AFK2604
Werkopdrag 2
Due 19 Junie 2025
, AFK2604
Werkopdrag 2
Due 19 Junie 2025
Analise van “My spook-ontmoeting” deur C.J. Langenhoven
Inleiding
Hierdie opstel bied 'n diepgaande analise van C.J. Langenhoven se kortverhaal “My
spook-ontmoeting”, opgeneem in Die Beste Spookstories van C.J. Langenhoven
(Botha, 2015). Die ontleding sentreer rondom vyf kernaspekte: die argetipiese
spookkarakter, die topografie van die bespookte ruimte, die strukturele dinamika van die
sentrale gebeurtenis, die interaksie tussen tyd en die resonansie van die verlede, en die
prevalerende tematiese onderbou. Deur 'n noukeurige narratiewe dissektering word die
inherent komplekse aard van hierdie kanonieke Afrikaanse spookstorie blootgelê, met 'n
besondere klem op Langenhoven se meesterlike samevoeging van bonatuurlike
elemente met subtiele sielkundige en kulturele onderstrominge. Die analise postuleer
dat die verhaal nie slegs 'n primêre funksie van gruwelinduksie vervul nie, maar ook
dieper epistemologiese vrae oor geloof, persepsie en die menslike psige oproep, welke
eienskappe as kenmerkend van die Afrikaanse spookstorie-genre geïdentifiseer word
(Van Graan, 2021). Die doel is om Langenhoven se bydrae tot die genre te situeer
binne 'n breër literêre en sielkundige raamwerk.
Die Spookkarakter
Die spookkarakter in “My spook-ontmoeting” manifesteer as 'n enigmatiese entiteit,
primêr voorgestel as 'n "skaduwee" of "gedaante" (Botha, 2015: 18). Hierdie vae en
amorfe representasie stimuleer die leser se verbeelding aktief, in teenstelling met 'n
konkrete, dog potensieel beperkende, vorm. Langenhoven se narratiewe strategie
vermy die konvensionele trope van die stereotipiese spook – soos die laken-gehulde
figuur of die gerammel van kettings – en konstrueer eerder 'n ontwykende
teenwoordigheid. Hierdie ondefinieerbaarheid eskaleer die verteller se intrinsieke vrees
en kognitiewe dissonansie. Die entiteit is nie 'n materiële bedreiging nie, maar
funksioneer eerder as 'n sielkundige projeksie, wat die verteller se innerlike
Werkopdrag 2
Due 19 Junie 2025
, AFK2604
Werkopdrag 2
Due 19 Junie 2025
Analise van “My spook-ontmoeting” deur C.J. Langenhoven
Inleiding
Hierdie opstel bied 'n diepgaande analise van C.J. Langenhoven se kortverhaal “My
spook-ontmoeting”, opgeneem in Die Beste Spookstories van C.J. Langenhoven
(Botha, 2015). Die ontleding sentreer rondom vyf kernaspekte: die argetipiese
spookkarakter, die topografie van die bespookte ruimte, die strukturele dinamika van die
sentrale gebeurtenis, die interaksie tussen tyd en die resonansie van die verlede, en die
prevalerende tematiese onderbou. Deur 'n noukeurige narratiewe dissektering word die
inherent komplekse aard van hierdie kanonieke Afrikaanse spookstorie blootgelê, met 'n
besondere klem op Langenhoven se meesterlike samevoeging van bonatuurlike
elemente met subtiele sielkundige en kulturele onderstrominge. Die analise postuleer
dat die verhaal nie slegs 'n primêre funksie van gruwelinduksie vervul nie, maar ook
dieper epistemologiese vrae oor geloof, persepsie en die menslike psige oproep, welke
eienskappe as kenmerkend van die Afrikaanse spookstorie-genre geïdentifiseer word
(Van Graan, 2021). Die doel is om Langenhoven se bydrae tot die genre te situeer
binne 'n breër literêre en sielkundige raamwerk.
Die Spookkarakter
Die spookkarakter in “My spook-ontmoeting” manifesteer as 'n enigmatiese entiteit,
primêr voorgestel as 'n "skaduwee" of "gedaante" (Botha, 2015: 18). Hierdie vae en
amorfe representasie stimuleer die leser se verbeelding aktief, in teenstelling met 'n
konkrete, dog potensieel beperkende, vorm. Langenhoven se narratiewe strategie
vermy die konvensionele trope van die stereotipiese spook – soos die laken-gehulde
figuur of die gerammel van kettings – en konstrueer eerder 'n ontwykende
teenwoordigheid. Hierdie ondefinieerbaarheid eskaleer die verteller se intrinsieke vrees
en kognitiewe dissonansie. Die entiteit is nie 'n materiële bedreiging nie, maar
funksioneer eerder as 'n sielkundige projeksie, wat die verteller se innerlike
