Les 5 – Hechten – Samenvatting
Lesstof:
Basisboek operatieve zorg en technieken: Hoofdstuk 2 paragraaf 2.3
Samenvatting:
2.3 Hechtmaterialen en hechttechnieken
Hechtmaterialen en -technieken worden bij vrijwel elke chirurgische ingreep gebruikt. Er zijn veel
verschillende soorten materialen, aangepast aan de verschillende soorten weefsels. Ook de functie
van de hechting en de omstandigheden zijn van invloed op het materiaal dat wordt gekozen.
2.3.1 Geschiedenis hechtmateriaal
Net als bij het chirurgisch instrumentarium hebben ook de hechtmaterialen in de geschiedenis een
grote ontwikkeling doorgemaakt. In de tijd van Hippocrates werd al melding gemaakt van
hechtmaterialen en -technieken. Het materiaal was gemaakt van katoen, linnen, zijde, leer, pezen of
schapendarm. De hechtdraden werden soms ingesmeerd met was en boter en ter ontsmetting werd
azijn of wijn gebruikt.
Catgut werd voor het eerst beschreven in 1599 en het werd gemaakt van de submuscosa van de
dunne darm van dierlijke oorsprong. Catgut werd in die tijd voornamelijk gebruikt voor de besnaring
van muziekinstrumenten of de handboog. Vanaf 1860 deed catgut steeds meer zijn intrede in de
chirurgie. Tot omstreeks 1970 werd catgut gebruikt als resorbeerbaar hechtmateriaal.
In 1940 ontwikkeld de firma Dupont de Nemours nylon; een polyamide uit benzeen. Dit was het
eerste kunstmatige, niet-resorbeerbaar hechtmateriaal. Na de 2 e WO neemt de ontwikkeling van de
polymeerchemie een vlucht. Nadeel van deze nylondraden waren de stugheid en de moeilijke
knoopbaarheid.
Veruit de meeste hechtdraden die nu worden gebruikt zijn synthetische hechtmaterialen. De
ontwikkeling van hechtmaterialen duurt nog steeds voort.
2.3.2 Eisen hechtmateriaal
Uit de ontwikkeling van hechtmateriaal wordt duidelijk dat er steeds weer wordt gezocht naar
hechtmateriaal dat voldoet aan specifieke eisen. Aan welke specifieke eisen het hechtdraad moet
voldoen, is afhankelijk van het weefsel dat gehecht moet worden, functie van de hechting, en in
welke omstandigheden de hechting gelegd moet worden. Ook de voorkeur van de operateur speelt
een belangrijke rol. Doordat er vele specifieke eisen zijn, zijn er ook veel verschillende soorten
hechtmateriaal. Algemene eisen zijn:
- Hechtmateriaal mag geen negatief effect hebben op de wondgenezing en moet zo min
mogelijk weefselreactie geven.
- Hechtmateriaal moet een bepaalde mate van souplesse hebben.
- Hechtmateriaal moet een bepaalde mate van treksterkte hebben
- De diameter van de draad moet zo dun mogelijk zijn.
- Hechtmateriaal moet knoopbaar zijn.
- De eventuele resorptie tijd van de draad moet bekend zijn.
2.3.3 Maatvoering hechtmateriaal
Het zal duidelijk zijn dat er veel verschillende soorten hechtmaterialen zijn. Een belangrijk
onderscheid dat bij hechtdraden kan worden gemaakt is de dikte van de draad. De dikte van de
draad wordt op de verpakking weergegeven in twee systemen:
- USP-maatsysteem
Lesstof:
Basisboek operatieve zorg en technieken: Hoofdstuk 2 paragraaf 2.3
Samenvatting:
2.3 Hechtmaterialen en hechttechnieken
Hechtmaterialen en -technieken worden bij vrijwel elke chirurgische ingreep gebruikt. Er zijn veel
verschillende soorten materialen, aangepast aan de verschillende soorten weefsels. Ook de functie
van de hechting en de omstandigheden zijn van invloed op het materiaal dat wordt gekozen.
2.3.1 Geschiedenis hechtmateriaal
Net als bij het chirurgisch instrumentarium hebben ook de hechtmaterialen in de geschiedenis een
grote ontwikkeling doorgemaakt. In de tijd van Hippocrates werd al melding gemaakt van
hechtmaterialen en -technieken. Het materiaal was gemaakt van katoen, linnen, zijde, leer, pezen of
schapendarm. De hechtdraden werden soms ingesmeerd met was en boter en ter ontsmetting werd
azijn of wijn gebruikt.
Catgut werd voor het eerst beschreven in 1599 en het werd gemaakt van de submuscosa van de
dunne darm van dierlijke oorsprong. Catgut werd in die tijd voornamelijk gebruikt voor de besnaring
van muziekinstrumenten of de handboog. Vanaf 1860 deed catgut steeds meer zijn intrede in de
chirurgie. Tot omstreeks 1970 werd catgut gebruikt als resorbeerbaar hechtmateriaal.
In 1940 ontwikkeld de firma Dupont de Nemours nylon; een polyamide uit benzeen. Dit was het
eerste kunstmatige, niet-resorbeerbaar hechtmateriaal. Na de 2 e WO neemt de ontwikkeling van de
polymeerchemie een vlucht. Nadeel van deze nylondraden waren de stugheid en de moeilijke
knoopbaarheid.
Veruit de meeste hechtdraden die nu worden gebruikt zijn synthetische hechtmaterialen. De
ontwikkeling van hechtmaterialen duurt nog steeds voort.
2.3.2 Eisen hechtmateriaal
Uit de ontwikkeling van hechtmateriaal wordt duidelijk dat er steeds weer wordt gezocht naar
hechtmateriaal dat voldoet aan specifieke eisen. Aan welke specifieke eisen het hechtdraad moet
voldoen, is afhankelijk van het weefsel dat gehecht moet worden, functie van de hechting, en in
welke omstandigheden de hechting gelegd moet worden. Ook de voorkeur van de operateur speelt
een belangrijke rol. Doordat er vele specifieke eisen zijn, zijn er ook veel verschillende soorten
hechtmateriaal. Algemene eisen zijn:
- Hechtmateriaal mag geen negatief effect hebben op de wondgenezing en moet zo min
mogelijk weefselreactie geven.
- Hechtmateriaal moet een bepaalde mate van souplesse hebben.
- Hechtmateriaal moet een bepaalde mate van treksterkte hebben
- De diameter van de draad moet zo dun mogelijk zijn.
- Hechtmateriaal moet knoopbaar zijn.
- De eventuele resorptie tijd van de draad moet bekend zijn.
2.3.3 Maatvoering hechtmateriaal
Het zal duidelijk zijn dat er veel verschillende soorten hechtmaterialen zijn. Een belangrijk
onderscheid dat bij hechtdraden kan worden gemaakt is de dikte van de draad. De dikte van de
draad wordt op de verpakking weergegeven in twee systemen:
- USP-maatsysteem
