Samenvatting
De ik-figuur verdient weinig als schrijver/schrijfster, maar brengt dit verhaal uit ter ere van de heilige
maagd Maria. In het verhaal schrijft hij/zij over een non, Beatrijs. Van een mannelijke non had hij het
verhaal in waarheidsgetrouw gehoord.
Beatrijs was kosteres in het klooster. Ze werkte ijverig. De jonge vrouw wordt beheerst door de liefde
en bang dat haar zwakheid haar tot misstappen zal brengen. Ze vroeg de jonge man snel naar haar
toe te komen: dat zou ook voor hem van belang zijn. Hij haastte zich naar het klooster. Deze mensen
hadden veel verdriet gekend, want de liefde beheerste hen al sinds hun 12e jaar. Ze zien elkaar als
uitverkorene en willen samen ver van het klooster vluchten.
De man kocht kleding en accessoires in de stad, zowel voor hem als zijn toekomstig bruid. Hij gaat
met de spullen en 500 euro op zak naar de kloostertuin waar ze afgesproken hebben en wacht op de
jonge vrouw.
Genoeg over hem. De non bidt in het klooster: ‘Maria, lieve moeder, ik kan het niet langer in het
kloosterkleed uithouden. Gij weet altijd precies wat+ er in de mensen omgaat. Ik heb gevast,
gebeden en me gekastijd. Maar het heeft geen zin dat ik zo mijn best doe: de liefde heeft mij ten val
gebracht, ik moet een werelds leven gaan leiden. Ik kan niet anders dan in zonde leven’. Hierna
verliet ze het koor, waar ze al alleen in achter was gebleven, en ging ze heel stil naar buiten. Hij geeft
haar de kleding en accessoires en zegt dat hij genoeg geld heeft om 7 jaar onbezorgd te leven. Ze
reden samen ver weg tot zonsopgang, zodat ze door niemand meer gevolgd zouden worden. De
jonge dame vraagt god om bescherming en is bang spijt van de reis te zullen krijgen.
In het bos vraagt de man haar de liefde te bedrijven. Dit schiet in het verkeerde keelgat en maakt
haar verdrietig. 'God moge u straffen omdat u dit vroeg. Zwijg hier verder over en luister hoe de
vogels zingen en zich vermaken. Dat zal u de tijd minder lang doen schijnen. Als ik geheel naakt bij u
zal zijn in een naar behoren opgemaakt bed, doe dan alles wat u graag wilt en wat uw zinnen
bevredigt. Ik ben gekwetst dat u het me nu voorstelt.’ Omdat de man zegt dat Venus hem hiertoe
zette, wordt hij vergeven. Maar een volgende opmerking zou een straf door God betekenen.
Ze reden verder tot ze in een, mooi in een dal gelegen, stad kwamen. Het beviel hen daar zo goed dat
ze er zeven jaar bleven. Ze leidden een weelderig en zinnelijk leven en kregen samen twee kinderen.
Toen na die zeven jaar het geld op was, moesten ze leven van de opbrengst van de goederen die ze
uit hun land hadden meegebracht. Ook deze opbrengsten maakten ze spoedig op.
De armoede bracht ongewild verwijdering tussen hen. De man brak zijn vroegere belofte. Hij liet
haar, met twee mooie kinderen, wanhopig achter en ging terug naar zijn geboortestreek. Ze zag hem
nooit meer terug. 'Ik ben in een ellendige toestand achtergebleven. Degene op wie ik vertrouwde,
heeft me in de steek gelaten. Maria, bidt alstublieft voor mij en mijn twee kinderen dat wij niet
sterven van honger. Wat moet ik, rampzalige vrouw, beginnen? Maria, sta mij bij. Al zou ik vlas
De ik-figuur verdient weinig als schrijver/schrijfster, maar brengt dit verhaal uit ter ere van de heilige
maagd Maria. In het verhaal schrijft hij/zij over een non, Beatrijs. Van een mannelijke non had hij het
verhaal in waarheidsgetrouw gehoord.
Beatrijs was kosteres in het klooster. Ze werkte ijverig. De jonge vrouw wordt beheerst door de liefde
en bang dat haar zwakheid haar tot misstappen zal brengen. Ze vroeg de jonge man snel naar haar
toe te komen: dat zou ook voor hem van belang zijn. Hij haastte zich naar het klooster. Deze mensen
hadden veel verdriet gekend, want de liefde beheerste hen al sinds hun 12e jaar. Ze zien elkaar als
uitverkorene en willen samen ver van het klooster vluchten.
De man kocht kleding en accessoires in de stad, zowel voor hem als zijn toekomstig bruid. Hij gaat
met de spullen en 500 euro op zak naar de kloostertuin waar ze afgesproken hebben en wacht op de
jonge vrouw.
Genoeg over hem. De non bidt in het klooster: ‘Maria, lieve moeder, ik kan het niet langer in het
kloosterkleed uithouden. Gij weet altijd precies wat+ er in de mensen omgaat. Ik heb gevast,
gebeden en me gekastijd. Maar het heeft geen zin dat ik zo mijn best doe: de liefde heeft mij ten val
gebracht, ik moet een werelds leven gaan leiden. Ik kan niet anders dan in zonde leven’. Hierna
verliet ze het koor, waar ze al alleen in achter was gebleven, en ging ze heel stil naar buiten. Hij geeft
haar de kleding en accessoires en zegt dat hij genoeg geld heeft om 7 jaar onbezorgd te leven. Ze
reden samen ver weg tot zonsopgang, zodat ze door niemand meer gevolgd zouden worden. De
jonge dame vraagt god om bescherming en is bang spijt van de reis te zullen krijgen.
In het bos vraagt de man haar de liefde te bedrijven. Dit schiet in het verkeerde keelgat en maakt
haar verdrietig. 'God moge u straffen omdat u dit vroeg. Zwijg hier verder over en luister hoe de
vogels zingen en zich vermaken. Dat zal u de tijd minder lang doen schijnen. Als ik geheel naakt bij u
zal zijn in een naar behoren opgemaakt bed, doe dan alles wat u graag wilt en wat uw zinnen
bevredigt. Ik ben gekwetst dat u het me nu voorstelt.’ Omdat de man zegt dat Venus hem hiertoe
zette, wordt hij vergeven. Maar een volgende opmerking zou een straf door God betekenen.
Ze reden verder tot ze in een, mooi in een dal gelegen, stad kwamen. Het beviel hen daar zo goed dat
ze er zeven jaar bleven. Ze leidden een weelderig en zinnelijk leven en kregen samen twee kinderen.
Toen na die zeven jaar het geld op was, moesten ze leven van de opbrengst van de goederen die ze
uit hun land hadden meegebracht. Ook deze opbrengsten maakten ze spoedig op.
De armoede bracht ongewild verwijdering tussen hen. De man brak zijn vroegere belofte. Hij liet
haar, met twee mooie kinderen, wanhopig achter en ging terug naar zijn geboortestreek. Ze zag hem
nooit meer terug. 'Ik ben in een ellendige toestand achtergebleven. Degene op wie ik vertrouwde,
heeft me in de steek gelaten. Maria, bidt alstublieft voor mij en mijn twee kinderen dat wij niet
sterven van honger. Wat moet ik, rampzalige vrouw, beginnen? Maria, sta mij bij. Al zou ik vlas
