Psychological criminology - An Integrative Approach
Nederlandse samenvatting: Inleiding,
1. Introductie
Wat is psychologische criminologie?
Hoofdvraag psychologische criminologie: Wat aan individuen en hun ervaringen zorgt ervoor dat ze
een misdaad begaan en/of crimineel worden?
→ Psychologen houden zich bezig met iemands biologische factoren, persoonlijkheid,
opvoeding, gedachteproces, huidige omstandigheden, etc.
Het doel van psychologische criminologie is om te interfereren met (mogelijke) overtreders, deze
interventies hebben twee doelen:
1. Psychologische criminologie mag gebruikt worden om crimineel gedrag te voorspellen.
a. Voorbeeld: gevangenispsycholoog beoordeelt of een gedetineerde een gevaar vormt
voor de samenleving na strafzitting.
2. Psychologische criminologie biedt houvast bij inspanningen om crimineel gedrag te
voorkomen.
a. Voorbeeld: het verminderen van risicofactoren in de jeugd, of het behandelen van
gedetineerden zodat ze niet nog een keer overtreden.
Misdaad en criminelen definiëren
Criminelen vormen geen duidelijk zichtbare of homogene groep.
Criminelen= personen die crimineel gedrag vertonen (een aanleg hebben om zich op criminele wijze
te gedragen)
Misdaad= een handeling of gebeurtenis waarbij sprake is van gedrag dat als crimineel wordt
beschouwd.
Een handeling/gebeurtenis/gedrag is pas strafbaar als er een specifieke wet is die het verbiedt.
Elke misdaad zou geëlimineerd kunnen worden als het zou worden gedecriminaliseerd.
● Criminaliseren: gedrag wordt strafbaar gesteld door de wet
○ Milieucriminaliteit
○ Computercriminaliteit
● Decriminaliseren: aan bepaald gedrag het strafbaar karakter ontnemen
○ Prostitutie
○ Cannabis → gedoogd
Antisociaal gedrag is een klinisch construct en verwijst naar gedragingen die maatschappelijke
normen overschrijdt of een inbreuk maakt op de rechten van anderen. Individuen die aanhoudend
asociaal gedrag vertonen kunnen beoordeeld worden met het hebben van een antisociale
persoonlijkheidsstoornis (ASPD). Specifieke symptomen:
● Bedriegelijk gedrag
● Impulsiviteit
● Onverantwoordelijkheid
● Gebrek aan berouw
● Minachting voor het welzijn van anderen
● Herhaaldelijk niet voldoen aan sociale normen (kan overtreden van de wet inhouden)
, De meeste criminelen specialiseren zich niet in één type criminaliteit, maar zijn veelzijdig.
Criminelen variëren daarnaast enorm in de frequentie en persistentie van hun overtredingen
→ Een kleine groep criminelen is verantwoordelijk voor een disproportioneel grote hoeveelheid
overtredingen → 50% van de overtredingen door 5% van de criminelen.
Daders die hun hele leven lang herhaaldelijk strafbare feiten plegen, worden gedefinieerd als personen
die gedurende een langere periode frequent delicten begaan.
Men vermoedt dat antisociaal gedrag bij deze delinquenten al in de vroege kindertijd
zichtbaar is, en velen worden klinisch gediagnosticeerd met psychische stoornissen, met name een
antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASPD). Daarentegen is betrokkenheid bij criminaliteit bij
adolescenten vaak een tijdelijk verschijnsel, vaak gekoppeld aan specifieke ontwikkelingsfasen of
levensgebeurtenissen. Er is vastgesteld dat het totale aantal delinquenten rond de leeftijd van 17 jaar
piekt, waarna het snel afneemt; dit fenomeen staat bekend als de leeftijds-criminaliteitscurve
(age-crime curve).
Het patroon van crimineel gedrag van een individu in de loop der tijd wordt zijn of haar
criminele carrière genoemd. Criminelen vormen een heterogene groep en criminaliteit is een
dynamische eigenschap die gedurende iemands leven aanzienlijk kan veranderen.
Debatten over de natuur van criminaliteit en criminelen
Vroege criminologen uit de late achttiende eeuw – leden van de zogenaamde klassieke school –
beschreven de vrije wil als een proces waarbij individuen de waargenomen kosten en baten van
gedrag afwegen en het pad kiezen dat zij het meest voordelig achten.
De meeste moderne psychologische en criminologische theorieën zijn echter gebaseerd op de
aanname van determinisme. Deze theorieën gaan ervan uit dat al het gedrag uiteindelijk wordt
veroorzaakt door factoren die buiten de persoonlijke controle van het individu liggen. Veel
deterministische psychologen geloven dat cognitie een belangrijke bemiddelende rol speelt in de
oorzaken van gedrag.
● ‘Soft determinism’ = Aanhangers van het zachte determinisme stellen dat
mensen, omdat ze in staat zijn tot conceptueel denken, daardoor een beperkt
vermogen hebben om keuzes te maken en enige invloed uit te oefenen op hun
eigen gedrag.
● Determinisme suggereert dat gedrag dynamisch is en voortdurend gevoelig
voor veranderingen in oorzakelijke invloeden.
● Determinisme gaat niet alleen over de biologische aanleg van een individu;
omgevingsfactoren kunnen eveneens een bepalende invloed hebben op
gedrag.
Voor zover gedrag wordt bepaald, verwijst het nature/nurture-debat naar de vraag of de bepalende
factoren van gedrag biologisch (nature) of omgevingsgebonden (nurture) zijn.
De meeste hedendaagse psychologische theorieën gaan ervan uit dat persoonlijke
eigenschappen zich ontwikkelen door een combinatie van biologische en omgevingsfactoren. Dit
wordt het biosociale perspectief genoemd.
Hedendaagse wetenschappers zouden niet uitgaan van ‘geboren criminelen’ → ‘biologische
factoren zijn predisposities (= aanleg)’ → Gegeven de juiste omgevingsinvloeden neemt de kans op
crimineel gedrag toe, maar dit garandeert niet dat het ook daadwerkelijk zal plaatsvinden.
Een verwant debat gaat over de vraag of criminelen normaal of pathologisch zijn. (= mad/bad debate)
Nederlandse samenvatting: Inleiding,
1. Introductie
Wat is psychologische criminologie?
Hoofdvraag psychologische criminologie: Wat aan individuen en hun ervaringen zorgt ervoor dat ze
een misdaad begaan en/of crimineel worden?
→ Psychologen houden zich bezig met iemands biologische factoren, persoonlijkheid,
opvoeding, gedachteproces, huidige omstandigheden, etc.
Het doel van psychologische criminologie is om te interfereren met (mogelijke) overtreders, deze
interventies hebben twee doelen:
1. Psychologische criminologie mag gebruikt worden om crimineel gedrag te voorspellen.
a. Voorbeeld: gevangenispsycholoog beoordeelt of een gedetineerde een gevaar vormt
voor de samenleving na strafzitting.
2. Psychologische criminologie biedt houvast bij inspanningen om crimineel gedrag te
voorkomen.
a. Voorbeeld: het verminderen van risicofactoren in de jeugd, of het behandelen van
gedetineerden zodat ze niet nog een keer overtreden.
Misdaad en criminelen definiëren
Criminelen vormen geen duidelijk zichtbare of homogene groep.
Criminelen= personen die crimineel gedrag vertonen (een aanleg hebben om zich op criminele wijze
te gedragen)
Misdaad= een handeling of gebeurtenis waarbij sprake is van gedrag dat als crimineel wordt
beschouwd.
Een handeling/gebeurtenis/gedrag is pas strafbaar als er een specifieke wet is die het verbiedt.
Elke misdaad zou geëlimineerd kunnen worden als het zou worden gedecriminaliseerd.
● Criminaliseren: gedrag wordt strafbaar gesteld door de wet
○ Milieucriminaliteit
○ Computercriminaliteit
● Decriminaliseren: aan bepaald gedrag het strafbaar karakter ontnemen
○ Prostitutie
○ Cannabis → gedoogd
Antisociaal gedrag is een klinisch construct en verwijst naar gedragingen die maatschappelijke
normen overschrijdt of een inbreuk maakt op de rechten van anderen. Individuen die aanhoudend
asociaal gedrag vertonen kunnen beoordeeld worden met het hebben van een antisociale
persoonlijkheidsstoornis (ASPD). Specifieke symptomen:
● Bedriegelijk gedrag
● Impulsiviteit
● Onverantwoordelijkheid
● Gebrek aan berouw
● Minachting voor het welzijn van anderen
● Herhaaldelijk niet voldoen aan sociale normen (kan overtreden van de wet inhouden)
, De meeste criminelen specialiseren zich niet in één type criminaliteit, maar zijn veelzijdig.
Criminelen variëren daarnaast enorm in de frequentie en persistentie van hun overtredingen
→ Een kleine groep criminelen is verantwoordelijk voor een disproportioneel grote hoeveelheid
overtredingen → 50% van de overtredingen door 5% van de criminelen.
Daders die hun hele leven lang herhaaldelijk strafbare feiten plegen, worden gedefinieerd als personen
die gedurende een langere periode frequent delicten begaan.
Men vermoedt dat antisociaal gedrag bij deze delinquenten al in de vroege kindertijd
zichtbaar is, en velen worden klinisch gediagnosticeerd met psychische stoornissen, met name een
antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASPD). Daarentegen is betrokkenheid bij criminaliteit bij
adolescenten vaak een tijdelijk verschijnsel, vaak gekoppeld aan specifieke ontwikkelingsfasen of
levensgebeurtenissen. Er is vastgesteld dat het totale aantal delinquenten rond de leeftijd van 17 jaar
piekt, waarna het snel afneemt; dit fenomeen staat bekend als de leeftijds-criminaliteitscurve
(age-crime curve).
Het patroon van crimineel gedrag van een individu in de loop der tijd wordt zijn of haar
criminele carrière genoemd. Criminelen vormen een heterogene groep en criminaliteit is een
dynamische eigenschap die gedurende iemands leven aanzienlijk kan veranderen.
Debatten over de natuur van criminaliteit en criminelen
Vroege criminologen uit de late achttiende eeuw – leden van de zogenaamde klassieke school –
beschreven de vrije wil als een proces waarbij individuen de waargenomen kosten en baten van
gedrag afwegen en het pad kiezen dat zij het meest voordelig achten.
De meeste moderne psychologische en criminologische theorieën zijn echter gebaseerd op de
aanname van determinisme. Deze theorieën gaan ervan uit dat al het gedrag uiteindelijk wordt
veroorzaakt door factoren die buiten de persoonlijke controle van het individu liggen. Veel
deterministische psychologen geloven dat cognitie een belangrijke bemiddelende rol speelt in de
oorzaken van gedrag.
● ‘Soft determinism’ = Aanhangers van het zachte determinisme stellen dat
mensen, omdat ze in staat zijn tot conceptueel denken, daardoor een beperkt
vermogen hebben om keuzes te maken en enige invloed uit te oefenen op hun
eigen gedrag.
● Determinisme suggereert dat gedrag dynamisch is en voortdurend gevoelig
voor veranderingen in oorzakelijke invloeden.
● Determinisme gaat niet alleen over de biologische aanleg van een individu;
omgevingsfactoren kunnen eveneens een bepalende invloed hebben op
gedrag.
Voor zover gedrag wordt bepaald, verwijst het nature/nurture-debat naar de vraag of de bepalende
factoren van gedrag biologisch (nature) of omgevingsgebonden (nurture) zijn.
De meeste hedendaagse psychologische theorieën gaan ervan uit dat persoonlijke
eigenschappen zich ontwikkelen door een combinatie van biologische en omgevingsfactoren. Dit
wordt het biosociale perspectief genoemd.
Hedendaagse wetenschappers zouden niet uitgaan van ‘geboren criminelen’ → ‘biologische
factoren zijn predisposities (= aanleg)’ → Gegeven de juiste omgevingsinvloeden neemt de kans op
crimineel gedrag toe, maar dit garandeert niet dat het ook daadwerkelijk zal plaatsvinden.
Een verwant debat gaat over de vraag of criminelen normaal of pathologisch zijn. (= mad/bad debate)
