Hoofdstuk 3: Moleculaire stoffen
3.1 De bouw van stoffen
Stroomgeleiding is een stofeigenschap op macroniveau. Om stroomgeleiding te verklaren
moet je naar de deeltjes van het microniveau kijken. Om de elektrische stroom te geleiden
moeten in een stof geladen deeltjes aanwezig zijn die vrij kunnen bewegen.
Er zijn drie soorten stoffen;
Metaal
- Ze bestaan uit alleen maar metaalatomen
- Ze geleiden in vaste en in vloeibare fase stroom
- Ze hebben een metaalbinding waarin vrije bewegende
elektronen zitten, en vaste metaalionen. De vrij
bewegende elektronen zijn valentie elektronen met een
lage aantrekkingskracht tot de kern, daarom kunnen ze
vrij bewegen.
- In vloeibare fase kunnen de metaalionen ook bewegen,
dan geleid het metaal nog steeds stroom
Zout
- Ze bestaan uit metaalatomen en niet-metaalatomen
- Ze geleiden in vloeibare fase strooym
- Ze hebben een ionbinding, de positieve en negatieve ionen
trekken elkaar aan. In vaste fase zitten de ionen op een
vaste plaats in het ionrooster, daarom geleiden ze dan ook
geen stroom.
- In vloeibare fase verliezen de ionen de vaste plaats in het
rooster en kunnen zich vrij bewegen door het gesmolten
zout, daardoor kan het wel stroom geleiden
Moleculaire stof
- Ze bestaan uit alleen maar niet-metaalatomen
- Ze geleiden nooit stroom
- Ze hebben een vanderwaalsbinding, dat is de
aantrekkingskracht tussen de moleculen, zo ontstaat een
molecuulrooster
3.2 Binding in moleculen
Bij de naamgeving van moleculen die uit twee verschillende atoomsoorten bestaan, gebruik
je een voorvoegsel om de index uit de molecuulformule weer te geven. Daarachter plaats je
de naam van de atoomsoort. De naam van de stof eindigt op -ide.
Het waterstofatoom bestaat uit één proton en één elektron dus heeft het één valentie
elektron. In waterstofgas, deelt het waterstofatoom een elektron met een ander
waterstofatoom. Beide atomen bezitten daardoor twee elektronen in de K-schil. De twee
gedeelde elektronen, het gemeenschappelijk elektronenpaar, houden de kernen bij elkaar.
Dit noem je een atoombinding of covalentiebinding.
Het aantal elektronen dat een atoom beschikbaar heeft voor de atoombinding noem je de
covalentie van een atoom.
3.1 De bouw van stoffen
Stroomgeleiding is een stofeigenschap op macroniveau. Om stroomgeleiding te verklaren
moet je naar de deeltjes van het microniveau kijken. Om de elektrische stroom te geleiden
moeten in een stof geladen deeltjes aanwezig zijn die vrij kunnen bewegen.
Er zijn drie soorten stoffen;
Metaal
- Ze bestaan uit alleen maar metaalatomen
- Ze geleiden in vaste en in vloeibare fase stroom
- Ze hebben een metaalbinding waarin vrije bewegende
elektronen zitten, en vaste metaalionen. De vrij
bewegende elektronen zijn valentie elektronen met een
lage aantrekkingskracht tot de kern, daarom kunnen ze
vrij bewegen.
- In vloeibare fase kunnen de metaalionen ook bewegen,
dan geleid het metaal nog steeds stroom
Zout
- Ze bestaan uit metaalatomen en niet-metaalatomen
- Ze geleiden in vloeibare fase strooym
- Ze hebben een ionbinding, de positieve en negatieve ionen
trekken elkaar aan. In vaste fase zitten de ionen op een
vaste plaats in het ionrooster, daarom geleiden ze dan ook
geen stroom.
- In vloeibare fase verliezen de ionen de vaste plaats in het
rooster en kunnen zich vrij bewegen door het gesmolten
zout, daardoor kan het wel stroom geleiden
Moleculaire stof
- Ze bestaan uit alleen maar niet-metaalatomen
- Ze geleiden nooit stroom
- Ze hebben een vanderwaalsbinding, dat is de
aantrekkingskracht tussen de moleculen, zo ontstaat een
molecuulrooster
3.2 Binding in moleculen
Bij de naamgeving van moleculen die uit twee verschillende atoomsoorten bestaan, gebruik
je een voorvoegsel om de index uit de molecuulformule weer te geven. Daarachter plaats je
de naam van de atoomsoort. De naam van de stof eindigt op -ide.
Het waterstofatoom bestaat uit één proton en één elektron dus heeft het één valentie
elektron. In waterstofgas, deelt het waterstofatoom een elektron met een ander
waterstofatoom. Beide atomen bezitten daardoor twee elektronen in de K-schil. De twee
gedeelde elektronen, het gemeenschappelijk elektronenpaar, houden de kernen bij elkaar.
Dit noem je een atoombinding of covalentiebinding.
Het aantal elektronen dat een atoom beschikbaar heeft voor de atoombinding noem je de
covalentie van een atoom.
