Latin American politics and development
Wiarda & Kline
México
De Verenigde Staten hebben een grote impact op Mexico, zowel positief als negatief. Porfírio Díaz:
“So far from God, so close to the United States.” Kern van waarheid: de VS heft de helft van
Mexicaans grondgebied afgepakt en de mogelijkheid om naar de VS te gaan zorgde ervoor dat de
elites geen verantwoordelijkheid hoefden te nemen voor de onderontwikkeling in Mexico.
In de jaren ’60 en ’70 waren de elites meer bezig met het in stand houden van hun macht i.p.v.
investeren in de bevolking. Langzamerhand ontstond er wel een vrije markt, maar weinig innovatie
en ongetrainde arbeidskrachten.
Ongelijkheid en armoede zorgden voor misdaad en drug trafficking. Ongeveer de helft van Mexico
leeft onder de armoedegrens. Het is voor de staat haast onmogelijk om het drugsprobleem op te
lossen, omdat er veel vraag naar drugs is vanuit de VS. Ze proberen nu de veiligheid te verbeteren
door het heropbouwen van juridische instituties en politie. Om te slagen heeft de staat op lange
termijn steun van het volk nodig. De staat is volop bezig met hervormingen om veiligheid te
verbeteren, maar zo lang dat nog niet is gelukt, is het moeilijk om een goede democratie en
(economische) ontwikkeling te bereiken.
War on Drugs:
Hier komen het binnenlandse en buitenlandse beleid van Mexico bijeen. (Drugshandel is een
internationale onderneming.) Corruptie van de regering van Calderón hielp niet bij het bestrijden van
drugshandel. De VS besloot Mexico te helpen bij het bestrijden van de drugscartels door het
verbannen van wapenhandel naar Mexico, maar vervolgens stuurden ze zelf veel wapens de
Mexicaanse markt op CIA; Operation Fast and Furious (VREEMD)
Cuba
Sinds Cuba’s onafhankelijkheid werd het land gekarakteriseerd door clientisme, de harde hand en
militaire interventie in de politiek. In de jaren ’40 en ’50 kwamen er democratische hervormingen,
maar tevergeefs. Dit zorgde ervoor dat autoritaire regimes aan de macht konden blijven zonder
steun van het volk. Door economische afhankelijkheid was het moeilijk voor Cuba om te ontwikkelen
en de samenleving miste samenhang. De autoritaire regimes geloofden dat ontwikkeling alleen
bereikt kon worden door centralisatie. De staat hield zich daarbij aan het marxisme: een wij-gevoel
en het nationaliseren van industrie, onderwijs etc. Cuba werd daardoor een technocratie met veel
regeringsleiders uit het leger.
Tijdens de Speciale Periode dacht men dat het socialisme ging vallen, maar met een ommekeer van
ideologie en gematigde economische hervormingen was president Raúl Castro in staat om Cuba (en
het regime) stabiel te houden.
Of er onder Raúl Castro nou echt veel veranderd is, is te betwijfelen. Het lijkt erop dat Raúl een wat
vrijere economie wil, maar hiervoor is ook een vrijere/liberale regering nodig. Dit wil Raúl Castro
natuurlijk niet, dus blijft Raúls overheid geconcentreerd op sociale controle.
La República Dominicana
, De Dominicaanse Republiek beweegt langzaamaan naar een democratie, economische ontwikkeling
en globalisering, ondanks twee Amerikaanse interventies, de 30-jarige dictatuur van Trujillo en het
autoritaire regime van Balaguer. Er is nog wel veel armoede en economische malaise door de crisis
van 2003 en de grote stroom Haïtiaanse immigranten na de aardbeving, maar de economie groeit
steeds meer. Ook heeft de nieuwe president Medina belooft het regeringsapparaat transparanter en
verantwoordelijker te maken.
In werkelijkheid rust de meeste macht nog in de handen van een kleine groep. De economische elite,
het leger, een aantal civiele groepen en de VS hebben de meeste macht. De kerk, studenten en
vakbonden spelen ook een rol, maar hebben minder invloed.
Puerto Rico
N.A.
Guatemala
Er waren in Guatemala voortdurende conflicten en veel ideologische verdeeldheid tijdens de Koude
Oorlog. Tegenwoordig houdt de democratie al 25 jaar stand, maar verdere versterking van de
democratie wordt nog verhinderd door onveiligheid, corruptie en armoede.
Door haar grote buren zijn er voor Guatemala mogelijkheden voor globalisatie, maar daardoor is het
ook mogelijk dat de misdaad globaliseert.
Guatemala’s zwakke instituties zijn het grootste gevaar voor de democratisering en ontwikkeling in
het land.
El Salvador
El Salvador wordt steeds democratischer, maar er zijn nog steeds veel moeilijkheden en uitdagingen,
zoals geweld, corruptie, armoede, etc. Deze problemen zorgen voor migratie (voornamelijk naar de
VS).
Recentelijk afgetreden president Mauricio Funes (2009-2014) toonde de wil om problemen in het
land aan te pakken. Zijn hervormingen waren gematigd, zoals anti-gang wetten. Tevens was Funes
voorstander van de legalisering van drugs.
De fragiliteit van het land werd voornamelijk veroorzaakt door constitutionele crises.
Honduras
Honduras is lang geregeerd door dictators en/of militairen. In de jaren ’90 kwam de democratie op,
maar hier kwam in 2009 een einde aan na een coup van het leger, tegen president Manuel Zelaya.
Kort daarna kwamen er weer verkiezingen, maar de democratie in Honduras blijft fragiel. Om de
democratie te kunnen consolideren moeten de politieke elites en de massa’s dit erkennen als enige
manier om het land te kunnen regeren.
Economische hervormingen hebben weinig uitgericht: 2/3 van de bevolking leeft onder de
armoedegrens. Ook blijft corruptie erg aanwezig, wat de democratisch gekozen regeringen niet ten
goede komt, en er is een grote opkomst van georganiseerde misdaad en jeugdbendes (maras). Door
dit alles kent de democratie in Hoduras veel twijfel.
Wiarda & Kline
México
De Verenigde Staten hebben een grote impact op Mexico, zowel positief als negatief. Porfírio Díaz:
“So far from God, so close to the United States.” Kern van waarheid: de VS heft de helft van
Mexicaans grondgebied afgepakt en de mogelijkheid om naar de VS te gaan zorgde ervoor dat de
elites geen verantwoordelijkheid hoefden te nemen voor de onderontwikkeling in Mexico.
In de jaren ’60 en ’70 waren de elites meer bezig met het in stand houden van hun macht i.p.v.
investeren in de bevolking. Langzamerhand ontstond er wel een vrije markt, maar weinig innovatie
en ongetrainde arbeidskrachten.
Ongelijkheid en armoede zorgden voor misdaad en drug trafficking. Ongeveer de helft van Mexico
leeft onder de armoedegrens. Het is voor de staat haast onmogelijk om het drugsprobleem op te
lossen, omdat er veel vraag naar drugs is vanuit de VS. Ze proberen nu de veiligheid te verbeteren
door het heropbouwen van juridische instituties en politie. Om te slagen heeft de staat op lange
termijn steun van het volk nodig. De staat is volop bezig met hervormingen om veiligheid te
verbeteren, maar zo lang dat nog niet is gelukt, is het moeilijk om een goede democratie en
(economische) ontwikkeling te bereiken.
War on Drugs:
Hier komen het binnenlandse en buitenlandse beleid van Mexico bijeen. (Drugshandel is een
internationale onderneming.) Corruptie van de regering van Calderón hielp niet bij het bestrijden van
drugshandel. De VS besloot Mexico te helpen bij het bestrijden van de drugscartels door het
verbannen van wapenhandel naar Mexico, maar vervolgens stuurden ze zelf veel wapens de
Mexicaanse markt op CIA; Operation Fast and Furious (VREEMD)
Cuba
Sinds Cuba’s onafhankelijkheid werd het land gekarakteriseerd door clientisme, de harde hand en
militaire interventie in de politiek. In de jaren ’40 en ’50 kwamen er democratische hervormingen,
maar tevergeefs. Dit zorgde ervoor dat autoritaire regimes aan de macht konden blijven zonder
steun van het volk. Door economische afhankelijkheid was het moeilijk voor Cuba om te ontwikkelen
en de samenleving miste samenhang. De autoritaire regimes geloofden dat ontwikkeling alleen
bereikt kon worden door centralisatie. De staat hield zich daarbij aan het marxisme: een wij-gevoel
en het nationaliseren van industrie, onderwijs etc. Cuba werd daardoor een technocratie met veel
regeringsleiders uit het leger.
Tijdens de Speciale Periode dacht men dat het socialisme ging vallen, maar met een ommekeer van
ideologie en gematigde economische hervormingen was president Raúl Castro in staat om Cuba (en
het regime) stabiel te houden.
Of er onder Raúl Castro nou echt veel veranderd is, is te betwijfelen. Het lijkt erop dat Raúl een wat
vrijere economie wil, maar hiervoor is ook een vrijere/liberale regering nodig. Dit wil Raúl Castro
natuurlijk niet, dus blijft Raúls overheid geconcentreerd op sociale controle.
La República Dominicana
, De Dominicaanse Republiek beweegt langzaamaan naar een democratie, economische ontwikkeling
en globalisering, ondanks twee Amerikaanse interventies, de 30-jarige dictatuur van Trujillo en het
autoritaire regime van Balaguer. Er is nog wel veel armoede en economische malaise door de crisis
van 2003 en de grote stroom Haïtiaanse immigranten na de aardbeving, maar de economie groeit
steeds meer. Ook heeft de nieuwe president Medina belooft het regeringsapparaat transparanter en
verantwoordelijker te maken.
In werkelijkheid rust de meeste macht nog in de handen van een kleine groep. De economische elite,
het leger, een aantal civiele groepen en de VS hebben de meeste macht. De kerk, studenten en
vakbonden spelen ook een rol, maar hebben minder invloed.
Puerto Rico
N.A.
Guatemala
Er waren in Guatemala voortdurende conflicten en veel ideologische verdeeldheid tijdens de Koude
Oorlog. Tegenwoordig houdt de democratie al 25 jaar stand, maar verdere versterking van de
democratie wordt nog verhinderd door onveiligheid, corruptie en armoede.
Door haar grote buren zijn er voor Guatemala mogelijkheden voor globalisatie, maar daardoor is het
ook mogelijk dat de misdaad globaliseert.
Guatemala’s zwakke instituties zijn het grootste gevaar voor de democratisering en ontwikkeling in
het land.
El Salvador
El Salvador wordt steeds democratischer, maar er zijn nog steeds veel moeilijkheden en uitdagingen,
zoals geweld, corruptie, armoede, etc. Deze problemen zorgen voor migratie (voornamelijk naar de
VS).
Recentelijk afgetreden president Mauricio Funes (2009-2014) toonde de wil om problemen in het
land aan te pakken. Zijn hervormingen waren gematigd, zoals anti-gang wetten. Tevens was Funes
voorstander van de legalisering van drugs.
De fragiliteit van het land werd voornamelijk veroorzaakt door constitutionele crises.
Honduras
Honduras is lang geregeerd door dictators en/of militairen. In de jaren ’90 kwam de democratie op,
maar hier kwam in 2009 een einde aan na een coup van het leger, tegen president Manuel Zelaya.
Kort daarna kwamen er weer verkiezingen, maar de democratie in Honduras blijft fragiel. Om de
democratie te kunnen consolideren moeten de politieke elites en de massa’s dit erkennen als enige
manier om het land te kunnen regeren.
Economische hervormingen hebben weinig uitgericht: 2/3 van de bevolking leeft onder de
armoedegrens. Ook blijft corruptie erg aanwezig, wat de democratisch gekozen regeringen niet ten
goede komt, en er is een grote opkomst van georganiseerde misdaad en jeugdbendes (maras). Door
dit alles kent de democratie in Hoduras veel twijfel.
