ARTIKELEN CRIMINALITEIT EN VEILIGHEID
MOFFITT (1993) ADOLESCENCE-LIMITED AND LIFE-COURSE-PERSISTENT
ANTISOCIAL BEHAVIOUR: A DEVELOPMENTAL TAXONOMY.
Antisociaal gedrag kan door middel van een duale taxonomie worden ingedeeld in twee
vormen. Een kleine groep vertoont levenslans antisociaal gedrag (life-course persistent),
terwijl een grotere groep alleen tijdens de adolescentie crimineel gedrag vertoont
(adolescence-limited). De eerste groep wordt beïnvloed door neuropsychologische
tekorten en een criminele omgeving, wat leidt tot een stabiel patroon van antisociaal
gedrag. De tweede groep gedraagt zich crimineel door de maturity gap, waarbij jongeren
delinquentie als middel gebruiken om volwassenheid na te bootsen.
Adolescence-limited:
o Deze groep begint met delinquentie in de adolescentie, vaak als reactie op
de maturnity gap, de kloof tussen biologische volwassenheid en sociale
beperkingen.
o Ze imiteren het gedrag van life-course persistent individuen om status en
autonomie te verkrijgen
o Hun criminele gedrag is contextafhankelijk en verdwijnt meestal na de
adolescentie
o Factoren zoals een late puberteit, strenge sociale controle of een gebrek
aan criminele rolmodellen kunnen adolescence-limited gedrag beperken.
Life-course persistent:
o Deze groep vertoont vanaf jonge leeftijd antisociaal gedrag, wat zich
doorzet in de volwassenheid.
o Factoren zoals slechte prenatale zorg, mishandeling en cognitieve
beperkingen spelen een rol.
o Individuen groeien vaak op in problematische gezinnen en milieus,
waardoor hun antisociale gedrag wordt versterkt.
o Ze hebben beperkte gedragsrepertoire en missen kansen om positieve
vaardigheden te ontwikkelen. Dit leidt tot problemen als verslavingen,
instabiele relaties en criminele carrières.
LCP-individuen vertonen stabiel crimineel gedrag en lijden vaak aan onderliggende
psychische problemen. AL-individuen daarentegen hebben meer controle over hun
gedrag en stoppen meestal met criminaliteit zodra de maturity gap verdwijnt. Hun
delinquentie wordt beïnvloed door sociale interacties en omgevingsfactoren in plaats van
biologische predisposities.
Criminaliteit in de adolescentie is grotendeels een normaal ontwikkelingsfenomeen, maar
een kleine groep vertoont blijvend antisociaal gedrag. Terwijl LCP-individuen vaak in een
vicieuze cirkel van criminaliteit en sociale problemen blijven, stoppen AL-delinquenten
zodra ze volwassen verantwoordelijkheden krijgen. De theorieën helpen verklaren
waarom sommige jongeren crimineel gedrag vertonen en anderen niet en benadrukken
het belang van vroege interventie voor risicogroepen.
SAMPSON & LAUB (2005) A LIFE-COURSE VIEW OF THE DEVELOPMENT OF
CRIME.
, Sampson en Laub stellen dat stoppen met criminaliteit uiteindelijk de norm is voor
iedereen en dat levenslange criminaliteit zelfzaam is. Ze bouwen voort op Moffitts dual-
taxonomy theorie, maar bekritiseren de voorspellingskracht van criminele groepen en de
oorzaken van crimineel gedrag.
Omslagpunten zoals huwelijk, werk of militaire dienst spelen een cruciale rol in het
verminderen van crimineel gedrag. Ze bieden structuur, sociale controle en nieuwe
kansen, waardoor mensen afstand nemen van hun criminele verleden. Dit suggereert dat
criminaliteit niet alleen voortkomt uit jeugdervaringen, maar vooral beïnvloed wordt door
latere levensveranderingen.
Naast sociale omstandigheden spelen individuele keuzes een rol. Mensen kunnen actief
investeren in een ander leven door bijvoorbeeld een stabiele relatie aan te gaan of een
baan te behouden. Dit wordt ‘desistance by default’ genoemd; mensen stoppen omdat ze
teveel te verliezen hebben. Criminaliteit verdwijnt dus niet vanzelf, maar vereist bewuste
keuzes en steun uit de omgeving.
Hoewel mensen met een moeilijke jeugd iets vaker crimineel gedrag vertonen, stoppen
ook zij uiteindelijk. Criminaliteit wordt niet enkel bepaald door sociale klasse of
jeugdtrauma’s. Het effectief verminderen van criminaliteit vereist persoonlijke
begeleiding en maatwerk, in plaats van algemene beleidsmaatregelen zoals
werkverschaffing.
Sampson en Laub onderscheiden vijf groepen criminele trajecten op basis van leeftijd en
crimineel gedrag. Hun analyse toont aan dat er niet slechts twee groepen (Moffitt), maar
meerdere trajecten van crimineel gedrag bestaan:
1. Korte-termijn delinquenten: personen die voornamelijk tijdens de adolescentie
crimineel gedrag vertonen en daarna snel stoppen.
2. Matige delinquenten: personen die een langere periode crimineel gedrag
vertonen, maar uiteindelijk stoppen voor de volwassenheid.
3. Late desisters: personen die tot in de vroege volwassenheid crimineel actief
blijven, maar daarna hun gedrag aanpassen.
4. Persisterende delinquenten: personen die een hoog niveau van crimineel gedrag
blijven vertonen tot op latere leeftijd, maar uiteindelijk ook stoppen.
5. Chronisch delinquenten: een zeer kleine groep die gedurende hun hele leven een
relatief hoog niveau van crimineel gedrag blijven vertonen.
Hun onderzoek toont aan dat uiteindelijk vrijwel iedereen stopt met criminaliteit, zelfs
mensen met een moeilijke jeugd of langdurige criminele carrière.
Human agency: reconstructie van ‘de zelf’ en persoonlijke opvattingen over leven door
transitie van adolescent naar volwassene. Verder zijn Sampson en Laub kritisch
tegenover structurele benaderingen; armoede en sociale klasse.
VAN DER LAAN, ROKVEN, WEIJTERS & BEERTHUIZEN (2018) DE DALING IN
JEUGDCRIMINALITEIT: MINDER RISICO, MEER BESCHERMING?
Volgens politiecijfers is de jeugdcriminaliteit in Nederland sinds 2007 jaarlijks afgenomen.
Verklaringen voor deze daling richtten zich voornamelijk op enkele macrofactoren, zoals
toenemende welvaart, gerichter politiewerk of een afname in alcoholgebruik. Ook het
aantal zelf gerapporteerde delicten daalde in de periode 2005 tot 2015.
MOFFITT (1993) ADOLESCENCE-LIMITED AND LIFE-COURSE-PERSISTENT
ANTISOCIAL BEHAVIOUR: A DEVELOPMENTAL TAXONOMY.
Antisociaal gedrag kan door middel van een duale taxonomie worden ingedeeld in twee
vormen. Een kleine groep vertoont levenslans antisociaal gedrag (life-course persistent),
terwijl een grotere groep alleen tijdens de adolescentie crimineel gedrag vertoont
(adolescence-limited). De eerste groep wordt beïnvloed door neuropsychologische
tekorten en een criminele omgeving, wat leidt tot een stabiel patroon van antisociaal
gedrag. De tweede groep gedraagt zich crimineel door de maturity gap, waarbij jongeren
delinquentie als middel gebruiken om volwassenheid na te bootsen.
Adolescence-limited:
o Deze groep begint met delinquentie in de adolescentie, vaak als reactie op
de maturnity gap, de kloof tussen biologische volwassenheid en sociale
beperkingen.
o Ze imiteren het gedrag van life-course persistent individuen om status en
autonomie te verkrijgen
o Hun criminele gedrag is contextafhankelijk en verdwijnt meestal na de
adolescentie
o Factoren zoals een late puberteit, strenge sociale controle of een gebrek
aan criminele rolmodellen kunnen adolescence-limited gedrag beperken.
Life-course persistent:
o Deze groep vertoont vanaf jonge leeftijd antisociaal gedrag, wat zich
doorzet in de volwassenheid.
o Factoren zoals slechte prenatale zorg, mishandeling en cognitieve
beperkingen spelen een rol.
o Individuen groeien vaak op in problematische gezinnen en milieus,
waardoor hun antisociale gedrag wordt versterkt.
o Ze hebben beperkte gedragsrepertoire en missen kansen om positieve
vaardigheden te ontwikkelen. Dit leidt tot problemen als verslavingen,
instabiele relaties en criminele carrières.
LCP-individuen vertonen stabiel crimineel gedrag en lijden vaak aan onderliggende
psychische problemen. AL-individuen daarentegen hebben meer controle over hun
gedrag en stoppen meestal met criminaliteit zodra de maturity gap verdwijnt. Hun
delinquentie wordt beïnvloed door sociale interacties en omgevingsfactoren in plaats van
biologische predisposities.
Criminaliteit in de adolescentie is grotendeels een normaal ontwikkelingsfenomeen, maar
een kleine groep vertoont blijvend antisociaal gedrag. Terwijl LCP-individuen vaak in een
vicieuze cirkel van criminaliteit en sociale problemen blijven, stoppen AL-delinquenten
zodra ze volwassen verantwoordelijkheden krijgen. De theorieën helpen verklaren
waarom sommige jongeren crimineel gedrag vertonen en anderen niet en benadrukken
het belang van vroege interventie voor risicogroepen.
SAMPSON & LAUB (2005) A LIFE-COURSE VIEW OF THE DEVELOPMENT OF
CRIME.
, Sampson en Laub stellen dat stoppen met criminaliteit uiteindelijk de norm is voor
iedereen en dat levenslange criminaliteit zelfzaam is. Ze bouwen voort op Moffitts dual-
taxonomy theorie, maar bekritiseren de voorspellingskracht van criminele groepen en de
oorzaken van crimineel gedrag.
Omslagpunten zoals huwelijk, werk of militaire dienst spelen een cruciale rol in het
verminderen van crimineel gedrag. Ze bieden structuur, sociale controle en nieuwe
kansen, waardoor mensen afstand nemen van hun criminele verleden. Dit suggereert dat
criminaliteit niet alleen voortkomt uit jeugdervaringen, maar vooral beïnvloed wordt door
latere levensveranderingen.
Naast sociale omstandigheden spelen individuele keuzes een rol. Mensen kunnen actief
investeren in een ander leven door bijvoorbeeld een stabiele relatie aan te gaan of een
baan te behouden. Dit wordt ‘desistance by default’ genoemd; mensen stoppen omdat ze
teveel te verliezen hebben. Criminaliteit verdwijnt dus niet vanzelf, maar vereist bewuste
keuzes en steun uit de omgeving.
Hoewel mensen met een moeilijke jeugd iets vaker crimineel gedrag vertonen, stoppen
ook zij uiteindelijk. Criminaliteit wordt niet enkel bepaald door sociale klasse of
jeugdtrauma’s. Het effectief verminderen van criminaliteit vereist persoonlijke
begeleiding en maatwerk, in plaats van algemene beleidsmaatregelen zoals
werkverschaffing.
Sampson en Laub onderscheiden vijf groepen criminele trajecten op basis van leeftijd en
crimineel gedrag. Hun analyse toont aan dat er niet slechts twee groepen (Moffitt), maar
meerdere trajecten van crimineel gedrag bestaan:
1. Korte-termijn delinquenten: personen die voornamelijk tijdens de adolescentie
crimineel gedrag vertonen en daarna snel stoppen.
2. Matige delinquenten: personen die een langere periode crimineel gedrag
vertonen, maar uiteindelijk stoppen voor de volwassenheid.
3. Late desisters: personen die tot in de vroege volwassenheid crimineel actief
blijven, maar daarna hun gedrag aanpassen.
4. Persisterende delinquenten: personen die een hoog niveau van crimineel gedrag
blijven vertonen tot op latere leeftijd, maar uiteindelijk ook stoppen.
5. Chronisch delinquenten: een zeer kleine groep die gedurende hun hele leven een
relatief hoog niveau van crimineel gedrag blijven vertonen.
Hun onderzoek toont aan dat uiteindelijk vrijwel iedereen stopt met criminaliteit, zelfs
mensen met een moeilijke jeugd of langdurige criminele carrière.
Human agency: reconstructie van ‘de zelf’ en persoonlijke opvattingen over leven door
transitie van adolescent naar volwassene. Verder zijn Sampson en Laub kritisch
tegenover structurele benaderingen; armoede en sociale klasse.
VAN DER LAAN, ROKVEN, WEIJTERS & BEERTHUIZEN (2018) DE DALING IN
JEUGDCRIMINALITEIT: MINDER RISICO, MEER BESCHERMING?
Volgens politiecijfers is de jeugdcriminaliteit in Nederland sinds 2007 jaarlijks afgenomen.
Verklaringen voor deze daling richtten zich voornamelijk op enkele macrofactoren, zoals
toenemende welvaart, gerichter politiewerk of een afname in alcoholgebruik. Ook het
aantal zelf gerapporteerde delicten daalde in de periode 2005 tot 2015.
