Natuurkunde H3 Krachten
Een kracht waarbij de richting belangrijk is heet een vector. De plaats waarop de kracht werkt
heet het aangrijpingspunt, het begin van de pijl is het aangrijpingspunt.
Voorbeelden van krachten zijn:
- De zwaartekracht, de aarde oefent een kracht uit op ieder persoon/voorwerp. Het
aangrijpingspunt heet het zwaartepunt, in het midden van het voorwerp.
Fzw = m x g
- De normaalkracht heeft een tegenovergestelde richting aan de zwaartekracht. En
oefent een ondersteunende kracht uit.
- Als een touw gespannen is werkt er een spankracht op het touw. De spankracht is van
beide uiteinden gericht naar het midden van het touw.
- Veerkracht is er als de veer wordt vervormd, hij schiet dan terug in zijn oude vorm na
een tijdje. Fveer = C x u. Hoe groter de veerconstante is hoe stugger de veer.
- Er is sprake van een schuifwrijvingskracht als een voorwerp die beweegt een
tegenwerkende kracht heeft. Als twee contactoppervlakken langs elkaar bewegen.
Fw = f x Fn
- Bij een rolweerstandskracht heeft een voorwerp dat rolt een tegenwerkende kracht.
- Een voorwerp dat door de lucht beweegt heeft ook een tegenwerkende kracht. Het
frontale oppervlak speelt een rol bij de luchtweerstandskracht.
Flucht = ½ x Cw x x A x v2
De resulterende kracht is de totale kracht die wordt uitgeoefend. De krachten worden dan bij
elkaar opgeteld, hierbij moet je wel opletten in welke richting de krachten gaan.
Bij de parallellogram methode teken je de resulterende kracht door aan de twee krachten die
je al hebt evenwijdige lijnen te trekken. Waar deze lijnen kruizen trek je een lijn en dit is de
resulterende kracht. Om die resulterende kracht te berekenen maak je gebruik van de
schaalfactor. Bij krachten die loodrecht op elkaar staan kan je ook de resulterende kracht
berekenen door middel van cos, sin en tan.
Met de omgekeerde parallellogrammethode kan je de componenten van een kracht bepalen.
Dit kan je ook weer doen met de cos, sin en tan.
Er is een evenwicht van krachten als alle krachten bij elkaar opgeteld een kracht opleveren
van 0 N. Dat betekent dat je twee even grote krachten hebt in tegengestelde richting, ze
heffen elkaar dan op. Je kan de grote van krachten bepalen door de een andere kracht die
wel is gegeven te ontbinden.
Bij de eerste wet van newton is er geen resulterende kracht. Het voorwerp beweegt eenparig
of is in rust. Bij een constante snelheid is Fres gelijk aan 0. De krachten zijn dan gelijk aan
elkaar. Je kan ook een kracht ontbinden om te laten zien dat het de andere kracht opheft,
door ze dan recht tegenover elkaar te zetten heffen ze elkaar op.
Bij de tweede wet van newton is er een verband tussen de resulterende kracht, massa en de
versnelling. De resulterende kracht heeft dezelfde richting van het voorwerp als de snelheid
toeneemt maar als de snelheid afneemt heeft het een tegengestelde richting. De
resulterende kracht is recht evenredig met de versnelling. Ook het verband tussen de
resulterende kracht en de massa is recht evenredig. F res = m x a.
Een kracht waarbij de richting belangrijk is heet een vector. De plaats waarop de kracht werkt
heet het aangrijpingspunt, het begin van de pijl is het aangrijpingspunt.
Voorbeelden van krachten zijn:
- De zwaartekracht, de aarde oefent een kracht uit op ieder persoon/voorwerp. Het
aangrijpingspunt heet het zwaartepunt, in het midden van het voorwerp.
Fzw = m x g
- De normaalkracht heeft een tegenovergestelde richting aan de zwaartekracht. En
oefent een ondersteunende kracht uit.
- Als een touw gespannen is werkt er een spankracht op het touw. De spankracht is van
beide uiteinden gericht naar het midden van het touw.
- Veerkracht is er als de veer wordt vervormd, hij schiet dan terug in zijn oude vorm na
een tijdje. Fveer = C x u. Hoe groter de veerconstante is hoe stugger de veer.
- Er is sprake van een schuifwrijvingskracht als een voorwerp die beweegt een
tegenwerkende kracht heeft. Als twee contactoppervlakken langs elkaar bewegen.
Fw = f x Fn
- Bij een rolweerstandskracht heeft een voorwerp dat rolt een tegenwerkende kracht.
- Een voorwerp dat door de lucht beweegt heeft ook een tegenwerkende kracht. Het
frontale oppervlak speelt een rol bij de luchtweerstandskracht.
Flucht = ½ x Cw x x A x v2
De resulterende kracht is de totale kracht die wordt uitgeoefend. De krachten worden dan bij
elkaar opgeteld, hierbij moet je wel opletten in welke richting de krachten gaan.
Bij de parallellogram methode teken je de resulterende kracht door aan de twee krachten die
je al hebt evenwijdige lijnen te trekken. Waar deze lijnen kruizen trek je een lijn en dit is de
resulterende kracht. Om die resulterende kracht te berekenen maak je gebruik van de
schaalfactor. Bij krachten die loodrecht op elkaar staan kan je ook de resulterende kracht
berekenen door middel van cos, sin en tan.
Met de omgekeerde parallellogrammethode kan je de componenten van een kracht bepalen.
Dit kan je ook weer doen met de cos, sin en tan.
Er is een evenwicht van krachten als alle krachten bij elkaar opgeteld een kracht opleveren
van 0 N. Dat betekent dat je twee even grote krachten hebt in tegengestelde richting, ze
heffen elkaar dan op. Je kan de grote van krachten bepalen door de een andere kracht die
wel is gegeven te ontbinden.
Bij de eerste wet van newton is er geen resulterende kracht. Het voorwerp beweegt eenparig
of is in rust. Bij een constante snelheid is Fres gelijk aan 0. De krachten zijn dan gelijk aan
elkaar. Je kan ook een kracht ontbinden om te laten zien dat het de andere kracht opheft,
door ze dan recht tegenover elkaar te zetten heffen ze elkaar op.
Bij de tweede wet van newton is er een verband tussen de resulterende kracht, massa en de
versnelling. De resulterende kracht heeft dezelfde richting van het voorwerp als de snelheid
toeneemt maar als de snelheid afneemt heeft het een tegengestelde richting. De
resulterende kracht is recht evenredig met de versnelling. Ook het verband tussen de
resulterende kracht en de massa is recht evenredig. F res = m x a.
