DC 3
Deelcontext 1:
Aan het begin van de 19e eeuw werd China hetzelfde bestuur als in de 15e eeuw. Het hoofd
van china was een keizer, op dat moment uit de Qingdynastie. Hij beschouwde zichzelf als
de zoon van de hemel en noemde zijn land het middelpunt van de wereld. Hij regeerde
vanuit luxe in Beijing (Peking). Er was een grote groep ambtenaren. Alleen rijke families
waren in staat hun zonen de studie te geven die nodig was voor het verplicht staatsexamen.
De kandidaat ambtenaren werden getest op hun kennis van het confucianisme. Volgens dit
gedachtegoed komt een land in harmonie wanneer iedereen in de samenleving zich aan zijn
meerdere zou onderwerpen. Door de leer van Confucius werd de hiërarchische structuur
eeuwenlang in de samenleving gevolgd. Vanaf eind 18e eeuw kreeg China echter ernstige
problemen die de macht en aanzien van het centrale bestuur van de keizer en ambtenaren
ondermijnde. Er waren verschillende hongersnoden, doordat de bevolking sterk was
toegenomen, maar de landbouwproductie niet. De onvrede van de bevolking werd versterkt
door corruptie van ambtenaren. Daardoor kwam de chinese bevolking in de 19e eeuw
meerdere keren in opstand. Met moeite slaagde de ouderwetse legers van Qingkeizers erin
de opstanden te onderdrukken. Ook had het leger moeite met grenzen verdedigen tegen
europese mogendheden.
Al sinds de 16e eeuw was er in beperkte mate sprake van overzeese handel tussen China
en europa. Op initiatief van Europeanen, die veel bewondering hadden voor de destijdse
cultureel zeer ontwikkelde en machtige China. De Qingkeizers dachten anders over de
Europeanen, als barbaren die niets konden leveren waarin zij geïnteresseerd waren. Mede
daarom beperkten zij de handel tussen China en Europa. Vanaf de 19e eeuw veranderde dit
door het modern imperialisme. Europa kreeg door de industrialisatie een technologische
voorsprong op China. Daardoor slaagde Europese mogendheden er steeds vaker in hun wil
aan de chinese keizers op te leggen. De britten trokken zich niks meer aan van het chinese
handelsverbod en smokkelde hun producten China binnen om te ruilen voor Chinese
producten. Groot Brittanië smokkelde vooral opium, een zeer verslavende drug. De keizer
was hier woedend over en liet in 1839 brits opium in beslag nemen en vernietigen. Dit leidde
tot twee opiumoorlogen (1839-1860). China streed tegen Groot-Brittanië. Hierbij werd
duidelijk hoeveel china achterliep op het westen. China verloor beide oorlogen en moest
ongunstige verdragen tekenen. Door deze ongelijke verdragen braken GB en FR de chinese
markt open. Britse en Franse handelaren mochten toegang tot meer kuststeden. In sommige
steden gingen de europeanen zelfs de dienst uitmaken: de fransen en britten patrouilleerden
er, hieven belasting en spraken recht over hun eigen mensen. Onder andere Hongkong.
Verschillende andere landen zoals de VS, Rusland en later Japan volgden het voorbeeld van
de Engelsen en Fransen. Zij dwingen ongunstige handelsverdragen en nemen chinese
overheids taken over, zoals importheffing. Eind 19e eeuw westerse landen met geweld
enkele chinese steden die verder van de kust lagen in. De keizerlijke overheid verloor meer
zeggenschap en liep inkomsten mis.
Veel chinezen zagen de achterstand van China. Zij vonden dat ze naar westers model
gemoderniseerd moesten worden. Behoudende ambtenaren aan het hof hielden dit tegen.
Daardoor werd het westen machtiger en kon de chinese overheid de sociaal-economische
, problemen in het land nauwelijks meer oplossen. Dit was een voedingsbodem voor
verschillende politieke en religieuze opstanden. Hierin kwam ook de sociale tegenstelling
tussen arme boeren en rijke, corrupte ambtenaren en etnische spanningen. De twee grootste
opstanden waren de Taiping Opstand (1851-1864) en Nian Opstand (1853-1868). Tijdens de
Taiping Opstand werden grote delen van midden, zuid en oost china in de as gelegd. De
leider beschouwde zichzelf als broer van Jezus. Hij geloofde dat hij door god was gestuurd
om een einde aan de Qingdynastie te maken. Tegen de westerse overheersing en tegen de
keizer. De Nian Opstand was vooral in het noorden, doordat hongerlijdende chinese boeren
zich daar verenigde en een plundertocht begonnen. Omdat de mensen die in opstand
kwamen streefde naar politieke en sociale gerechtigheid is dit een emancipatiebeweging. De
opstanden slaagde niet. Wel werd de roep om modernisering luider, ook aan het chinese hof.
De belangrijkste hervorming was de Zelfversterkende Beweging, de aanhangers hiervan
geloofde dat het Qing Regime alleen kon overleven door in militair en bestuurlijk opzicht het
voorbeeld van het Westen en Japan te volgen. De verplichte staatsexamens werden
afgeschaft en het hof stelde een grondwet op. Al deze hervormingen waren onvoldoende:
het keizerrijk was niet meer te redden
In 1899 kwamen grote groepen landloze boeren, boksers, in opstand tegen westerse
aanwezigheid in China. In een vlaag van nationalisme vielen ze christelijke missionarissen
aan en vernielde bezittingen van het westen. In 1900 besloot keizerin-weduwe Cixi de
bokseropstand te steunen. De buitenlandse mogendheden waren woedend en sloegen de
opstand neer. Het westen behield hun militaire aanwezigheid in China en legden straffen op
aan de Qingregering, waaronder herstelbetaling. Dit zorgde onder de chinese bevolking voor
haat naar het keizerlijk bestuur. De populariteit van de Qingdynastie nam ook af door de
mislukte hervorming pogingen. Dit kwam door de weinig financiële mogelijkheden en
bewuste vertraging door leden van de keizerlijke familie voor de hervormingen. Zij waren
bang dat dit de Qingdynastie te ver ondermijnde. Hierdoor nam het vertrouwen in het
keizerlijk bestuur af. Zij gehoorzaamde niet langer. Een kleinschalige opstand in 1911 leidde
tot een nationale revolutie die een eind maakte aan het keizerlijk bewind.
Deelcontext 2:
Tijdens de revolutie in 1911 hoopten veel chinezen dat hun land definitief ging moderniseren
naar westers model. Een van deze mensen was Sun Yat-Sen, zijn ideologie was gebaseerd
op drie principes: nationalisme, democratie en socialisme. Nationalisme: de verschillende
volken in china moesten zich verenigen. Hierdoor kon china daadkrachtig weerstand bieden
aan buitenlandse imperialistische mogendheden. Democratie: de politieke macht moet bij het
volk liggen. En hij wilde een grondwet. Socialisme: bestrijden van de ergste sociale
misstanden. Om dit allemaal te verwezenlijken richtte Sun de nationalistische partij op. In
1912 werd de republiek China uitgeroepen. Sun werd president. Hij schreef verkiezingen uit
die zijn partij won. Toch was er geen hervorming. De machtsbeluste generaal Yuan Shikai
weigerde de uitslag van de verkiezingen te accepteren en ging de nationalisten vervolgen.
Daarna trok hij steeds meer macht naar zich toe, waardoor Sun zich uiteindelijk genoodzaakt
voelde de macht af te staan. De chinezen waren ontevreden over Yuan, vooral toen hij
akkoord ging met Japanse aanspraken op chinese gebieden die Japan tijdens de Eerste
wereldoorlog had veroverd. Toen Yuan zich als keizer wilde laten kronen, verloor hij de steun
van het leger. Het land viel uiteen en werd geregeerd door plaatselijke militaire
machthebbers, krijgsheren, die elkaar bestreden.
Deelcontext 1:
Aan het begin van de 19e eeuw werd China hetzelfde bestuur als in de 15e eeuw. Het hoofd
van china was een keizer, op dat moment uit de Qingdynastie. Hij beschouwde zichzelf als
de zoon van de hemel en noemde zijn land het middelpunt van de wereld. Hij regeerde
vanuit luxe in Beijing (Peking). Er was een grote groep ambtenaren. Alleen rijke families
waren in staat hun zonen de studie te geven die nodig was voor het verplicht staatsexamen.
De kandidaat ambtenaren werden getest op hun kennis van het confucianisme. Volgens dit
gedachtegoed komt een land in harmonie wanneer iedereen in de samenleving zich aan zijn
meerdere zou onderwerpen. Door de leer van Confucius werd de hiërarchische structuur
eeuwenlang in de samenleving gevolgd. Vanaf eind 18e eeuw kreeg China echter ernstige
problemen die de macht en aanzien van het centrale bestuur van de keizer en ambtenaren
ondermijnde. Er waren verschillende hongersnoden, doordat de bevolking sterk was
toegenomen, maar de landbouwproductie niet. De onvrede van de bevolking werd versterkt
door corruptie van ambtenaren. Daardoor kwam de chinese bevolking in de 19e eeuw
meerdere keren in opstand. Met moeite slaagde de ouderwetse legers van Qingkeizers erin
de opstanden te onderdrukken. Ook had het leger moeite met grenzen verdedigen tegen
europese mogendheden.
Al sinds de 16e eeuw was er in beperkte mate sprake van overzeese handel tussen China
en europa. Op initiatief van Europeanen, die veel bewondering hadden voor de destijdse
cultureel zeer ontwikkelde en machtige China. De Qingkeizers dachten anders over de
Europeanen, als barbaren die niets konden leveren waarin zij geïnteresseerd waren. Mede
daarom beperkten zij de handel tussen China en Europa. Vanaf de 19e eeuw veranderde dit
door het modern imperialisme. Europa kreeg door de industrialisatie een technologische
voorsprong op China. Daardoor slaagde Europese mogendheden er steeds vaker in hun wil
aan de chinese keizers op te leggen. De britten trokken zich niks meer aan van het chinese
handelsverbod en smokkelde hun producten China binnen om te ruilen voor Chinese
producten. Groot Brittanië smokkelde vooral opium, een zeer verslavende drug. De keizer
was hier woedend over en liet in 1839 brits opium in beslag nemen en vernietigen. Dit leidde
tot twee opiumoorlogen (1839-1860). China streed tegen Groot-Brittanië. Hierbij werd
duidelijk hoeveel china achterliep op het westen. China verloor beide oorlogen en moest
ongunstige verdragen tekenen. Door deze ongelijke verdragen braken GB en FR de chinese
markt open. Britse en Franse handelaren mochten toegang tot meer kuststeden. In sommige
steden gingen de europeanen zelfs de dienst uitmaken: de fransen en britten patrouilleerden
er, hieven belasting en spraken recht over hun eigen mensen. Onder andere Hongkong.
Verschillende andere landen zoals de VS, Rusland en later Japan volgden het voorbeeld van
de Engelsen en Fransen. Zij dwingen ongunstige handelsverdragen en nemen chinese
overheids taken over, zoals importheffing. Eind 19e eeuw westerse landen met geweld
enkele chinese steden die verder van de kust lagen in. De keizerlijke overheid verloor meer
zeggenschap en liep inkomsten mis.
Veel chinezen zagen de achterstand van China. Zij vonden dat ze naar westers model
gemoderniseerd moesten worden. Behoudende ambtenaren aan het hof hielden dit tegen.
Daardoor werd het westen machtiger en kon de chinese overheid de sociaal-economische
, problemen in het land nauwelijks meer oplossen. Dit was een voedingsbodem voor
verschillende politieke en religieuze opstanden. Hierin kwam ook de sociale tegenstelling
tussen arme boeren en rijke, corrupte ambtenaren en etnische spanningen. De twee grootste
opstanden waren de Taiping Opstand (1851-1864) en Nian Opstand (1853-1868). Tijdens de
Taiping Opstand werden grote delen van midden, zuid en oost china in de as gelegd. De
leider beschouwde zichzelf als broer van Jezus. Hij geloofde dat hij door god was gestuurd
om een einde aan de Qingdynastie te maken. Tegen de westerse overheersing en tegen de
keizer. De Nian Opstand was vooral in het noorden, doordat hongerlijdende chinese boeren
zich daar verenigde en een plundertocht begonnen. Omdat de mensen die in opstand
kwamen streefde naar politieke en sociale gerechtigheid is dit een emancipatiebeweging. De
opstanden slaagde niet. Wel werd de roep om modernisering luider, ook aan het chinese hof.
De belangrijkste hervorming was de Zelfversterkende Beweging, de aanhangers hiervan
geloofde dat het Qing Regime alleen kon overleven door in militair en bestuurlijk opzicht het
voorbeeld van het Westen en Japan te volgen. De verplichte staatsexamens werden
afgeschaft en het hof stelde een grondwet op. Al deze hervormingen waren onvoldoende:
het keizerrijk was niet meer te redden
In 1899 kwamen grote groepen landloze boeren, boksers, in opstand tegen westerse
aanwezigheid in China. In een vlaag van nationalisme vielen ze christelijke missionarissen
aan en vernielde bezittingen van het westen. In 1900 besloot keizerin-weduwe Cixi de
bokseropstand te steunen. De buitenlandse mogendheden waren woedend en sloegen de
opstand neer. Het westen behield hun militaire aanwezigheid in China en legden straffen op
aan de Qingregering, waaronder herstelbetaling. Dit zorgde onder de chinese bevolking voor
haat naar het keizerlijk bestuur. De populariteit van de Qingdynastie nam ook af door de
mislukte hervorming pogingen. Dit kwam door de weinig financiële mogelijkheden en
bewuste vertraging door leden van de keizerlijke familie voor de hervormingen. Zij waren
bang dat dit de Qingdynastie te ver ondermijnde. Hierdoor nam het vertrouwen in het
keizerlijk bestuur af. Zij gehoorzaamde niet langer. Een kleinschalige opstand in 1911 leidde
tot een nationale revolutie die een eind maakte aan het keizerlijk bewind.
Deelcontext 2:
Tijdens de revolutie in 1911 hoopten veel chinezen dat hun land definitief ging moderniseren
naar westers model. Een van deze mensen was Sun Yat-Sen, zijn ideologie was gebaseerd
op drie principes: nationalisme, democratie en socialisme. Nationalisme: de verschillende
volken in china moesten zich verenigen. Hierdoor kon china daadkrachtig weerstand bieden
aan buitenlandse imperialistische mogendheden. Democratie: de politieke macht moet bij het
volk liggen. En hij wilde een grondwet. Socialisme: bestrijden van de ergste sociale
misstanden. Om dit allemaal te verwezenlijken richtte Sun de nationalistische partij op. In
1912 werd de republiek China uitgeroepen. Sun werd president. Hij schreef verkiezingen uit
die zijn partij won. Toch was er geen hervorming. De machtsbeluste generaal Yuan Shikai
weigerde de uitslag van de verkiezingen te accepteren en ging de nationalisten vervolgen.
Daarna trok hij steeds meer macht naar zich toe, waardoor Sun zich uiteindelijk genoodzaakt
voelde de macht af te staan. De chinezen waren ontevreden over Yuan, vooral toen hij
akkoord ging met Japanse aanspraken op chinese gebieden die Japan tijdens de Eerste
wereldoorlog had veroverd. Toen Yuan zich als keizer wilde laten kronen, verloor hij de steun
van het leger. Het land viel uiteen en werd geregeerd door plaatselijke militaire
machthebbers, krijgsheren, die elkaar bestreden.
