INTERCULTURELE PEDAGOGIEK
ARTIKELEN SAMENVATTING
COLLEGE 1
Bucx et al (2015): Demografie en achtergrond
Ongehuwd samenwonen is bij Surinaamse en Antilliaanse Nederlanders
gebruikelijk, en ongebruikelijk bij Turkse en Marokkaanse gezinnen.
Migrantenkinderen die ten minste één autochtone ouder hebben kunnen
hun weg vaak beter vinden in het onderwijs, maar hebben wel meer kans op
gescheiden ouders. Bij niet-westerse vrouwen komen tienergeboorten
tweeënhalf keer zo vaak voor als bij autochtoon Nederlandse vrouwen (2,5
v. 1%). Kinderen met een niet-westerse achtergrond groeien 3,5 keer zo
vaak op in een arm gezin (33% Marokkaans, 23% Antilliaans, 15%
Surinaams, 8% Nederlands).
Ghorasi (2003): Multiple identities between continuity and change,
the narratives of Iranian women in Exile
Het toepassen van het concept habitus, dat een richting geeft aan de
manier waarop mensen denken en doen, presenteert twee punten. Mensen
kiezen hun identiteit niet vrijwillig en niet bewust. Er is geen uitgesproken
Iraans netwerk in Nederland, wel in Californië. Vrouwen in Nederland
voelen zich vreemdelingen, vrouwen in LA voelen zich thuis. In Nederland
wordt migratie als iets tijdelijks gezien. Hierdoor ontstaat er een dikke
identiteit in Nederland; er bestaat overeenstemming over het Nederlands-
zijn. Het gebrek aan elementen uit het verleden in het heden, samen met
ontwortelde gevoelens in Nederland draagt bij aan een ontwrichting tussen
de habitus van vroeger en het leven van nu. Er zijn twee niveaus van
discontinuïteit in het leven van de Iraanse vrouwen; een op het level van de
politieke habitus en de andere op het level van de culturele/sociale habitus.
Het bestaan van het verleden in het heden in LA draagt bij aan de perceptie
van Iraanse vrouwen als Amerikaanse vrouwen. In de VS heerst een ander
beeld van migratie; migranten zijn vaak hoger opgeleid. Ten tweede zijn
verplaatsing en immigratie diepgewortelde begrippen in de VS. Ten derde
heeft de inclusie van verschil door de worstelingen van Afro-Amerikanen
geleid tot een dunne identiteit waarin culturele verschillen wijdverbreid
aanwezig mogen zijn. Dus; de erkenning van een hybride identiteit in relatie
tot het concept van de zelf waarin het verleden en het heden aan elkaar
verbonden zijn hangt af van sociale inclusie.
Keller (2003): Socialization for Competence: Cultural Models of
Infancy
Aan de ene kant zijn er opvattingen over competentie die individuele
vaardigheden, teelt van de individuele geest, ontdekking en persoonlijke
prestaties benadrukken. In een andere visie is competentie morele zelfteelt,
, een sociale bijdrage, die individuele viering van prestaties ontmoedigt. Het
apprentice model van de kindertijd hoort bij de onderling afhankelijke visie
op competentie, die materiele en emotionele onderlinge afhankelijkheid in
de idealen van harmonie, respect en acceptatie van hiërarchie op basis van
leeftijd en geslacht weerspiegelt. Warmte is essentieel. In deze cultuur is
het niet logisch om de mond van een baby met een hand af te vegen of om
een kind een tijdje te laten huilen. In deze visie zullen kinderen niks leren
als het ze niet geleerd wordt. Kinderen moeten vaak zo snel mogelijk
zelfstandig zijn.
Het equality model van de kindertijd hoort bij de onafhankelijke visie op
competentie. Er wordt gefocust op
vroege zelfregulatie. Soms zijn
baby’s alleen en er wordt gefocust
op cognitieve ontwikkeling. Er
heerst een horizontale transmissie
van informatie; opvoeding komt van
de huidige tijdgeest, niet van
oudere generaties. Duitse vrouwen
zien graag oogcontact en responsiviteit en begrijpen de Nso-praktijken van
lichaamsstimulatie niet.
Harkness & Super (1986): The developmental niche: a
conceptualization at the interface of child and culture
De developmental niche is ontwikkeld om de effecten van een cultuur op de
opvoeding van een kind te onderzoeken. Het heeft drie componenten;
Fysieke en sociale settingen; fysieke omgevingsobjecten en personen
→ het slaappatroon, vriendjes van het andere geslacht, klusjes.
De zorg- en opvoedpraktijken; vanzelfsprekende opvoedstrategieën in
de cultuur → kinderen dragen versus apart wegleggen.
De psychologie van de ouders; denkmodellen om te zorgen dat het
kind een competent lid wordt van de samenleving → kindgerichte
spraak, intelligentie.
Het model voor psycho-cultureel onderzoek van Whiting is wat ouderwets;
persoonlijkheid als construct, zijn wortels in interpersonele ervaringen en
de aanname van continuïteit over de levensloop worden betwijfeld. Cultuur
en persoonlijkheid staan los van elkaar en de constructen die gedrag
beschrijven op groepsniveau kunnen dat niet op individueel niveau. De
developmental niche is een theoretisch raamwerk voor het bestuderen van
culturele regulatie van de micro-omgeving van het kind, en het probeert
deze omgeving uit het oogpunt van het kind te beschrijven om de
ontwikkelingsprocessen en erkenning van cultuur te begrijpen. Het fysieke
milieu gecombineerd met de sociale omgeving biedt het kind kansen om
bepaald gedrag aan te leren (1). Ouders en verzorgers passen hun
opvoedpraktijken aan de ecologische en culturele settingen aan (2).
Overtuigingen van de moeder bepalen de ontwikkeling van het kind door de
betekenis die eraan gegeven wordt in universele gedragingen en processen
ARTIKELEN SAMENVATTING
COLLEGE 1
Bucx et al (2015): Demografie en achtergrond
Ongehuwd samenwonen is bij Surinaamse en Antilliaanse Nederlanders
gebruikelijk, en ongebruikelijk bij Turkse en Marokkaanse gezinnen.
Migrantenkinderen die ten minste één autochtone ouder hebben kunnen
hun weg vaak beter vinden in het onderwijs, maar hebben wel meer kans op
gescheiden ouders. Bij niet-westerse vrouwen komen tienergeboorten
tweeënhalf keer zo vaak voor als bij autochtoon Nederlandse vrouwen (2,5
v. 1%). Kinderen met een niet-westerse achtergrond groeien 3,5 keer zo
vaak op in een arm gezin (33% Marokkaans, 23% Antilliaans, 15%
Surinaams, 8% Nederlands).
Ghorasi (2003): Multiple identities between continuity and change,
the narratives of Iranian women in Exile
Het toepassen van het concept habitus, dat een richting geeft aan de
manier waarop mensen denken en doen, presenteert twee punten. Mensen
kiezen hun identiteit niet vrijwillig en niet bewust. Er is geen uitgesproken
Iraans netwerk in Nederland, wel in Californië. Vrouwen in Nederland
voelen zich vreemdelingen, vrouwen in LA voelen zich thuis. In Nederland
wordt migratie als iets tijdelijks gezien. Hierdoor ontstaat er een dikke
identiteit in Nederland; er bestaat overeenstemming over het Nederlands-
zijn. Het gebrek aan elementen uit het verleden in het heden, samen met
ontwortelde gevoelens in Nederland draagt bij aan een ontwrichting tussen
de habitus van vroeger en het leven van nu. Er zijn twee niveaus van
discontinuïteit in het leven van de Iraanse vrouwen; een op het level van de
politieke habitus en de andere op het level van de culturele/sociale habitus.
Het bestaan van het verleden in het heden in LA draagt bij aan de perceptie
van Iraanse vrouwen als Amerikaanse vrouwen. In de VS heerst een ander
beeld van migratie; migranten zijn vaak hoger opgeleid. Ten tweede zijn
verplaatsing en immigratie diepgewortelde begrippen in de VS. Ten derde
heeft de inclusie van verschil door de worstelingen van Afro-Amerikanen
geleid tot een dunne identiteit waarin culturele verschillen wijdverbreid
aanwezig mogen zijn. Dus; de erkenning van een hybride identiteit in relatie
tot het concept van de zelf waarin het verleden en het heden aan elkaar
verbonden zijn hangt af van sociale inclusie.
Keller (2003): Socialization for Competence: Cultural Models of
Infancy
Aan de ene kant zijn er opvattingen over competentie die individuele
vaardigheden, teelt van de individuele geest, ontdekking en persoonlijke
prestaties benadrukken. In een andere visie is competentie morele zelfteelt,
, een sociale bijdrage, die individuele viering van prestaties ontmoedigt. Het
apprentice model van de kindertijd hoort bij de onderling afhankelijke visie
op competentie, die materiele en emotionele onderlinge afhankelijkheid in
de idealen van harmonie, respect en acceptatie van hiërarchie op basis van
leeftijd en geslacht weerspiegelt. Warmte is essentieel. In deze cultuur is
het niet logisch om de mond van een baby met een hand af te vegen of om
een kind een tijdje te laten huilen. In deze visie zullen kinderen niks leren
als het ze niet geleerd wordt. Kinderen moeten vaak zo snel mogelijk
zelfstandig zijn.
Het equality model van de kindertijd hoort bij de onafhankelijke visie op
competentie. Er wordt gefocust op
vroege zelfregulatie. Soms zijn
baby’s alleen en er wordt gefocust
op cognitieve ontwikkeling. Er
heerst een horizontale transmissie
van informatie; opvoeding komt van
de huidige tijdgeest, niet van
oudere generaties. Duitse vrouwen
zien graag oogcontact en responsiviteit en begrijpen de Nso-praktijken van
lichaamsstimulatie niet.
Harkness & Super (1986): The developmental niche: a
conceptualization at the interface of child and culture
De developmental niche is ontwikkeld om de effecten van een cultuur op de
opvoeding van een kind te onderzoeken. Het heeft drie componenten;
Fysieke en sociale settingen; fysieke omgevingsobjecten en personen
→ het slaappatroon, vriendjes van het andere geslacht, klusjes.
De zorg- en opvoedpraktijken; vanzelfsprekende opvoedstrategieën in
de cultuur → kinderen dragen versus apart wegleggen.
De psychologie van de ouders; denkmodellen om te zorgen dat het
kind een competent lid wordt van de samenleving → kindgerichte
spraak, intelligentie.
Het model voor psycho-cultureel onderzoek van Whiting is wat ouderwets;
persoonlijkheid als construct, zijn wortels in interpersonele ervaringen en
de aanname van continuïteit over de levensloop worden betwijfeld. Cultuur
en persoonlijkheid staan los van elkaar en de constructen die gedrag
beschrijven op groepsniveau kunnen dat niet op individueel niveau. De
developmental niche is een theoretisch raamwerk voor het bestuderen van
culturele regulatie van de micro-omgeving van het kind, en het probeert
deze omgeving uit het oogpunt van het kind te beschrijven om de
ontwikkelingsprocessen en erkenning van cultuur te begrijpen. Het fysieke
milieu gecombineerd met de sociale omgeving biedt het kind kansen om
bepaald gedrag aan te leren (1). Ouders en verzorgers passen hun
opvoedpraktijken aan de ecologische en culturele settingen aan (2).
Overtuigingen van de moeder bepalen de ontwikkeling van het kind door de
betekenis die eraan gegeven wordt in universele gedragingen en processen
