Boek Samenvatting
Otis – Martijn Niemeijer
Overzicht van het Boek
Titel: Otis
Auteur: Martijn Niemeijer
Pagina's: 224
Eerste druk: 2017
Uitgegeven voor: Jonge Lijsters
Genre: Ontwikkelingsroman, Thriller
Oorspronkelijke taal: Nederlands
Onderwerpen: Multiculturele samenleving, Identiteit, Zoektocht, Rechten van het kind.
Korte Samenvatting van het Boek:
Otis Flinck is zeventien jaar als we hem voor het eerst ontmoeten. Hij woont in een
flatgebouw samen met zijn moeder. Hun relatie is moeizaam, vooral omdat zij zich vaak als
een egoïstisch kreng gedraagt. In het flatgebouw wonen meer dan 1200 mensen van
verschillende nationaliteiten. Volgens Otis is de belangrijkste levensles dat je alles zelf moet
doen. Iedereen is bezig met zijn eigen zaken, en niemand heeft hem ooit gered van zijn
knettergekke moeder – zeker zijn vader niet. Hij kent zijn vader niet eens, weet niet eens zijn
naam. Toch had hij die ten minste willen weten.
Na een heftige ruzie met zijn moeder moet Otis jointjes halen bij Desi. Desi runt, naast de
verkoop van jointjes, ook een nogal chaotische kinderopvang in haar woning. Omdat het
oudejaarsavond is, moet Desi eerder weg en laat ze Otis alleen achter met de kinderen. Ze
belooft dat ze snel worden opgehaald. Maar dat gebeurt niet helemaal zoals gepland.
Eén klein meisje wordt niet opgehaald. Otis twijfelt: moet hij weglopen of blijven? Wat
gebeurt er met het meisje als hij haar alleen achterlaat?
Zonder dat hij het beseft, bepaalt zijn beslissing de komende maanden van zijn leven. Als
eerste besluit hij om van zijn moeder af te komen. Daar is een zorgvuldig plan voor nodig.
Dan, ontdekt Otis dat zijn moeder niet alleen het geheim van zijn vaders identiteit heeft
achtergehouden. Er speelde meer mee. En langzaam maar zeker komt alles aan het licht.
Lange Samenvatting van het Boek:
Opgelet! De aantekeningen zijn weergegeven in het groen. Ze maken geen deel uit van
het boek, maar zijn toegevoegd om je te helpen het verhaal beter te begrijpen.
Aantekening: Het boek begint met een soort proloog/epiloog en dit herhaalt zich nog een
paar keer tijdens het verhaal. Dat klinkt misschien verwarrend, maar het heeft te maken met
het feit dat Otis terugkijkt op alles wat er gebeurd is. Otis vertelt zijn verhaal in de ik-vorm.
Wake, 23.00 uur
Buiten is het echt feest: het is Koningsnacht. Overal spelen bands, en zelfs vanuit het
appartement van zijn moeder kan Otis de muziek horen. Zijn vrienden begrepen niet
waarom hij eerder weg moest, terwijl overal feest werd gevierd. Maar Otis had zijn redenen.
Hij had besloten die avond zijn vader te herdenken. De hele nacht zou hij zijn verhaal aan
hem vertellen. Nu zat hij in de stoel van zijn moeder, had kaarsen aangestoken en nam zich
voor om alles uit de doeken te doen.
Aantekening: Otis laat al wat details van zijn verhaal doorschemeren. Zijn vader was
Antilliaans en verwekte hem zeventien jaar geleden (Otis is dus bijna achttien jaar oud hier).
De vader is niet in Otis’ leven aanwezig. Een wake houdt men voor overledenen, dus we
kunnen aannemen dat Otis’ vader is overleden. Otis lijkt hem kwalijk te nemen dat hij er
nooit was, terwijl zijn ziekelijke moeder dat wel was. Hij had liever zijn vader gehad in plaats
van zijn moeder. Hoe dit precies zit, wordt later in het verhaal verder uitgelegd.
STUVIA BOEK SAMENVATTING 1
,"Otis Flinck," zei zijn moeder met klagende keelstem, "dit kan ik er nu echt niet bij hebben."
Otis liet zich niet zo gemakkelijk afschepen. Hoe vaak had ze zijn vragen al ontweken? Hij
was het verschrikkelijk zat. Elke keer dat hij erom vroeg, deed ze alsof hij een misdaad
pleegde. Hoe was het mogelijk dat hij al zeventien was en nog steeds niets over zijn vader
wist? "Waarom is hij bij je weggegaan?” drong hij aan. “Geef me tenminste zijn naam."
Zijn moeder deed alsof ze onwel werd. Vet kleutertheater. Otis trapte er niet in. Dan maar
alle vragen op haar afvuren. "Ging hij naar bed met je vriendin? Was dat het? Of ging hij de
gevangenis in? Of schaam je je? Dat is het! Je was straalbezopen en wilde een keer iets
zwarts proberen." Otis draafde meedogenloos door met zijn vragen, maar ze gaf niet toe.
Niets kreeg hij eruit, voor de zoveelste keer. Toen deed zijn moeder alsof ze een beroerte
kreeg en het bewustzijn verloor. Ze bleef als een zak vodden in haar stoel zitten. Otis
twijfelde even. Ze lag in een vreemde positie en had zelfs in haar broek geplast. Zo ver was
ze nog nooit gegaan. Toen hij zich naar haar boog om te controleren of ze nog ademde,
fluisterde ze: "Je vermoordt me nog eens."
Otis zuchtte. Wat had hij bereikt? Helemaal niets. Hij keek om zich heen in het vieze
appartement. Overal lagen lege dozen, plastic zakken, rommel. Het maakte niet uit hoe vaak
Otis opruimde. Zijn moeder zorgde altijd weer voor nieuwe rotzooi. Hoe kon ze hierin leven?
Hij ging naar zijn kamer en deed twintig push-ups om zijn hoofd leeg te maken. Terug in de
woonkamer zat zijn moeder nog steeds in dezelfde houding, in haar eigen urine. "Ga naar
Desi en haal wat jointjes voor me. Ik kan zo onmogelijk het nieuwe jaar in," zei ze huilerig.
Alsof Oud en Nieuw iets voor haar betekende. Ook dit jaar geen oliebollen, champagne of
vuurwerk. Otis pakte zijn jas van de kapstok. Dan kon hij tenminste hier weg.
Aantekening: We maken kennis met Otis en zijn moeder. Het is al vanaf het begin duidelijk
dat Otis’ moeder geestelijk ziek is. Een gezond mens wil niet in zo’n ranzige omgeving leven
en bevuilt zichzelf niet om geen vragen te beantwoorden. Dit zijn manipulatietechnieken.
Desi woonde in hetzelfde flatgebouw als Otis en zijn moeder, maar dan op de derde
verdieping. Dat was twee verdiepingen hogerop. Het was bijna donker, ook al was het
amper half vijf, en de gure wind sneed door de galerij. Het duurde even voordat Desi
opendeed. Ze glimlachte toen ze Otis zag en gebood hem binnen te komen. Gegil van
kinderen vulde het hele appartement. Sinds kort paste Desi op buurtkinderen.
"Ze komen onregelmatig en de ouders betalen slecht," vertelde ze. "Maar het is een begin."
Otis keek hoe vier kinderen elkaar achternarenden. Het kleinste meisje zat stil in een hoek
met haar popje. Het leek meer op een chaos dan op een opvang, maar goed. Otis gaf Desi
het geld voor de jointjes. "Trouwens," zei Desi, "hebben jullie geen extra kamer om plantjes
te kweken? Je verdient er makkelijk duizend euro per maand mee."
Otis bleef zich verbazen over de handeltjes in het flatgebouw. Beleefd sloeg hij het aanbod
af. Hij bemoeide zich liever niet met dat soort zaken. Desi ging naar haar kamer en kwam
even later terug met de wiet. Otis merkte dat ze zich had verkleed.
"Schatje, ik ben het helemaal vergeten. Ik moet mijn jurk nog bij de stomerij ophalen. Kun je
op de kinderen letten? Ze worden om vijf uur opgehaald."
Otis keek wantrouwend naar de grote weekendtas die ze meesjouwde.
"Kom je niet terug?"
Desi gaf hem een kus op zijn voorhoofd. "Ik moet nog langs klanten. Oudjaarsnacht is big
business. Daarna ga ik met Omar dansen en blijf ik bij hem." Ze zwaaide naar de kinderen.
"Lief zijn voor Otis!" En weg was ze.
Daar stond Otis dan. Alleen met vijf kleine kinderen, die het niet scheen te deren of Desi er
was of niet. Een van zijn vrienden, Dennis, belde hem om te vragen of hij vanavond van de
partij zou zijn. Dennis en Gino waren Otis’ beste vrienden. Normaal gesproken kon hij goed
met hen dollen, maar nu kwam het ongelegen. De deurbel ging en het eerste kind werd
opgehaald. Gelukkig had Desi de kinderen bij naam genoemd voordat ze wegging: Artur,
Orlando, Kat, Wu Yun. Toen bleef alleen het kleinste meisje over, Nuru. Otis wachtte, maar
niemand kwam haar ophalen. Steeds zat Nuru stilletjes met haar popje te spelen. Het viel
Otis op dat ze niet sprak. Hij verwonderde zich erover.
STUVIA BOEK SAMENVATTING 2
, Aantekening: Nuru wordt beschreven als een klein meisje van Afrikaanse afkomst. Ze is te
klein om haar jas zelf aan te doen – Otis moet haar daarmee helpen – maar oud genoeg om
zelfstandig naar het toilet te gaan. Waarschijnlijk is ze drie of vier jaar oud. Het is opvallend
dat ze niet praat. Dat kan aan verlegenheid liggen, maar er is meer aan de hand. Daar
komen we later meer over te weten.
Otis liep door het appartement en zag een schooltasje bij de kapstok staan. "Nuru" stond
erop geschreven. Toen hij het tasje opende, vond hij een pyjama en een tandenborstel.
Waren haar ouders niet van plan haar op te halen? Wie dropt zijn kind op Oudjaarsavond
zomaar om te gaan feesten? Hij had er genoeg van. Otis griste zijn jas van de kapstok, liep
het appartement uit en liet de deur achter zich op slot dichtvallen. Ze zochten het maar uit.
Op zijn eigen verdieping begon het toch aan Otis te knagen. Hoe zou het moeten met dat
meisje, helemaal alleen? Otis ging terug en belde aan. Hopelijk kon ze de deur openmaken.
Eerst gebeurde er niets. Otis kreeg het benauwd. Was er iets gebeurd? Hij riep haar naam
en vroeg haar de deur te openen. Gelukkig lukte het. "Goed gedaan, kleintje," zei hij.
Er lag iets triests in haar ogen. Te triest voor zo’n klein kind. Otis kon haar nu zeker niet
achterlaten. Vastbesloten om morgen haar ouders te zoeken, bracht hij haar naar zijn
appartement. Hij smokkelde haar stil naar binnen om gezeur van zijn moeder te voorkomen.
Gelukkig was die al naar bed. Otis verschoonde zijn bed, zodat Nuru erin kon slapen. Zelf
zou hij op de vloer slapen. Hij gaf haar wat pennen en papier om te tekenen, en samen aten
ze koude pizza. Om middernacht klonk vuurwerk. Nuru sliep al. Otis keek naar haar en
dacht terug aan zijn vragen over zijn vader.
’s Morgens ontbeet Otis met Nuru, ruim voordat zijn moeder haar kamer uitkwam. Hij zette
Nuru aan het tekenen en ging naar zijn moeder, die meteen begon te klagen dat ze de hele
avond overstuur was geweest zonder haar jointjes. Otis luisterde zwijgend en hielp haar om
haar steunkousen aan te trekken. Zodra ze naar de badkamer ging, vluchtte Otis naar buiten
met Nuru, haar tas en haar pop.
Eerst ging hij kijken of Desi al terug was. Dat was niet het geval. Daarna begon Otis een
zoektocht naar mevrouw Wu, de moeder van Yun Wu. Het Chinese meisje was als laatste
opgehaald bij Desi. Otis wist dat ze in het flatgebouw woonde, alleen wist hij niet welk
appartement. Misschien wist mevrouw Wu wie de ouders van Nuru waren. Helaas kon Otis
haar nergens vinden. Ten einde raad vroeg hij aan de conciërge, Ron, of hij de ouders van
Nuru kende. Nors antwoordde Ron dat hij geen Bureau Inlichtingen was.
Het allerlaatste plan durfde Otis nauwelijks uit te voeren. Hij wilde de politie bellen, maar
welke afdeling moest hij hebben? Nuru was geen vermist persoon. Haar ouders misten,
maar die waren ergens. En een gevonden kind was niet hetzelfde als een gevonden
voorwerp. Niemand in het flatgebouw belde ooit de politie. Dat zorgde meestal alleen maar
voor extra moeilijkheden. Heel de dag was Otis bezig met het zoeken naar de ouders van
Nuru. Op de zesde verdieping werden Otis en Nuru hartelijk ontvangen in verschillende
appartementen. Ze kregen loempiaatjes, vruchtensap, baklava, oliebollen en zelfs schaafijs
aangeboden. Niemand kende Nuru, niemand wist wie haar ouders waren. Wel wisten ze
allemaal wie Otis was en dat zijn moeder Robin Flinck heette. Ze wensten haar allemaal
beterschap voor haar rug en migraine. Otis verbaasde zich daarover. Hij dacht dat zijn
moeder de hele tijd in het appartement zat, terwijl hij op school zat. Hoe kenden ze haar
allemaal? Betekende het dat ze toch meer deed als hij weg was?
Nuru vond het leuk om op de knopjes in de lift te drukken, dus liet Otis haar telkens zien
welk knopje ze moest indrukken. De noodknop mocht niet. Otis legde het haar uit door een
gek gezicht te trekken elke keer dat ze het wilde indrukken. Daar moest ze om lachen, en
Otis voelde zich een ware held. Nuru voelde zich steeds meer op haar gemak bij hem.
Later op de dag belde hij Dennis. Dennis was boos dat Otis gisteravond niet was komen
opdagen, ook al had Otis geprobeerd hem de avond ervoor te bereiken toen ze al op het
feest waren. Eerst geloofde Dennis het verhaal over Nuru niet. Pas toen Otis bij hem op
bezoek kwam met de kleine, zag hij het zelf. De moeder van Dennis had roti kip gekookt en
STUVIA BOEK SAMENVATTING 3
Otis – Martijn Niemeijer
Overzicht van het Boek
Titel: Otis
Auteur: Martijn Niemeijer
Pagina's: 224
Eerste druk: 2017
Uitgegeven voor: Jonge Lijsters
Genre: Ontwikkelingsroman, Thriller
Oorspronkelijke taal: Nederlands
Onderwerpen: Multiculturele samenleving, Identiteit, Zoektocht, Rechten van het kind.
Korte Samenvatting van het Boek:
Otis Flinck is zeventien jaar als we hem voor het eerst ontmoeten. Hij woont in een
flatgebouw samen met zijn moeder. Hun relatie is moeizaam, vooral omdat zij zich vaak als
een egoïstisch kreng gedraagt. In het flatgebouw wonen meer dan 1200 mensen van
verschillende nationaliteiten. Volgens Otis is de belangrijkste levensles dat je alles zelf moet
doen. Iedereen is bezig met zijn eigen zaken, en niemand heeft hem ooit gered van zijn
knettergekke moeder – zeker zijn vader niet. Hij kent zijn vader niet eens, weet niet eens zijn
naam. Toch had hij die ten minste willen weten.
Na een heftige ruzie met zijn moeder moet Otis jointjes halen bij Desi. Desi runt, naast de
verkoop van jointjes, ook een nogal chaotische kinderopvang in haar woning. Omdat het
oudejaarsavond is, moet Desi eerder weg en laat ze Otis alleen achter met de kinderen. Ze
belooft dat ze snel worden opgehaald. Maar dat gebeurt niet helemaal zoals gepland.
Eén klein meisje wordt niet opgehaald. Otis twijfelt: moet hij weglopen of blijven? Wat
gebeurt er met het meisje als hij haar alleen achterlaat?
Zonder dat hij het beseft, bepaalt zijn beslissing de komende maanden van zijn leven. Als
eerste besluit hij om van zijn moeder af te komen. Daar is een zorgvuldig plan voor nodig.
Dan, ontdekt Otis dat zijn moeder niet alleen het geheim van zijn vaders identiteit heeft
achtergehouden. Er speelde meer mee. En langzaam maar zeker komt alles aan het licht.
Lange Samenvatting van het Boek:
Opgelet! De aantekeningen zijn weergegeven in het groen. Ze maken geen deel uit van
het boek, maar zijn toegevoegd om je te helpen het verhaal beter te begrijpen.
Aantekening: Het boek begint met een soort proloog/epiloog en dit herhaalt zich nog een
paar keer tijdens het verhaal. Dat klinkt misschien verwarrend, maar het heeft te maken met
het feit dat Otis terugkijkt op alles wat er gebeurd is. Otis vertelt zijn verhaal in de ik-vorm.
Wake, 23.00 uur
Buiten is het echt feest: het is Koningsnacht. Overal spelen bands, en zelfs vanuit het
appartement van zijn moeder kan Otis de muziek horen. Zijn vrienden begrepen niet
waarom hij eerder weg moest, terwijl overal feest werd gevierd. Maar Otis had zijn redenen.
Hij had besloten die avond zijn vader te herdenken. De hele nacht zou hij zijn verhaal aan
hem vertellen. Nu zat hij in de stoel van zijn moeder, had kaarsen aangestoken en nam zich
voor om alles uit de doeken te doen.
Aantekening: Otis laat al wat details van zijn verhaal doorschemeren. Zijn vader was
Antilliaans en verwekte hem zeventien jaar geleden (Otis is dus bijna achttien jaar oud hier).
De vader is niet in Otis’ leven aanwezig. Een wake houdt men voor overledenen, dus we
kunnen aannemen dat Otis’ vader is overleden. Otis lijkt hem kwalijk te nemen dat hij er
nooit was, terwijl zijn ziekelijke moeder dat wel was. Hij had liever zijn vader gehad in plaats
van zijn moeder. Hoe dit precies zit, wordt later in het verhaal verder uitgelegd.
STUVIA BOEK SAMENVATTING 1
,"Otis Flinck," zei zijn moeder met klagende keelstem, "dit kan ik er nu echt niet bij hebben."
Otis liet zich niet zo gemakkelijk afschepen. Hoe vaak had ze zijn vragen al ontweken? Hij
was het verschrikkelijk zat. Elke keer dat hij erom vroeg, deed ze alsof hij een misdaad
pleegde. Hoe was het mogelijk dat hij al zeventien was en nog steeds niets over zijn vader
wist? "Waarom is hij bij je weggegaan?” drong hij aan. “Geef me tenminste zijn naam."
Zijn moeder deed alsof ze onwel werd. Vet kleutertheater. Otis trapte er niet in. Dan maar
alle vragen op haar afvuren. "Ging hij naar bed met je vriendin? Was dat het? Of ging hij de
gevangenis in? Of schaam je je? Dat is het! Je was straalbezopen en wilde een keer iets
zwarts proberen." Otis draafde meedogenloos door met zijn vragen, maar ze gaf niet toe.
Niets kreeg hij eruit, voor de zoveelste keer. Toen deed zijn moeder alsof ze een beroerte
kreeg en het bewustzijn verloor. Ze bleef als een zak vodden in haar stoel zitten. Otis
twijfelde even. Ze lag in een vreemde positie en had zelfs in haar broek geplast. Zo ver was
ze nog nooit gegaan. Toen hij zich naar haar boog om te controleren of ze nog ademde,
fluisterde ze: "Je vermoordt me nog eens."
Otis zuchtte. Wat had hij bereikt? Helemaal niets. Hij keek om zich heen in het vieze
appartement. Overal lagen lege dozen, plastic zakken, rommel. Het maakte niet uit hoe vaak
Otis opruimde. Zijn moeder zorgde altijd weer voor nieuwe rotzooi. Hoe kon ze hierin leven?
Hij ging naar zijn kamer en deed twintig push-ups om zijn hoofd leeg te maken. Terug in de
woonkamer zat zijn moeder nog steeds in dezelfde houding, in haar eigen urine. "Ga naar
Desi en haal wat jointjes voor me. Ik kan zo onmogelijk het nieuwe jaar in," zei ze huilerig.
Alsof Oud en Nieuw iets voor haar betekende. Ook dit jaar geen oliebollen, champagne of
vuurwerk. Otis pakte zijn jas van de kapstok. Dan kon hij tenminste hier weg.
Aantekening: We maken kennis met Otis en zijn moeder. Het is al vanaf het begin duidelijk
dat Otis’ moeder geestelijk ziek is. Een gezond mens wil niet in zo’n ranzige omgeving leven
en bevuilt zichzelf niet om geen vragen te beantwoorden. Dit zijn manipulatietechnieken.
Desi woonde in hetzelfde flatgebouw als Otis en zijn moeder, maar dan op de derde
verdieping. Dat was twee verdiepingen hogerop. Het was bijna donker, ook al was het
amper half vijf, en de gure wind sneed door de galerij. Het duurde even voordat Desi
opendeed. Ze glimlachte toen ze Otis zag en gebood hem binnen te komen. Gegil van
kinderen vulde het hele appartement. Sinds kort paste Desi op buurtkinderen.
"Ze komen onregelmatig en de ouders betalen slecht," vertelde ze. "Maar het is een begin."
Otis keek hoe vier kinderen elkaar achternarenden. Het kleinste meisje zat stil in een hoek
met haar popje. Het leek meer op een chaos dan op een opvang, maar goed. Otis gaf Desi
het geld voor de jointjes. "Trouwens," zei Desi, "hebben jullie geen extra kamer om plantjes
te kweken? Je verdient er makkelijk duizend euro per maand mee."
Otis bleef zich verbazen over de handeltjes in het flatgebouw. Beleefd sloeg hij het aanbod
af. Hij bemoeide zich liever niet met dat soort zaken. Desi ging naar haar kamer en kwam
even later terug met de wiet. Otis merkte dat ze zich had verkleed.
"Schatje, ik ben het helemaal vergeten. Ik moet mijn jurk nog bij de stomerij ophalen. Kun je
op de kinderen letten? Ze worden om vijf uur opgehaald."
Otis keek wantrouwend naar de grote weekendtas die ze meesjouwde.
"Kom je niet terug?"
Desi gaf hem een kus op zijn voorhoofd. "Ik moet nog langs klanten. Oudjaarsnacht is big
business. Daarna ga ik met Omar dansen en blijf ik bij hem." Ze zwaaide naar de kinderen.
"Lief zijn voor Otis!" En weg was ze.
Daar stond Otis dan. Alleen met vijf kleine kinderen, die het niet scheen te deren of Desi er
was of niet. Een van zijn vrienden, Dennis, belde hem om te vragen of hij vanavond van de
partij zou zijn. Dennis en Gino waren Otis’ beste vrienden. Normaal gesproken kon hij goed
met hen dollen, maar nu kwam het ongelegen. De deurbel ging en het eerste kind werd
opgehaald. Gelukkig had Desi de kinderen bij naam genoemd voordat ze wegging: Artur,
Orlando, Kat, Wu Yun. Toen bleef alleen het kleinste meisje over, Nuru. Otis wachtte, maar
niemand kwam haar ophalen. Steeds zat Nuru stilletjes met haar popje te spelen. Het viel
Otis op dat ze niet sprak. Hij verwonderde zich erover.
STUVIA BOEK SAMENVATTING 2
, Aantekening: Nuru wordt beschreven als een klein meisje van Afrikaanse afkomst. Ze is te
klein om haar jas zelf aan te doen – Otis moet haar daarmee helpen – maar oud genoeg om
zelfstandig naar het toilet te gaan. Waarschijnlijk is ze drie of vier jaar oud. Het is opvallend
dat ze niet praat. Dat kan aan verlegenheid liggen, maar er is meer aan de hand. Daar
komen we later meer over te weten.
Otis liep door het appartement en zag een schooltasje bij de kapstok staan. "Nuru" stond
erop geschreven. Toen hij het tasje opende, vond hij een pyjama en een tandenborstel.
Waren haar ouders niet van plan haar op te halen? Wie dropt zijn kind op Oudjaarsavond
zomaar om te gaan feesten? Hij had er genoeg van. Otis griste zijn jas van de kapstok, liep
het appartement uit en liet de deur achter zich op slot dichtvallen. Ze zochten het maar uit.
Op zijn eigen verdieping begon het toch aan Otis te knagen. Hoe zou het moeten met dat
meisje, helemaal alleen? Otis ging terug en belde aan. Hopelijk kon ze de deur openmaken.
Eerst gebeurde er niets. Otis kreeg het benauwd. Was er iets gebeurd? Hij riep haar naam
en vroeg haar de deur te openen. Gelukkig lukte het. "Goed gedaan, kleintje," zei hij.
Er lag iets triests in haar ogen. Te triest voor zo’n klein kind. Otis kon haar nu zeker niet
achterlaten. Vastbesloten om morgen haar ouders te zoeken, bracht hij haar naar zijn
appartement. Hij smokkelde haar stil naar binnen om gezeur van zijn moeder te voorkomen.
Gelukkig was die al naar bed. Otis verschoonde zijn bed, zodat Nuru erin kon slapen. Zelf
zou hij op de vloer slapen. Hij gaf haar wat pennen en papier om te tekenen, en samen aten
ze koude pizza. Om middernacht klonk vuurwerk. Nuru sliep al. Otis keek naar haar en
dacht terug aan zijn vragen over zijn vader.
’s Morgens ontbeet Otis met Nuru, ruim voordat zijn moeder haar kamer uitkwam. Hij zette
Nuru aan het tekenen en ging naar zijn moeder, die meteen begon te klagen dat ze de hele
avond overstuur was geweest zonder haar jointjes. Otis luisterde zwijgend en hielp haar om
haar steunkousen aan te trekken. Zodra ze naar de badkamer ging, vluchtte Otis naar buiten
met Nuru, haar tas en haar pop.
Eerst ging hij kijken of Desi al terug was. Dat was niet het geval. Daarna begon Otis een
zoektocht naar mevrouw Wu, de moeder van Yun Wu. Het Chinese meisje was als laatste
opgehaald bij Desi. Otis wist dat ze in het flatgebouw woonde, alleen wist hij niet welk
appartement. Misschien wist mevrouw Wu wie de ouders van Nuru waren. Helaas kon Otis
haar nergens vinden. Ten einde raad vroeg hij aan de conciërge, Ron, of hij de ouders van
Nuru kende. Nors antwoordde Ron dat hij geen Bureau Inlichtingen was.
Het allerlaatste plan durfde Otis nauwelijks uit te voeren. Hij wilde de politie bellen, maar
welke afdeling moest hij hebben? Nuru was geen vermist persoon. Haar ouders misten,
maar die waren ergens. En een gevonden kind was niet hetzelfde als een gevonden
voorwerp. Niemand in het flatgebouw belde ooit de politie. Dat zorgde meestal alleen maar
voor extra moeilijkheden. Heel de dag was Otis bezig met het zoeken naar de ouders van
Nuru. Op de zesde verdieping werden Otis en Nuru hartelijk ontvangen in verschillende
appartementen. Ze kregen loempiaatjes, vruchtensap, baklava, oliebollen en zelfs schaafijs
aangeboden. Niemand kende Nuru, niemand wist wie haar ouders waren. Wel wisten ze
allemaal wie Otis was en dat zijn moeder Robin Flinck heette. Ze wensten haar allemaal
beterschap voor haar rug en migraine. Otis verbaasde zich daarover. Hij dacht dat zijn
moeder de hele tijd in het appartement zat, terwijl hij op school zat. Hoe kenden ze haar
allemaal? Betekende het dat ze toch meer deed als hij weg was?
Nuru vond het leuk om op de knopjes in de lift te drukken, dus liet Otis haar telkens zien
welk knopje ze moest indrukken. De noodknop mocht niet. Otis legde het haar uit door een
gek gezicht te trekken elke keer dat ze het wilde indrukken. Daar moest ze om lachen, en
Otis voelde zich een ware held. Nuru voelde zich steeds meer op haar gemak bij hem.
Later op de dag belde hij Dennis. Dennis was boos dat Otis gisteravond niet was komen
opdagen, ook al had Otis geprobeerd hem de avond ervoor te bereiken toen ze al op het
feest waren. Eerst geloofde Dennis het verhaal over Nuru niet. Pas toen Otis bij hem op
bezoek kwam met de kleine, zag hij het zelf. De moeder van Dennis had roti kip gekookt en
STUVIA BOEK SAMENVATTING 3
