverweging:
, Het artikel is in het leven geroepen omdat de verkoper beter weet welke specifieke lasten op het
desbetreffende perceel rusten. Het is daarom de taak van de verkoper, om dergelijke specifieke lasten
of beperkingen aan de koper mede te delen.
Geen goede grond bestaat om art 7:15 lid 1 BW ook van toepassing te achten indien de lasten of
beperkingen voortvloeien uit een publiekrechtelijke besluiten van algemene strekking zoals
beleidsregels, verordeningen of bestemmingsplannen.
Conclusie: er is van een bijzondere publiekrechtelijke last of beperking sprake indien deze haar
grondslag vindt in een specifiek tot de rechthebbende van de desbetreffende zaak gericht besluit.
• HR 10 maart 2017, ECLI:NL:2017:405, NJ 2017/336 (met annotatie A.L.M. Keirse)
(Kasteel/Staat der Nederlanden)
In dit arrest geeft de HR aan hoe je om dient te gaan met een gemengde overeenkomst. Op basis van
het arrest kan tot het volgende stappenplan gekomen worden:
1. Voldoet een overeenkomst aan de omschrijving van een of meer door de wet geregelde
bijzondere soorten van overeenkomsten? (ic. voldaan aan zowel huur als verhuur).
2. Kan de overeenkomst niet worden gesplitst in twee of meer onafhankelijke overeenkomsten?
Dan is artikel 6:215 van toepassing op de overeenkomst
3. Indien de verschillende bepalingen niet in strijd met elkaar zijn, kunnen beide soorten
bepalingen naast elkaar van toepassing zijn op de overeenkomst.
4. Zijn de verschillende bepalingen strijdig met elkaar, dan dient te worden gekeken welke soort
van overeenkomst zodanig centraal staat en overheerst dat de bepalingen van die
overeenkomst moeten worden toegepast.
Zoals ook in het onderhavige geval aan de orde: het kan zo zijn dat dwingendrechtelijke bepalingen
op deze manier niet van toepassing zijn, terwijl wel aan de definitie van de benoemde overeenkomst
wordt voldaan.
• HR 7 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1435, NJ 2018, 378 (WEA)
Een voorbeeld waarbij de HR een beroep op non-conformiteit van de hand wijst. Volgens de HR
vallen de overeengekomen betalingsverplichtingen die niet worden nagekomen niet onder de
reikwijdte van art 7:23 bw.
Week 2
• HR 28 januari 2005, NJ 2006, 517 (Vergo/Grootscholten)
Wat bijzonder is aan deze zaak is dat het WkV werd toegepast, terwijl dit niet had gemoeten. Artikel
100 is daar niet onderkend: het temporeel toepassingscriterium.
De HR bevestigd hier dat tot de door het Wvk geregelde onderwerpen behoort: de vraag of een partij
haar toestemming heeft verleend tot de totstandkoming van de koopovereenkomst en daarvan deel
uitmakende algemene voorwaarden.
De vraag of Vergo toestemming heeft verleend tot de toepasselijkheid van de door de wederpartij
gebruikte algemene voorwaarden moet derhalve worden ingevolge artikel 7 lid 2 CISG beoordeeld
door de daarop van toepassing zijnde regeling in het CISG, en niet door het nationale rechtsstelsel.
• Bundesgerichtshof 2 maart 2005 (Frozen pork), te raadplegen via:
