Verplichte arresten Formeel Strafrecht (RS0812) Strafprocesrecht, ISBN: 9789013153880

Jurisprudentie formeel strafrecht



EHRM 28 mei 2019, ECLI:CE:ECHR:2019:0528JUD002319215 (Van de Kolk t. Nederland)

Zaak van de Kolk v. The Netherlands Judgement

In casu gaat het over een schending van artikel 6 EVRM lid 3 sub c: het recht op een eerlijk proces en
het recht op verdediging, met behulp van een advocaat. In deze zaak ging het om een 19-jarige
verdachte die verdacht werd van het in bezit zijn van kinderpornografie. Bij het inhoudelijke verhoor
heeft de verdachte aangegeven dat hij graag bijgestaan wilde worden door zijn advocaat. De politie
vertelde hem dat dit niet mogelijk was. De verdachte heeft de vragen toen zelf beantwoorden. Het
EVRM heeft geoordeeld dat het in casu ging om een situatie die viel onder art. 6 EVRM. De invloed
van dit artikel op de zaak houdt in dat de verdachte het recht heeft op bijstand van een advocaat,
tenzij er dwingende redenen zijn om die de bijstand kunnen verbieden. Uit het dossier bij deze zaak
blijkt niet dat er dwingende redenen waren om het recht op een advocaat aan de verdachte te
ontzeggen. De enige reden hiervoor was dat op het moment van het verhoor er in NL geen recht was
voor juridische bijstand bij verhoor van een meerderjarige verdachte. Dit is volgens het EVRM echter
geen dwingende reden. Het niet aanwezig zijn van dwingende redenen lijdt op zichzelf niet tot een
schending van art. 6 lid 3 sub c EVRM, maar weegt zwaar bij de belangenafweging omtrent de
rechtvaardigheid van het strafrechtelijke proces. De overheid/politie zal n dat geval aan moeten
tonen waarom de rechtvaardigheid van het strafproces niet is geschonden door het niet laten
bijstaan door een advocaat. In deze zaak heeft de staat dat niet gedaan en daarom oordeelt het
EVRM de procedure in casu als oneerlijk en daarmee als een schending van art. 6 lid 3 sub c EVRM.


HR 19 juni 2001, E:AB2202, NJ 2001/574, m.nt. Reijntjes (Woning)

In casu ging het om het binnentreden van een pand zonder schriftelijke machtiging of toestemming
en in hoeverre het bewijs dat daarbij is vergaard moet worden uitgesloten. De vraag in casu was of
dit pand als woning moest worden aangemerkt. De vraag of er sprake was van een woning dient door
de rechter te worden beoordeeld op grond van hetgeen hij bij het onderzoek ter terechtzitting
vaststelt omtrent het desbetreffende pand ten tijde van het binnentreden. Er moest worden
onderzocht of het desbetreffende pand ten tijde van het binnentreden daarvan door de
verbalisanten as woning had te gelden. Voor bewijsuitsluiting is in beginsel geen plaats indien de
verbalisanten op grond van de wijze waarop dat pand zich aan hen aandiende en hetgeen he
overigens omtrent het pand bekend was en kon zijn redelijkerwijze hebben mogen aannemen dat
van een woning geen sprake was.



HR 21 oktober 2003, E:AH9998, NJ 2007/9, m.nt. Mevis (Tussendeur)

In casu gaat het om de situatie waarin na een melding van een hennepplantage, de politie, met een
machtiging tot binnentreden, op een afgesloten zolderkamer 224 hennepplanten heeft aangetroffen.
De vraag is of het forceren van die afgesloten zolderdeur moet worden aangemerkt als doorzoeken.
Indien dat het geval is, mag dit namelijk alleen geschieden door de (hulp)officier van justitie met een
machtiging van de Rechter Commissaris. In dit arrest wordt bepaald dat degene die bevoegd is de
woning zonder toestemming van de bewoner binnen te treden, zich de toegang tot en de doorgang
tot enig vertrek in de woning kan verschaffen, voor zover dat doel van het binnentreden dat
redelijkerwijs vereist. Daaronder valt ook het forceren van een (tussen)deur van een vertrek. De


1