Softdrugs moet gelegaliseerd worden
Waarom het legaliseren veel beter zal doen
In Nederland mag je sinds 1976 hasj of wiet kopen bij coffeeshops. Wat 30 jaar geleden
vooruitstrevend was, is tegenwoordig allang niet meer zo. Na een kostbare bestrijding van 30 jaar is
het aantal softdrugsgebruikers niet gedaald, maar toegenomen. Het Nederlandse gedoogbeleid roept
al jaren vraagtekens en verwarring op. Met het legaliseren van softdrugs in Canada in oktober 2018
wat betreft de productie en verkoop van cannabis, wordt Nederland ingehaald wat betreft het
reguleren van de wietindustrie. Het kabinet wil de softdrugs nog niet legaliseren, maar ze willen wel
starten met het experimenteren in zo’n tien gemeentes. Hierbij luidt de vraag: helpt het legaliseren
van softdrugs tegen criminaliteit? Naar mijn mening zal het legaliseren een positief effect hebben.
Deze stelling past bij het socialisme, een betrokken, open en vrije samenleving waarin solidariteit
voorop staat. Drugs is van alle tijden en behoort tot de samenleving. Het cannabisgebruik behoort tot
de keuzevrijheid van het individu en beschikt over het recht om te beslissen over het eigen lichaam.
De sociaalliberale partij waarbij D66 toebehoort legt de nadruk op het beperken van de
gezondheidsrisico’s en wil daarom de teelt en verkoop reguleren. Doordat de overheid toezicht
houdt op het productieproces kan er voorkomen worden dat er schadelijke stoffen worden
toegevoegd. Tevens vinden zij het van belang dat er voldoende inlichting gegeven wordt zodat men
bewust is van de gevolgen van cannabisgebruik.
De confessionele partijen die sturen vanuit Bijbelse normen waaronder de ChristenUnie stelt vast dat
softdrugs nooit getolereerd mag worden. Het gebruik leidt tot verslaving en gezondheidsklachten. Zij
willen het gedoogbeleid volledig afschaffen en alles wat gerelateerd is met criminaliteit uitroeien.
De liberale partij waaronder de VVD heeft als standpunt de mens zelf verantwoordelijk is voor hen
gezondheid. De VVD wil van het verwarrende gedoogbeleid af en wil het beleid rond softdrugs
slimmer reguleren door het opnieuw in te richten. Er moet volgens hen een nieuwe, landelijke
aanpak komen die een eind maakt aan de buitengewone situatie dat verkoop van softdrugs wordt
gedoogd, maar inkoop illegaal is.
War on Drugs werkt niet
Als we een kijkje nemen naar het cannabisbeleid van ons buurland België kunnen we concluderen
dat het bestrijden niet heeft geleid tot vermindering van cannabisgebruikers. Ook de overlast en
criminaliteit zijn niet gedaald. Men heeft het aanbod van cannabis niet kunnen terugdringen in
België. Echter zorgt het verbod juist voor ergere gevolgen, zoals lichamelijke schade, psychologische
schade en sociale schade bij cannabismisbruikers (Drucker, 1999, Lenton, 2000). Het verbieden heeft
weinig zin evenals het gedoogbeleid. Een hardere aanpak voor het cannabisteelt leidt tot een
verschuiving van de cannabisproductie. Mocht een coffeeshop in een Nederlandse gemeente
besluiten om dicht te gaan, zullen de gebruikers zich via andere coffeeshops bevoorraden, overgaan
op hobbyteelt of via illegale verkoopkanalen aan cannabis komen (Decorte, 2010a en 2010b).
Waarom het legaliseren veel beter zal doen
In Nederland mag je sinds 1976 hasj of wiet kopen bij coffeeshops. Wat 30 jaar geleden
vooruitstrevend was, is tegenwoordig allang niet meer zo. Na een kostbare bestrijding van 30 jaar is
het aantal softdrugsgebruikers niet gedaald, maar toegenomen. Het Nederlandse gedoogbeleid roept
al jaren vraagtekens en verwarring op. Met het legaliseren van softdrugs in Canada in oktober 2018
wat betreft de productie en verkoop van cannabis, wordt Nederland ingehaald wat betreft het
reguleren van de wietindustrie. Het kabinet wil de softdrugs nog niet legaliseren, maar ze willen wel
starten met het experimenteren in zo’n tien gemeentes. Hierbij luidt de vraag: helpt het legaliseren
van softdrugs tegen criminaliteit? Naar mijn mening zal het legaliseren een positief effect hebben.
Deze stelling past bij het socialisme, een betrokken, open en vrije samenleving waarin solidariteit
voorop staat. Drugs is van alle tijden en behoort tot de samenleving. Het cannabisgebruik behoort tot
de keuzevrijheid van het individu en beschikt over het recht om te beslissen over het eigen lichaam.
De sociaalliberale partij waarbij D66 toebehoort legt de nadruk op het beperken van de
gezondheidsrisico’s en wil daarom de teelt en verkoop reguleren. Doordat de overheid toezicht
houdt op het productieproces kan er voorkomen worden dat er schadelijke stoffen worden
toegevoegd. Tevens vinden zij het van belang dat er voldoende inlichting gegeven wordt zodat men
bewust is van de gevolgen van cannabisgebruik.
De confessionele partijen die sturen vanuit Bijbelse normen waaronder de ChristenUnie stelt vast dat
softdrugs nooit getolereerd mag worden. Het gebruik leidt tot verslaving en gezondheidsklachten. Zij
willen het gedoogbeleid volledig afschaffen en alles wat gerelateerd is met criminaliteit uitroeien.
De liberale partij waaronder de VVD heeft als standpunt de mens zelf verantwoordelijk is voor hen
gezondheid. De VVD wil van het verwarrende gedoogbeleid af en wil het beleid rond softdrugs
slimmer reguleren door het opnieuw in te richten. Er moet volgens hen een nieuwe, landelijke
aanpak komen die een eind maakt aan de buitengewone situatie dat verkoop van softdrugs wordt
gedoogd, maar inkoop illegaal is.
War on Drugs werkt niet
Als we een kijkje nemen naar het cannabisbeleid van ons buurland België kunnen we concluderen
dat het bestrijden niet heeft geleid tot vermindering van cannabisgebruikers. Ook de overlast en
criminaliteit zijn niet gedaald. Men heeft het aanbod van cannabis niet kunnen terugdringen in
België. Echter zorgt het verbod juist voor ergere gevolgen, zoals lichamelijke schade, psychologische
schade en sociale schade bij cannabismisbruikers (Drucker, 1999, Lenton, 2000). Het verbieden heeft
weinig zin evenals het gedoogbeleid. Een hardere aanpak voor het cannabisteelt leidt tot een
verschuiving van de cannabisproductie. Mocht een coffeeshop in een Nederlandse gemeente
besluiten om dicht te gaan, zullen de gebruikers zich via andere coffeeshops bevoorraden, overgaan
op hobbyteelt of via illegale verkoopkanalen aan cannabis komen (Decorte, 2010a en 2010b).
