Beeldvormende technieken
Opdracht nummer 4
Bachelor 1 – 2019/2020
Herraets, Chris
i6205930
Aantal woorden: 2199
, Inleiding
Het os naviculare van de hand, ook wel os scaphoideum
genoemd, behoort tot de proximale rij van
handwortelbeentjes, zoals te zien is op afbeelding 1 [1].
Het os scaphoideum bestaat uit drie gedeelten: de
proximale pool, de distale pool en de taille [2]. Deze drie
gedeelten zijn in afbeelding 1 aangegeven met pijlen. Het
os scaphoideum is bootvormig bot dat proximaal grenst
aan de radius, distaal lateraal aan het os trapezium, distaal
mediaal aan het os capitatum en ulnair aan het os lunatum.
Proximaal bevindt zich tussen de distale zijde van de
radius en de proximale zijde van het os scaphoideum het Afbeelding 1. Anatomie en positie van het os
scaphoideum. Het os scaphoideum is in deze
articulatio radiocarpalis. Distaal bevindt zich tussen de proximale zijderood
afbeelding vanonderstreept.
het os trapezium
De groene pijl geeft de
en het os capitatum en de distale zijde van het os scaphoideumhet articulatio
proximale pool weer,mediocarpalis
de blauwe pijl de taille en de
[3]. oranje pijl de distale pool. De positie van de
anatomische snuifdoos wordt zwart omcirkeld.
Het os scaphoideum bevat geen spieraanhechtingen.
Wel bevat het os scaphoideum ligamenten. De twee
belangrijkste ligamenten zijn het ligamentum
radiocarpale en het ligamentum collaterale carpi
radiale. Deze ligamenten en het beloop van deze
ligamenten zijn weergeven in afbeelding 2 [1]. Het os
scaphoideum wordt voornamelijk van bloed voorzien
door aftakkingen van de a. radialis, die dorsaal over
het os scaphoideum lopen. Het os scaphoideum vormt
Afbeelding 2. Anteriore (palmaire) aanzicht van de het radiale gedeelte van de carpale tunnel, waardoor
ligamenten van het carpus. De ligamenten die
aanhechten aan het os scaphoideum zijn rood spiervezels en zenuwen lopen [3].
onderstreept.
Wanneer er een breuk in het os scaphoideum ontstaat, wordt dit een scaphoïdfractuur
genoemd. Een scaphoïdfractuur ontstaat meestal na een val met uitgestrekte hand [4]. Hierbij
wordt de kracht tijdens de val aan de radiale zijde opgevangen en doorgeleid naar de ulnaire
zijde. Hierdoor ontstaat kans op letsel aan het os scaphoideum [5]. De klachten die zich
voornamelijk voordoen bij patiënten die een scaphoïdfractuur opgelopen hebben zijn:
- Drukpijn ter hoogte van de anatomische ‘snuifdoos’ (zie afbeelding 1) [6]
- Zwelling en pijn aan de duimzijde van de pols [4]
- Toename van klachten bij knijpbewegingen [4]
Er zijn geen betrouwbare klinische tests om een fractuur van het os scaphoideum aan te tonen,
wat het lichamelijk onderzoek vermoeilijkt. Een gezwollen ‘snuifdoos’ bij inspectie induceert
mogelijk een scaphoïdfractuur. Wanneer de patiënt verdacht wordt van een scaphoïdfractuur,
wordt er een diagnosticum toegepast om de fractuur vast te leggen. Dit wordt meestal gedaan
middels een scaphoïdröntgenfoto [5]. Het missen van de diagnose, en hierdoor een vertraagde
behandeling leidt mogelijk tot een vertraagde fractuurgenezing, pseudoartrose,
polsinstabiliteit en avasculaire necrose [5]. Het doel van de behandeling is het herstellen van
de fractuur. De therapie wordt uitgevoerd op verschillende methoden, afhankelijk van de ernst
en de locatie van de fractuur. Tot de mogelijkheden behoren een functionele behandeling, een
conservatieve gipsbehandeling of operatief herstel [5]. Functionele behandeling heeft echter
alleen een plaats wanneer het scaphoïdfractuur niet aantoonbaar is aan de hand van de
diagnostiek.
Magnetic Resonance Imaging (MRI)
Opdracht nummer 4
Bachelor 1 – 2019/2020
Herraets, Chris
i6205930
Aantal woorden: 2199
, Inleiding
Het os naviculare van de hand, ook wel os scaphoideum
genoemd, behoort tot de proximale rij van
handwortelbeentjes, zoals te zien is op afbeelding 1 [1].
Het os scaphoideum bestaat uit drie gedeelten: de
proximale pool, de distale pool en de taille [2]. Deze drie
gedeelten zijn in afbeelding 1 aangegeven met pijlen. Het
os scaphoideum is bootvormig bot dat proximaal grenst
aan de radius, distaal lateraal aan het os trapezium, distaal
mediaal aan het os capitatum en ulnair aan het os lunatum.
Proximaal bevindt zich tussen de distale zijde van de
radius en de proximale zijde van het os scaphoideum het Afbeelding 1. Anatomie en positie van het os
scaphoideum. Het os scaphoideum is in deze
articulatio radiocarpalis. Distaal bevindt zich tussen de proximale zijderood
afbeelding vanonderstreept.
het os trapezium
De groene pijl geeft de
en het os capitatum en de distale zijde van het os scaphoideumhet articulatio
proximale pool weer,mediocarpalis
de blauwe pijl de taille en de
[3]. oranje pijl de distale pool. De positie van de
anatomische snuifdoos wordt zwart omcirkeld.
Het os scaphoideum bevat geen spieraanhechtingen.
Wel bevat het os scaphoideum ligamenten. De twee
belangrijkste ligamenten zijn het ligamentum
radiocarpale en het ligamentum collaterale carpi
radiale. Deze ligamenten en het beloop van deze
ligamenten zijn weergeven in afbeelding 2 [1]. Het os
scaphoideum wordt voornamelijk van bloed voorzien
door aftakkingen van de a. radialis, die dorsaal over
het os scaphoideum lopen. Het os scaphoideum vormt
Afbeelding 2. Anteriore (palmaire) aanzicht van de het radiale gedeelte van de carpale tunnel, waardoor
ligamenten van het carpus. De ligamenten die
aanhechten aan het os scaphoideum zijn rood spiervezels en zenuwen lopen [3].
onderstreept.
Wanneer er een breuk in het os scaphoideum ontstaat, wordt dit een scaphoïdfractuur
genoemd. Een scaphoïdfractuur ontstaat meestal na een val met uitgestrekte hand [4]. Hierbij
wordt de kracht tijdens de val aan de radiale zijde opgevangen en doorgeleid naar de ulnaire
zijde. Hierdoor ontstaat kans op letsel aan het os scaphoideum [5]. De klachten die zich
voornamelijk voordoen bij patiënten die een scaphoïdfractuur opgelopen hebben zijn:
- Drukpijn ter hoogte van de anatomische ‘snuifdoos’ (zie afbeelding 1) [6]
- Zwelling en pijn aan de duimzijde van de pols [4]
- Toename van klachten bij knijpbewegingen [4]
Er zijn geen betrouwbare klinische tests om een fractuur van het os scaphoideum aan te tonen,
wat het lichamelijk onderzoek vermoeilijkt. Een gezwollen ‘snuifdoos’ bij inspectie induceert
mogelijk een scaphoïdfractuur. Wanneer de patiënt verdacht wordt van een scaphoïdfractuur,
wordt er een diagnosticum toegepast om de fractuur vast te leggen. Dit wordt meestal gedaan
middels een scaphoïdröntgenfoto [5]. Het missen van de diagnose, en hierdoor een vertraagde
behandeling leidt mogelijk tot een vertraagde fractuurgenezing, pseudoartrose,
polsinstabiliteit en avasculaire necrose [5]. Het doel van de behandeling is het herstellen van
de fractuur. De therapie wordt uitgevoerd op verschillende methoden, afhankelijk van de ernst
en de locatie van de fractuur. Tot de mogelijkheden behoren een functionele behandeling, een
conservatieve gipsbehandeling of operatief herstel [5]. Functionele behandeling heeft echter
alleen een plaats wanneer het scaphoïdfractuur niet aantoonbaar is aan de hand van de
diagnostiek.
Magnetic Resonance Imaging (MRI)
