Im Westen nichts neues - Erich Maria
Personen
Paul Bäumer; 19 jaar. Hoofdpersoon. Vrijwillig in militaire dienst. Verbergt de wreedheid van
oorlog voor familie. Erkent de menselijkheid achter de vijandelijke soldaten en beschouwt de
oorlog als onmenselijk en zinloos. Hij valt op een van de laatste dagen van de oorlog in
1918.
Klasgenoten van Paul die ook in het leger zitten;
- Albert Kropp; denkt dat hij als een gebroken man terugkomt uit de oorlog. Hij
bekritiseert het militarisme. Zijn been moet worden geamputeerd; krijgt depressie.
- Müller; wil de Notabitur doen en heeft zijn studieboeken bij zich. Hij leert natuurkunde
zelfs wanneer hij onder vuur ligt.
- Leer
Hun maten in het leger;
- Tjaden; slotenmaker
- Haie Westhuis; turfsteker
- Detering
- Stanislaus Katczinsky (Kat); 40 jaar. Schoenmaker. Ervaren soldaat; onofficiële
groepsleider. Verwerpt de oorlog, maar aanvaardt hem.
Hun groep bestaat dus uit acht soldaten (alle bovenstaanden). Opvallend is dat de dyamiek
van deze groep erg harmonieus is. Ondanks de verschillen in afkomst, leeftijd en opleiding,
zijn er geen spanningen. Dit maakt duidelijk dat overleven het belangrijkste is voor de
soldaten. De oorlog smelt ze samen en maakt ze tot een gemeenschap.
Twee personen die de onderdrukking van de jonge mannen symboliseren;
- Himmelstoß; zit al 12 jaar bij het leger. Instructeur van Paul's groep in het leger.
- Kantorek; voormalig klassenleraar van Paul en zijn klasgenoten. Geeft vaak
patriottische toespraken op school. Overtuigt de studenten om zich vrijwillig aan te
melden voor militaire dienst. Wordt zelf ook opgeroepen voor het leger.
1
, Samenvatting per hoofdstuk
Het boek begint met een korte, inleidende tekst die als een soort ondertitel fungeert;
"Dit boek is niet bedoeld als een beschuldiging of een bekentenis. Het is alleen bedoeld om
te proberen te vertellen over een generatie die door oorlog is verwoest - zelfs als het aan zijn
granaten is ontsnapt."
Uit deze ondertitel blijkt dat Remarque zich politiek distantieert van de oorlog; het werk is
a-politiek.
Hoofdstuk 1
Paul Bäumer (19 jaar) was nu twee weken op het front, en het was rustig geweest, dus
mochten ze terug. Maar op de laatste dag leden ze nog grote verliezen, waardoor ze maar
met 80 man terugkwamen (i.p.v. 150). Paul Bäumer was samen met 3 anderen uit dezelfde
klas ten strijde getrokken; Albert Kropp, Müller V, en Leer. Ze waren door hun klassenleraar
Kantorek overgehaald om zich vrijwillig te melden voor de militaire dienst.
Hun vrienden waren; Tjaden, Haie Westhuis, Detering en Stanislaus Katczinsky (ook wel Kat
genoemd). Kat was het hoofd van hun groep. Het gezelschap bevindt zich 9 kilometer achter
het front.
Op het front was het woord Latrineparole ontstaan voor allerlei roddels; roddelhoeken en de
vaste tafelvervanging op het kantoor van de inspecteur.
Ze gaan weg van het front. In de middag gaan Paul en zijn vrienden Franz Kemmerich
(vriend en voormalig klasgenoot) bezoeken, die ligt in ziekenhuis St. Joseph.
Kropp had een brief van hun leraar Kantorek. Kantorek prijst de jongeren in zijn brieven als
"ijzeren jeugd".
Paul en de andere mensen aan het front zagen allemaal ziekenhuizen en stervenden. Terwijl
ze dienstbaarheid aan de staat het beste noemden, wisten ze al dat de angst voor de dood
sterker was. Daarom werden ze geen muiters, deserteurs of lafaards. Ze hielden net zoveel
van hun vaderland als zij, en ze trotseerden elke aanval. Maar ze zagen ineens dat er van
hun wereld niets meer over was.
Paul en zijn vrienden nemen Franz Kemmerich zijn spullen mee, die zal hij onderweg nodig
hebben denken ze. Het is druk in het veldhospitaal. Franz heeft veel last van zijn been, zijn
been is geamputeerd. Franz zag er erg slecht uit. Ze wilden Franz meenemen, maar hij is er
te slecht aan toe. Kemmerich vraagt of ze zijn Engelse schoenen onder zijn bed neer willen
leggen. Müller vraagt of hij de laarzen niet mee kan nemen; zelfs als Kemmerich beter zou
worden, zouden ze waardeloos voor hem zijn en als Kemmerich zou sterven, zouden de
ambulancebroeders de schoenen natuurlijk wegdrukken. Van Kemmerich mag het, maar
toch legt hij de laarzen weer onder het bed, omdat Paul hem op de voet stampt. Paul koopt
een ambulancebroeder met sigaretten om, omdat hij wil dat hij Kemmerich een injectie met
morfine geeft. Müller denkt alleen maar na over de schoenen die hij zo graag wil, en hoopt
daarom dat Kemmerich morgen nog leeft, want morgen zouden ze terugkeren.
Ze gaan terug naar de kazerne. Franz denkt aan de brief die hij morgen aan Kemmerich zijn
moeder moet schrijven.
Hoofdstuk 2
Paul blikt terug op de tien weken durende militaire opleiding in Heidelager, waarin het
systeem en de oefeningen de plaats innamen van onafhankelijk denken en vrijheid. Ze
begonnen met volle moed aan de opleiding. Maar na 3 weken ontdekten ze al dat ze hun
2
Personen
Paul Bäumer; 19 jaar. Hoofdpersoon. Vrijwillig in militaire dienst. Verbergt de wreedheid van
oorlog voor familie. Erkent de menselijkheid achter de vijandelijke soldaten en beschouwt de
oorlog als onmenselijk en zinloos. Hij valt op een van de laatste dagen van de oorlog in
1918.
Klasgenoten van Paul die ook in het leger zitten;
- Albert Kropp; denkt dat hij als een gebroken man terugkomt uit de oorlog. Hij
bekritiseert het militarisme. Zijn been moet worden geamputeerd; krijgt depressie.
- Müller; wil de Notabitur doen en heeft zijn studieboeken bij zich. Hij leert natuurkunde
zelfs wanneer hij onder vuur ligt.
- Leer
Hun maten in het leger;
- Tjaden; slotenmaker
- Haie Westhuis; turfsteker
- Detering
- Stanislaus Katczinsky (Kat); 40 jaar. Schoenmaker. Ervaren soldaat; onofficiële
groepsleider. Verwerpt de oorlog, maar aanvaardt hem.
Hun groep bestaat dus uit acht soldaten (alle bovenstaanden). Opvallend is dat de dyamiek
van deze groep erg harmonieus is. Ondanks de verschillen in afkomst, leeftijd en opleiding,
zijn er geen spanningen. Dit maakt duidelijk dat overleven het belangrijkste is voor de
soldaten. De oorlog smelt ze samen en maakt ze tot een gemeenschap.
Twee personen die de onderdrukking van de jonge mannen symboliseren;
- Himmelstoß; zit al 12 jaar bij het leger. Instructeur van Paul's groep in het leger.
- Kantorek; voormalig klassenleraar van Paul en zijn klasgenoten. Geeft vaak
patriottische toespraken op school. Overtuigt de studenten om zich vrijwillig aan te
melden voor militaire dienst. Wordt zelf ook opgeroepen voor het leger.
1
, Samenvatting per hoofdstuk
Het boek begint met een korte, inleidende tekst die als een soort ondertitel fungeert;
"Dit boek is niet bedoeld als een beschuldiging of een bekentenis. Het is alleen bedoeld om
te proberen te vertellen over een generatie die door oorlog is verwoest - zelfs als het aan zijn
granaten is ontsnapt."
Uit deze ondertitel blijkt dat Remarque zich politiek distantieert van de oorlog; het werk is
a-politiek.
Hoofdstuk 1
Paul Bäumer (19 jaar) was nu twee weken op het front, en het was rustig geweest, dus
mochten ze terug. Maar op de laatste dag leden ze nog grote verliezen, waardoor ze maar
met 80 man terugkwamen (i.p.v. 150). Paul Bäumer was samen met 3 anderen uit dezelfde
klas ten strijde getrokken; Albert Kropp, Müller V, en Leer. Ze waren door hun klassenleraar
Kantorek overgehaald om zich vrijwillig te melden voor de militaire dienst.
Hun vrienden waren; Tjaden, Haie Westhuis, Detering en Stanislaus Katczinsky (ook wel Kat
genoemd). Kat was het hoofd van hun groep. Het gezelschap bevindt zich 9 kilometer achter
het front.
Op het front was het woord Latrineparole ontstaan voor allerlei roddels; roddelhoeken en de
vaste tafelvervanging op het kantoor van de inspecteur.
Ze gaan weg van het front. In de middag gaan Paul en zijn vrienden Franz Kemmerich
(vriend en voormalig klasgenoot) bezoeken, die ligt in ziekenhuis St. Joseph.
Kropp had een brief van hun leraar Kantorek. Kantorek prijst de jongeren in zijn brieven als
"ijzeren jeugd".
Paul en de andere mensen aan het front zagen allemaal ziekenhuizen en stervenden. Terwijl
ze dienstbaarheid aan de staat het beste noemden, wisten ze al dat de angst voor de dood
sterker was. Daarom werden ze geen muiters, deserteurs of lafaards. Ze hielden net zoveel
van hun vaderland als zij, en ze trotseerden elke aanval. Maar ze zagen ineens dat er van
hun wereld niets meer over was.
Paul en zijn vrienden nemen Franz Kemmerich zijn spullen mee, die zal hij onderweg nodig
hebben denken ze. Het is druk in het veldhospitaal. Franz heeft veel last van zijn been, zijn
been is geamputeerd. Franz zag er erg slecht uit. Ze wilden Franz meenemen, maar hij is er
te slecht aan toe. Kemmerich vraagt of ze zijn Engelse schoenen onder zijn bed neer willen
leggen. Müller vraagt of hij de laarzen niet mee kan nemen; zelfs als Kemmerich beter zou
worden, zouden ze waardeloos voor hem zijn en als Kemmerich zou sterven, zouden de
ambulancebroeders de schoenen natuurlijk wegdrukken. Van Kemmerich mag het, maar
toch legt hij de laarzen weer onder het bed, omdat Paul hem op de voet stampt. Paul koopt
een ambulancebroeder met sigaretten om, omdat hij wil dat hij Kemmerich een injectie met
morfine geeft. Müller denkt alleen maar na over de schoenen die hij zo graag wil, en hoopt
daarom dat Kemmerich morgen nog leeft, want morgen zouden ze terugkeren.
Ze gaan terug naar de kazerne. Franz denkt aan de brief die hij morgen aan Kemmerich zijn
moeder moet schrijven.
Hoofdstuk 2
Paul blikt terug op de tien weken durende militaire opleiding in Heidelager, waarin het
systeem en de oefeningen de plaats innamen van onafhankelijk denken en vrijheid. Ze
begonnen met volle moed aan de opleiding. Maar na 3 weken ontdekten ze al dat ze hun
2
